Zwanger na overleden kindje

hallo,

Ik wil je voor de komende tijd in ieder geval veel suces toewensen, tjee je verhaal heeft me zeer geraakt hield het niet droog, dus ka me niet voorstellen wat jullie hebben en nog steeds moeten  doorstaan en inderdaad illse zullen jullie nooit vergeten zij was jullie eerste kindje jullie sterretje jullie engeltje, ik hoop dat alles goed gaat en verloopt met de nabije bevalling en wens jullie alle gelukssterren die er bestaan toe want dat verdienen jullie na alle ellende en verdriet.

lieve groetjes Bianca
 
Tja, en dan nu weer een post, na een hele lange tijd. Positief nieuws mag ook wel eens.
Inmiddels ben ik vorig jaar op 10 september bevallen van een gezond jongetje, Jeroen.
Hij is dus nu al weer 1 jaar geworden en we hebben de 2e keer de geboorte en sterfte van Ilse herdacht. Wat gebeurt er toch veel in ons hoofd.

Ook zijn we nu zo ver dat we een derde zwangerschap wilde hebben, of liever gezegd: een tweede kindje hier rond willen hebben kruipen/lopen.
Dat was onze droom en daar gaan we voor. Na maanden ziekenhuismolen voor de derde keer, is het dan weer gelukt. Ik ben weer zwanger. Nu 9 weken, dus nog een hele lange tijd voor de boeg.

Ik merk dat wij net zoals de vorige keer zo koud zijn hierover. Dit is gewoon té nuchter. We hebben wat moeite met ons te binden aan dit ongeboren kindje, want stel dat het weer mis gaat. En uiteraard denken wij dat het bij ons pas mis gaat na de 40 weken, dus heeft het helemaal geen zin om gerustgesteld te worden...
Tja, we zullen er toch weer door heen moeten. Nog 31 weken te gaan....
 
Hallo,

Ik heb je verhaal gelezen en moest meteen aan mijzelf denken. Ik ben vorig jaar 10 september 2007 bevallen van een zoontje (gelderse vallei). Alles leek in het begin goed te gaan tot 4 weken. HIj dronk niet meer en kwam niet meer aan. Mijn zoontje had Leukemie. Na vele bloedonderzoeken is ons zoontje overgebracht met ambulance naar WKZ. Ze begonnen meteen met chemo's maar meteen na de eerste chemo ging het mis. Hij hield vocht vast waardoor hij niet meer zelfstandig kon ademen. Eerst lag hij op de afdeling Giraffe later moest hij met spoed naar de Pelikaan IC. Daar heeft hij ongeveer 2 weken gelegen, en uiteindelijk 2 november 2007 overleden.

Einde november ben ik weer zwanger geraakt, inmiddels 08-09-08 bevallen van een prachtige zoon. (ben ingeleid, was bang dat hij ook op 10 september zou komen). Ik kan je heel goed begrijpen dat iedereen heel makkelijk erover kan praten dat je tijdens je zwangerschap gewoon extra controles heb, maar niks neemt de pijn van je eerste weg.

Mijn tweede zoontje is nu ruim 2 maanden maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nu weer aan een derder kind denk. Maar die stap kan ik niet zetten.

Vind het daarom erg knap van je...

Groetjes,

 
hai mirretje,

wat een verhaal zeg.

ik heb zelf 7 jaar geleden mijn eerste kindje een meisje verloren toen zij 5 maanden oud was.
conclusie wiegendood
ben toen 5 jaaar geleden weer begonnen met een 2e zwangerschap maar dat heeft tot nu toe nog niets opgeleverd inmiddels zitten we weer volop in de mm middels IUI

liefs suus
 


Ik lees net je verhaal (ook de andere verhalen/topics) en  moést  even reageren..



Wat een ongelooflijk heftige tijd hebben jullie meegemaakt zeg,..

Ik ben er helemaal door ontdaan.. en wat zijn jullie sterk!!!!!.. Onbegrijpelijk allemaal...


 
Ik wens jullie veel kracht en sterkte toe op de momenten dat jullie dit nodig hebben, maar ook veel voorspoed, geluk en liefde  voor de toekomst!!

 
Liefs,

Esmé mv Kay

(2x miskraam en nu 30 wk zwanger)


 
   

 
 
Dan nu weer een vervolg: Het mocht weer niet zo zijn. Even over de zwangerschap waarover ik postte. Nog geen week nadat ik het had neergezet, bleek dat dit kindje niet meer leefde.  De echo was er dus eentje die afgrijselijk was. Geen kloppend hartje en de echoscopiste  bleef maar zoeken, terwijl Peter en ik het allang gezien hadden. Uiteindelijk de hele dag in het WKZ rondgelopen en 3 dagen later had ik een curretage. We mochten een tijdje later weer de medische mallemolen in en dus weer begonnen met hormonen spuiten. Gelukkig met goed resultaat, want inmiddels ben ik weer 17 weken zwanger. In okt. 2009 (durf het bijna niet te zeggen) verwacht ik hier dus een baby'tje. Maar voor die tijd, leven wij dus eerst naar de echo van 20 weken toe. Dit wordt een art.2 echo, dat wil zeggen: erg uitgebreid en hij wordt door een kindercardioloog afgenomen, zodat het hart extra goed wordt bekeken op hartafwijkingen. We wachten dus nog maar 3 weken af voordat we weer iets blijer hiermee zijn ;-)

@ Gulay, het klinkt inderdaad erg herkenbaar wat je schrijft. Op zich wel bijzonder, want ik heb gemerkt dat dit soort verhalen niet al te vaak voorkomen (gelukkig). De meeste mensen verliezen kinderen nog tijdens de zwangerschap, bij de geboorte of op veel latere leeftijd. Natuurlijk allemaal even moeilijk te verwerken, maar het is altijd "fijn" om verhalen van lotgenoten te lezen. Fijn dat alles goed gaat met je 2e zoontje en de tijd zal vast wel komen dat je misschien ook toe bent aan een volgend kindje. Het ouderschap is ook zo mooi!

@ Suus, ik hoop voor jou dat het inmiddels ook gelukt is. Die mm is ook niet alles, al maakt het alles wel een stuk "overzichtelijker". Veel succes.

@ Esmeeke, ik hoop dat je kindje inmiddels in goede gezondheid geboren is! En daarvan uitgaande (oe, wat stoer) dus van harte gefeliciteerd!

Groetjes weer,
Miriam
 
Zo herkenbaar bepaalde dingen.
Ik was met 27weken opgenomen met 3cm ontsluiting dit hebben ze bij mmc Veldhoven kunnen remmen maar ons kindje is met 29weken toch geboren.
Hij was gezond geboren moest vanwege het termijn voorlopig wel op de Nicu liggen. Ons mannetje moest na 3dagen wel een dagje onder de blauwe lamp maar verder ging het goed. 2weken later werd hij ziek en het bleek de NEC bacterie te zijn, deze kimt niet veel voor en al helemaal niet als het kindje moedermelk krijgt via de sonde. We zagen na 4dagen zijn hartslag alle kanten op gaan dan weer extreem hoog en dan weer extreem laag. Hij kon in de eerste 2weken wel zelf ademen maar kreeg lichte ondersteuning en toen hij 3dagen ziek was moest er de zwaarste beademing toegepast worden. Zijn bloeddruk ging van 18naar 65 en z'n infectiehaarden bleven maar stegen tot hij op 265 zat, toen gingen ze weer langzaam dalen. We hebben ons kleine mannetje laten dopen in de couveuse want tja als ouders ga je echt alles proberen om je kindje maar beter te maken.
Zo ging het 2weken door, ze hadden al z'n organen bekeken met een echo en daaruit kwam dat hij 2kleine gaatjes had in zijn hartje. Ook had hij 2hersenbloedinkjes gehad waarschijnlijk nog in mijn buik maar daar leek het nu beter mee te gaan. Het ging zelfs zoveel beter dat de beademing eraf mocht maar na nog geen 3dagen zat de beademing er alweer in. Wat was dit erg om ons zoontje zo te zien lijden, de dokters bleven hoop houden maar er werd steeds vaker gezegd dat als ze de infectie niet onder controle kregen hij zou over lijden. Ook ging zijn lever echt hard achteruit maar hij was te licht en lag te slecht om een nieuw levertje te krijgen. De laatste dag en nacht stopten z'n niertjes er mee en kreeg hij stuipjes wat hem fataal geworden is. Bij iedere verandering stond zijn kamertje vol met artsen. Ook wij moesten het kamertje in om een gesprek te hebben, we moesten iedereen laten komen en als zij geweest waren moesten we aangeven wanneer ze de beademing zouden stoppen. Ook ons kindje zat vol met morfine, adrenaline, bloeddruk medicijnen, hartmedicijnen, zuurstofmedicijnen bah. Het is echt erg om aan te geven wanneer ze de stekker eruit mogen halen.
De verpleging had 2ziekenhuisbedden voor ons neergezet en daar mochten we op zitten/liggen met ons kleine mannetje. Hij is heel vredig ingeslapen op 25november. We hebben hem in een mooi mandje zelf het ziekenhuis uit gedragen, bij ons thuis in de wieg op z'n eigen kamertje waar iedereen kennis kon komen maken maar ook tegelijk afscheid nemen. Ons mannetje is 30november gecremeerd in heel besloten kring (30personen waaronder bepaalde familieleden) mijn beste vriendin en 5 verzorgsters uit het ziekenhuis, ik heb zelf een stuk geschreven en voorgelezen tijdens de crematie en zelf saxofoon gespeeld.
Nu is het 24 december en heb ik gisteren positief getest, wat ben ik bang dat het nog een keer gebeurd het is nog geen maand geleden en we hadden het ook echt niet verwacht omdat ik pco heb in een zware vorm. (Helemaal nooit een eisprong uit mezelf voor ik zwanger werd). En nu zit ik hier zwanger en bang voor wat er komen gaat. Heb 31december al meteen een echo dus hoop echt dat deze goed zal zijn. Maar je komt het bijna niet tegen inderdaad dat je kindje maar heel kort heeft geleefd en dan is overleden. De meeste zijn of in de buik overleden of hebben langer geleefd, terwijl lotgenoten zo belangrijk zijn
 
zoveel raakvlakken, onze dochter had ook een hartafwijking... katherisatie ging net goed, maar 2 weken later op de operatietafel voor de hartoperatie net niet de narcose aankunnen en 45 min reanimeren volgt... hersendood bleek na een lange dag aan de hart long machine en dan de moeilijkste keuze moeten maken. Zij kwam na 12 jaar proberen onverwachts en dan gaat het fout. In detail heb ik ter nagedachtenis alles beschreven op http://remembermia.nl Daarna toch weer geprobeerd met IUI en dan 6 maanden na haar overlijden is ze opnieuw zwanger.. nu inmiddels 33 weken (onze eerste dochter kwam met 31+5). 
Hoop dat alles je nu goed af gaat.
 
Gr.
Een vader
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan