zwanger van een tweeling maar 1 probleem 1 hartje klopt er maar

Lizzy,

dat je wil weten hoe het met je kindje gaat is logisch en dat je bang bent voor wat er eventueel kan gebeuren met je nog levende kindje is ook heel begrijpelijk. Maar ik snap de reactie van de gynaecoloog wel. Je was nog zo pril zwanger toen je ontdekte dat er één vruchtje niet levend was. Probeer het van je af te zetten en geniet van je zwangerschap alsof die tweede er nooit was. Geniet er van en denk niet aan wat had kunnen zijn. Als het vruchtje niet verder is gekomen dan 6 a 7 weken dan is het nog geen kindje, hoe hard dat misschien ook is.
Als je niet zo vroeg een echo had gehad dan had je het niet eens geweten, omdat vaak zo'n tweede vruchtje verschrompeld en niet meer terug te vinden is.

Voor jou en je levende kindje is het echt beter om er niet teveel stil bij te staan. Dat verdriet wat je jezelf dan aan doet verdienen jullie niet.

Hou je taai en geniet van je zwangerschap.

Miep
 
Sorry Miep, maar ik vind dit een behoorlijk botte reactie. Je kan het
toch iemand niet kwalijk nemen dat diegene rouwt om het verlies van een
kind? Of er nou nog een levend kindje in je buik zit of niet, het
blijft een miskraam en dat blijft pijn doen.



Ik wens Lizzy heel veel sterkte toe de komende dagen, en ik blijf stiekem duimen voor een wondertje.



Lynn

 
Sorry Lynn,

maar ik vind dat jij het erg uit zijn verband trekt.
Ik geef alleen maar aan dat ze zich moet proberen te richten op het moois. Ze heeft geen miskraam gehad. Ze heeft nog steeds een prachtig groeiend wezentje in haar. Wegzakken in verdriet maakt dat ze van dat moois niet kan genieten. Het was opbeurend bedoeld, maar door jouw reactie maak jij er iets bots van.


Nogmaal ik wens haar heel veel sterkte en hoop echt dat ze echt nog van haar zwangerschap kan genieten, want dat is wat zij verdiend.

Miep
 
hoi lynn en miep ik kan julie reacties wel een beetje begrijpen , van miep natuurlijk dat ik zou moeten proberen te gaan genieten van het levende kindje wat dat natuurlijkook verdiend dat wil ik ook wel graag alleen is dat best wel moeilijk omdat ik aan de ene kant denk   er best wel bang voor ben dat daar ook iets mee gebeurd ,maar dat hoeft natuurlijk niet merk ik uit de reacties ,van lynn vind ik hetook lief dat ze zo meeleefd en al het idee had dat ik op mijn hart wordt getrapt omdat je er niet om zou mogen treuren, maar dat doe ikstiekem toch wel   alleen is het meer de angst of het met andere wel goed blijft gaan ,en ik zou graag zeker willen weten wat er met het andere vruchtje gebeurd .want het zit toch nog wel mooi in mijn buik daar ben best wel bang , dat het misschien het gezonde kindje aantast ofzo ik wil gewoon graag wat zekerheid hebben als het even zou kunnen dan kan ik pas echt beginnen met genieten ,want een zwangerschap is normaal gesproken de mooiste tijd van je leven , nogmaals bedankt ik lees hier best wel vaak als jullie iets willen weten kun je altyd reageren groetjes lizzy
 
Hoi Lizzy

Meis, ik kan het mij heel   goed voorstellen hoor, dat je wilt rouwen om het andere kindje. Het is ten slotte toch een kindje, ook al is het niet volgroeid.

Ik ben zelf in mei 2003 bevallen van een tweeling (jongen en meisje). Ik was toen 25 weken en 1 dag zwanger. Helaas zijn ze beide na de bevalling overleden. Dit was echt verschrikkelijk. Ik had al eerder een miskraam gekregen met 6,5 weken en ook dit was heel erg moeilijk. Maar als je je kindje levend in je armen hebt en niet lang daarna moet je het weer afgeven, pffffffff, das echt klote (sorry voor het woord).

Maar het neemt niet weg dat jij net zoveel verdriet kunt hebben. Het verwerken is voor iedereen anders.

Ik ben inmiddels 26 weken en 5 dagen zwanger en leef   iedere dag in angst. Gelukkig nu niet meer zo heel erg, maar ik leefde ontzettend naar die 25 weken toe. Ik ben nu ook zwanger van 1 kindje. En   het is waar wat de gyne zegt. Bij een tweeling kunnen er ontzettend veel complicaties voordoen. Maar ja, het kan ook goed gaan. Dat kunnen ze vantevoren natuurlijk niet zeggen.

Het enigste advies dat ik je kan geven is: Luister naar je hart en doe wat jij zelf denkt wat goed is. Rouwen of niet rouwen. Probeer het een plekje te geven.Hoe moeilijk het ook is.

Heel veel liefs, Linda
 
Lizzy,

ik ben blij dat je me wel begreep. En ik denk dat je er wel komt. Tuurlijk is het logisch dat je bang bent, want inderdaad heeft het invloed op je kindje vraag je je af.  En natuurlijk is verdriet logisch. Soms zou het beter zijn als je dingen   niet had geweten. Ik heb in mijn omgeving wel vaker gehoord dat na de geboorte bleek dat er nog een vruchtje was,maar dat dat al vroeg in de zwangerschap is afgestorven.

Nogmaals ik wens je heel veel geluk en maak je niet te druk want dat is niet prettig en je hebt er helemaal niets aan.

Miep
(die zelf haar kindje met 18 weken verloor, maar nu volop geniet van haar dikke buik van bijna 25 weken)
 
hoi   linda en miep wat erg wat jullie mee hebben moeten maken ,natuurlijk is het een groot verschil wat jullie verloren hebben en waar ik mee zit dat van jullie is tien keer zo erg want je hebt al zo,n compleet kindje bij gedragen en voelen bewegen daar hadden jullie al helemaal een band mee jullie stonden er vast ook niet meer bij stil dat er nog iets fout kon gaan, ik kan er wel een beetje over mee praten want ik heb hetzelfde meegemaakt bij mijn zus zij was uitgeteld op sinterklaasavond een aantal jaren geleden er was voorderest niets aan de hand toen zij mij belde dat ze weeen had ik ben toen gauw naar har toegereden om op haar andere zoontje te letten toen ik in het ziekenhuis kwam hadden ze net te horen gekregen dat het kindje niet meer leefde het was net overleden [zonder reden er is uit het onderzoek geen oorzaak gevonden] ze moest toen natuurlijk gewoon bevallen ik heb alles van begin tot het einde meegemaakt en haar proberen te steunen wat natuurlijk niet ging op zo,n moment , er komt zoveel op je af [toch aangeven bij gemeente ,kaarstjes veranderen, kamertje van baby veranderen want ze kon de babykamer niet zien de buren ,familie inlichten en dan natuurlijk zo,n begrafenis regelen wat niet meevalt natuurlijk [het hoort niet voor zo,n klein baby,tje het is gewoon onmenselijk] sinterklaasavond wordt nooit meer zo als het is geweest wat een kadoo heeft mijn zus toen gekregen ,maar goed dit alles is de reden waarom ik in het ziekenhuis onder controle loop ze weten niet of er iets erfelijks is .bij mijn eerste kindje twee jaar geleden heb ik ook onder controle gelopen en heb ik met 6 en 7 maanden in het ziekenhuis gelegen met vroege ween met mijn bevalling hebben ze mijn toen met 38 weken opgenomen en proberen in te leiden wat niet opschoot ik heb toen na 2 weken een gezonde dochter gehad na een bevalling van dertig uur met ruggeprik op het laatste moment heb ik ook allemaal complicaties gehad infectie koorts hoge bloeddruk   ik moest na de bevalling nog een week in het ziekenhuis blijven met mijn dochter dit alles had denk ik toch heel erg te maken het feit dat ik heel erg bang was dat er iets verkeeerd zou gaan ,dit keer hoop ik een wat makkelijker bevalling te krijgen als alles goed gaat, in ieder geval bedankt voor jullie reactie en misschien hor ik nog wat van jllie groetjes lizzy
 
Lizzy,

wat erg voor je zus dat zij haar kindje hefet moeten verliezen zo vlak voor de uitgerekende datum. Als je al zover bent dan verwacht je gewoon dat alles goed gaat. Totdat je even hard terug wordt gegooid op die harde grond. Ikkan me voorstellen dta het voor haar heelmoeilijk was om thuis te komen met lege handen. Wij hadden nog niets klaar, maar als het zo laat gebeurd in de zwangerschap dan heb je een kamertje klaar en alles. En dat alles zonder aanweijsbare reden. Bij ons is er ook geen oorzaak gevonden, enerzijds een opluchting want je hebt net zoveel kans als ieder ander dat het goed gaat, anderzijds blijf je zitten met de vraag waarom?

En dan je eigen ervaring met die moeilijke bevalling, ook dat hakt erin.  Dat inleiden niet altijd resulteert in een vlotte bevalling is mij ook bekend. Bij mijn eerste werd ik ingeleid vlak voor de uitgerekende datum. Iedereen gaf aan dat ik binnen 1 a 2 dagen mijn kind in mijn armen zou houden. Nou dat heb ik geweten. 9 dagen heeft het geduurd voordat mijn kind uiteindelijk met een spoedkeizersnede werd gehaald. Door alle medicatie en de volledige narcose omdat de ruggenprik niet de gewenste uitwerking had (ik kreeg ademhalingsproblemen en moest volledig weggemaakt worden en aan de beademing) wilde mijn darmen niets meer doen. Mijn darmen stonden opknappen. 5 dagen ben ik onder zeil geweest, van die 5 dagen weet ik helemaalniets meer. Daarna na een noodgreep (ik bespaar je de details) knapte ik gelukkig weer op. Ik heb er daarna niet teveel meer aangedacht totdat ik te horen kreeg bij mijn tweede kind dat ik wederom ingeleid zou worden. Met de gynaecoloog heb ik hele duidelijke afspraken gemaakt dat ze niet langer dan 24 uur zouden prutsen en dan direct al in zouden grijpen. Ik zag al weer een leidensweg voor me.
Mijn tweede dochter is inderdaad binnen die 24 uur geboren zonder complicaties en anderhalf uur na de bevalling mocht ik al naar huis. Wat een verademing.
Achteraf ben ik blij dat ik me niet te druk heb gemaakt, dat ik het gewoon weggestopt heb, anders had ik mijn hele zwangerschap in de zenuwen gezeten. En nu weet ik dat het ook anders kan.

Voor jou hoop ik ook dat de rest van je zwnagerschap en daarna de bevalling niet al te moeilijk verloopt. Het kan echt waar.

Hou je taai.

Miep
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan