Hoi hoi,
Ik heb vorige week samen met mijn vriend een test gedaan, omdat mijn lichaam drastisch veranderde. Nu blijk ik zwanger te zijn. Na uitrekenen ongeveer 5,5 week.
Ik heb op mijn 19e een abortus laten plegen, omwille mijn gevoel. Dit was met mijn huidige vriend. De situatie was toendertijd voor beide niet haalbaar, en heb mij er enigszins in laten in praten. ( Ik nog schoolgaand, geen vaste baan, net samen en thuiswonend) Achteraf bleek dat het kindje (curretage bij 9 weken)
niet goed groeide, wat mijn vele overgeven (24/7) verklaarde.
Momenteel ben ik 22, mijn vriend 27. We wonen ruim een jaar samen, hebben beide een vaste (full time) baan, en staan anders in het leven.
Na mijn abortus 3 jaar geleden heb ik hem meerdere malen duidelijk gemaakt dat ik dit niet voor een 2e keer ga doen, tenzij er complicaties met het kindje zijn opgetreden welke niet levensvatbaar zijn. Evengoed ben ik na mijn abortus door een ‘hel’ gegaan. Ik werd depressief en verloor mijzelf uit het oog.
Momenteel ben eigenlijk alleen maar gelukkig om het feit dat er een klein wondertje in mij groeit. Mijn vriendinnen weten het al, welke achter mij staan en bereid zijn overal in te helpen. Onze ouders weten het nog niet, ik wil het eerst goed besproken hebben met mijn vriend...
We hebben het kort besproken vorige week, waar uitkwam dat hij er nog niet aan toe is en het echt niet wil. Ik heb het expres even laten rusten, niet zwaar over gepraat. Ook om mijzelf de kans te geven om na te denken.
Ben ik egoïstisch als ik besloten heb om het kindje te houden? Uiteraard hoop ik op een goede uitkomst met mijn vriend, maar ik wil het wel realistisch blijven bekijken..
Ik heb vorige week samen met mijn vriend een test gedaan, omdat mijn lichaam drastisch veranderde. Nu blijk ik zwanger te zijn. Na uitrekenen ongeveer 5,5 week.
Ik heb op mijn 19e een abortus laten plegen, omwille mijn gevoel. Dit was met mijn huidige vriend. De situatie was toendertijd voor beide niet haalbaar, en heb mij er enigszins in laten in praten. ( Ik nog schoolgaand, geen vaste baan, net samen en thuiswonend) Achteraf bleek dat het kindje (curretage bij 9 weken)
niet goed groeide, wat mijn vele overgeven (24/7) verklaarde.
Momenteel ben ik 22, mijn vriend 27. We wonen ruim een jaar samen, hebben beide een vaste (full time) baan, en staan anders in het leven.
Na mijn abortus 3 jaar geleden heb ik hem meerdere malen duidelijk gemaakt dat ik dit niet voor een 2e keer ga doen, tenzij er complicaties met het kindje zijn opgetreden welke niet levensvatbaar zijn. Evengoed ben ik na mijn abortus door een ‘hel’ gegaan. Ik werd depressief en verloor mijzelf uit het oog.
Momenteel ben eigenlijk alleen maar gelukkig om het feit dat er een klein wondertje in mij groeit. Mijn vriendinnen weten het al, welke achter mij staan en bereid zijn overal in te helpen. Onze ouders weten het nog niet, ik wil het eerst goed besproken hebben met mijn vriend...
We hebben het kort besproken vorige week, waar uitkwam dat hij er nog niet aan toe is en het echt niet wil. Ik heb het expres even laten rusten, niet zwaar over gepraat. Ook om mijzelf de kans te geven om na te denken.
Ben ik egoïstisch als ik besloten heb om het kindje te houden? Uiteraard hoop ik op een goede uitkomst met mijn vriend, maar ik wil het wel realistisch blijven bekijken..