Beste allemaal,
Ik zit met veel vervelende dingetjes in mijn hoofd...nu 37 weken zwanger. Kan er weinig over vinden op internet dus hoop eigenlijk dat er vrouwen zijn die me begrijpen of dingen herkennen.
Het zwanger raken wilde niet zo goed lukken, uiteindelijk wel natuurlijk, maar de reacties van mensen waren niet leuk. Heel egoistisch, zo van: ah...en ik had het zo leuk gevonden lekker met jullie kleintje spelen.
Maak me nu al druk over hoe alles zal gaan. Wil straks die kleine lekker voor onszelf en delen met "leuke" mensen. Alle claimers enz. wil ik geen last van. Op dit moment verhuis ik het liefst naar de andere kant van de wereld. Weet zeker dat mijn vader een goede opa zal zijn, maar vind zijn huis vies, hem zelf eerlijk gezegd ook en hij rookt. Als ik er bij ben doet hij dat niet, maar hoe gaat dit als de baby straks een dagje daar is?
Bij het kopen van het kamertje was het al gelijk niet leuk omdat iemand zei: jeetje wat vroeg. En via Marktplaats kun je niet annuleren als het misgaat.
Iedereen komt nu al met adviezen...en hebben overal een mening over. Je geeft je kind toch geen speen he? Bijvoorbeeld.
Van jongs af aan wil ik moeder worden en had hier een bepaald beeld bij. Dit alles valt nu een beetje in duigen voor mij. Ook hebben 2 vriendinnen een jaar eerder een kindje gekregen waardoor ik er nu een beetje "achteraan" loop en de neiging heb dingen JUIST anders te doen om niet te laten lijken dat ik hen nadoe.
De zwangerschap zelf loopt heel goed. Zo goed dat ik ook daardoor juist weer angsten heb, zo van: wat gaat er mis? Straks met de bevalling of is er iets met ons kindje wat na de geboorte naar voren komt?
Wat me verder nog dwars zit is dat iedere vrouw naar mijn idee emotioneel zou moeten zijn. Ik heb dat niet. Durf niet voluit blij te zijn en huil nauwelijks. Soms komen er wel eens tranen bij iets op tv en 1 keer heb ik een uur lang gehuild omdat mijn man een paar dagen weg was, vond mezelf heel zielig toen. Verder lijkt het wel of al mijn emoties weg zijn en ik op de automatische piloot leef.
Ik hoop dat er mensen zijn op dit forum bij wie ik mijn ei kwijt kan. Heb best veel mensen om me heen maar durf dit alles eigenlijk niet te bespreken. Ook mijn man weet niet alles van bovenstaande.
Groetjes,
Notemo.
Ik zit met veel vervelende dingetjes in mijn hoofd...nu 37 weken zwanger. Kan er weinig over vinden op internet dus hoop eigenlijk dat er vrouwen zijn die me begrijpen of dingen herkennen.
Het zwanger raken wilde niet zo goed lukken, uiteindelijk wel natuurlijk, maar de reacties van mensen waren niet leuk. Heel egoistisch, zo van: ah...en ik had het zo leuk gevonden lekker met jullie kleintje spelen.
Maak me nu al druk over hoe alles zal gaan. Wil straks die kleine lekker voor onszelf en delen met "leuke" mensen. Alle claimers enz. wil ik geen last van. Op dit moment verhuis ik het liefst naar de andere kant van de wereld. Weet zeker dat mijn vader een goede opa zal zijn, maar vind zijn huis vies, hem zelf eerlijk gezegd ook en hij rookt. Als ik er bij ben doet hij dat niet, maar hoe gaat dit als de baby straks een dagje daar is?
Bij het kopen van het kamertje was het al gelijk niet leuk omdat iemand zei: jeetje wat vroeg. En via Marktplaats kun je niet annuleren als het misgaat.
Iedereen komt nu al met adviezen...en hebben overal een mening over. Je geeft je kind toch geen speen he? Bijvoorbeeld.
Van jongs af aan wil ik moeder worden en had hier een bepaald beeld bij. Dit alles valt nu een beetje in duigen voor mij. Ook hebben 2 vriendinnen een jaar eerder een kindje gekregen waardoor ik er nu een beetje "achteraan" loop en de neiging heb dingen JUIST anders te doen om niet te laten lijken dat ik hen nadoe.
De zwangerschap zelf loopt heel goed. Zo goed dat ik ook daardoor juist weer angsten heb, zo van: wat gaat er mis? Straks met de bevalling of is er iets met ons kindje wat na de geboorte naar voren komt?
Wat me verder nog dwars zit is dat iedere vrouw naar mijn idee emotioneel zou moeten zijn. Ik heb dat niet. Durf niet voluit blij te zijn en huil nauwelijks. Soms komen er wel eens tranen bij iets op tv en 1 keer heb ik een uur lang gehuild omdat mijn man een paar dagen weg was, vond mezelf heel zielig toen. Verder lijkt het wel of al mijn emoties weg zijn en ik op de automatische piloot leef.
Ik hoop dat er mensen zijn op dit forum bij wie ik mijn ei kwijt kan. Heb best veel mensen om me heen maar durf dit alles eigenlijk niet te bespreken. Ook mijn man weet niet alles van bovenstaande.
Groetjes,
Notemo.