zwangerschap valt tegen

A

ANONYMOUS_USERNAME

ik ben nu 4 maanden zwanger en al vanaf het begin misselijk, moe en over-emotioneel. heb echt even een peptalk nodig, want ik zit er helemaal doorheen. wanneer ik tegen mn vriend of familie of vrienden zeg dat ik zo moe ben vinden ze allemaal maar dat ik me daar overheen moet zetten omdat ik er toch niets aan kan doen. maar niemand wil begrijpen dat dit na 4 maanden uitputting gewoon niet meer gaat.
ik voel me hierdoor behoorlijk eenzaam in mn zwangerschap. ik heb last van huilbuien, hyperventilatie, vergeetachtigheid en ga er met de dag slechter uit zien.
ik ben nog maar 21 en niemand van mijn vriendinnen heeft al een kind. mijn moeder heeft alleen maar makkelijke zwangerschappen gehad en mn schoonmoeder vind dat ik dan maar meer moet ondernemen:S
mijn vriend denkt dat het meestal wel meevalt omdat ik wel kan lachen als er visite is. maar dat ik me dan alleen maar groot houdt heeft niemand in de gaten.
ik begin me nu ook zorgen te maken om de baby omdat al dat hyperventileren nooit goed kan zijn...

ik hoop dat er hier meer mensen zijn bij wie het allemaal een beetje tegenvalt.
 
Hey meid! Ik herken de situatie hélemaal!!!! Vind het alleen rottig voor je dat er niemand in je omgeving meer begrip kan voor opbrengen. Ik had het geluk dat mijn moeder ook zware zwangerschappen had en het erg herkende én dat ik een ongelofelijke man heb die me enorm heeft gesteund. Maar ik moet toegeven dat het zelfs dan moeilijk bleef hoor... Ik was ook heel de dag misselijk, hondsmoe en had geen zin in niks... ik heb ook meerdere keren zitten huilen omdat ik me zo voelde en paniekaanvallen gehad... Maar er is inderdaad weinig aan te doen, ik kan je alleen maar zeggen dat ik dat ook had en dat het uiteindelijk is overgegaan (bij mij zo rond een maand of 4, dus wie weet?). Het is echt vreselijk, je herkent jezelf niet meer he!!! Maar troost je, jij bent dit niet, het zijn echt die verdomde hormonen die dit met je doen en het zal ooit overgaan en beter worden!!!! Sorry dat ik niet meer voor je kan betekenen, maar ik leef met je mee!!!
Indra
 
Ook ik wil je even een hart onder de riem steken.

Probeer met mensen erover te praten op een forum als je familie/schoonfamilie je niet de steun geven die je nodig hebt, krop het niet allemaal op want daar heb je neits aan. En om niet helemaal alleen te zijn kan je misschien denken aan zwangerschapszwemmen?? Dat is niet te zwaar en de meeste zwembaden hebben dat, en vaak heb je dan ook nog even wat tijd voor jezelf om te ontspannen in het water en dat kan erg ontspannend zijn hoor, en zo heb je meerdere dames om je heen die zwanger zijn en waar je tegen aan mag klagen!

Heel veel sterkte de aankomende tijd en hopen maar dat je moeheid weg trekt!

Groetjes Claudia
 
Ik heb me bij mijn eerste zwangerschap ook enorm geergerd aan het feit dat iedereen het altijd over die rose wolk heeft. En in het echt valt dat dan inderdaad vies tegen. Ik vond zwanger zijn gewoon zwaar. Ik had mega veel klachten, moest vanaf 22 weken platliggen, bekkeinstabiliteit, enz.

Leuk hoor, die bladen met foto's van die dromerige zwangere vrouwen. Oh, geweldig dat je een kindje krijgt! Ja, tuurlijk, maar zelden lees of hoor ik verhalen dat een zwangerschap gewoon afzien is. Alsof je het daar niet over mag hebben of zo.

Nu ben ik voor de tweede keer zwanger. Ik wist nu waar ik aan begon en tot nu toe valt het mee. Ik heb al wel weer te horen gekregen dat ik rustig aan moet doen en er zijn al veel dingen die ik niet meer kan, zoals boodschappen doen. (onze keuken zit op de 1e, dus alles de trap op sjouwen met een peuter) Het voordeel is wel dat ik het nu dus vooraf allemaal al wist en je daar dan op kan anticiperen.

Gelukkig kun je hier eindeloos klagen en zijn er altijd vrouwen die er precies hetzelfde over denken. Ik ben hier ook eigenlijk wel bijna iedere dag. Gewoon even socializen met de andere zwangeren hier, dat lucht heerlijk op!

Groetjes, Marisa

 
ik praat er niet graag over omdat iedereen zegt dat hun partner zo begripvol is en mijn vriend snapt het op de een of andere manier gewoon niet. heb m al vaker uitgelegd hoe verschrikkelijk hormonen zijn en dat ik echt alles probeer. maar hij ziet  de ernst er niet van in.
hij kan niet zo goed met emoties omgaan, maar hij vergeet dat hij mij hierdoor totaal niet steunt. verder istie heel lief, maar hij kan dit gewoon niet:S
weet gewoon niet wat ik kan doen dat hij me gaat begrijpen...
 
Het enige wat je kunt doen is er met hem over praten. Vervelend die mannen met wie je dat niet kunt. Gelukkig is mijn man erg begripvol en steunt hij me erg goed.

Ik heb hier op het forum al eerder verhalen als die van jou meegemaakt. Dan werd het uiteindelijk een mega ruzie en schrok die man er zo van dat ze dan toch ineens wel een stuk begripvoller werden. Ik hoop dat het bij jullie niet zo ver komt.  Misschien moet je toch iets duidelijker zijn? Het is zo makkelijk voor mannen om  er maar een beetje lacherig over te doen, maar zwanger zijn is gewoon zwaar!

Groetjes, Marisa

 
ben al regelmatig boos geworden, maar dit maakt het eerder erger. ik durf er al bijna niet meer over te praten omdat hij dan meteen de schuld op mijzelf schuif, want ik maak me te druk. volgens mij maakt iedere zwangere vrouw zich wel druk, maar dat verklaart geen lichamelijke uitputting.
ik zei tegen m dat wanneer hij er nog een wilt, hij er maar een besteld uit afrika. zeitie dat we dat meteen hadden moeten doen als tie dit geweten had. net of hij degene is die het zwaar heeft. ik ben gewoon verandert in een lopende fabriek en voor hem is het al teveel grvaagd om het bad voor me aan te zetten of even friet uit de vriezer te pakken.
denk dat het ook voor een groot deel aan mn schoonmoeder ligt, want die gaat steeds lopen zeiken dat ik maar meer moet doen en me dan vanzelf beter voel. net of ik de hele dag op bed lig. als ze hier voorbij komt kijkt ze steeds binnen of ik op de bank zit. dat ik tussendoor veel moet gaan zitten omdat ik niet teveel achter elkaar kan doen is nog niet tot dr doorgedrongen.
omdat zij een makkelijke zwangerschap heeft gehad betekend niet dat dat bij iedereen is, net of ik hiervoor heb gekozen:S
 
Hoi,

laat je niet gek maken door iedereen om je heen. Helaas heeft een klein percentage vrouwen last van grote vermoeidheid. Bij mijn eerste zwangerschap had ik dat ook. Ik heb de eerste 5 maanden halve dagen gewerkt. Ik kon niets, zo moe was ik. Om 12 uur stond ik te tollen op mijn benen.
Bij mijn 2e had ik nergens last van en nu bij de 3e (ik ben nu 29 weken) val ik weer om en doe ik niet veel in huis. En niet gezellig maar lig ik 's avonds erg vroeg in bed en in het weekend doe ik middagdutjes.  Het is niet anders.

En al die praatjes van moeders en schoonmoeders van: nou bij mij.... Ja, dat was 30 jaar geleden (of in jouw geval dan 21 jaar geleden) en er is heel veel veranderd. Niet in hoe een zwangerschap verloopt, maar wel in hoe het leven van een vrouw er nu uitziet.
Probeer gewoon te accepteren hoe je je voelt, geef het ook aan als mensen vragen hoe gaat het.
Hopelijk voel je je binnenkort beter.

groetjes, keesje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan