zwangerschap valt tegen

Hoi,
Jeetje wat vervelend als je zo op je tellen moet passen terwijl je je niet goed voelt...
Heb zelf het geluk dat mijn man het helemaal begrijpt als ik eens mijn dag niet heb. loop nu 3 dagen met vreselijk maagzuur en gezellige aambeien rond, echt goed voor je humeur...
Maar mss een tip voor je vriend: Het boekje van Kluun: help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt! In duidelijke mannentaal geschreven met veel humor en niet dik. Mijn man had er veel aan om te begrijpen wat er met mij allemaal gebeurt. Echt een aanrader, vond hem zelf ook erg leuk.
Succes!
 
Hoi Julia,

Ik herken je verhaal voor een deel. Mijn eerste zwangerschap was alleen helemaal niet zo zwaar en ben eigenlijk alleen wat moe geweest. Maar op een gegeven moment kon ik bepaalde dingen niet meer. Zoals een stukje fietsen was gewoon te zwaar voor me of stofzuigen ging niet meer. Dan kwam mn vriend thuis van het werk en vond ie dat ik maar lui was. En hij werkte en vond het belachelijk dat hij dan nog boodschappen moest doen. Want ja de vrouwen van de mannen waar hij mee werkt deden dat ook allemaal totdat ze gingen bevallen dus ik was maar een aansteller.
We hebben vaak erge ruzie gehad en dan zei hij even dat hij het begreep maar de volgende dag gingen we gewoon verder waar we gebleven waren. Dat was wel erg zwaar. Toen mn dochter geboren was was hij de eerste 2 weken echt geweldig. Ik kon bijna niet uit bed of van de bank af en hij deed werkelijk alles. Al de dingen waar ik normaal om moest vragen en dan nog niet deed deed hij allemaal uit zichzelf en ik hoefde niets te doen. (hij had 2 weken vrij van zijn werk genomen om mij te helpen)
Ook was hij heel de dag bezig met onze dochter. Nou en dat heeft precies 2 weken geduurd. In het begin was het zwaar maar ben er nu redelijk aan gewend dat ik er alleen voor sta.Alleen nu ben ik zwanger van de tweede en ben ik zo bang dat ik het niet alleen kan. En begrijp me niet verkeerd hij doet heus wel wat zoals koken bijv. maar als de kleine huilt en hij is bezig met computerspel dan stopt ie echt niet en laat haar gewoon huilen.Hij leeftnu hetzelfde als voordat zij er was en begrijpt niet dat dat niet kan. Ik hoop dat jouw vriend een wake up call krijgt als de kleine er is en dan wel wat meer begrip voor je op kan brengen! En zo niet: heb je mij om mee te praten
 
hoi

@marcosgirl.
Ik wil wel even wat kwijt en bedoel het niet gemeen.
Ik herken jou verhaal en kan je vertellen, je verdient beter.
Ik was het op een gegeven moment zo zat, toen ben ik 1 week met mijn moeder op vakantie gegaan, zonder kind en vriend. Kon hij het eens een week lang alleen proberen. Na 1 maand was ik weer terug bij af en heb hem eruit gezet.
Samen een kind= samen opvoeden.Toen heeft hij wel een crashlanding gemaakt en besefte wat hij kwijt kon raken en dat was de ommekeer. Na 3 maanden kwam hij weer thuis en sindsdien gaat het veel beter. Als ik werk kookt hij en haalt onze zoon van de opvang, helpt in huis en als hij van z'n werk komt is het eerst zijn zoon die alle aandacht krijgt. Doet hem bijna elke avond in bad en nu ik weer zwanger ben van de 2de doet hij de boodschappen en sleept met de wasmand naar boven en beneden.
Je hoeft het niet te pikken wil ik maar zeggen. Ik wou mezelf niet wegschuiven omdat hij zich niet wou aanpassen, dan maar alleen.
succes allebei en laat zien wie je bent en wat je wil, maar wees duidelijk.
Mannentaal is nou eenmaal anders dan vrouwentaal
 
@marcosgirl, ik zou dit niet pikken als ik jouw was.
Het is toch ook zijn dochter??? hij moet toch is volwassen worden
Verschrikkelijk om te lezen dat hij jullie dochter laat huilen om een spelletje te doen.... sorry maar hier kan ik goed boos over worden.

De mijne klaagt ook wel is, maar hij doet het wel. Wij hebben beide gekozen om ouders te worden en dan moet je ook beide de lasten dragen.
 
Hoi Juli08,

Ik herken mijzelf wel een beetje in jou. Ik ben nu 24 en zwanger van de 3e, ik was ook 21 toen ik zwanger was van de 1e. Al met al was dat geen pretje.
Onze dochter kwam iets eerder dan we gepland hadden (ik zou nog een half jaar de pil slikken en dan was ik ruim klaar met de opleiding als zij geboren zou worden, door veel ab's werkte te pil dus niet zo goed meer en was ik dus eerder zwanger), voor ons dus niet als een totale verassing, omdat we al wel 'plannen' hadden.
Voor de familie daarentegen poeh!!! Wat hebben die zich druk gemaakt. De 1e 3 maanden was ik flink misselijk en als ik daar dan wat van zei werd dat afgedaan als, 'je bent zelf zwanger geraakt!' 'misschien had je dit eerder moeten bedenken'' en 'dat krijg je ervan' Nou mijn oren hebben geflappert hoor!
Natuurlijk weet je van tevoren niet hoe erg last je krijgt van kwaaltjes, bovendien ervaart iedereen dat weer anders en dat maakt toch ook niet uit? Zouden ze zoiets ook zeggen tegen Iemand die met veel moeite zwanger raakt?
Mijn (stief)schoonmoeder heb ik heel wat keren naar een andere planeet verwenst. De 2e zwangerschap vonden ze leuk voor mijn dochter, dan had ze iemand te spelen, daar hebben we niets dan goeds over gehoord.
Maar nu ik zwanger ben van de 3e en ik het toch wel heel zwaar vind, (veel spugen, enorm moe, huishouden komt gewoon bijna niks meer van enz) krijg ik weer al het commentaar dat ik al eens eerder naar mijn hoofd gegooid kreeg.
Mijn man werkt de hele dag en hij is ook moe nadien en heeft d an ook geen zin om alles over te nemen, dat begrijp ik wel. Maar als hij dan chagerijnig thuis komt omdat het eten nog niet klaar is, dan schiet ik uit mijn slof!
Niet totaal terecht natuurlijk, maar het kost me genoeg moeite om mezelf staande te houden en 2 peutertjes te vermaken. Heb gisteren even een goed gesprek/ruzie gehad en hem uitgelegd dat ik dit ook niet had voorzien en dat ik dit allemaal niet voor de lol meemaak. En als ik niet gesteund wordt hij net zo goed kan oprotten want dan heb ik net zoveel aan hem als nu. De boodschap is hopelijk overgekomen; Vanmiddag kwam de bloemist een bloemetje brengen....
Succes!
 
Hoi Juli09

Ik zie het onderwerp nu pas maar wilde toch even reageren. Wat jij allemaal schrijft is voor mij heel herkenbaar van m'n eerste zwangerschap. Bij mij begon het toen rond de 16 weken, terwijl ik dacht dat ik heerlijk m'n zwangerschap door zou vliegen omdat de eerste weken zo goed waren gegaan. Niet dus, we gingen een keer een weekendje weg en op de terugweg hebben we er megalang overgedaan omdat ik iedere uit de auto wilde, in paniek was en hyperventileerde. Wat mij toen erg geholpen heeft is een bezoekje aan de fysio. Hij heeft me goed leren ademhalen en ook wat gesprekken met die man (weet niet of iedere fysio dat doet) tijdens de behandeling heeft me erg goed geholpen.
Ik was niet van de moeheid e.d. af maar wist wel hoe ik beter moest ademhalen zodat ik minder vaak hyperventileerde.

Je zou ook aan je verloskundige kunnen vragen om te testen hoeveel vitamine B12 je hebt. Bij sommigen wordt dit niet standaard getest en als je hier te weinig van hebt kan je ontzettend moe zijn.

Hoop dat je er wat aan hebt!

Succes met alles!

Groetjes,
Jo
 
Evelien en Junior, Dankjewel voor jullie reactie!
En tsjah praten met hem heb ik al heel vaak geprobeert, maar het komt niet echt aan. Heb hem ook al eens buiten gezet, maar nooit echt doorgezet. Ik kan het niet.
Het idee dat ik dan helemaal alleen ben met de kleine, beangstigd me.
Ik blijf gewoon hopen dat het beter wordt. Chelsey is nu 4 maanden en hij heeft haar nog nooit in bad gedaan.   En Evelien dat je zegt dat je wegging en hem het alleen liet doen, dat durf ik niet. Ze huilt soms als ze moe is en dan moet ze slapen, maar ze huilt ook als ze honger heeft en de signalen worden niet op tijd opgepikt. Nou was de afspraak dat  ik op zondag mag uitslapen en dat hij haar dan doet. Nou werd ik zondag wakker van gehuil en had hij haar op bed gelegd. Terwijl het toch echt een hongerhuil was. Ik zei dat tegen hem en het flesje stond blijkbaar op tafel maar ze wilde niet drinken. Ik haar uit bed gehaald en ze dronk gulzig het flesje leeg. Zij is helemaal aan mij gewend en nie echt aan hem. Dus durf ze niet alleen te laten samen, want denk dat ze helemaal overstuur raakt. Ik moet er wel even eerlijk bij zeggen dat ik vanaf juli geen werk meer heb en dus ik nu ook heel de dag bij haar ben en de laatste paar maanden zwangerschap ook thuis zat toen hij werkte dus hij daarom verwachte dat ik het huishouden deed. Ik ben er eigenlijk min of meer al aan gewend. Bedankt voor de reacties!

Enneh wat er hierboven staat met dat vitamine B12 (ik weet zo even niet meer wie dat geschreven heeft) dat kan je het beste wel even laten testen. Al weet ik niet of dat met vermoeidheid te maken heeft, maar bij mij bleek het de oorzaak te zijn van mn eerdere miskramen.
 
hallo iedereen.

kan niet op iedereen persoonlijk reageren, maar bedankt voor de recties iig
ik ben zowiezo van plan terug naar de huisarts te gaan voor wat extra tests en bij de fysio heb ik die oefeningen al geleerd begin vorig jaar, alleen bij een aanval helpt het niet.

het probleem is gewoon dat hyperventilatie zo uitputtend is voor je lichaam, krijg daarna standaard migraine en wil dan alleen maar slapen.
laat ook alles uit mn handen vallen dus er sneuvelt hier dagelijks een bord...

het ene moment doet mn vriend heel lief en het andere moment lijken we echt op een andere planeet te zitten. hij snapt gewoon niet echt hoe het is om zwanger te zijn, ik ga hem denk ik een meeleefbuik omdoen, hahaha
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan