Heel herkenbaar!
Ik was de eerste in omgeving die zwanger was en ik (en anderen) hadden nauwelijks vergelijkingsmateriaal, behalve mijn (schoon)moeder... En die, ja, die hadden makkelijke zwangerschappen gehad (en hoefde geen fulltime baan ernaast te doen!!!).
Bij mijn eerste was ik vanaf het begin ontzettend moe, ging iedere dag om 19:30 uur slapen, kon niet goed eten in het begin waardoor ik kilo's afviel en na een week of 20 kreeg ik last van mijn bekken, rug, maagzuur en raakte ik van werken helemaal overspannen en huilerig. Ik voelde me helemaal uitgeput en raakte in de ziektewet. Toen ik (letterlijk) thuis op de bank kwam te zitten en 12 uur per nacht sliep ging het iets beter, maar met groeien van buik werden klachten toch erger. Ik ging ook slecht slapen en werd letterlijk ziek van uitputting, waardoor ik zelfs even in ziekenhuis heb gelegen. Op het einde kon ik nauwelijks meer lopen van pijnklachten. Al met al vond ik de zwangerschap dus heel erg tegenvallen. En om me heen leken alleen maar stralende zwangeren te huppelen, iedereen bleef maar zeggen dat ik moest genieten van dit wonder (ja, het kindje is een wonder, maar zwanger zijn!?), en idd al die boeken en tijdschriften vol roze wolken. Vreselijk!
(een grote troost: na de bevalling verdwenen al mijn klachten als sneeuw voor de zon en voelde ik me als herboren! Toen pas besefte ik wat voor enorm effect al die hormonen op me hadden gehad)
Nu bij de 2e zwangerschap ging ik er vanuit dat het niet makkelijk zou zijn. Helaas viel het toch weer heel erg tegen. Dit keer was ik vanaf het begin kotsmisselijk met braken, weer enorm moe en ontzettend huilerig. Ik kon bijna niets, behalve beroerd op bed liggen (terwijl ik dus een 2-jarig zoontje heb rondlopen). Na week 20 werd het iets beter, maar misselijkheid is gebleven, ik moet iedere middag gaan slapen om braken tegen te gaan en met het groeien van de buik kwamen ook bekkenpijn, rugpijn, maagzuur... Ik heb eigenlijk de hele zwangerschap in ziektewet moeten doorbrengen en om de paar weken zat ik emotioneel weer helemaal in een dip en moest ik huilen, huilen, huilen. Ik kan nauwelijks meer voor mijn zoontje zorgen en zit letterlijk weer hele dagen op de bank (of in bed), omdat mijn lijf gewoon echt niets anders kan.
De meeste mensen zeggen dat ze nog nooit gehoord hebben van iemand die zoveel klachten van zwangerschap heeft en kijken me soms wat vreemd en twijfelend aan. Zo af en toe vraag ik me dan ook weer af, of ik me gewoon misschien iets meer moet 'vermannen', maar als ik dan weer brakend boven de WC-pot hang dan weet ik precies dat ik er echt niets aan kan doen. Dit zijn de hormonen en hier heb ik zeker niet voor gekozen.
Het scheelt wel dat mijn man en directe familie/vrienden (en ook werkgever) me goed steunen. Ze zien dat ik er slecht uitzie, ze zien me huilen en ze horen me braken. Mijn ellende is dus wel tastbaar voor hun. Voor mezelf vond ik het erg fijn om vergelijkbare verhalen op internet te lezen en contact te hebben met vrouwen die ook afzien in hun zwangerschap. Dat ik niet de enige was/ben... En in mijn geval ook 3 lieve VK's, die altijd een luisterend oor hebben en objectief hebben beaamd dat zwangerschap voor sommige vrouwen zo verloopt en dat ik er goed aan doe om naar mijn lijf te luisteren en de rust te pakken die het nodig heeft, hoeveel het ook is.
Veel klachten kan een zwangerschap al erg zwaar maken, maar als je partner je niet steunt, dat lijkt me echt heel erg moeilijk! Wat zeggen je VK's? Zou het misschien een keer helpen om met z'n tweeen te gaan, dat hij van een professionele hulpverlener hoort dat hoe jij je voelt er (helaas) bij kan horen, dat een zwangerschap voor iedere vrouw anders is? Aangezien hij blijkbaar niet naar jou wil luisteren? Hoewel je zegt dat hij er niet voor openstaat, zou ik het toch blijven aangeven, straks met de dikke buik zul je toch steeds minder kunnen en mogen. Of anders misschien een goed gesprek met je schoonmoeder proberen te hebben? Want je bent echt niet de enige die zich belabberd voelt in de zwangerschap en je kunt er niets aan doen. Die hormonen maken echt een ander mens van je.
Heel veel sterkte meid, ik hoop dat je je in het 2e trimester beter gaat voelen, maar zorg vooral goed voor jezelf en luister wat je lijf aangeeft.
Groetjes, Karin
41+3 wkn van 2e
