Forum voor ‘stiefmoeders’

[Noemie]

Hi iedereen,

Ik denk dat ik even mijn ei kwijt moet... Ik ben sinds 2 jaar fulltime stiefmoeder van een meisje van 9. Ze is erg lief, maar heel aanhankelijk en druk, kan zichzelf moeilijk vermaken en wil continu bij je in de buurt zijn en aandacht krijgen.

In het begin ging het heel goed. Taken waren verdeeld tussen haar vader en mij en dit voelde goed. Langzaam maar zeker is alles op mijn schouders terecht gekomen en voel ik een enorme druk. Vader blijft 's nachts weg bij vrienden, ik moet alles regelen (school, opvang, (dokters)afspraken, etc.) of vader aan dingen omtrent dochter herinneren. Als ik bij hem aangeef dat ik het gevoel heb dat alles op mij neerkomt en ik enorme druk en stress ervaar, is er weinig begrip en krijg ik dingen te horen als 'je kan het gewoon niet handelen' en 'je geeft niet om haar'. Het wordt ook niet geaccepteerd als ik aangeef dat ik mijn eigen planning heb en me niet altijd kan/hoef te schikken naar een ander z'n planning; dat ik (als eigen persoon) er ook nog ben. Ik heb hem weleens gezegd dat ik niet haar biologische moeder ben en dat ik zo goed mogelijk mijn best voor haar probeer te doen, maar ik vind dat het niet als vanzelfsprekend genomen kan worden dat ik alles maar op me neem. Hierop werd hij kwaad en zei hij mij dat ik een walgelijk persoon ben. Al met al voel ik me enorm gekwetst in deze hele situatie en merk ik aan mezelf dat ik steeds en steeds meer afstand neem, zowel mentaal als emotioneel. Herkent iemand dit?

 

[Essil]

Hi iedereen,

Ik denk dat ik even mijn ei kwijt moet... Ik ben sinds 2 jaar fulltime stiefmoeder van een meisje van 9. Ze is erg lief, maar heel aanhankelijk en druk, kan zichzelf moeilijk vermaken en wil continu bij je in de buurt zijn en aandacht krijgen.

In het begin ging het heel goed. Taken waren verdeeld tussen haar vader en mij en dit voelde goed. Langzaam maar zeker is alles op mijn schouders terecht gekomen en voel ik een enorme druk. Vader blijft 's nachts weg bij vrienden, ik moet alles regelen (school, opvang, (dokters)afspraken, etc.) of vader aan dingen omtrent dochter herinneren. Als ik bij hem aangeef dat ik het gevoel heb dat alles op mij neerkomt en ik enorme druk en stress ervaar, is er weinig begrip en krijg ik dingen te horen als 'je kan het gewoon niet handelen' en 'je geeft niet om haar'. Het wordt ook niet geaccepteerd als ik aangeef dat ik mijn eigen planning heb en me niet altijd kan/hoef te schikken naar een ander z'n planning; dat ik (als eigen persoon) er ook nog ben. Ik heb hem weleens gezegd dat ik niet haar biologische moeder ben en dat ik zo goed mogelijk mijn best voor haar probeer te doen, maar ik vind dat het niet als vanzelfsprekend genomen kan worden dat ik alles maar op me neem. Hierop werd hij kwaad en zei hij mij dat ik een walgelijk persoon ben. Al met al voel ik me enorm gekwetst in deze hele situatie en merk ik aan mezelf dat ik steeds en steeds meer afstand neem, zowel mentaal als emotioneel. Herkent iemand dit?

"Je kan het gewoon niet handelen" ja zeker, daarom kaart je het aan.

Dat hij in een dergelijk gesprek benoemd dat je een walgelijk persoon bent, vind ik volstrekt buiten proportie. (Tenzij je misschien zelf ook beledigend bezig bent geweest.) Maar als mijn man me zo zou toespreken, zou ik dat niet pikken.

Hij neemt jouw niet serieus, en laat jouw alles opknappen. Ik snap dat een kind in de mix het moeilijk maakt. Heb je weleens contact met de biologische moeder?

 

[Noemie]

"Je kan het gewoon niet handelen" ja zeker, daarom kaart je het aan.

Dat hij in een dergelijk gesprek benoemd dat je een walgelijk persoon bent, vind ik volstrekt buiten proportie. (Tenzij je misschien zelf ook beledigend bezig bent geweest.) Maar als mijn man me zo zou toespreken, zou ik dat niet pikken.

Hij neemt jouw niet serieus, en laat jouw alles opknappen. Ik snap dat een kind in de mix het moeilijk maakt. Heb je weleens contact met de biologische moeder?

Er wordt van mij verwacht dat ik de rol van moeder op me neem omdat bm niet aanwezig is. Ik doe alles wat ik doe met veel liefde, maar merk dat als ik dan probeer aan te geven dat ik het gevoel heb dat alles op mijn schouders terecht komt of als ik een keer aangeef dat iets me niet lukt en hij naar een andere oplossing moet zoeken, dat me heel erg kwalijk wordt genomen "omdat ik de moederrol op me heb genomen". Als ik dan nogmaals probeer duidelijk te maken dat ik niet de biologische moeder ben en het gevoel van verplichtingen krijg en dat me erg benauwd, is er totaal geen begrip voor en ben ik een walgelijk persoon. Ik heb het gevoel dat het alleen goed is als ik doe wat moet gebeuren en op het moment dat ik 'nee' zeg of mijn gevoelens uit, wordt me dat niet in dank afgenomen.

 

[Jetske-OvN]

Beste Noemie, jeetje je zit in een moeilijke situatie, en wat knap dat je dit deelt. Het klinkt alsof je ontzettend je best doet als stiefmoeder, maar dat de balans in jullie gezin niet meer goed voelt. Ik begrijp dat je je gekwetst en overweldigd voelt, zeker als je partner weinig begrip toont voor jouw gevoelens en grenzen. Het is denk ik belangrijk dat je ook ruimte krijgt om voor jezelf te zorgen en dat de verantwoordelijkheid eerlijk verdeeld wordt. Ik heb even voor je gekeken op Ouders van Nu en vond deze artikelen die je misschien kunnen helpen:

• Stiefmoeder of -vader zijn: hoe ga je er mee om?
• Bonusouders verlangen naar waardering – ''Ik deed zo erg mijn best, dat het mij bijna opbrak'' - mooi persoonlijk verhaal.
• Een samengesteld gezin vormen, zo doe je dat – Voor het vinden van een betere balans.

Als ik me in deze situatie zou bevinden, zou ik proberen om nog een keer samen met een gezinscoach of relatie therapeut een open gesprek met mijn partner te voeren. Het is heel fijn als daar iemand bij zit die de situatie professioneel en met een neutrale blik kan aanhoren en kan helpen. Zij of hij kan je ook helpen om duidelijk te maken wat je nodig hebt. Het is belangrijk dat jouw rol als stiefmoeder gewaardeerd wordt en dat je niet alles alleen hoeft te dragen.

Herken jij jezelf in dit verhaal en heb jij een verhaal of tips waar Noemie verder mee kan komen? Laat hier je verhaal achter. Het is een kleine moeite met een grote (positieve) impact!

Heel veel succes en jij kunt dit!
-Jetske

 

[Essil]

Er wordt van mij verwacht dat ik de rol van moeder op me neem omdat bm niet aanwezig is. Ik doe alles wat ik doe met veel liefde, maar merk dat als ik dan probeer aan te geven dat ik het gevoel heb dat alles op mijn schouders terecht komt of als ik een keer aangeef dat iets me niet lukt en hij naar een andere oplossing moet zoeken, dat me heel erg kwalijk wordt genomen "omdat ik de moederrol op me heb genomen". Als ik dan nogmaals probeer duidelijk te maken dat ik niet de biologische moeder ben en het gevoel van verplichtingen krijg en dat me erg benauwd, is er totaal geen begrip voor en ben ik een walgelijk persoon. Ik heb het gevoel dat het alleen goed is als ik doe wat moet gebeuren en op het moment dat ik 'nee' zeg of mijn gevoelens uit, wordt me dat niet in dank afgenomen.

Je doet het misschien al, maar hem eraan herinneren dat het een vader niet past de hele nacht weg te blijven, lijkt me ook heel normaal. Kinderen hebben ook een vader nodig, juist als bm afwezig is. Anders voelt het alsof ze beide ouders kwijt zijn.
Grote kans dat hij onverwerkte emoties over zijn ex nu op jouw dumpt. Begrijpelijk, maar niet oke. Je zou het dus eens kunnen proberen, met hem te zeggen dat hij zijn woede op zijn ex niet op jouw mag afreageren. Daar bestaat therapie voor.