Met mijn vriend gaat het eigenlijk ook een beetje in golven. Hij probeert vooral veel afleiding te zoeken. Gelukkig kunnen we er goed over praten en zijn we best nuchter. Hoewel ik echt wel mijn momentjes heb waarop ik erg verdrietig ben, kan ik ook vaak relativeren. Omdat het bij 5 of 6 weken gestopt is, heeft er mogelijk niet eens een hartje geklopt. Daarnaast heb ik gedurende de zwangerschap heel weinig momenten gehad dat ik echt het gevoel had dat er een kindje in mijn buik zat. Die magische glow en soort van band die sommige vrouwen voelen heb ik nooit heel erg gehad. Misschien omdat ik vrij nuchter ingesteld ben, maar misschien ook omdat ik toch ergens aanvoelde dat het niet goed zat? (Oké, dat klinkt dan weer helemaal niet nuchter besef ik me). Het voelt dan ook niet echt alsof ik ons kindje ga verliezen/ben verloren. Het is meer de droom van het zwanger zijn en van dat er op relatief korte termijn een kindje ging komen die ik hierme verlies. Misschien veranderd dat nog als ik straks toch echt een vruchtzakje ga zien. Ik weet het niet.
wat balen zwindo dat je nog geen reuk en smaak hebt. Kan me goed voorstellen dat dat op een gegeven moment heel vervelend wordt! Hopelijk ga je snel opknappen net als je vriend. En zeker fijn dat je weer naar buiten mag, zowel mentaal als fysiek kan ik me voorstellen dat je daar behoefte aan hebt. Doe het rustig aan, hopelijk ben je snel de oude
