Als jij dolgraag een tweede wilt en je partner niet, hoe ga je daar mee om?????

Mijn partner wilt ook geen 2e.
We hebben een zoontje van 4 jaar en ik heb alrijd al 2 kinderen willen hebben. In het begin van onze relatie hebben we t er ook over gehad en wilde hij er ook 2. Maar ondertussen doet hij net of hij dat is vergeten. Hij is er erg standvastig in: nee is nee. Het huis is te klein en 1 kind is wel druk genoeg....
Ik ben ook niet meer de jongste en hij weet hoe verdrietig ik steeds ben als er in onze omgeving mensen wel een 2e krijgen. Maar t interesseert m niet, hij wilt niet...
Ben nog niet helemaal daar om het te laten gaan... Dat voelt zo definitief. Slik de pil niet meer maar dat was in overleg. Voelde me niet zo fijn met de hormonen en vond het dan ook niet te verantwoorden tegen mezelf om dat hij geen 2e wilt toch maar die hormonen te gebruiken. Heb de bal bij hem gelegd.... geen baby, dan zorg jij dat t niet gebeurd.... 
Binnenkort op kraambezoek bij vrienden die net een 2e hebben gehad....
 
Hallo allemaal,
ik vind het heel prettig om dit te lezen, ookal is het natuurlijk HELEMAAL niet leuk. Helaas zit ik een soortgelijke situatie. 
Ik ben zelf 28, heb een dochter van 14 maanden en ben 10 jaar samen met mijn man. We hebben allerlei gesprekken gehad (ook met psycholoog), en hij heeft definitief besloten geen 2de te willen, terwijl ik dit héél graag wil. 
Ik kan me op geen enkele wijze indenken, hoe ik hiermee moet leven. Ik zal hem dit levenslang verwijten. 
daarom denk ik dat ik van hem ga scheiden. Maar ook dit brengt natuurlijk een hoop met zich mee. Het happy Family beeld wat ik had, dat gaat weg. En mijn dochter zal altijd een half broer of zusje hebben. Ik geef eerlijk toe, ik ben best de draad aan het kwijt raken. Ik weet niet wat ik moet doen. Alle tips zijn welkom! Als ik echt mijn hart moet volgen, dan wil ik scheiden en middels een donor zwanger worden van een 2de. 


lieve groetjes!
 
Ik snap je gevoel heel erg!

Bij ons lukte het niet om kinderen te krijgen, ik zei altijd tegen mijn man...wat zou ik blij zijn met 1 kindje (ik wilde altijd 3 kids en hij 1 btw) Dat is alles wat ik wil. Uiteindelijk toch zwanger geworden en onze zoon is gezond geboren. Maar het begon na 1 jaar te kriebelen. Heb het met hem erover gehad dat 1 zo alleen is en dat ik dus een 2e wil.

Samen besloten om er voor te gaan. Hij weet hoe het is om met meerdere thuis te zijn (totaal 3 broers en ik met ons 2). Maar hij had een ultimatum....na de 2e geen kinderen meer. Daar stemde ik in mee omdat ik dacht dat de 2e een meisje zou zijn. 100% gedachte een meisje! Maar nee, het was weer een gezonde jongen van 4140 gram.

Ik had me er wel bij neergelegd dat ik niet meer moest beginnen aan kinderen omdat ik het al wist dat hij niet meer kinderen wilde. Maar nadat mijn 2e 3 jaar werd ben ik toch het gesprek aangegaan. Ergens wist hij het wel dat ik een 3e wilde omdat ik niks had weggedaan van de jongens.

Hij wilde echt niet meer kinderen. En ik wilde heel graag een poging doen voor een meisje. Ik ben gewoon gestopt met de pil, heb hem dat wel verteld. Hij deed er niet moeilijk over maar toch elke keer diezelfde discussie. Elke keer verdrietig en hem vragen waarom niet. Totdat hij zei dat hij het niet kan aanzien hoe ik pijn lijdt. 1e zoon was een spoedkeizersnede, 30 kg aangekomen en was idd een hel. 2e zoon een geplande keizersnede waarbij ik 35 kg aankwam, veel vocht vasthield en bij 8 maanden met de noro virus in het ziekenhuis lag. Hij kon dat allemaal niet aanzien.

Dat was voor hem de reden om niet voor een 3e te gaan. Totdat ik hem vasthield en het vol verdriet accepteerde dat dit onze laatste zal zijn. Ik heel graag een meisje wil en niet kan leven met de gedachte om het niet geprobeerd te hebben. Het was een emo gesprek! Hij had tijd nodig en de volgende ochtend zei hij dat we ervoor moesten gaan. Hij zal me door dik en dun steunen en we gaan samen door die maanden.

Nu ben ik 34 weken zwanger...van een meisje! Hij kan niet wachten op zijn dochtertje! De gelukkigste man is hij en hij helpt me ontzettend goed in alles. Vooral in deze rare tijd met 2 jongens in huis...

Met mijn verhaal wil ik alle, mama's die nog kids willen, zeggen dat jullie niet moeten opgeven. Blijf praten en geef niet op! Het is jouw gevoel, jouw gemis en jouw verdriet...?❤
 
Lieve gebruiker 350, ik herken veel in je verhaal. En ook in het verloop dat Vandanaa in haar verhaal beschrijft. Mijn situatie: onze zoon kwam ongepland en is bijna 2. Bij mij kwam na een jaar de behoefte aan een tweede kindje, maar voor mijn man was ons gezin al compleet. In het begin dat we gesprekken voerden over een tweede kon ik er nog heel neutraal met hem over praten omdat ik niet meteen ‘nu’ een tweede wilde, maar een half jaar later werd mijn kinderwens groter en de gesprekken voor mij steeds pijnlijker. Ik probeerde het onderwerp ook te vermijden, in de hoop dat er bij hem vanzelf een behoefte zou komen. Maar die kwam niet. Ik begon enorm veel wrok richting hem te voelen en speelde in mijn hoofd ook met de gedachte om dan uit elkaar te gaan. Deze gevoelens werden steeds sterker en op een dag heb ik ze ook naar hem uitgesproken. Dit was een enorm heftig en emotioneel gesprek. Hij schrok enorm van mijn uitspraken, was boos dat ik er überhaupt over nadacht om een kinderwens boven “hij en ik” te stellen en ik was even bang dat onze relatie onomkeerbaar beschadigd was. Maar uiteindelijk heeft dit gesprek veel goed gedaan. Het leidde namelijk tot meer gesprekken, waarin we ons best hebben gedaan om elkaars kant van het verhaal te begrijpen. We kwamen weer helemaal dicht bij elkaar, ook al stonden we qua standpunt allebei op een andere kant van de splitsing. Hoe moesten we nu verder? Ik zag hoe erg hij geworsteld heeft met het vaderschap bij onze eerste, hoe weinig plezier hij beleefde aan het hebben van een baby en ik wilde hem dat niet nog een keer aandoen. En hij zag hoeveel verdriet het mij deed als het bij 1 kindje zou blijven. We kwamen toen niet tot een oplossing, maar door de goede gesprekken zijn we elkaar beter gaan begrijpen, dichter bij elkaar gekomen en dat maakt dat ik toch vrede kan hebben als het bij 1 kind blijft. Ook al zou het me nog steeds enorm veel moeite kosten om daarmee te leren leven.
Wat voor mij ook wel echt een overweging was, wil je jouw kindje een gebroken gezin aandoen ten behoeve van je eigen kinderwens? Voor mij is het antwoord op die vraag ‘nee’. Onze zoon is voor mij nu prioriteit nr.1 en ik zou het mezelf kwalijk nemen als ik hem zijn vader af zou nemen om in mijn persoonlijke behoefte te kunnen voorzien. Hoe moeilijk ik het dan ook zou vinden om te accepteren dat ik geen kinderen meer zou krijgen.
Mijn tips zijn; veel praten, probeer elkaars standpunt helemaal te begrijpen en deel je diepste gevoelens, hoe pijnlijk/kwetsend ook. Wordt niet boos op de ander, maar probeer naar de ander toe te bewegen. Geef het daarnaast tijd, misschien komt een van jullie tweeën dan uiteindelijk toch op het standpunt van de ander uit. 14 maanden is nog best jong, ik snap als geen ander dat je wilt weten waar je aan toe bent en dat je misschien ook niet te veel tijd tussen je kids wil hebben, maar je hebt nog tijd. Het ‘plaatje’ van leeftijdsverschil is een relatief makkelijke om los te laten, dus probeer daar niet te veel aan vast te houden.
Uiteindelijk heeft ons verhaal heel recent een positieve draai gekregen. Onze zoon is nu op een leeftijd gekomen dat het ouderschap zo veel makkelijker en leuker is geworden, dat mijn man het ineens toch wel leuk lijkt om nog zo’n exemplaar rond te hebben lopen. Het is nog niet zo ver, maar die tweede gaat er waarschijnlijk toch wel komen. Ik gun het jou ook enorm! Ik wil je heel veel kracht, succes, geduld en vertrouwens wensen! Ik weet hoe machteloos en verdrietig deze situatie aanvoelt…
 
bedankt voor je bericht Maankindje. Ik herken wat je zegt en ik wil mijn dochter ook geen gebroken gezin aan doen, maar ik ben zo bang dat ik het mijn man nooit kan vergeven. Ik vind het fijn voor jou en  Vandanaa om te lezen dat er uiteindelijk wel aan je wens wordt voldaan, maar ik weet zeker dat dit bij ons niet gaat gebeuren. Bij mijn man geldt,
nee is nee, en dat zal dan ook zo blijven. Ik ben momenteel echt verward over wat ik moet doen. Het ene moment denk ik, ik kies voor mijn geluk en ik ga een BAM traject aan (na de scheiding etc) en het andere moment denk ik, ja ik heb al een gezond en gelukkig kind.
ik moet een manier vinden om er goed mee om te kunnen gaan en het even te laten rusten. Ik zit gewoon niet lekker in mijn vel. En ik bedoel het echt niet lullig of verkeerd. Maar ik merk ook dat ik gefrustreerd raak dat jullie mannen dan uiteindelijk het wel oké vinden, en de mijne niet.. zo lastig dit 
 
Hee dames! Hoe gaat het nu met de kinderwensen?
hier ook hetzelfde verhaal. Wij hebben een zoontje van bijna 1 jaar en het kriebelt al een hele tijd voor mij ik ben er paar maanden geleden over beginnen praten en mijn man zegt dat hij het echt niet wilt.
bij ons stond er ook een hele grote druk op de relatie na onze zoon was geboren en hij geeft aan dit nooit meer te willen meemaken. Begrijpelijk! 
maar ik kan dit niet loslaten. we hebben altijd besproken meer kinderen te willen maar hij heeft zich bedacht. Ik ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben met dit verhaal en dat ik mijn ei hier kwijt kan. Zo stom om dit gevoel te hebben!
 
Beste 10308350, 
Ik vroeg me af hoe het nu met jou gaat? Wat heb he besloten? Als je al een besluit hebt genomen. Ik zit nu met hetzelfde probleem namelijk. Tijdens de zwangerschap hebben we het een enkele keer over een tweede gehad, maar dat weet hij niet meer en hij wilt echt geen tweede. Ik voel me daardoor regelmatig doodongelukkig, terwijl ik super blij ben met ons dochtertje. Zo moeilijk...
 
Groetjes Nancy 
 
Ik had dit precies hetzelfde maar dan voor een 3e.
Mijn man wilde niet en ik heel graag .
Hij gooide voor mij letterlijk deze deur dicht.  Ik ben een gesprek met hem aan gegaan en heb gevraagd of die er minstens over na wilt denken ipv gelijk die deur dicht te gooien.
Dit heeft die even een tijdje gedaan.  En nu zitten we in onze 1e ronde voor een 3e.
Mijn advies is dus probeer goed met elkaar te praten hierover. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan