Hee allemaal!
Ik ben hier op het forum terecht gekomen omdat gisteren bij ons de bom gebarsten is en je totaal niet meer weet wat ik moet doen.
Mijn man en ik hebben een zoontje van 3, ongepland. Alles gaat gelukkig goed en we zijn heel gelukkig. Vanaf dat hij 3 maanden oud is heb ik aangegeven dat ik graag een 2e zou willen als hij 4 is. Hij wilde dat ook en we zouden vanaf deze maand gaan proberen zwanger te worden.
Nu gaf hij vorige week opeens aan dat hij eigenlijk geen 2e wilt. Maar bij alles wat we gedaan hebben in die 3 jaar, hebben we rekening gehouden met een 2e. De auto, alles voor de 1e moest zo goed zijn dat het voor een 2e ook mee kon en we hebben zelfs vorig jaar een ander huis genomen voor deze reden.
Na de discussie vorige week zei hij wel, we gaan wel voor een 2e. Maar gisteren wilde ik het nog zeker weten hoe hij zich voelde, aangezien ik vind dat je een kind met zn 2e kiest. Nu heb ik zoveel spijt van die vraag, want opeens is het definitief "nee". De redenen hiervoor zijn: ik ben bang dat ik mezelf voorbij loop en ik heb teveel angsten voor een 2e. (Dat er iets mee kan gebeuren).
Ik voel me alleen nu dubbel genaaid. En zo heb ik dat ook tegen hem gezegd. Én ik mag niet voor een 2e proberen én hij heeft me 3 jaar aan het lijntje gehouden en komt hiermee een week voor mijn spiraal eruit zou gaan.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb het gevoel dat ik hem dit nooit zal vergeven en het hem altijd zal verwijten. Ik wil een broertje of zusje voor mijn kleine man en ik wil gewoon mijn liefde geven een nog zo een klein wonder. Maar hoe moet ik leven met iemand die mijn grootste droom afpakt?
Het probleem is ook dat ik niet kan scheiden, want ik kan niet mijn eigen wens voor een kleine boven een gezinsleven voor mijn zoontje zetten. Want ondanks dat mijn man nu een enorme lul is door het zo te doen, houd ik nog wel van hem..
Ik weet het even niet meer en ben gewoon vooral heel boos..
Groetjes met tranen
Ik ben hier op het forum terecht gekomen omdat gisteren bij ons de bom gebarsten is en je totaal niet meer weet wat ik moet doen.
Mijn man en ik hebben een zoontje van 3, ongepland. Alles gaat gelukkig goed en we zijn heel gelukkig. Vanaf dat hij 3 maanden oud is heb ik aangegeven dat ik graag een 2e zou willen als hij 4 is. Hij wilde dat ook en we zouden vanaf deze maand gaan proberen zwanger te worden.
Nu gaf hij vorige week opeens aan dat hij eigenlijk geen 2e wilt. Maar bij alles wat we gedaan hebben in die 3 jaar, hebben we rekening gehouden met een 2e. De auto, alles voor de 1e moest zo goed zijn dat het voor een 2e ook mee kon en we hebben zelfs vorig jaar een ander huis genomen voor deze reden.
Na de discussie vorige week zei hij wel, we gaan wel voor een 2e. Maar gisteren wilde ik het nog zeker weten hoe hij zich voelde, aangezien ik vind dat je een kind met zn 2e kiest. Nu heb ik zoveel spijt van die vraag, want opeens is het definitief "nee". De redenen hiervoor zijn: ik ben bang dat ik mezelf voorbij loop en ik heb teveel angsten voor een 2e. (Dat er iets mee kan gebeuren).
Ik voel me alleen nu dubbel genaaid. En zo heb ik dat ook tegen hem gezegd. Én ik mag niet voor een 2e proberen én hij heeft me 3 jaar aan het lijntje gehouden en komt hiermee een week voor mijn spiraal eruit zou gaan.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb het gevoel dat ik hem dit nooit zal vergeven en het hem altijd zal verwijten. Ik wil een broertje of zusje voor mijn kleine man en ik wil gewoon mijn liefde geven een nog zo een klein wonder. Maar hoe moet ik leven met iemand die mijn grootste droom afpakt?
Het probleem is ook dat ik niet kan scheiden, want ik kan niet mijn eigen wens voor een kleine boven een gezinsleven voor mijn zoontje zetten. Want ondanks dat mijn man nu een enorme lul is door het zo te doen, houd ik nog wel van hem..
Ik weet het even niet meer en ben gewoon vooral heel boos..
Groetjes met tranen