angst voor de bevalling

Hallo lieve allemaal!

Bedankt voor de fijne reacties en de moeite om jullie ding even voor me op te schrijven.
Ik zal het zeker even aangeven bij de vk.
Ik ben gewoon niet zo een prater, ik ben meer een binnen vetter.
Alles hou ik maar het liefst voor mezelf dat ik een ander er maar niet mee lastig moet vallen.
Maar ben blij dat ik daarom toch mijn vraag hier neer heb gezet.
Heb de tv niet meer aan gehad om naar gillende speen varkens te kijken... (sorry probeer het in een lolletje te vertellen)
Vervelede bevallings verhalen sla ik in mijn tijdschrift maar over.
Zal eens wat meer vertrouwen bij mezelf gaan oproepen.
Miljoenen vrouwen bevallen, dan moet ik het ook wel kunnen...
Ik denk dat de angst komt door mijn verleden, een nare ervaring gehad en spreek hier nooit over ook niet met partner.
Ben gewoon weer bang voor pijn daar beneden.
Hmm misschien moet ik toch maar eens gaan praten.
Het moet juist de mooiste ervaring worden en geen nare.
Het zal allemaal wel goed komen, nogmaals bedankt voor jullie lieve berichten!

Liefs Ilse


 
Ik vind wel dat je er naartoe leeft als je 38 weken bent ben je het zo zat dat je het er graag voor over hebt haha

Ik heb een goede tip gekregen van een vriendin;

elke wee brengt je dichterbij je kindje, die zei IK WIL deze wee, die timede het (op den duur weet je wel hoelang ze duren) en dan wist ze dit is bijna het ergst en dan was het alweer over.... vond ik een goede tip hoe meer je je eraan toegeeft (ipv vechten) des te minder zeer het doet (hormonen doen dan beter hun werk)

Ik vond/vind een bevalling helemaal niet superbloederig eigenlijk, ja ik had een bijna totaalruptuur (ik had ook een groot kind dikke 8 pond met een extreem groot hoofd (37 cm ipv de gemiddelde 32 cm) dus dat reken ik niet als een "normaal" iets zeg maar en dat gaf eigenlijk helemaal niet zoveel bloed.

Die programma's vind ik zo vreselijk overdreven die gillende paniekwijven daar...een ECHTE bevalling gaat vaak rustiger (je leeft er meer naartoe op tv zie je misschien de heftigste momenten en dan ook overdreven hoor!!) ik heb zelfs tijdens het persen nog gelachen en een geintje gemaakt (humor helpt enorm!!)

Je kan meer als je zelf denkt en als je er aan toe geeft ipv vecht heb je EN sneller je kindje en het doet minder pijn (want ja pijn hoort er nu eenmaal bij helaas maar echt waar als je kindje op je borst ligt ben je die al vergeten!!)
 
Hoi Ilse, ik ben 3 maanden geleden bevallen van mijn dochtertje.   Ik was enorm bang voor de bevaaling en ik was daardoor erg zenuwachtig.   Ik piep al bij ieder pijntje en dacht dat ik het echt niet zou kunnen! Ik heb helemaal niks gelezen of gekeken over bevallingen.   Ik zou het allemaal wel zien... 5 dagen eerder dan de uitgerekende datum was het zover... de weeen begonnen.   Helemaal geen stress, zenuwen of spanningen!!   En de bevalling??   Een eitje!!   Al die spanningen en zenuwen voor niks geweest!

Groetjes Jessica
 
Hallo,

Ik herken jouw angst, ik was namelijk ook heel erg bang voor de bevalling.
Uiteindelijk ben ik ook ingeleidt en daarvoor was ik op van de zenuwen.
Maar echt, als je eenmaal bezig bent, dan denk je daar niet meer aan, dan komt alles vanzelf  over je heen.
Je wil alleen maar ervoor gaan en hopen dat je snel het kindje in je armen kan sluiten!
Achteraf gezien vond ik het allemaal erg meevallen. Mijn bevalling was volgens de gyneacoloog ook gewoon een 'goede' bevalling. Alles ging ook goed.
Het enige nare vond ik alleen dat ik  1 uur moest persen en dat na het ene kindje er nog 1 uit moest, ik kreeg namelijk een tweeling. Maar ach, het klinkt cliche, maar je krijgt er heeel wat voor terug.
En je moet ook maar zo denken, als het echt vreselijk was, dan zou iemand nooit nog een tweede kind willen.
Het is een hele bijzondere ervaring, en het klinkt raar, maar geniet er ook van!

Succes joh!
Groetjes!
 
Hoi Ilse,
Ook ik zag ontzettend op tegen de bevalling, zo erg dat ik ervan baalde dat ik zwanger was geraakt, want ja er eenmaal in, betekend ook dat het er uit moet he. Ik zag natuurlijk ook alleen maar van die verschikkelijke gillende vrouwen op tv en in de bladen staan natuurlijk voornamelijk de meest spannende verhalen (of je ziet het zelf alleen maar). Ik heb mijn angst, mn de pijn, het eventuele inscheuren of nog erger inknippen (dat vond ik) met mijn VK besproken en dat hielp uiteindelijk wel. Je echt er heel goed op voorbereiden kun je niet, want het komt hoe dan ook onverwachts, er zijn maar weinig baby's die zich aan de "afgesproken" datum houden. Het blijft natuurlijk gewoon spannend. Ik heb toendertijd gekozen voor zwangerschapsyoga, omdat goed kunnen ontspannen de basis is voor een goede bevalling... door goed ontspannen te blijven, maakt je lichaam de juiste hormonen aan die de onstluiting bevorderen en als het ware pijnstillend werken.
Mijn vliezen braken spontaan 's nachts rond 2 uur, hier werd ik dus van wakker. Nog niet helemaal doorhebbende dat het weleens begonnen zou zijn, heb ik toch de VK gebeld omdat Britt bij de laatste controle niet ingedaald was. Ze kwam toch even kijken en belde gelijk de ambulance (ojee stress moment zou je denken, aangezien ik thuis wilde bevallen, maar nee hoor, alles super op het gemak). Ik had nog niet echt flinke weeen, ja een klein krampje om de 5 minuten ofzo. Stelde nog niet zoveel voor.
Rond 3.00 uur denk ik in het zh beland, op een gewone kamer aan de CTG... de weeen werden wel sterker, maar goed vol te houden. Tegen 6.00 uur mocht ik naar de verloskamer... tussen 6 en 8 werd het wel iets heftiger, maar goed rustig gebleven en elke wee gaat ook weer weg, het is geen constante pijn die continue blijft. Hij heeft een piek en daalt dan weer. Tussen 8 en 9 vond ik het niet leuk meer, maar zo te keer gaan als die vrouwen die je weleens op tv ziet, nee sorry daar doe ik niet aan.
Om 10 over 9 mocht ik gaan persen en om 5 voor half 10 was ze er al. Al met al een super snelle en makkelijke bevalling voor de eerste. Een half uur na de bevalling, riep ik al... ik zou het zo weer doen.
Inmiddels weer 6.5 wk zwanger... en toch zie ik er weer een beetje tegen op.
Een goede voorbereiding in de vorm van yoga, gym of wat dan ook is aan te raden, verder is het nuttige pijn (wie dat toch verzonnen heeft, dat moet vast een man geweest zijn) die tot iets mooie lijdt.
Je kunt het echt, je zult van jezelf versteld staan hoeveel je aankunt en hoe sterk je bent... en als je eenmaal denkt dat je niet meer kunt ben je er eigenlijk al.
Tis echt de mooiste ervaring die ik heb mee mogen maken.
Meid veel suc-6, praat inderdaad met je VK over je angsten en je verleden, zij kunnen je helpen!!!!
Sorry voor het lange verhaal hoor.
Liefs Amber
 
oja Ilse,
Ik las net op dit forum iemand die de epi-no heeft gebruikt en hier heel te spreken over is... misschien is het wat. (misschien had je dit verhaal ook al gelezen hoor)
 
hoi hoi
snap heel goed dat je angstig word van al die verhalen, maar tis echt waar, je bent de pijn zo vergeten.
maar goed, mijn bevalling verliep heel goed, mn man was net weer naar zn werk na de lunchpauze, ik ging naar de wc en verloor ineens allemaal slijm, bijna meteen begonnen de weeen, de ontsluitingsweeen vond ik moeilijk om op te vangen, kheb bijna heel de middag op de wc gezeten. toen naar het ziekenhuis maar had pas 3 cm, dus kmocht nog wel naar huis, want bij een eerste kon het nog wel even duren, of ik moest daar blijven, nou ik wilde eigenlijk wel naar huis als het nog zo lang ging duren, lekker douchen zeiden ze, nou thuis onder de douche gaan staan, maar dat beviel helemaal niet. na een uurtje weer naar het ziekenhuis twas inmiddels 18 uur en toen bleek ik 7 cm te hebben! ik helemaal blij en trots dat het toch al opschoot. de vliezen werden geprikt en ik vroeg pijnstilling, want ik was helemaal uitgeput. ik kreeg remifentanil via een infuus, waar je een pompje zelf moet bedienen, je kan dan een knopje indrukken en dan geef je jezelf een shot van dat medicijn, tis ongevaarlijk voor het kindje en je kan niet overdoseren, want er zit een beveiliging op.
daardoor, kon ik in het ziekenhuis heel goed de weeen opvangen. op een gegeven moment, kreeg ik persweeen, twas ongeveer 9 uur denk ik. ik voelde echt die kleine al tussen mn benen drukken en ik kon het niet helpen maar perste onbewust een btje mee. maar twas zo gigantisch druk op de afdeling dat er nog geen arts was, die kwam tegen kwart voor elf en constateerde volledige ontsluiting , ik mocht dus meepersen en ploep daar was die kleine al!!! dus zo zie je maar dat het bij een eerste kindje niet perse een lange, zware bevalling hoeft te zijn.
zelf was ik wel heel blij dat ik in het ziekenhuis ben bevallen, ik verloor aardig wat bloed en dat konden ze meteen met medicijnen en zo aanpakken. en echt waar als je je kindje op je hebt liggen dan is het zo mooi en vergeet je alles zo snel weer.
achteraf dan voel je je gewoon een beetje trots dat je zo'n prestatie hebt geleverd, want dat is het wel hoor!
maar goed, khoop dat je in een voor jou vertrouwde omgeving met mensen om je heen die je volledig vertrouwd en die weten hoe ze jou moeten steunen kunt bevallen.
succes meid!
 
Hallo Ilse het is heel begijpelijk dat je tegen de bevalling op ziet maar iedere bevalling is weer anders .Op tv ziet het er soms vreselijk uit maar hier moet je je niets van aantrekken want het komt zoals het komt en je kunt je er ook niet echt op voorbereiden is mijn ervaring . Ik ben in het ziekenhuis bevallen van ons eerste kindje en omdat ik 11 dagen overtijd was  , geen vruchtwater meer had en mijn baarmoedermond was nog niet rijp . Hiervoor heb ik een hormoonveter gekregen waarna ik al  na een paar uren in een weeenstorm terecht kwam . Dit was vrij heftig maar als je niet in paniek raakt is het wel op te vangen . Vrij snel daarna had ik al 9 centimeter ontsluiting en mocht ik al meepersen . Dit is mij heel erg meegevallen want hier zag ik tegenop  maar na een paar keer persen is onze dochter geboren . Al met al ben ik dus maar een paar uurtjes bezig geweest en het cliche is helemaal waar , zodra je kindje op je buik ligt ben je alles weer vergeten .   Nogmaals iedere bevalling is anders en iedereen beleeft het op een andere manier maar als ik eerlijk ben dan is het mij heel erg meegevallen. Ik wens je alvast veel succes met de bevalling en de mooie tijd daarna , groetjes van Aniek
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan