Hee,
Ik zie dat er al enige tijd niet meer gereageerd is in dit forum, maar ik waag toch een gokje op dat iemand dit leest.
Afgelopen zomer ben ik voor het eerst zwanger geraakt, dit is helaas bijna meteen misgegaan (week 4 al ofzo), maar mijn lichaam had het sein gemist dat het mis was en heeft het niet uit zichzelf afgestoten. Daarom ben ik begonnen met Cytotec, ik dacht dat ik iets voelde "ploppen", maar toen ik een week later op controle moest bij de gyn bleek dat er totaal niets afgestoten was. Het zat er allemaal nog, ik was echt super kwaad. We wilden weer aan de slag en zolang dat vruchtzakje er zat kon dat niet. Ik wilde een curettage eigenlijk voorkomen en heb toen besloten nog een keer die pillen te proberen. Dit keer vloeide ik erg hevig, een flinke maandverband zat binnen een half uur van links naar recht en van voor naar achter helemaal vol. Dus ik belde het ziekenhuis en ze wilden me even zien. De gyn zei dat het vruchtzakje wel afgestoten was maar dat mijn baarmoeder erg vol zat met bloed en ik toch gecuretteerd moest worden om eventuele achtergebleven weefsels te verwijderen. Ik was zo slim geweest om niet te eten en ik kon dus meteen opgenomen worden. Ik was om 11:15 opgenomen met infuus en hemd en al.. Om 12:00 kwamen ze me al halen voor de OK en om 12:30 lag ik op het OK. Om 16:00 stond ik weer buiten het ziekenhuis. Ik was heel opgelucht dat het goed gegaan was en dat ik nu weer "leeg" was..
Mijn cyclus kwam netjes na 5,5 week weer op gang en heb toen weer een hele nette cyclus gehad van 28 dagen. We zijn in november een weekje op vakantie geweest en ik zei tegen mijn man dat we deze maand niet gingen klussen, dat we gewoon gingen genieten en ik wilde alles eten en drinken wat ik wilde. M'n ovulatie zou namelijk in het begin van de vakantie zijn en ik heb met mezelf de deal dat ik niet drink tussen m'n ovulatie en menstruatie. Ik wil niets saboteren..
Op de een of andere manier had ik begin december sterk het gevoel dat ik toch zwanger was. Dus ik had al 2 dagen voor de NOD een zwangerschapstest gedaan en die gaf een heel licht kruisje aan. Nog twee testen gedaan, waaronder een digitale, maar de digitale gaf negatief aan en de gewone positief. Ik dacht ach we kijken over twee dagen gewoon weer. 6 december was mijn NOD en toen ik een test deed gaf deze meteen heel duidelijk een kruisje aan. Nog twee testen gedaan en ook die waren positief. Ik was blij, maar toch wat ingetogen. Aangezien ik de vorige keer ook een slechte start had.
Vanwege de vorige missed abortion mocht ik van mijn verloskundige tot en met de 12 weken vaker voor een echo langskomen. Er zit hier in de buurt namelijk een echoscopiste die aangesloten is aan onze verloskundigenpraktijk. Dus toen ik dacht 7w3d te zijn hebben we onze eerste echo gehad, waar tot onze opluchting zagen we een kloppend hartje. Pff wat waren we daar blij mee! Een nieuwe echo gepland voor 1,5 week later. Dat was afgelopen zaterdag (gisteren, 7-1-17), maar ik had al een paar dagen het gevoel dat het mis was. Ik wist alleen niet of het paranoïde was, of gewoon een voorgevoel.. Helaas bleek mijn gevoel juist te zijn en was het hartje gestopt met kloppen. Een enorme teleurstelling..
Nu wil ik het tot vrijdag even afwachten, hopen dat mijn lichaam het deze keer wel zelf afstoot. Zo niet dan ga ik toch eerst weer voor de Cytotec.
We hadden het onze families al verteld en ook een aantal vrienden. Ik kan mijn mond gewoon echt niet houden, zo'n groot geheim kan ik niet dragen en ik wil ook met vriendinnen hierover kunnen praten, vooral als ik me rot voel of twijfels heb.. Ook vind ik dit niet erg als het mis gaat, want het is geen schande en je kunt, in mijn ogen, de steun goed gebruiken. Mijn werkgevers hebben zelf 7 jaar geknokt om hun eerste kind te mogen krijgen. Zij hebben in die tijd heel wat tegenslagen gehad. Ik heb het hen ook meteen verteld toen ik wist dat ik weer positieve testen heb. Want ik heb gewoon heel veel aan ze, zij weten echt hoe het is om in zulke situaties te zitten.
Waar ik het meest bang voor ben is de titel van dit forum. Ik heb tijdens deze tweede zwangerschap al heel veel angst gekend, ik durf niet te vertrouwen op mijn eigen lichaam. Ik had namelijk de eerste keer ook gewoon kwaaltjes. Ik was lichamelijk op en top zwanger.. Ook nu weer. Ik heb zo enorm het gevoel dat ik voor de gek gehouden ben door mijn eigen lichaam. Niet vanwege dat het fout is gegaan, maar die verrekte hormonen houden mij voor de gek..
Zijn er meer vrouwen die het ook zo ervaren?
