<p>Dag allemaal,</p><p>Sinds de bevalling en het moederschap ben ik veranderd. Na de kraamweek heb ik erg veel pijn gehad, wekenlang, waardoor ik niet lekker in mijn vel zat en niet meer vrolijk was. Toen mijn zoontje zijn eerste sprongetje kreeg sliep ik ook amper meer. Mijn partner is enorm gaan snurken waardoor ik wekenlang op 4 uur slaap per nacht heb geleefd en daarbij ook nog moest werken. Het is niet zo dat ik nooit meer vrolijk of blij ben. Maar mijn partner verwijt mij dat ik geirriteerd en boos overkom, terwijl ik dat helemaal niet zo bedoel op dat moment. Dit zegt hij zo vaak dat ik daar erg onzeker van word en stil. Ik ben ook al zolang niet de deur uit geweest dat ik me steeds minder mezelf voel en neerslachtiger word. Ik geniet nog steeds volop van het moederschap maar ik word er zo wanhopig van dat er van mij word verwacht dat ik vrolijk en mezelf ben na 3,5 uur slaap. Dit zorgt voor veel spanning tussen mij en mijn partner en ik voel me gewoon niet happy. Daarbij ool veel ziekte in de familie. Ben ik nu zo onredelijk, ondankbaar etcetera? Ziin er hier vrouwen die wel gewoon kunnen functionaries op zo weinig slaap? Mijn partner snapt het allemaal niet en wil zijn vrolijke lieve vriendin terug. Ik heb er even de kracht niet voor..</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Ben mezelf niet
- Onderwerp starter Gebruiker10302234
- Startdatum
Ik kan me heel goed in je verplaatsen. Slapen is voor mij altijd al een dingetje geweest en ik heb een vriend die ontzettend snurkt. Wanhopig werd ik ervan. Ik functioneerde ook veel minder. Inmiddels heeft m’n vriend een apparaat tegen snurken omdat hij lichte slaapapneu heeft en het snurken daar vandaan komt (je vriend kan via huisarts bij een slaapkliniek eventueel een test doen). Sindsdien snurkt hij niet meer gelukkig!!
Zelf sliep ik daarvoor met oordoppen wat een beetje hielp, en als ik het echt nodig had sliepen we zo nu en dan gewoon niet samen zodat ik weer even bij kon komen. Dat laatste kan ik echt van harte aanbevelen anders is het niet kunnen slapen bijna niet vol te houden en is het ook onwijs logisch dat je daardoor een ander mens bent; minder vrolijk, sneller geïrriteerd etc. Het zou mooi zijn als je vriend daar ook begrip voor heeft. Want niet kunnen slapen is echt killing.
Zelf sliep ik daarvoor met oordoppen wat een beetje hielp, en als ik het echt nodig had sliepen we zo nu en dan gewoon niet samen zodat ik weer even bij kon komen. Dat laatste kan ik echt van harte aanbevelen anders is het niet kunnen slapen bijna niet vol te houden en is het ook onwijs logisch dat je daardoor een ander mens bent; minder vrolijk, sneller geïrriteerd etc. Het zou mooi zijn als je vriend daar ook begrip voor heeft. Want niet kunnen slapen is echt killing.
Onze baby is 4 maanden. Ik ben dan bang dat ik hem niet hoor huilen en mijn vriend wordt niet wakker van hem. Mijn partner heeft 3 dagen apart geslapen maar zegt dan telkens hoe vervelend hij dit vind en dat hij zo graag samen slaapt. Hij verwacht dan ook dat ik na 1 nacht goed slapen weer helemaal de oude ben en wordt gefrustreerd als dit niet zo is, waardoorik me heel schuldig voel. Maar met het gesnurk en de nachtvoedingen breekt het me helemaal op. Ik snap heus wel dat dit niet leuk is voor mijn vriend en hij de oude vrolijke vriendin weer terug wil. Maarja, ik kan er vrij weinig aan doen. Hoorde jij je baby nog met oordoppen in?
Bij hem komt het omdat hij 10 kg is aangekomen.
Ik snap het wel. Zelf heb ik het hele eerste jaar niet meer dan 4-6 uur slaap per nacht gehad. Moeilijke kraamperiode met veel pijn en een huilbaby, maar ook daarna kon ik maar slecht ontspanning vinden. Tegen de tijd dat ik slaperig genoeg was werd dochterlief alweer wakker. en dat "ga overdag lekker mee slapen!" is mij eerlijk gezegd nooit gelukt. Ik doe er gewoon lang over om in slaap te vallen, zeker onder de invloed van baby waak hormonen. Als ik snachts mn bed uit moet voor haar slaap ik ook een uur later pas weer.
Wij merken het allebei wel, daarom heb ik misschien wat meer begrip van mijn man. Ik ben wat meer kortaf, heb geen zin om wat anders te doen als tv kijken. Mijn hobbies heb ik geen energie voor, na 1,5 jaar nog steeds niet. Al slaap ik nu vaak wel een uur of 7. Maar ik ben ook weer 20 weken zwanger van nummer 2. We hebben niet echt een vangnet met oppas, dus een avondje uit met zn twee is sporadisch.
Mijn man zit momenteel overspannen thuis. Veeleisende baan, met savonds thuis ook nog werken, en een huilbaby, vrouw in de prak, lockdowns en de vele virusjes van dochterlief, gebroken nachten.... het werd hem ook even teveel en hij werkt niet "lekker parttime" zoals ik.
Het wordt heel langzaam beter. Straks weer door zo'n periode heen, al hoop ik dat deze baby makkelijker zal zijn. Maar ik kijk er wel naar uit dat we straks met beide kinderen op de rit zijn en alles makkelijker wordt. Ze noemen het niet voor niets tropenjaren. En daar mag je best wel over klagen hoor, ook al vind je je kindje geweldig en zou je die niet willen missen.
Ik probeer vaak toch een beetje op mijn toon te letten, en hem eens een extra knuffel te geven of bij hem te gaan zitten. Toch eens wat gezelligers doen dan tv kijken. Van hem hoeft dat echt niet elke dag de hele dag, maar zo af en toe wordt wel op prijs gesteld. En dat snap ik heel goed, dat heb ik ook.
Wij merken het allebei wel, daarom heb ik misschien wat meer begrip van mijn man. Ik ben wat meer kortaf, heb geen zin om wat anders te doen als tv kijken. Mijn hobbies heb ik geen energie voor, na 1,5 jaar nog steeds niet. Al slaap ik nu vaak wel een uur of 7. Maar ik ben ook weer 20 weken zwanger van nummer 2. We hebben niet echt een vangnet met oppas, dus een avondje uit met zn twee is sporadisch.
Mijn man zit momenteel overspannen thuis. Veeleisende baan, met savonds thuis ook nog werken, en een huilbaby, vrouw in de prak, lockdowns en de vele virusjes van dochterlief, gebroken nachten.... het werd hem ook even teveel en hij werkt niet "lekker parttime" zoals ik.
Het wordt heel langzaam beter. Straks weer door zo'n periode heen, al hoop ik dat deze baby makkelijker zal zijn. Maar ik kijk er wel naar uit dat we straks met beide kinderen op de rit zijn en alles makkelijker wordt. Ze noemen het niet voor niets tropenjaren. En daar mag je best wel over klagen hoor, ook al vind je je kindje geweldig en zou je die niet willen missen.
Ik probeer vaak toch een beetje op mijn toon te letten, en hem eens een extra knuffel te geven of bij hem te gaan zitten. Toch eens wat gezelligers doen dan tv kijken. Van hem hoeft dat echt niet elke dag de hele dag, maar zo af en toe wordt wel op prijs gesteld. En dat snap ik heel goed, dat heb ik ook.
Hoi,
Vervelend dat je je zo voelt. Ik kan redelijk functioneren op weinig slaap, maar (hele grote 'maar') als ik 's nachts wakker gemaakt word kan ik niet meer slapen. Nu ons zoontje 2 jaar is gaat dit prima, maar in het eerste jaar was dit nog wel eens lastig en zorgde dit ook voor frustraties/irritaties tussen mijn partner en mij.
Wat jij schrijft over je niet jezelf voelen: dit is heel normaal. Ik wist dit ook niet en vond het ontzettend frustrerend dat ik me zooo graag weer de persoon wilde voelen van voor de zwangerschap, maar dit niet lukte. Ben er pas na het eerste jaar achter gekomen dat heel veel vrouwen dit hebben na een bevalling. Het enige dat ik daarover kan zeggen is: geef het tijd en gun jezelf die tijd ook. Het komt wel weer goed, maar het duurde bij mij een klein jaar voor ik me echt weer 100% mezelf voelde (dit verschilt overigens per persoon en het ging wel geleidelijk, dus na een halfjaar was het al een stuk verbeterd tov 3 maanden).
Daarnaast is het denk ik heel belangrijk dat je momenten voor jezelf gaat inlassen. Ik weet niet wat jij fijn vindt om te doen, bij mij was dit sporten, maar maak er tijd voor - al is het een keer naar de kapper gaan of koffie drinken in je eentje. Laat je kindje bij zijn/haar vader en ga erop uit. De eerste (paar) keer vond ik dit lastig, maar merkte al snel hoe fijn het was even wat tijd voor mezelf te hebben zonder baby.
En als laatste: ga op zoek naar een weg samen met je partner om de nachten/ochtenden/avonden goed door te komen. Bij ons was dit in het begin extreem rommelig en daardoor stressvol, maar na een tijdje hebben wij afgesproken dat mijn vriend altijd de laatste voeding deed (tussen 12 en 2, als ons zoontje wakker werd) en ik elke ochtend. Ik kan namelijk 's ochtends prima opstaan, maar ben als ik 's nachts wakker moet worden compleet in de war en mijn vriend vindt juist de vroege ochtenden lastig. Het is misschien minder gezellig (ik ging vaak eerder slapen dan mijn vriend), maar je pakt op die manier beiden wel minimaal 6 uur slaap per nacht.
Vervelend dat je je zo voelt. Ik kan redelijk functioneren op weinig slaap, maar (hele grote 'maar') als ik 's nachts wakker gemaakt word kan ik niet meer slapen. Nu ons zoontje 2 jaar is gaat dit prima, maar in het eerste jaar was dit nog wel eens lastig en zorgde dit ook voor frustraties/irritaties tussen mijn partner en mij.
Wat jij schrijft over je niet jezelf voelen: dit is heel normaal. Ik wist dit ook niet en vond het ontzettend frustrerend dat ik me zooo graag weer de persoon wilde voelen van voor de zwangerschap, maar dit niet lukte. Ben er pas na het eerste jaar achter gekomen dat heel veel vrouwen dit hebben na een bevalling. Het enige dat ik daarover kan zeggen is: geef het tijd en gun jezelf die tijd ook. Het komt wel weer goed, maar het duurde bij mij een klein jaar voor ik me echt weer 100% mezelf voelde (dit verschilt overigens per persoon en het ging wel geleidelijk, dus na een halfjaar was het al een stuk verbeterd tov 3 maanden).
Daarnaast is het denk ik heel belangrijk dat je momenten voor jezelf gaat inlassen. Ik weet niet wat jij fijn vindt om te doen, bij mij was dit sporten, maar maak er tijd voor - al is het een keer naar de kapper gaan of koffie drinken in je eentje. Laat je kindje bij zijn/haar vader en ga erop uit. De eerste (paar) keer vond ik dit lastig, maar merkte al snel hoe fijn het was even wat tijd voor mezelf te hebben zonder baby.
En als laatste: ga op zoek naar een weg samen met je partner om de nachten/ochtenden/avonden goed door te komen. Bij ons was dit in het begin extreem rommelig en daardoor stressvol, maar na een tijdje hebben wij afgesproken dat mijn vriend altijd de laatste voeding deed (tussen 12 en 2, als ons zoontje wakker werd) en ik elke ochtend. Ik kan namelijk 's ochtends prima opstaan, maar ben als ik 's nachts wakker moet worden compleet in de war en mijn vriend vindt juist de vroege ochtenden lastig. Het is misschien minder gezellig (ik ging vaak eerder slapen dan mijn vriend), maar je pakt op die manier beiden wel minimaal 6 uur slaap per nacht.
Wat vervelend dat je je zo rot voelt. Ik heb geen snurkende partner en hij wordt ook veel minder snel wakker van ons zoontje dan ik, maar heb ook het eerste jaar geleefd op een chronisch slaapgebrek. De eerste 4 maanden wou mijn zoontje elke 2 uur drinken, en deed daar dan 45-60 minuten over, wat maakt dat zelfs als je meteen in slaap valt daarna er niet echt een lekkere slaapcyclus overblijft voor jezelf.
Wat wel hielp is dat mijn partner er 's nachts ook vaak uit moest: als hij niet wakker werd van ons zoontje, en het was zijn beurt, dan maakte ik hem gewoon wakker, zodat hij ook taken op zich kon nemen en de boel wat eerlijker verdeeld werd. Het scheelt een hoop als jij een keertje kan blijven liggen (en hij ook iets beter door heeft wat het met je doet om er 's nachts telkens uit te moeten). Ook als je borstvoeding geeft en dus altijd 'aan de beurt' bent kan hij bijvoorbeeld 's nachts prima nog een luier verschonen ofzo, zodat jij dat er niet ook nog bij hoeft te doen.
En inderdaad: tijd voor jezelf om iets aan je hobbies te doen of gewoon jezelf even te verwennen is super belangrijk. Heel fijn als je partner af en toe eventjes de zorgtaken overneemt (al is het maar tijdens dat je kleintje toch ligt te slapen), zodat jij even niet op hoeft te letten.
Wat wel hielp is dat mijn partner er 's nachts ook vaak uit moest: als hij niet wakker werd van ons zoontje, en het was zijn beurt, dan maakte ik hem gewoon wakker, zodat hij ook taken op zich kon nemen en de boel wat eerlijker verdeeld werd. Het scheelt een hoop als jij een keertje kan blijven liggen (en hij ook iets beter door heeft wat het met je doet om er 's nachts telkens uit te moeten). Ook als je borstvoeding geeft en dus altijd 'aan de beurt' bent kan hij bijvoorbeeld 's nachts prima nog een luier verschonen ofzo, zodat jij dat er niet ook nog bij hoeft te doen.
En inderdaad: tijd voor jezelf om iets aan je hobbies te doen of gewoon jezelf even te verwennen is super belangrijk. Heel fijn als je partner af en toe eventjes de zorgtaken overneemt (al is het maar tijdens dat je kleintje toch ligt te slapen), zodat jij even niet op hoeft te letten.
Fijn om te horen dat dit normaal is zeg. Soms maak ik me er druk om, al heb ik gelezen dst vrouwen lang moeten 'ontzwangeren'. Ik voel me nu toch minder alleen. Ik geef nu inderdaad borstvoeding, wat er ook voor zorgt dat de nachtvoedingen altijd op mik terecht komen en de ochtendvoedingen ook. Heftig zeg, elke 2 uur 4 maanden lang. Die periodes had de mijne ook. Ben nu inmiddels zo moe dat het lukt sneller weer in slaap te komen. Ik denk niet dat ik bij een volgend kindje langer dan een maand borstvoeding zal geven... Ik vind dit heel zwaar en hoe je het ook went of keert, buiten het doorslapen om, wat sporadisch voorkomt, ben je gewoon elke 3 uur wakker. Ik gebruik voor snachts pampers, zo doet hij heel de nacht met een luier. Papa kan het vaak niet laten te lachen en te praten naar onze zoon in de nacht.. Hierdoor krijg ik een heel wakker kind terug en partner slaapt zo verder. Ik denk dat er ook wel veel irritate op is gebouwd en ik misschien onbewust daarom ook zo klink. Door de borstvoeding komt hey grootste gedeelte gewoon op mij neer. Het lucht enorm op mijn verhaal kwijt te kunnen en andere mama's hun ervaringen te lezen, dank jullie wel!