Bevallingsverhalen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Het lijkt mij ontzettend leuk als medezwangeren/ vrouwen die al zwanger zijn geweest hun bevallingsverhaal hier neer willen zetten. Wie is er onlangs bevallen en wil zijn verhaal hier neer zetten?

Ik ben uitgerekend op 30 November dus tegen die tijd/na die tijd zal ik hopelijk mijn bevallingsverhaal neerpennen! Wie wil?

Liefs Aicha.
 
Het begon bij mij met  wat rommelen: menstruatiepijn onder in de rug en buik. soms was het weg. Dit begon dinsdagochtend om 5 uur.
Toen de echte weeen kwamen (om 7 uur in de avond) herkende ik het direct. Het werd bij elke wee heftiger. Na 2 uren had ik continue pijn met eigenlijk geen adempauzes. Ik had rug- buik- en beenweeen. Niet op te vangen dus. Een dikke hel vond ik het.
En dan te bedenken (het kan nog langer duren natuurlijk) dat mijn zoontje pas 15 uren later werd geboren.......ik voel het nog zo, vergeten doe ik het nóóit! De VK voelde net bij mij van binnen toen er een wee kwam. Zij zij ook dat ik echt hele sterke weeen had.
En de persweeen waren zowaar nog erger voor mij....
Het spande erom of ik ook naar het ziekenhuis moest, want bij de persweeen had ik nog een rand in mijn baarmoeder.  De VK zei dat je dat moest vergelijken met  wanneer je  hoofd niet door de hals van een t-shirt past. Dus dan had de baby er niet uit gekund. De VK heeft het moeten wegmasseren, ook niet echt fijn.....
Velen vergeten de pijn zeggen ze. Ik ervaar dat niet zo.
Wel zou ik op den duur wel weer een tweede willen, maar ik denk dat ik dan wel wat meer over de bevalling zal piekeren van te voren. Terwijl het misschien wel héél wat beter kan verlopen!
 
ja, zo krijg je toch wel een paar hororverhalen of 'klaagverhalen' te horen hoor!
Dat van mij is ook z'on klaagverhaal!
Maar, het ene oor in en het andere oor uit hoor! Misschien ervaar jij het heel anders.
En, er zijn ook dames die positieve verhalen hebben!
Ik misschien ook wel na de tweede bevalling!
Succes!
 
Hoi Sjana,

Bedankt  voor je verhaal. Ik vind het dapper van je dat ondanks je vervelende eerse bevalling dat je aan een tweede denkt! Ik  denk dat het juist heel goed is om je verhaal   heir nieer te zeeten. Of het nu negatieve of positieve zijn. Het hoort er allemaal bij denk ik.

Wil iemand anders zijn bevallingsverhaal met ons delen?

Aicha.
 

Hoi,

Dit had ik pas geleden op het juniforum geschreven over mijn bevalling.
Ik ben 22 juni bevallen van een dochter en ze heet Claire.

Hier dan mijn bevallingsverhaal.
Ik had donderdag 22 juni al wat op het forum geschreven dat ik het idee had dat er iets was begonnen. Ik had het ook goed want het is eigenlijk daarna heel snel en perfect gegaan.Ik had een snelle en hele fijne bevalling.
S'ochtend om 04.45 is mijn man naar Amsterdam gegaan voor werk. Zoals jullie misschien weten wonen wij helemaal in de Achterhoek. Had die ochtend totaal niet het gevoel dat er iets zou gaan gebeuren anders had ik hem niet die kant opgestuurd.
Nadat hij weg was heb ik een broodje gegeten en ben nog even op bed gaan liggen met wat tijdschriften ( kon niet slapen ). Iets voor 07.00 ben ik opgestaan omdat mijn zoon ( van 15 ) naar school moest. Hij heeft proefwerk week. Ik had toen het idee dat ik wat vruchtwater verloor maar was er niet zeker van. Ik dacht ik ga snel maar even de paarden eten geven dan is dat in ieder geval gedaan. Dus alle paarden eten gegeven en buiten gezet. Niks tegen mijn zoon gezegd anders zou hij zich ongerust maken en misschien was er wel niks aan de hand. Ben om 08.00 naar binnen gegaan en even rustig gaan zitten en toen voelde ik dat ik meer vruchtwater verloor en ook wat bloed. Ook voelde ik een hele lichte pijn onder in mijn buik. Toch maar man gebeld dat hij maar weer deze kant op moest komen. Hij was net 2 uurtjes in Amsterdam. Nog wat gedronken en is gaan kijken om hoeveel tijd die pijn kwam en dat was om de ruim 10 minuten. Toch ook de verloskundige gebeld om te zeggen dat ik wat voelde en dat het misschien wel kon beginnen. Okay geen probleem als mijn man thuis was zouden wij weer bellen. Maar na 10.00 begon ik toch wel meer weeen te krijgen en best wel vaak achter elkaar. Mijn man belde ook nog dat hij er bijna was maar ik kon niet meer praten aan de telefoon, zat op mijn knieen in de badkamer geleund op de badrand. Hij heeft toen gekeken hoe vaak de weeen kwamen en dat was toen al om de 3 minuten. Ik had zo'n pijn in mijn rug. Hij heeft de verloskundige uit de auto gebeld dat het wel hard en snel ging. Mijn man heeft het laatste stuk wel 160 gereden. Hij was hier iets over 10.30 en ik had zoveel pijn ( in mijn rug ) en de weeen kwamen zo snel. Verloskundige was er om 11.15 en had veel pijn in mijn rug. Ik kon niet liggen of zitten. Ik zat alleen maar op mijn knieen en handen en mijn man masseerde mijn rug. Kreeg persweeen en wilde graag op de baarkruk bevallen, ik erop gezeten maar ging niet vond het te laag. Liggen ging ook niet dus dan mar op het bed op mijn knieen en handen en zo onze kleine in 3 of 4 persweeen eruit geperst. Mijn man heeft het opgevangen zo onder mij. En Claire is om 12.08 geboren.
Ik ben niet ingescheurd en ook bijna niet beurs vanonder. Alleen wat spierpijn in mijn rug. Dit was eigenlijk een snelle en perfecte bevalling. Zelfs de verloskundige zei het.
Alles gaat nu ook goed met mij en Claire. Ze drinkt goed en is heel tevreden en slaapt goed. Wij zijn zo blij met haar en ook onze zoon van 15 - Roy is er helemaal gek mee. Toen hij die donderdag om 13.00 thuis kwam was hij helemaal verrast en onroerd door zijn klein zusje.
Nu lekker genieten van de kleine. En voor mij was dit de laaste keer dat ik zwanger zal zijn. Ben niet de jongste niet  meer ( 42 ) en  Claire is eigenlijk een wonder maar zeer welkom en geliefd. Wij zijn zo blij met haar.( na de ziekte van mijn man - kanker- was hij eigenlijk onvruchtbaar - dus niet bleek-  een verrassing maar met liefde gemaakt en gekomen ).

Dit gedichtje  staat in haar geboortekaartje:

een nieuw leven uit ons leven
enig en bijzonder
Wij hebben je een naam gegeven
maar eigenlijk heet je "Wonder"

Groetjes
Petra
 
Hoi hier mijn bevallingsverhaal:

Vrijdag zou ik ingeleid worden en daarom ben ik woensdag gestript door de verloskundige.
Ik had gevraagd over voetreflexmassage en dat deed hun assistente. Die is 's avonds nog bij mij thuis geweest om dat te geven, heel lief!

Om 3 uur 's ochtends moest ik naar het toilet en kon daarna niet meer slapen. Mijn buik rommelde wat, maar ja dat deed hij nu al 3 weken en ik geloofde er niet meer zo in. Het was ook meer een harde buik dan dat ik het als weeen beschouwde.

Tv aan lekker kopje thee en lekker op de bank liggen. Om half 4 denk ik heeee deze doet wel pijner dan dat gerommel.
Maar nog niks bijzonders. Om kwart voor 4 beginnen de weeen en denk ik over een uurtje maar mijn man wakker maken. Om 4.10 heb ik hem wakker gemaakt. Mijn weeen kwamen om de 2 a 3 minuten en waren erg sterk.
Hij heeft snel mijn ouders gebeld (die zouden onze zoon komen halen en die moeten ong een half uur rijden) en daarna de verloskundige.

Met de eerste heb ik uren onder de douche gestaan maar nu durfde ik het niet. Het ging zo snel en ik was bang dat ik mijn dochter in mijn handen zou hebben voordat de verloskundige er was. (later zei de verloskundige dat het een goed idee van me was...)
Om half 5 ben ik toch maar onder de douche gestapt omdat ik dat de vorige keer zo lekker vond.  Mijn zoon werd opgehaald terwijl ik onder de douche stond en mijn vader zei me vrolijk gedag....
Rond 5 uur kwam de verloskundige binnen stappen en ik had 7 a 8 cm ontsluiting.
Een uurtje later heeft ze mijn vliezen gebroken en (ooh rampenplan) ik kwam in een weeenstorm. Om 6.40 mocht ik persen en ineens waren mijn persweeen weg ( ik hobbelde ook van het bed naar de baarkruk, omdat ik dat de vorige keer ook gedaan had en nu niet wist hoe ik dat op het bed moest doen). Maar ooh wat vond ik het heerlijk dat de persweeen weg waren...even rust. En terwijl ik zat te genieten van mijn rust hoorde ik het hartje via de doptone steeds langzamer gaan...Mijn man zei later dat hij echt hun ( de verloskundige en kraamzorg) gezichten zag betrekken en heel zorgelijk zag kijken. Ik heb dat niet gezien, maar hoorde het en vond het niet echt een leuk moment. De verloskundige zei ze moet er nu uit, anders moeten we naar het ziekenhuis.
Maar ja geen persweeen (helemaal geen weeen) en dan een kind eruit persen is erg moeilijk. Mijn verloskundige had daar gelukkig een (erg geniepig) trucje voor, maar mijn persweeen kwamen wel in alle hevigheid terug en hoe...in 1 grote lange perswee is ze geboren en alles was goed met haar. Natuurlijk ben ik ingescheurd, maar dat boeide me weinig.

Later moest ik alsnog naar het ziekenhuis met de ambu, want ik bleef maar bloed verliezen (ook daar was al rekening meegehouden en ik had al 2x een prik gehad).
Al met al was ze er in 3 uur en vond ik zo'n snelle bevalling maar niks...hihihihi. Maakt niks uit ze is er en ach...wat is nu 3 uurtjes op een mensenleven. Bij de evt. volgende moet ik in het ziekenhuis bevallen, maar wel onder de controle van de verloskundige. Want dan ben ik meteen op de goede plek als ik weer teveel bloed verlies.

Groetjes
 
Hallo,

Ik begon al een aantal dagen van tevoren te rommelen. Veel buikpijn  maar nog niet echt weeen. Dat begon 6 dagen overtijd om 8 uur 's avonds. De weeen kwamen wel om de vijf minuten maar hielden niet erg lang aan. Een halve minuut hoogstens. Er kwam zelfs een moment dat het eventjes ophield voor een uurtje. Uiteindelijk de verloskundige om 4 uur gebeld. Toen had ik 1 centimeter ontsluiting. Viel me erg mee, lange bevallingen zijn standaard in onze familie. Tegen half negen kwam ze weer en toen was het 3 tot 4 centimeter.

Mijn man moest bellen als ik moest persen. Nou om half 10 barste dat los. De verloskundige kwam weer en brak mijn vliezen om het zaakje wat te bespoedigen. Er was niet meer ontsluiting bijgekomen. Toen bleek dat onze dochter in het vruchtwater had gepoept. Helaas, we moesten naar het ziekenhuis terwijl ik zo vurig op een mooie thuisbevalling had gehoopt.

Tegen 4 uur 's middags  was er nog maar 6 centimeter en de weeen bleken niet echt sterk genoeg. Ik kreeg toen een infuus met oxytocine  en een pethidineprik tegen de pijn. De pijn was nog best wel goed te doen maar de persdrang, jeetje wat is dat zwaar om op te houden. De pijn was bijna helemaal weg door de prik en ik raakte in een heerlijke roes. Ik kon daardoor heel goed ontspannen tussen de weeen door. Uiteindelijk had ik om half 7 volledige ontsluiting  en mocht ik gaan persen. Dit heeft 99 minuten geduurd en was een verademing na al die tijd persdrang ophouden!! Om 9 over 8 werd Eline geboren. Helemaal paars maar wat een prachtig moment! Ze bleek ietwat verzuurd dus de kinderarts kwam erbij om haar na te kijken.

Veertig minuten later was de placenta (ondanks een prik en het nog lopend infuus) nog niet geboren. Er is flink aan getrokken, het operatieteam dat om 8 uur wisseling van dienst had stond nog op de gang. Ze mochten niet eerder weg dan dat mijn placenta geboren was. Tja, het was eerste paasdag, ik begrijp dat ze ook liever naar huis willen. Na die flinke ruk kwam deze ook en was de bevalling compleet.

Ik was heel erg trots op mijzelf dat ik het toch nog op eigen kracht heb gered. De keizersnede en vacuumpomp lagen toch op de loer. Het had niet een of twee uur langer moeten duren, dan was er ingegrepen. De ziekenhuisbevalling vond ik uiteindelijk erg prettig. Bij een volgende wil ik nu zeker daar bevallen. Al met al heeft het 24 uur geduurd maar het was een mooie ervaring.

Succes voor degenen die nog moeten bevallen,
Ingeborg
 
hallo

Tja waar moet ik beginnen.Ik had ten eerste een hele zware zwangersschap en dat gun ik echt niemand ik ben echt 7 maanden ziek geweest en erg veel rug klachten.Ik was uitgerekend op 29 april.Wij liepen die dag zelfs nog op de vrij markt voor koninginnendag.
En ik had al gezegt ik wil liever niet op koninginnendag bevallen en wat denk je.S'morgens op 30 april om 5.15 voelde ikal wat rommelen maar dat deed het altijd al s'morgens.Om 6.00 zei mijn vriend ik bel toch maar even en om 7.00 de voedvrouw en ik had al 4 cm ontsluiting.Ze kwam om 11.00 weer en toen had ik al 9 cm.Ze schrok zich een hoedje dat het zo snel ging.Toen on 13.00 kregen wij slecht nieuws tehoren dat wij toch met spoed naar het ziekenhuis moesten.Want er was niet genoeg ruimte voor haar de sluitingsring was niet goed of zo iets. Dus met ambulance en sirene naar het ziekenhuis.Om 13.20 waren wij daar en toen kreeg ik tehoren dat ik niet mocht persen en pas om 17.10 mocht ik persen de doktoren hadden verwacht een keizerssnee maar hij zei wij gaan nog 1 keer pr.want jij hebt zo'n uithoudings vermogen dat wij er zelfs verbaast over zijn.En ja hoor om 17.21 werd onze meid janine geboren.En wat het ergste nog was wij schrokken allemaal van haar lengte en gewicht ik ben zelf maar1.58 maar zij was 54 cm en 9,5 pond.De zusters zeiden al dat hun zelden zo'n zware bevalling en natuurlijke bevalling meegemaakt hebben. Ze is nu 10 weken en is 61,5 cm en 6,5 kilo dus ze groeit nog steeds en ze is kern gezond.Ik daar en tegen heb heel erg last van mijn rug en ik zit in de ziektewet en krijg cesartherapie.Maar achter af was alles de moeite echt waard als ik nu naast mij kijk.

groetjes bauwina en janine
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan