Bevallingsverhalen

Hoi dames...Hier is mijn bevallingsverhaal.


Het is ons eerste kindje en mijn hele zwangerschap is goed gegaan,ben maar 2 weken misselijk geweest.

Ik was 20 april 2005 uitgerekend en we wisten ook dat we een zoontje zouden krijgen.
UIteindelijk kwam hij 2 weken later op 3 mei 2005.Voor dat ik beviel liep ik al een maand met 1 cm ontsluiting.Ze konden dus niet strippen of wat dan ook.4 dagen voor dat ik beviel liep ik al met weeen die om de 10 of 15 minuten kwamen en die zijn die 4 dagen ook niet meer weggegaan.Ik heb dus ook niet meer geslapen of heel weinig en was ook erg moe.2 mei was ik op controle bij de vk en ik vertelde toe nook dat ikal een paar dagen  hele kleine beetjes vruchtwater verloor waarna de vk me doorstuurde naar het ziekenhuis.Het bleek inderdaad waar ik liep al een paar dagen met en bovenvliesscheur.Ik moest gelijk blijven maar dat vond ik niet erg omdat ik toch de andere dag ingeleid zou worden omdat ik 42 weken zwanger was.Savpndslaat kreeg ik een prik in mijn been om te slapen maar in plaats daarvan kwamen mijn weeen ineens om de minuut e nzijn ook niet meer weggegaan.Mijn moeder en partner gebeld en die kwamen snachts gelijk.Ik heb de hele nacht weeen om de minuut gehad e nm half 6 sochtends had ik 4 cm ontsluiting en ging ik naar de verloskamer.De douche hielp me wel even maar omdat ik om de minuut weeen bleef houden kon ik niet meer staan of zitten.De vk voelde even en ik had 5 cm ontsluiting waanra ik gelijk begon te overgeven.Maar omdat ik om de minuut weeen had kwam mijn ontsluiting niet goed op gang waardoor ik alsnog ingeleid moest worden en dat was voor mij ee ndrama.Mijn weeen werden zo heftig dat ik ze niet meer weg kon puffen en het weeenopwekkende apparaat werd steeds hoger gezet vanwege mijn ontsluiting.Omdat ik zo moe was vroeg de vk of ik een ruggeprik wilde nu het nog kon.Eerst zei ik nee maar omdat ik 5 cm ontsluiting had mocht ik er nog net een hebben.Mijn moeder,partner en vk hebbe nerop angedrongen om er een te nemen omdat ik al 4 dagen met ween bezig as en ik anders de kracht niet zou hebben om door te gan.Oke uiteindelijk een ruggeprik en die kreeg ik zonder mijn partner erbij die mocht niet mee naar boven.Eenmaal beneden in de verloskamer voelde ik me erg prettig en heb zelfs nog even geslapen n gelezen.Toen kreeg ik om 4 uur persween,althans ik zei dat ik moest poepen hihihi.Ik bleek eindelijk 10 cm ontsluiting te hebben.Ik werd ven gecateteriseerd omdat mijn blaas vol zat en daarom werd het hoofdje steeds weer terug geduwd.Omdat ik al zo lang weeen had en zo heftig merkten ze op dat senna zijn hartslag wat trager werd,dit werd door draadjes via mij op zijn hoofdje in de gaten gehouden.IK werd tijdens mijn latste persweee ingeknipt(een flinke knip 8 hechtingen waar ik nu nog weleens las van heb)en er werd door de geanecoloog op mijn buik geduwd om hem er ui te krijgen en toe nwas hij er zo.Na bijna een uur persen zijn wij de trotse ouders geworden van ee nzoon Senna.3585 gram en 51 cm lang m 16.54u.Buiten de 4 dagen weeen die ik al had eeft mijn bevalling 19 uur geduurd.Maar ondanks de pijn van de knip en een beurse buik van het duwen was het het allemaal waar en wil ik het nog eens over doen.Ik heb ook een site voor mijn zoontje met foto's van de bevalling,misschie nleuk om eens te kijken.Groetjes esther,mama van senna 15 maanden.www.schatjuhsenna.mooiste-baby.nl
 
Na 42 weken zwangerschap is mijn bevalling ingeleid. Ik vond dit echt verschrikkelijk, ik wilde thuis bevallen, en vooral: zelf bevallen.
Maar helaas, mijn lichaam liet mij na een voorbeeldige zwangerschap in de steek.
Ik ben twee keer gestript door de verloskundige, zonder resultaat.
Er was gelukkig al wel wat ontsluiting een paar dagen, maar de bevalling kwam gewoon niet op gang.
Om 8 uur s'morgens zijn mijn vliezen gebroken, en om half 9 negen werd ik aangesloten op het infuus.
Ik had echt het gevoel dat ik op commando moest gaan bevallen door die infuuspomp die steeds hoger werd gezet.
Na een uur lag ik nog te wachten op wat komen ging, en toen begonnen de krampen.
Rond een uur of 10 bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben, ik kon de weeen goed opvangen. Volgens de verloskundige kon het wel eens snel gaan. Ik dacht alleen maar: ik moet nog 6 centimeter.
Helaas nam mijn lichaam de bevalling niet over, en moest de pomp steeds hoger.
Al snel werden  de  weeen ineens  in rap tempo heftig, dat ik echt even nodig had om dit goed op te kunnen vangen. Toen moest ik naar de wc (van de verloskundige, ik had totaal niet het idee dat mijn blaas vol zat), nou, dat viel niet mee, met heftige weeen naar een toilet strompelen. Op het toilet was ik alleen maar weeen aan het opvangen, geen idee hoe ik moest plassen.
En toen was daar ineens een perswee! Wat een kracht ineens, help, ik zit op het toilet! Wat mij betreft zou ik gewoon in die badkamer bevallen.
Snel werd ik terug naar het bed geholpen door mijn man en de verloskundige, en ik bleek 8 cm ontsluiting te hebben.
En dus catheteriseren, mijn blaas zat helemaal vol, en dat zou de bevalling in de weg kunnen zitten.
Nog 2 te gaan was het enige wat ik dacht, en vooral hoe?
Ik kon maar in een houding zitten, rechtop, en zo heb ik de hele bevalling trouwens gezeten.
 Ik moest proberen de persweeen weg te zuchten. Dat lukte drie keer, maar toen kon ik het gewoon niet meer tegenhouden.
Het bed werd plat gelegd, en om 12.15 uur mocht ik mee gaan persen.
Ooit, toen ik dacht thuis te bevallen, wilde ik heel graag de baarkruk proberen, dat leek mij een natuurlijke houding, helaas...
Na een paar persweeen bleek dat de baby zich niet voldoende herstelde na een wee, en de gynaecoloog werd gebeld om de baby te verlossen met de vacuumpomp. Deze was heel snel in de verloskamer aanwezig, en na drie persween werd onze kleine man om 12.40 uur geboren! Op dat moment voelde de vacuumpomp wel als een verlichting, ik voelde de baby verder gaan.
Ik bleek ingeknipt en ingescheurd, maar niet ernstig.
Na het hechten heb ik nog een paar uurtjes in het ziekenhuis gelegen,
en toen konden we lekker naar huis, eindelijk kunnen we gaan genieten van ons kleintje!

 
Dinsdag 16 mei 2006

Om 3.30 wordt ik wakker, mijn vliezen zijn gebroken. Ik maak Jeroen wakker en we proberen wat op te vangen in een bekertje, we moeten er wel om lachen maar het lukt zowaar. Het is gewoon helder met vlokjes dus niets aan de hand. Jeroen verschoont het bed en ik zit op de wc zenuwachtig te worden. Na een half uurtje liggen we weer op bed, we gaan maar proberen nog wat te slapen. Ik voel al snel krampen opkomen, tja je wilt niet naar de tijd kijken maar doet het toch, zo om de 5 tot 7 minuten. Ik heb honger dus ga eruit om een cracker met jam te eten en een kopje thee te zetten. Om 5.00 ga ik onder de douche, dat bevalt wel. Ik wordt wat rustiger want ik merk dat ik toch wel nerveus ben. De krampen zijn ook lekker op te vangen onder de douche, maar ja om vanaf nu al de hele tijd onder de douche te gaan staan… Om 5.30 kruip ik even achter de computer om het begin van dit verhaal alvast op te schrijven.

Ik heb alleen maar rugweeën en ze worden al snel heftiger en rond 8.00 zit ik al op lange weeën tussen de 2 en 5 minuten. Om 8.30 belt Jeroen de vk en ze komt eraan. Om 9.30 is ze er dan, 1 á 1,5 cm ontsluiting. Tja, de eerste gaan het langzaamst zeggen ze. Ik vind de rugweeën behoorlijk heftig, ik hang bijna de hele ochtend over de wasbak en Jeroen moet tegendruk geven op mijn onderrug. Rond 12.00 komt de vk weer even kijken, 3 cm. Dat schiet redelijk op, hoewel ik ondertussen eigenlijk al niet meer weet hoe ik die rugweeën op moet vangen. De vk zal rond 16.00 uur weer komen. Ik probeer zittend te douchen, maar het helpt allemaal niet veel. Jeroen laat ondertussen een paar keer de hond uit en af en toe gaat de telefoon, maar hij moet gewoon continu tegendruk op mijn rug geven, dit verlicht nog enigszins voor mijn gevoel. Ook moet hij helpen met de ademhaling want ik weet het soms allemaal niet meer. Ik verlies wat bloed en weet niet meer of dat nu erg is of niet, dus Jeroen belt de vk nog een keer. Volgens haar een goed teken, ze zal een uurtje eerder komen. Om 15.00 is ze er dan weer, zo’n 3,5 cm ontsluiting. Niet echt stimulerend. Ze zal rond 19.00 weer komen. Ik probeer het bad maar raak af en toe in paniek, de pijn is zo heftig, ik weet niet meer hoe ik moet ademhalen en de hele dag heb ik dus weeën tussen de 2 en 5 minuten. Rond 17.00 zit ik er helemaal doorheen en moet Jeroen de vk bellen van mij. Gelukkig komt ze snel, nog geen 4 cm ontsluiting. Vreselijk nieuws, omdat ik het niet meer trek belt ze meteen het ziekenhuis om te vertellen dat we eraan komen voor een ruggeprik. We gaan met de vk in de auto (oud busje…. Lekkere vering..) en om 18.15 zijn we in het ziekenhuis. Er wordt eerst een ctg van Amy gemaakt d.m.v. plakkers op mijn buik, dit duurt een half uurtje. Voor mijn gevoel duurt alles eeuwen vanaf nu, ik hoopte zo op iets minder pijn… Een verpleegkundige stelt ondertussen nog wat routine-vragen maar ik ben er niet meer helemaal bij, de pijn is te heftig. Door alles heb ik dan wel een cm ontsluiting erbij gekregen, 5 cm dus. Amy krijgt een plakker op haar hoofd om continu haar hartslag te bewaken en ik geloof dat ze er ook nog een weeënmeter ergens bij plakken. De ruggeprik wordt aangevraagd…

Op een gegeven moment zijn Jeroen en ik even met zijn tweeën als ik over moet geven. Amy reageert hier heftig op en van alle kanten komen artsen en verpleegkundigen aangesneld. Mijn benen gaan in de beugels en er wordt van alles met me gedaan daar beneden. Ze maken een krasje op Amy haar hoofd om wat bloed van haar te krijgen, als dit niet goed is wordt het een keizersnee (!). Ik moet persen om wat bloed uit het krasje te persen, helaas dit lukt niet. Gelukkig herstelt Amy zich snel en is de test niet meer nodig. Ik krijg wel koorts (op het randje), 37,8 waardoor ik een antibiotica-infuus krijg en we al te horen krijgen dat de baby in de couveuse moet i.v.m. mogelijk infectie-gevaar. Ondertussen krijg ik toestemming voor de ruggeprik, zij het niet dat de anesthist met een trauma-geval bezig is op de EHBO en daar is het wachten dus op. Ik wordt ondertussen volledig klaargemaakt, cathether e.d. Ik weet echt niet meer hoe ik de weeën op moet vangen en Jeroen en de verpleegkundigen moeten me echt helpen met de ademhaling. Van Jeroen zijn hand is weinig over denk ik . Rond een uur of 21.00 is de anesthist dan klaar, ik wordt nog even getoucheerd, 7 cm ontsluiting. De artsen vinden een ruggeprik niet meer nodig…. Ik weet niet meer hoe ik het heb en zou niet weten hoe ik die laatste 3 cm door moet komen. Ik krijg een pethidine-prik tegen de pijn, gelukkig raak ik hier een beetje van in een roesje en kom ik even tot rust. De weeën worden krachtiger maar zijn nu goed op te vangen. Helaas gaat het met Amy niet lekker en ze moet er nu toch snel uit, dus na een klein uurtje rust krijg ik wee-opwekkers. Alles begint weer van voren af aan, ik heb vreselijk veel pijn en zie het echt niet meer zitten maar zal wel door moeten. Om 23.10 blijk ik ineens volledige ontsluiting te hebben en mag ik persen, ik heb alleen geen persweeën. Het persen is heerlijk in vergelijking met de weeën opvangen, ondanks dat ik geen persweeën heb voel ik de pijn tijdens een wee niet omdat ik druk ben met persen. Na 1,5 uur, het is dus inmiddels woensdag 17 mei, wil het nog steeds niet vlotten en wordt er weer een krasje op Amy haar hoofd gemaakt om bloed af te nemen. Dit keer lukt het wel en de test duurt 2 minuten. Als haar zuurgraad niet goed is, wordt het wederom alsnog een keizersnee. Toen ik dit hoorde had ik wel zoiets van, aaarghh had dat dan maar eerder gedaan! Maar gelukkig was de uitslag goed maar de arts had wel zoiets van, ze moet er nu uit dus na 3x de vacuum erop (de navelstreng zat ook nog een keer om haar hoofdje) was om 0.52 dan eindelijk onze Amy daar. Ze wordt op mijn buik gelegd en ik vraag aan Jeroen wat het is. Hij moet nog even kijken…. Een meisje! Al onze voorgevoelens & hartslagtheorien de mist in haha! Ik krijg een spuitje in mijn infuus om de placenta geboren te laten worden terwijl Jeroen met Amy meegaat, ze krijgt een beetje zuurstof en alles wordt gecontroleerd. Haar Apgarscore na 1 minuut is 6 en na 5 minuten 9.

Jeroen komt Amy bij me brengen en de arts is lekker met het fototoestel in de weer. Ik blijk een knip gehad te hebben (niks van gemerkt) dus moet gehecht worden. Echter ik bloed te hevig om een verdoving af te wachten dus moet even zonder… ach kan er ook nog wel bij. Ik heb Amy op mijn borst liggen en Jeroen heeft nu echt geen hand meer over volgens mij. Het duurt uren voor mijn gevoel maar uiteindelijk is hij dan klaar en de arts is zelf erg tevreden haha. De verpleegkundige komt langs met een karretje met daarop de placenta om te vragen of we het nog willen zien, ik wist niet eens dat hij er al uit was! Ook wel weer grappig. Jeroen gaat met Amy mee naar de neonatologie afdeling en eindelijk zit mijn bevalling erop.

Pfoe.

Maar bij de dames die nog moeten gaat het vast allemaal stukken sneller

Groetjes Lisette
 
Over de bevalling kan ik kort zijn, aangezien deze ook zeer kort was. In totaal ca 1.5 uur. Sneller kan bijna niet en zou ik ook zeker niet aanraden, aangezien je er dan wel erg alleen voorstaat. Ik ben begonnen 3.40 uurmet om de 4 minuten weeen. De verloskundige gebeld om 4.15 uur, en ook direct de kraamzorg want ''o jee dit gaat snel''Om 4.46 de verloskundige THEA komt binnen, praat nog wat, en om even voor 5 gaan we naar boven. Intussen is Tara(onze dochter van 2 jr 7mnd)  wakker, ja en dan.......schoonmoeder maar bellen, want er moet toch iemand bij Tara zijn. Om 5 uur ligt Diana op bed, Tara komt nog even kijken en gaat met Alfred naar beneden om te wachten op oma. Om 5 over 5 wordt Alfred naar boven geroepen. Maar ja.....Tara dan....Meenemen dan maar. Want er is verder niemand. Alleen de VK Thea en ik. Ik mag direct persen en Floep.......1 perswee .........5.10 uur en ons nieuw gezinslid BRITT is een feit. Op dat moment komt de Kraamverzorgster binnen. En Ma Stenekes staat ergens op de trap..met andere woorden ze waren te laat!
Tara vond het reuze interresant. Alfred probeerde haar weg te draaien, maar nee hoor, ze moest alles zien. Het voordeel hiervan is dat ze weet BIBI's komen uit de buik , het heet poep, en als je van de zijkant kijkt lijkt het er sterk op dat ze uit de benen komen. Mooi opgelost. Ze is nu een grote zus. En weet waar BIBI's vandaan komen.
De VK Thea gaf direct even aan, dat als we in het ziekenhuis hadden willen bevallen, we dit niet gered hadden. Britt was dan in de auto geboren. Ben ik even blij........

Verder gaat alles goed.....draag op dit ogenblik een broek die ik met 10 wk zwangerschap niet meer aan kon hebben.

Iedereen bedankt voor de reacties......en voor die gene die nog de bevalling voor de boeg hebben
SUCCES.

Liefs Diana
 
Hallo,

Bij mij waren om   8.45 uur mijn vliezen gebroken. Ik heb gelijk de verloskundige gebeld en die is even langsgekomen. Omdat ik nog geen weeen had kon ze niet voel of ik al wat ontsluiting had. Het kon nog wel even duren volgens haar. Ik had ondertussen wel wat menstruatieachtige krampen. Rond 11 uur had ik het idee dat de weeen vanuit het niets ineens om de 2 a 3 minuten kwamen. Om 12 uur heb ik de vk nog maar eens gebeld. Die zei dat het nog niet kon. Dit was nog maar het begin. Ik moest maar even onder de douche gaan staan, dit zou de pijn wat verlichten. Ik had na ong. 45 minuten onder de douche te hebben gestaan niet eens de tijd meer om me af te drogen zo snel kwamen de weeen. Ik heb om 14 uur de vk nog maar eens gebeld en die zou binnen een half uur bij me zijn. Ook mijn man  maar eens gebeld dat hij thuis kon komen van het werk. De vk kwam om 15 uur aanzetten en mijn man om 15.15 uur. Het bleek dat ik toen al 6 cm ontsluitng had. Ik mocht gelijk door naar  het ziekenhuis. Daar heb ik met veel pijn en moeite de rest van de ontsluitingsweeen opgevangen. Om 18.50 ur mocht ik eindelijk mee gaan persen en om 19.52 uur is Jamie geboren. Wel nog met moeite, want de weeen namen af.  Toen hij eindelijk met zijn hoofdje eruit was bleef hij vastzitten met zijn schoudertje en hebben  ze hem eruit moeten trekken. Hierdoor  ben ik ook nog volledig uitgescheurd. Ik werd bijna gelijk afgevoerd naar de OK.  Maar het was zeker de moeite waard als ik naar mijn wondertje kijk heb ik het er echt voor over gehad.

Groetjes Natasja
 
Hoi

Mijn bevalling wase r niet een volgens het boekje;)

Ik ben altijd onder controle geweest in het ziekenhuis tijdens mijn zwangerschap, en wist ook al vantevoren dat ik in het ziekenhuis zou bevallen.

Op 24 april(ik was 40 weken en 1 dag zwanger) werd ik ingeleid, omdat mijn buik veel te groot was.
Die maandagochtend melde ik me bij de kraamafdeling van het ziekenhuis. Er werd een ctg gemaakt, en daarna begon het inleiden met gel. Ik had 1 cm ontsluiting, maar de baarmoedermond was nog niet verweekt.
's Middags weer gel gekregen, en tussendoor de nodige ctg's. In de avond was er nog niks gebeurd, dus ging ik naar de afdeling om te slapen, en de volgende dag zouden we verder gaan.
Dinsdag hetzelfde verhaal, wel aardig wat pijnlijke harde buiken gehad, maar het heeft niks uitgehaald.
Woensdag een rustdag, wel in het ziekenhuis gebleven.
Donderdag had ik 2 cm ontsluiting, maar nog steeds geen verweekte baarmoedermond. Dus weer 2 keer gel. Ik zag het die dag eventjes niet meer zitten, omdat ik toch aardig last van mijn liezen, onderrug en buik kreeg.

Vrijdag kreeg ik 's Ochtends al een infuus. Voor het geval het een keizersnede zou worden.  Het was dus al duidelijk dat er die dag toch echt iets zou gebeuren.
Ýn de ochtend nog een keer gel gehad, 's Middags hebben ze mijn vliezen gebroken. Een iemand duwde de baby naar beneden tijdens het vliezen breken, want meneer was nog niet ingedaald. Er kwam toch een flinke vloedgolf uit, want ik had erg veel vruchtwater, dat was wel lachen. En door het lachen kwam er natuurlijk nog een golf uit;)
Ik kreeg een infuus met weeenopwekkers, en ik zou een ruggeprik krijgen, omdat ik al een aantal dagen bezig was geweest. Als ik dan ook nog de weeen op zou moeten vangenb, zou ik te moe zijn voor de bevalling zelf.

Na een aantal uur kwamen de weeen toch door de ruggeprik heen. Na een tijdje werden het persweeen. Er werd gekeken, ik had 9 cm ontsluiting. Maar omdat ik een reuzebaby had, was het niet handig om met die 9 cm al te persen. Helaas ben ik blijven hangen op die 9 cm, en ondertussen werd het ook duidelijk dat mijn bekken te smal was, dus hoppa naar de ok voor een ks.

De keizersnede zelf is me heel erg meegevallen. Alleen ging het daarna helaas mis. Mijn baarmoeder trok niet samen waardoor ik bleef bloeden. Ik was ondertussen op de verkoeverkamer. Er heeft een arts geprobeerd te baarmoeder te stimuleren door er hard op te drukken, helaas was de ruggeprik toen alweer uitgewerkt.
Dat werkte niet, dus hoppa weer naar de ok. Daar hebben ze een soort bretels om de baarmoeder heen gelegd, zodat het klein bleef.
De volgende dag werd ik wakker op de intensive care. Ik hgad 5 tot 6 liter bloed verloren, en heb 5 liter bloed gekregen. Het was dus even aardig spannend geweest!
Gelukkig mocht ik die avond nog weg van de ic want ik voelde me daar toch echt niet thuis als kersverse mama tussen halfdode mensen.
na 5 dagen mocht ik het ziekenhuis al uit! Ik heb nog 2 dagen op high care gelegen en 2 dagen op de gewone kraamafdeling.

het lijkt misschien een horrorverhaal, dat was het misschien ook een beetje, maarja ik kan het ook niet helpen.
Ik zou het zo weer doen! ookal heeft het nog lang geduurd voor ik een beetje hersteld was, ik heb ook aardig wat pijn gehad, maar dat mooie mannetje(die ruim 10 pond woog bij de geboorte) maakt alles goed!

Groetjes
Eleanor mv Tristan(29-04-06)
 
Hoi Aicha,

Gefeliciteerd met je zwangerschap ik hoop dat je bevalling voorspoedig zal verlopen.

Er zullen er vast wel een paar zijn die mijn verhaal nog goed of vaag kunnen herinneren want dat ging namelijk niet zo goed.

Mijn man en ik hadden al een zoontje van 2 jaar die 11 dagen te vroeg geboren is d.m.v. een ks omdat zijn hart de bevalling niet meer kon verdragen en mijn weeen op 8cm ontsluiting niet meer verder gingen wat we ook deden dus dat ging niet anders.

Mijn laatste bevalling toen we dus aan het tv-programma de bevalling mee deden was een drama.

Op exact 36 weken (ons kindje was ook klein net als de eerste keer maar lag nu de hele zwangerschap over dwars waardoor ik niks meer kon qua rechtop zitten dat was erg onplezierig) hadden we een controle bij de gyn die gefilmt werd en waar we de vorige keer te horen kregen als hij nu niet zelf gedraaid was (als je eenmaal een ks gehad hebt kunnen ze je kind niet draaien als die verkeerd ligt vanwege lidtekenweefsel) het een ks zou worden op 38 weken.

Ik kreeg een echo en waarempel hij lag goed en ingedaald en wel.
Hij lag met zijn hoofdje nog niet vast in mijn bekken maar ze achte de kans klein dat hij terug zou draaien.

Wij waren erg blij want ik wou zo graag op de normale weg bevallen omdat ik dat de eerste keer niet gelukt was.

Ik had wel aangegeven dat ik druk had op mijn middenrif maar dat wezen we eigenlijk zelf op indalingsweeen en drukte omdat er al de hele dag gefilmt werd bij ons.

Helemaal opgelucht en blij gingen we met de filmploeg naar huis waar nog wat opnames gemaakt werden en we spraken af de opnames de volgende dag te hervatten omdat het al laat werd.

Die nacht zijn mijn weeen begonnen dus bij 36 weken.

Ik herkende ze niet zo omdat ze bij de eerste zwangerschap sterker waren en dacht ondanks ze regelmatig terug kwamen dat het voorweeen waren om 2 uur in de nacht.

Ik ging in bad en ging achter de computer zitten maar voelde me erg ongemakkelijk en om 6 uur toen mijn weeen al om de 11 min. kwamen besloot ik mijn man toch maar te waarschuwen.

We hadden net de dag ervoor een noodnummer van de gyn gekregen van een ziekenhuis 45. min. rijden hier vandaan (dat was de dichtsbijzijnde die mee wou werken aan het tv-programma) die naast de telefoon lag en ik zei mijn man die te bellen.

Hij was overrompelt en wist het niet meer dus heb ik zelf maar de telefoon gepakt.

Ik moest meteen komen dus we pakten mijn koffer en die van mijn zoontje etc. maxi cosi alles erop en eraan op ons dooie gemakje in de auto en leverde ons zoontje af bij mijn schoonzus die 2 straten verderop woont.

Ze keek ons slaperig aan met jaja nu al?Naja het zal wel.

We reden naar het ziekenhuis en bespraken onderweg dat het zover nog niet kon zijn onderwijl mijn weeen sterker werden om de 11 min.

Mijn moeder zou bij de bevalling aanwezig zijn en ik belde haar op om te vertellen dat ik naar het ziekenhuis moest en dat we zouden bellen als we meer wisten of als ze moest komen.

Ook de filmploeg werd ingelicht en spraken af als het zover is bellen we en moeten jullie dus komen.

Nog steeds probeerde mijn man en ik elkaar gerust te stellen dat het onmogelijk al zover kon zijn.
Ze zullen me wel weeenremmers geven ofzo en anders is het loos alarm.

08:05 uur reden we het parkeer terrein op mijn eigen gyn was net 1 dag met vakantie die de bevalling zou leiden dus ik wist dat ik een ander zou krijgen.

Toen we ons melden hebben ze mij naar de verloskamer gebracht en daar moesten we even wachten want de gyn die dat weekend dienst had was al met een bevalling bezig dus ze moesten iemand van huis bellen.

een half uur later was de gyn van huis gearriveerd en kwam bij mij kijken net op dat moment had ik een wee en hij werd een beetje bleek.

Hij verzocht me een beetje beduust of ik even wilde gaan liggen om een echo te maken en ons kindje bleek weer gedraaid te zijn en we verkeerde neide in levensgevaar (gelukkig wisten we dat niet dat hoorde we achteraf) omdat mijn vliezen uitgezakt waren en de navelstreng om de nek van de baby zaten dus als mijn vliezen die onder hoge spanning stonden zouden breken op dat moment zou de baby gewurgt worden en ik doodbloeden en was het te laat.

Uiteraard dat wisten we niet en de gyn knipte zijn vinger en werkelijk iedere verpleger die aanwezig was kwam binnen stormen en vloog om me heen.

Ik kreeg alles tegelijk een tromboseprik in mijn rechter arm,bloeddruk meten linker arm, bloed afnemen en een kartheter waren ze aan het inbrengen.

De gyn verontschuldigde zich en melde dat het een ks zou worden en ik raakte helemaal in paniek.

Ineens was iedereen in rep en roer en ik werd met spoed naar de ok gereden.

Ik schreeuwde naar mijn man die op het punt stond flauw te vallen dat hij mijn moeder moest bellen en de filmploeg.

Hij belde mijn moeder met zijn mobiel naast mijn bed wat ze eenmalig niet zo erg vonden en wou net de filmploeg bellen waarop de gyn zei sorry maar daar is geen tijd voor.

Mijn droom van natuurlijk bevallen en mee doen aan de bevalling viel in duigen en ik was niet berekend op bevallen op 36 weken dus echt ik was totaal in paniek hoewel ik dat van nature niet snel ben.

Ik werd de ok binnen gereden, kreeg een ruggeprik maar erg was geen tijd om die in te laten werken en kreeg narcose bij.
Ik ben wel bij gebleven maar was erg suf.

08:50 uur had mijn man ons zoontje in zijn armen.

Ik was te versuft en te emotioneel om hem vast te kunnen houden en rilde zo erg dat ze hem alleen naast mijn gezicht gehouden hebben.

Met hem was gelukkig alles in orde.

Mijn bloeddruk zakte en ik kreeg infuus bij terwijl ze me hechten.

Met mij was ook alles goed maar moest wel op de ic blijven 1 nachtje.

Mijn buik was flink toegetakeld omdat ze er moeite mee hadden mijn kind uit mijn buik te krijgen en alles snel gebeuren moest want net toen ze me open hadden braken mijn vliezen en moesten de de navelstreng tegen houden die nog om de nek van ons kindje zat.

Gelukkig is alles goed gegaan en 2 nachten later kreeg ik een naweeen strom waar ik u tegen zou zeggen en kreeg na een aantal uur eindijk pijnstilling wat niet mocht eigenlijk omdat je daarmee ook het krimpen van je baarmoeder afremt.

Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en ons zoontje een maand lang omdat hij te zwak was.

Hij woog nog geen 1900 gram en was slecht een klein hoopje waarbij prematuurkleertjes nog te groot waren.

We hadden kleren bij maar daar verzoop hij zowat in dus moest mijn moeder in een onbekend winkelcentrum babykleertjes kopen en die thuis wassen,strijken en langs brengen.

Ze was echt mijn heldin en mijn ouders hebben onze oudste zoon 2 weken opgevangen zodat ik met wat rust kon herstellen.

Het was me wat.

Ik moet zeggen dat mijn ouders en mijn man mijn enige steun waren en ik van de rest van de familie niks anders te horen kreeg als ach meid over een paar jaar ben je het vergeten trek het je niet aan.

Het avontuur heeft nogal een indruk bij me gemaakt weet je en ook omdat je zonder je kind thuis komt met een ks en je dus geen kraamhulp krijgt en thuis aan je lot word overgelaten terwijl je geen huishouding mag doen heb ik dat toch allemaal gedaan want ik kan niet verlangen dat mijn man alles doet.

Ik moet zeggen ik zit er emotioneel nog steeds mee hoewel mijn zoontje afgelopen zondag 1 is geworden en dan nog iets....

We willen graag 3 kinderen maar de kans dat mijn 3de bevalling goed gaat zonder problemen is klein.

De overlevingkans van de baby ligt op 80% en ik zal een aantal keer per week op controle moeten en ze nemen geen risico's meer.

Ik vraag me af mag ik dat risico wel nemen maar aan de andere kant het is wel onze wens moet ik die daardoor laten verstoren en er later spijt van krijgen?

Ik denk er even een jaar of 3 over na en neem dan mijn besluit.

Onze 2 kinderen gaan goed met elkaar om en zijn 2 kanjers en wereldwonders.

De jongste kan al wel lopen maar nog niet zitten en heeft met pasen met het dodelijke or-virus in het ziekenhuis gelegen en had een heupdysplasie waar hij nu gelukkig overheen is.

Nu krijgt hij alleen nog therapie omdat hij niet kan zitten maar wel langs de bank etc. kan lopen  verder is alles in orde.

Ik wens zo'n bevalling niemand toe en neem me voor ALS er een derde komt neem ik maatregelen om een klap als deze op te kunnen vangen want dit laat ik me niet nog eens overrompelen.

Ik type dit nu terwijl de oudste om de bank rent en de jongste er schreeuwend achteraan kruipt en zijn broer uit daagt en schaterlacht en geniet ervan.

GEWELDIG je zou het moeten zien mijn engeltjes.

Iedereen veen succes bij de bevalling en kop op alles komt goed en als het minder gaat dan nog schijnt na de wolken weer de zon echt waar.
 
ik vond het heel erg meevallen! Tegen half 12 's avonds braken mijn vliezen, en toen bleek dat het vruchtwater bruin was hebben we de verloskundige gebeld en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ik had daarvoor wat menstruatiepijn gevoeld, maar wel om de 5 minuten, voorweeen dus. In het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd, alles was goed met de kleine en ik had pas 2 cm ontsluiting om half 1. Toen kreeg ik ook pas mijn eerste echte wee. Om half 5, 5 uur kreeg ik persweeen en werd de verloskundige in aller ijl opgeroepen. Zodra ze er was bleek dat ik volledige ontsluiting had en mocht ik gaan persen. Gelukkig, want hoe je die persweeen in godsnaam tegen moet houden??? Drie kwartier later is onze dochter geboren, met een kleine knip.
Ik vond het heel goed te doen, en stond een klein uurtje later onder de douche. Ben de hele dag gewoon op geweest, en de rest van de kraamtijd heb ik ook niet in bed gelegen overdag. Snel herstel dus!
Tuurlijk doet het pijn, maar je kan er veel beter mee omgaan dan je van te voren denkt, omdat je weet waarvoor je het doet. Ik riep dezelfde dag nog dat ik het zo weer zou doen, en denk daar nu 5,5 maand later nog steeds zo over.

groetjes, Ellen
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan