compleet maar veel te vroeg geboren.

A

ANONYMOUS_USERNAME

ik kreeg op een woensdag avond verschrikkelijke buikpijn met krampen,

ben toen naar de huisartsen post gegaan ik leverde een urine monster

en daar uit bleek dat ik blaasontsteking had, omdat ik geen medicijnen
kan slikken moest ik de antibiotica gespoten krijgen, ik moest
s'ochtends de huisarts bellen zodat hij dat kon regelen, na 3x bellen
werd ik om 16.00 uur eindelijk terug gebeld het was niet 100% dus moest
het op kweek en moest nog maar even wachten die donderdag avond ben ik
tegen 23.00 uur maar weer naar de huisartsen post   gegaan die mij
meteen naar de gynaecoloog stuurde de urine was goed alleen   bij
bloedonderzoek bleek dat ik een infectie had, meteen aan het infuus en
de antibiotica. De baarmoederhals was nog maar 1cm en als de
antibiotica aansloeg maakte de kleine nog een kans want op de echo was
daar alles goed mee. Ik voelde de antibiotica werken en had goede hoop,
maar helaas mijn zoontje werd geboren met 15 weken ik heb wel gekeken
toen het gebeurde

en zelfs toen willem in het mandje gelegd werd vastgehouden en gevoeld.

Vandaag hebben we hem op de begraafplaats begraven ik gaf hem aan mijn

man die hem in het grafje legde. het was een waardige plechtigheid.

zelfs de pastoor heeft onze willem gezegend.

Ik vroeg me af wie dit nog meer heeft meegemaakt en hoe zijn jullie

er daar mee omgegaan.

mama 13
 
hallo mama13,
helaas is mij hetzelfde overkomen.
3maart is ons zoontje Jens geboren bij een zwangerschap van 19wk door het plotseling breken van de vliezen.
Ondertussen proberen we langzaam het leven weer op te pakken.
Ik ben aan het lezen geslagen, ben nu het boek stille baby's aan het lezen en ook heb ik me aangemeld bij de site lieve-engeltjes.nl
Hier kan je dan mee lezen en mailen met moeders die hetzelfde hebben meegemaakt. Echt actief aan het mailen ben ik nog niet, maar het is fijn om hun ervaringen te lezen. Veel herkenning en ook een stukje troost vind ik hierin, dat mensen weten hoe jij je voelt, dat je niet de enigste bent en als je dan ff erdoor heen zit oid dat je ze dan kan mailen.
Tis allemaal nog vast heel onwerkelijk voor je, dat heb ik nu ook nog wel en zoveel momenten dat je moet huilen omdat het allemaal zo oneerlijk is....
Sterkte en mss dat dit forum ook een beetje helpt, mij wel eigenlijk....

Groetjes Saskia (mv Jelte en Jens*)
 
hoi, gecondoleerd met het verlies van jullie lieve kindje, ons kindje is met 23 wk. en 2 dg.   spontaan geboren( vliezen waren ook gebroken) ook compleet en gaaf en precies zn zus, gelukkig hebben wij fotos en een afdrukje van zn handjes en voetjes, het is echt bijzonder waardevol voor mij.  
Het is moeilijk omdat niet iedereen beseft wat zoiets met je doet, verwerk het op jullie manier en op jullie tempo.

Hebben jullie je kindje ook laten onderzoeken, wij wel er kwam niets uit, alleen een mooie rekening achteraf ( vindt dit bijzonder lullig )

Ik wens jullie veel sterkte toe en blijf hopen op een gezond wondertje!
 
Hoi saskia en n58

ook jullie gecondeleerd met het verlies,

Het is inderdaad onwerkelijk, ben soms nuchter

en kan ik er gewoon over praten en vindt ik het niet

erg om moeders te zien met baby's.

soms uit het niets krijg ik een huil bui en kan niet begrijpen waarom.

Ik moet zeggen dat het lezen van verhalen met andere en in contact

komen met andere wel wat helpt omdat je elkaar begrijpt, en weet

wat je doormaakt.

De begravenis ondernemer heeft van willem een handafdruk gemaakt,

Die is mij het meeste waard.

ook hebben we een paar foto's gemaakt van willem, en van de kist met bloemen.

Wij zeiden van begin af aan dat we niet wouden dat ze hem gingen onderzoeken

de verpleegkundige zei ook later dat het weinig zin had, de kans was klein

dat er wat uit zou komen, omdat ik een infectie had lag de kans zeer groot

dat het daarvan daan kwam. maandag krijg ik te horen wat het nu precies was.

hebben jullie ook je kindje begraven of gecremeerd?
en hoe was dat voor jullie? vonden mensen het raar of juist goed?
groetjes mama13
 
hallo,
tja de buien zijn nog wisselend hoor. Ligt er vaak ook aan wie je spreekt of ziet vind ik zelf. En hoe je jezelf voelt natuurlijk, want het kan ook zo omslaan, bij kleine dingen...

Bij Jens* hebben we ook niets laten onderzoeken, bij mij wel, enkele kweekjes en bloedafname en hebben juist afgelopen dinsdag tehoren gekregen dat hier niets uit is gekomen. Tja erg balen, maar aan de ene kant ook weer fijn dat het niet iets lichamelijks bij mij is geweest en dat dit alles dus geen concequenties heeft voor een evt volgende zwangerschap.

In het ziekenhuis hebben we een voeten en handafdruk gekregen van ons zoontje. Wij hebben ervoor gekozen om ons zoontje bij het ziekenhuis laten te cremeren. Dit was ons gevoel omdat we dachten dit regelen en het meemaken niet aankonden...
Soms denk ik nog wel eens, hebben we hier goed aangedaan, maar het voelt toch goed en ik herinner me goed dat wat ze in het ziekenhuis zeiden: wat WIJ willen en voelen is goed, niks dat goed of fout is.
Ik heb eigenlijk geen gekke reacties uit mn omgeving gekregen, jullie wel dan?
En het helpt goed hé om het erover te hebben/mailen/lezen met mensen die vrijwel hetzelfde hebben meegemaakt en hetzelfde voelen.

Sterkte met alles en lijkt me 'leuk' om hier een beetje actief te blijven...
Gr. Saskia.

 
Hoi saskia

Ik ben benieuwd maandag of ze iets hebben kunnen vinden in het bloed.
Wat het ziekenhuis zei is goed je kan niet iets goed of fout doen,
en je eerste gevoel en ingeving hoe je het wilt doen is altijd goed,
ga niet twijfelen als je gevoel het goed vind anders vindt je nooit rust.
Soms als ik mijn verhaal doe aan andere en zeg dat wij Willem hebben
begraven krijg ik soms het gevoel van dat ze het vreemd vinden, maar
zeggen het nooit de meeste vinden wat we hebben gedaan goed en "mooi"
Ik kan wel merken dat mijn man en ik er anders mee omgaan hij steeds verdriet
kan eigenlijk bijna nooit lachen maar praat wel verder niet, ik ben soms nuchter
praat veel maar vindt het ook fijn om op dit forum te zitten en lezen.
Ik weet niet precies waarom maar het voelt gewoon goed om het te doen.
Ik hoor het wel weer
groetjes mama13

 
hai mama 13,
tja moet ook niet gaan twijfelen weet ik ook wel en al helemaal niet gaan nadenken over wat andere er van vinden.
Heb jij je ook aangemeld op de site lieve-engeltjes.nl?
Ik eigenlijk al vrij snel, maar las toen alleen de mailtjes. Sinds kort heb ik me ook voorgesteld en af en toe mail ik naar ze.

Mijn vriend vind het soms wel moeilijk om erover te praten hoor, vooral met andere.
Ik vind het wel fijn om mn verhaal te doen en tja dat ik dan soms moet huilen is dan maar zo.

Ga mn bed opzoeken, heb morgen verjaardag van mn broer en schoonzus.
Truste, gr. Saskia.
 
hoi meiden,
ik zit in een vergelijkbare situatie. Ik ben op 8 januari 2008 na een zwangerschap van 23,5 week bevallen van mijn zoontje Bas*. Deze bevalling is echter opgewekt. Bij de 20 weken echo bleken de nieren van Bas* vergroot te zijn. 3 weken later bleken ze zo achteruit te zijn gegaan dat Bas* niet zou kunnen overleven. Wij hebben dus de pijnlijke, mensonwaardige beslissing genomen om Bas* geen pijn te laten hebben en hebben de zwangerschap afgebroken....
Nu zo'n 3,5 maand geleden, over 1,5 week zou ik uitgerekend zijn. Een heel moeilijke tijd. Ik heb dagen dat het redelijk gaat en dagen dat het slecht gaat.
Vandaag is echt een slechte dag. Heerlijk mijn ogni op visite, die weer eens pijnlijk duidelijk maakt dat wat ik zo graag wil er niet meer is en dat er ook nog geen brusje in de maak is.....
Schrijven bij lieve engeltjes helpt wel wat. Als je bij de goede maillijst zit, kan je veel steun hebben aan elkaar. Toch moet je zelf door je grote verdriet heen en dat is niet makkelijk.
Voor de omgeving is het maar moeilijk te begrijpen. Het leven gaat toch weer gewoon door. Alleen is ons leven totaal veranderd door het verlies van ons kindje en dat is lastig!
En mannen, tsja die zitten gewoon heel anders in hun gevoel. Mijn vriend kan er zo goed als niet over praten. Voor Bas* hebben we tenslotte een goede beslissing genomen. Tuurlijk vind ik dat ook, maar het oneerlijke gevoel overheerst toch. Hij lijdt gewoon meer in stilte, af en toe komt er wat uit, maar het is minimaal. Dat is het vervelende met rouwprocessen, ieder doet het op zijn eigen manier. Maar alle manieren zijn goed.

Voor Bas* ben ik een vlindersite begonnen. Hier kan mijn hele verhaal op lezen.
www.basvanbeek.vlindersite.nl

(als het geen link wordt, tussen basvanbeek en vlindersite staat een punt)
liefs
Patricia mama van Bas*
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan