Hallo,
ik ben een moeder van 20 en mijn zoontje is 16 maanden. Zijn komst was allesbehalve gepland, maar wel héél erg welkom. Tja en dan zijn er onverwachts toch wel heel veel dingen te beslissen. Allebei geen vaste baan, nog thuiswonend.......
Maar één ding wist ik zeker, ik wilde voordat de baby er was getrouwd zijn. En het is gelukt, ons (huur)huis moesten we nog even op wachten, anderhalve maand bij mijn ouders ingewoond, toen konden we in t huis. Vlak nadat bleek dat ik zwanger was, kreeg mijn man een andere baan aangeboden binnen hetzelfde bedrijf, 50% op de planning / 50%op de vrachtwagen(zodra hij zn rijbewijs had), dat is ons geluk geweest, maar ook mijn ongeluk.
Bijna 3 maand later is ons zoontje geboren. Mn werk had ik opgezegd, want beide ouders werken en ik had ook heel onregelmatige tijden op mn werk. Ons zoontje was nog geen 2 weken oud toen mijn man een nacht weg moest blijven met de vrachtwagen, ik zag het absoluut niet zitten om alleen thuis te blijven, dus heb de spullen gepakt en ben naar mijn ouders gegaan. Vanaf dat moment bleef hij steeds vaker nachten weg en in een mum van tijd was hij internationaal chauffeur.
Ik vond het vreselijk, alleen verantwoordelijk zijn voor zo'n klein hummeltje en kon niet alleen zijn, dus bijna elke maandag, als ik het volhield woensdag, pakte ik onze tassen in en ging naar mn zus, ouders of schoonouders. Hij had inmiddels al een cursus bestelt bij de LOI, maar ja daar had hij weinig tijd voor. En zo is dat een ruim jaar gegaan, tot eind januari. Vlak voor de kerst heeft hij gesolliciteert bij het bedrijf waar zn vader ook voor werkt, en eind januari kon hij al beginnen. Nog wel chauffeur, maar 's avonds thuis, heerlijk.
Maar ik wist direct al wel, dat dat mijn ideale situatie ook niet was, mijn vader was ook altijd chauffeur geweest en die was er met het eten sowieso nooit, laat staan als wij naar bed gingen, maar mijn moeder had er nooit problemen mee. Hij doet dit werk inmiddels alweer bijna een maand, en is (afkloppen) meestal rond het eten thuis. Maar je kunt nog steeds niks plannen! Sinds hij dit werk doet, zwem ik maandagsavonds, maar het is altijd afwachten of dat door kan gaan, of mn man er op tijd weer is. Sorry, het is misschien wel een heel lang saai verhaal, maar ben even jullie advies nodig, want ik ben bijna elke avond chagrijnig tegen mn man. Ik kan er gewoon niet tegen dat ik nooit van tevoren weet hoe laat hij er weer is, en als het weer later wordt dan hij dacht of ik had verwacht, is mijn hele avond al verpest. En mijn zoontje kan behoorlijk driftig zijn, vooral rond 5 uur 's middags is het raak, maar ja dat is met alle kinderen zo, niks wat een moeder niet aankan toch? Dus wel, ik kan er niet mee omgaan. Barst om t minst of geringste in janken uit, ben eigenlijk al zo sinds ons zoontje geboren is, aan t eind van de zwangerschap al. Ik kan gewoon niet vrolijk meer zijn, nergens meer van genieten. Zou het toch fantastisch moeten vinden dat mn man weer thuis is? Niet dat er iets mis is met ons huwelijk hoor, we houden heel veel van elkaar en van ons zoontje!! Durf eigenlijk niet zo goed naar de dokter, maar wat vinden jullie, is t nodig of zal het zichzelf allemaal vanzelf weer oplossen? En hebben jullie tips of is er toevallig nog een 'chauffeursvrouw'?
Groetjes Gieneke
ik ben een moeder van 20 en mijn zoontje is 16 maanden. Zijn komst was allesbehalve gepland, maar wel héél erg welkom. Tja en dan zijn er onverwachts toch wel heel veel dingen te beslissen. Allebei geen vaste baan, nog thuiswonend.......
Maar één ding wist ik zeker, ik wilde voordat de baby er was getrouwd zijn. En het is gelukt, ons (huur)huis moesten we nog even op wachten, anderhalve maand bij mijn ouders ingewoond, toen konden we in t huis. Vlak nadat bleek dat ik zwanger was, kreeg mijn man een andere baan aangeboden binnen hetzelfde bedrijf, 50% op de planning / 50%op de vrachtwagen(zodra hij zn rijbewijs had), dat is ons geluk geweest, maar ook mijn ongeluk.
Bijna 3 maand later is ons zoontje geboren. Mn werk had ik opgezegd, want beide ouders werken en ik had ook heel onregelmatige tijden op mn werk. Ons zoontje was nog geen 2 weken oud toen mijn man een nacht weg moest blijven met de vrachtwagen, ik zag het absoluut niet zitten om alleen thuis te blijven, dus heb de spullen gepakt en ben naar mijn ouders gegaan. Vanaf dat moment bleef hij steeds vaker nachten weg en in een mum van tijd was hij internationaal chauffeur.
Ik vond het vreselijk, alleen verantwoordelijk zijn voor zo'n klein hummeltje en kon niet alleen zijn, dus bijna elke maandag, als ik het volhield woensdag, pakte ik onze tassen in en ging naar mn zus, ouders of schoonouders. Hij had inmiddels al een cursus bestelt bij de LOI, maar ja daar had hij weinig tijd voor. En zo is dat een ruim jaar gegaan, tot eind januari. Vlak voor de kerst heeft hij gesolliciteert bij het bedrijf waar zn vader ook voor werkt, en eind januari kon hij al beginnen. Nog wel chauffeur, maar 's avonds thuis, heerlijk.
Maar ik wist direct al wel, dat dat mijn ideale situatie ook niet was, mijn vader was ook altijd chauffeur geweest en die was er met het eten sowieso nooit, laat staan als wij naar bed gingen, maar mijn moeder had er nooit problemen mee. Hij doet dit werk inmiddels alweer bijna een maand, en is (afkloppen) meestal rond het eten thuis. Maar je kunt nog steeds niks plannen! Sinds hij dit werk doet, zwem ik maandagsavonds, maar het is altijd afwachten of dat door kan gaan, of mn man er op tijd weer is. Sorry, het is misschien wel een heel lang saai verhaal, maar ben even jullie advies nodig, want ik ben bijna elke avond chagrijnig tegen mn man. Ik kan er gewoon niet tegen dat ik nooit van tevoren weet hoe laat hij er weer is, en als het weer later wordt dan hij dacht of ik had verwacht, is mijn hele avond al verpest. En mijn zoontje kan behoorlijk driftig zijn, vooral rond 5 uur 's middags is het raak, maar ja dat is met alle kinderen zo, niks wat een moeder niet aankan toch? Dus wel, ik kan er niet mee omgaan. Barst om t minst of geringste in janken uit, ben eigenlijk al zo sinds ons zoontje geboren is, aan t eind van de zwangerschap al. Ik kan gewoon niet vrolijk meer zijn, nergens meer van genieten. Zou het toch fantastisch moeten vinden dat mn man weer thuis is? Niet dat er iets mis is met ons huwelijk hoor, we houden heel veel van elkaar en van ons zoontje!! Durf eigenlijk niet zo goed naar de dokter, maar wat vinden jullie, is t nodig of zal het zichzelf allemaal vanzelf weer oplossen? En hebben jullie tips of is er toevallig nog een 'chauffeursvrouw'?
Groetjes Gieneke