Even stil staan bij... (vertel)

A

Anoniem

Guest

Hoi mama's,

Gisteren was Kay dan 1 jaar geworden.
Samen zijn we lekker een dagje weg geweest en hebben enorm genoten van elkaar. Even stil staan bij de mooiste momenten van ons leven, en dat allemaal in het afgelopen jaar gebeurd.. Telkens als  we op de klok keken waren we even terug in de tijd..12:30.. naar het ziekenhuis.. 16:50.. ruggenprik.. je kent het wel. In het restaurant van de dierentuin dacht ik even terug aan al dat prille geluk van die eerste paar uurtjes na de bevalling, komt Kay ineens  voorbij gekropen, trekt zich bij vreemde mensen op aan de tafel en kletst een heel verhaal weg. Zwaait met zijn handje en gaat er weer vandoor.. Ik schrik even uit mijn gedachte op... De kleine Kay van toen is de grote knul van nu.. Wat ben ik toch een overgelukkige en trotse mama!!

                                             

Soms gebeuren er dingen in je leven die veel indruk op je kunnen maken. Uiteraard is de bevalling er een mooi voorbeeld van. Maar er zullen beslist meer dingen zijn geweest in je leven die je nooit zult vergeten. Misschien een mooi moment om er weer eens even bij stil  te staan...  Mogen we mee genieten??

De vraag is dan ook;

Waar willen jullie even bij stil staan?

Esmé mv Kay

 
Nou lekker, zit ik hier met een brok in m'n keel.

Ik kan met recht zeggen dat de geboortes van mijn kinderen het mooiste is wat me ooit is overkomen. Vooral de eerste was zo magisch. Dat is echt het woord ervoor: magisch.
Ik heb 2 nachten niet geslapen van geluk. Zo hyper was ik. Kon alleen maar naar haar kijken.
En toen ik Finn na van de uitslaapkamer gekomen te zijn eindelijk in m'n armen kon nemen heb ik ook zo gehuild van geluk *snik*. Daar komen ze weer.....

Daar sta ik elke verjaardag weer bij stil (trouwens, daar sta ik heel regelmatig bij stil).
Ik besef heel vaak weer wat een bofkont ik ben met 2 zulke fantastische kinderen.
Mijn vriend en ik zeggen zo vaak tegen elkaar: wat zijn WIJ rijk!

Liefs,

Tessie mv Juli & Finn
 
Wat een verrijking, mijn kleine, mooie, lieve mannetje!
Gisteren zei Stijn ineens iets (onverstaanbaars) tegen mij met er achteraan een grote glimlach zo van, leuk hè? Nou, dan schiet ik direct weer vol, van geluk!

Waar ik regelmatig bij stil sta is het moment dat we de beslissing namen naar het ziekenhuis te gaan omdat we allebei (de pappa van Stijn en ik) het gevoel hadden dat er iets niet klopte. De beste beslissing ooit! Ik sta regelmatig stil bij het vertrouwen wat ik wil hebben op mijn intuïtie! Dàt was zo’n moment...
 
Hhhhhm heben jullie even de tijd????

Tuurlijk zal ik als eerste roepen de geboorte van ons prachtig meisje Chloë!!
Iedere dag sta ik wel even stil dat wij ons gelukkig mogen prijzen met onze dochter.
Al vanaf dat ze geboren is (met uitzonderingen) is ze zo'n makkelijk kindje en een ontiegelijk lachebekje dat iedere keer als ik naar dat smoeltje kijk, je gewoon trots van me af ziet komen.

Ook sta ik regelmatig stil, bij het leven dat ik nu heb en leid. Hoe gelukkig ik eigenlijk op het moment ben, samen met mijn mannetje en ons meisje.. dat we eigenlijk niks te klagen hebben  (huhuhm zie klaagtopic, Hahah)
Ik bedoel dan eigenlijk op het gebied van gelukkig zijn tot het financiele plaatje.
Ik besef me heel goed dat er altijd mensen zijn die het minder hebben getroffen dan ons, en daarom geniet ik eigenlijk iedere dag opnieuw, (buiten de menselijk dipjes om) want je wet nooit wat de toekomst ons brengt..

Groetjes pally
 
Waar ik vaak bij stil sta, zeker na ver halen zoals bij Marieke, is bij de mensen die ik ben verloren. Misschien kunnen jullie het nog herinneren, op 19 januari 2004 kapseist er in Noorwegen een schip, de Rocknes. Op dat moment ben ik aanboord van het zusterschip de Tertnes, waar wij het nieuws horen. Uren van onzekerheid breken aan, zullen onze dierbare vrienden en collega's dit overleefd hebben. We varen terug naar Noorwegen, het project waar we bezig waren wordt stop gezet. In Bergen horen we dat er van de 31 op varende er maar 13 het overleefd hebben. Er volgt een emotineel weer zien met de gene die het wel gehaald hebben.

Na 3 jaar denk ik er nog vaak aan, hoe anders het leven kan lopen, dat ik die mensen nooit meer terug zal zien. Het heeft mij bewuster in het leven gezet. Dit is een ervaring die ik nooit meer zal vergeten.

En natuurlijk ook niet de geboorte van mijn lekkere meiske en hoe ze zich ontwikkeld, geweldig, ze is mijn zonnetje!

Groetjes Nanda
 
Oke...pff de truuk is om hier gewoon te reageren en NIET eerst alle verhalen te lezen. Jemig telkens als ik hier wat wil schrijven zit ik als een emodoos te snotteren. :)

Ik denk vaak terug aan wat we hier ons "pre-miracle miracle" noemen. Toen ik 4 maanden zwanger was, ging er iets helemaal mis met Max. Ik ging naar mijn arts omdat ik een beetje bloed verloren had, op zich niet iets om je heel druk over te maken. Na een echo stelde mijn arts vast dat mijn placenta aan het loslaten was. Dat was op zich best schrikken, maar ik was nog niet in paniek.
Toen moest ik naar een specialist voor een meer gedetaileerde echo en onderzoek. Daar stelde men vast dat Max leed aan een dusdanig ernstige afwijking (over zijn hele lichaam hield hij vocht vast onder de huid waardoor hij op een gegeven moment door de druk niet meer normaal kon groeien en dus verschrikkelijk misvormt ter wereld zou komen, als ie het al zou overleven) dat ze ons vertelde dat we de zwangerschap z.s.m. moesten afbreken.
Nou dan gaat je verstand echt op nul...ik kon helemaal nergens aan denken, laat staan beslissingen nemen.
Maar het gekke was, de volgende dag wist ik zo zeker dat er niets met Max aan de hand was dat mijn man serieus dacht dat ik gek geworden was, of in shock ofzo. Ik stond erop weer naar de arts te gaan....nog een echo te maken. En ik heb een specialist nog nooit zolang op z'n hoofd zien krabben, alle symptomen waren weg. Je kunt op de echo zien...eerst gaf Max licht over z'n hele lijfje (dat was de afwijking op de eerste echo) en daarna met de tweede echo en alle onderzoeken daarna niets meer te vinden. Uiteraard was ons 2e miracle de geboorte van Max zelf.

Oh en nu ik hier toch een boek aan het schrijven ben :)
Ik sta ook heel vaak stil bij 11 september 2001, ik woonde hier net een maand toen dat plaatsvond. Kan nog steeds niet zomaar onverwacht naar de beelden op tv kijken. Het verdriet van al die mensen, hoe men reageerde op de hulpverleners (brandweer en politie e.d.) hoe het buiten rook, en vooral het geluid van de jassen van de brandweer. Deze gaan namelijk piepen als de drager van de jas langer dan een bepaalde tijd niet beweegt. Dat doen ze zodat iemand die door de rook is flauwgevallen ofzo makkelijker te vinden is voor z'n collegas, op 11 september hoorde je in al die puinhoop heel veel van die piepjes......... al die dingen staan in mijn geheugen gegrift.

Jemig, vluch, iemand vertel wat leuks!

Ajuus, ilja

 
Jeetje heftig hoor Esmé.... Ik sta net als iedereen hier op het forum denk ik bijna dagelijks stil dat ik zo'n mooi lief (druk maar lief) meiske heb mogen dragen en dat ik elke dag van dat lekkere smoeltje mag genieten. Ik ben zo blij dat ik gezond ben en dat ik de liefde van mijn man en mijn meisje mag krijgen. Echt niets doet er meer toe als die twee maar bij me zijn. Soms is het gewoon beangstigend dat ik zo gelukkig ben.

Ook sta ik nog vaak stil dat ik mijn hubbie ontmoet heb op het werk en dat het wonder boven wonder zo klikte terwijl we allebei gezworen hadden niets met een collega te beginnen (2 jaar later getrouwd en ons meisje verwekt, hoe gek kan het lopen)

Ook het feit dat degene die ik ben verloren mijn opa en broer, dat die niet kunnen zien hoe goed ik het heb en dat ik toch echt goed terecht ben gekomen, en een stabiel en rustig leven heb met een vent die voor me door het vuur gaat. Dat die dat niet meer zien vind ik heel jammer. Toch kies ik ervoor dat ze stiekem toch meegluren en zien dat het met lientje toch nog goed gekomen is.....

Daar sta ik bij stil en ook   gewoon naar buiten kijken naar de wolken bloemen enz enz gewoon apatisch voor me uitkijken en denken SHIT MAN ik heb het toch maar ff hartstikke goed met alles!
 
Uiteraard geef ik ook als mooiste moment de geboorte van mijn kindjes aan. Het heeft me een totaal ander mens gemaakt. Een rijker mens met ontzettend veel momenten waarin ik, ondanks alle sores van  de afgelopen 15 maanden, toch enorm heb kunnen genieten van mijn twee kanjers.  

Tja, en er wordt gevraagd naar gebeurtenissen die ontzettend veel indruk op je gemaakt hebben. Jullie zullen ongetwijfeld al snappen wat ik hieronder ga schrijven. Namelijk de hele geschiedenis van het begin tot nu met mijn inmiddels ex. Nog steeds kan ik af en toe niet begrijpen wat hij me allemaal heeft aangedaan en hoe vaak hij tegen me gelogen heeft, terwijl ik zijn kind droeg!! En dat hij me toen Siebe 8 weken was gewoon alleen achter liet om met zijn 16 jaar jongere vlam van 22 jaar verder te gaan!! Ongelooflijk!! Hoe heeft hij het kunnen doen! De gevoelens die, ook nu weer, los komen doen nog steeds zeer. Niet om hem, maar om wat hij me heeft aangedaan. En om het enorme gemis wat ik iedere dag toch weer voel. Het feit dat mijn kindjes niet in een 'normaal' gezin kunnen opgroeien. Hij heeft me echt tot aan de grond gekregen. Ik voelde me zo'n nul, zo betekenisloos, zo'n tweedehandsje, zo onzeker, zo opzij geschoven, toen het allemaal speelde en hij net weg was. En nu, inmiddels 15 maanden verder ben ik een steeds sterkere vrouw aan het worden, die regelmatig tegen zichzelf zegt dat ik het er, gezien de omstandigheden,  helemaal niet zo slecht vanaf breng en heb gebracht het afgelopen jaar. Ik ben er nog niet helemaal, maar ik ben een heel eind op weg om een gelukkige vrouw te worden met mijn twee kanjers. En die vent.......laat nog maar even......ik vind het momenteel wel goed zo.....

Groetjes Fonske.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan