even voorstellen.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,

Ik zal me even voorstellen, ik ben Wendy 25 jaar, al 6 jaar gelukkig met mijn vriend en trotse mama van Merle*. Merle*  is op 29 augustus geboren na een perfecte zwngerschap van 41 weken en 4 dagen. Ons geluk kon niet op wat een mooi meisje en helemaal van ons! Helaas mocht dat geluk niet lang duren want na 11 prachtige en tegelijkertijd verschrikkelijke uurtjes is ze overleden. Uit de obductie is gebleken dat haar longetjes meer dan de helft te klein waren in aanleg en dat over het gewicht wat ze aan longweefsel had waren er ook nog eens te weinig longblaasjes aanwezig. Ook had ze klompvoetjes. We zijn nu bezig met een erfelijkheidsonderzoek en
tot nu toe is er geen reden om aan te nemen dat  dat wat ze met de longetjes had  erfelijk zou zijn. De klompvoetjes kunnen wel erfelijk zijn maar ja was dat het maar geweest daar kunnen ze tegenwoordig zoveel aan doen...  

Onze kinderwens is gebleven zoniet nog sterker geworden want we weten hoe mooi het is om zo'n klein hummeltje op de wereld te zetten, en hoe je over kunt lopen van trots en onvoorwaardelike liefde! (in mijn ogen bestaat er niet iets wat mooier is!!) We hopen snel een broertje of zusje voor Merle* te krijgen, maar ik vind het wel heel dubbel je wilt het zo graag weer  maar alles komt wel weer heel erg boven, ik mis ons meisje gewoon heel erg...  

Voor iedereen van dit forum hopenlijk toch nog een beetje fijne feestdagen en het allerbeste voor 2009!!!

Liefs Wendy mama van Merle*.
 
Hoi Wendy,

Wat is jouw verhaal herkenbaar! Ik zal me eerst even voorstellen: ik ben Anita, 27 jaar en 27 augustus (dus vlak voor Merle is geboren) de trotse moeder geworden van Floor*.
Zij is na een zwangerschap van 37 weken en 2 dagen in mijn buik overleden doordat de placenta had losgelaten.
Ook bij ons overheersen de gevoelens van trots en liefde voor onze dochter, ook al is ze niet meer bij ons. En onze kinderwens is ook nog sterker geworden, je hebt immers mogen ervaren hoe bijzonder het is om ouders te worden. Inderdaad het mooiste wat er bestaat!
De kerstdagen zitten er weer op en daar ben ik wel blij om. Zag er toch wel tegenop en vooral eerste kerstdag voelde ik me echt rot. Tweede kerstdag hebben we gezellig met onze ouders en broers en zussen gevierd. Dat was wel erg fijn, omdat we nu met alle mensen die we dicht om ons heen hadden (toen Floor geboren werd) weer samen waren.
Nu zie ik nog wel een beetje op tegen Nieuwjaar, omdat dan het jaar van Floor* voorbij is. Gelukkig vieren we het met onze vrienden aan wie we ook heel veel hebben gehad en nog steeds hebben.
En een nieuw jaar is ook een mooi moment om weer vooruit te kijken...

Ik wens jou en alle anderen een fijne jaarwisseling en veel geluk, gezondheid en liefde voor 2009!
Dat het nieuwe jaar ons veel moois mag brengen en dat we daar deze keer van mogen blijven genieten!

groetjes Anita
 
Jeetje wat lijkt me dat moeilijk dan moet je nog bevallen!!! Hoe doe je dat? Lijkt me echt heel moeilijk! Hoe was oud en nieuw voor jouw? Ik vond de kerst niet echt moeilijk heb zelfs mijn nichtje voor het eerst  de fles gegeven, maar oud en nieuw was een ramp moest steeds huilen al die geluk wensen van iedereen terwijl ik alleen maar dacht 2008 is voor ons niet alleen maar slecht geweest we hebben een prachtige dochter gekregen!!

Laat 2009 de pijn wat verzachten met onze engeltjes voor altijd in onze gedachten!

XX  Wendy mama van Merle*
 
Ik vond oud en nieuw juist weer meevallen. Dat komt vooral ook doordat we met onze vrienden waren. En die hebben eigenlijk alles met ons mee beleefd en weten ook hoe wij ons voelen. En wat jij ook zegt: dat het ook heel mooi is geweest en niet alleen maar slecht!
Een vriendin zei dan ook: 2008 was heel mooi, hopelijk wordt 2009 nog mooier! Precies zoals ik het ook voel.
We hebben met z’n allen ook een herdenkingsballon opgelaten voor ons meisje, dat was ook mooi!

En over het bevallen: dat is allemaal heel vlot en natuurlijk gegaan. Ik wist om ongeveer 8.30 dat ze niet meer leefde en rond 11.30 is Floor* geboren. Op het moment dat we het slechte nieuws kregen, was mijn lichaam al bezig met bevallen en zat ik in een soort roes. Ik wist het wel, maar het drong niet echt door. We voelden na de bevalling ook vooral trots en liefde voor onze dochter, en dat is eigenlijk nog steeds wel zo. Natuurlijk heb je ook verdriet, maar niet alleen maar verdriet.
Dat vond ik in het begin zo moeilijk: heel veel mensen zagen wat wij niet hadden, terwijl wij zelf juist blij waren met wat we wel hebben gehad.

Waar ik nu een beetje mee worstel is de kinderwens die aanwezig blijft, maar ook de spanning die een volgende zwangerschap met zich mee zal dragen.
In principe zou ik nu weer zwanger mogen worden, heb de onderzoeken in het ziekenhuis achter de rug, moet alleen nog op een uitslag van bloedonderzoek wachten.
Bovendien zou het, als ik meteen zwanger zou zijn, ongeveer dezelfde periode als de vorige keer zijn en dat lijkt me nog moeilijker!

Eerst keek ik uit naar dit moment: het mag weer! Maar nu het zover is vind ik het toch wel spannend en weet ik niet of ik er al echt aan toe ben…

Groetjes Anita, mama van Floor*
 
Hoi Anita,

Wij zijn oudjaaravond bij mijn ouders geweest en hebben daar rond 12 en een vuurpijl opgestoken voor merle*. En daarna zijn we met vrienden naar het dorpshuis hier in het dorp gegaan daar is altijd een nieuwjaarsborrel (anders gingen we daar ook altijd heen en ik had nu zoiets van dat doen we nu ook maar gewoon)   En idd mensen zien wat wij niet hebben maar wij denken ook aan wat we wel hebben een engeltje!

Over je bevalling ik kan me voorstellen dat je dan nog in een roes leeft ja dat had ik ook wel toen ze ons vertelden dat ze niks meer voor Merle* konden doen ik zei ook heel nuchter dat ik haar vast wou houden, nu hoor ik van iedereen wat knap en ik weet niet of ik dat had gekunt, ik heb er niet eens bij nagedacht heb alleen nog aan mijn vriend gevraagd of hij haar soms ook wou vasthouden en hij zei laat haar maar lekker bij jouw liggen dat is altijd zo geweest dus moet dat nu ook..

Dat herken ik wel ja de angst om weer zwanger te worden, je wilt het wel heel graag maar bent ook erg bang voor wat er komen gaat... Toch wil ik wel weer proberen van een volgende zwangerschap proberen te genieten ik vroeg me eerst ook steeds af of ik het een volgend kindje wel aan kon doen (ik was als de dood dat ik dan  de klap krijg)  maar iedereen in mijn omgeving en met name ook mijn vriend zeggen dat je nooit vooruit kunt kijken en dat je nu ook zwaar depressief had kunnen worden dat is ook niet geberud.. Nu ben ik zover dat ik denk dat het goedkomt ik begin ook weer erg van andere kinderen te genieten ik denk dat dat een goed teken is...   Bij ons mag het in princiepe ook wel weer dus wij gaan er weer voor ook al merk ik nu al dat alles anders is dan toen ik zwanger was van Merle*

Xx Wendy mama van Merle* (ow wat klinkt dat toch lekker)
 
Hoi Wendy,

Ik heb het idee dat we de dingen veel op dezelfde manier beleven en vind dat fijn om te lezen.
Ook ik heb een beetje de angst dat ‘de klap’ misschien gaat komen als ik weer zwanger ben, maar aan de andere kant weet ik ook wel dat je niet bang moet zijn voor wat er misschien wel eens zou kunnen gebeuren. Want je weet toch niet hoe het zal gaan…
En inderdaad: dit stuk zijn we ook al doorgekomen zonder al te veel problemen, en ons voornemen is ook om te genieten van de volgende zwangerschap. Wij staan allebei ook positief in het leven en proberen overal zoveel mogelijk van te genieten, dus ik denk ook wel dat het gaat lukken.
Met andere kinderen heb ik eigenlijk nooit moeite gehad. Floor* is het vierde kindje in onze vriendengroep, allemaal vorig jaar geboren. En ik vind het juist fijn als ik die kindjes weer zie. (ben sowieso dol op kinderen, ben ook juf…)

Ik ben deze week weer echt begonnen met werken. Was al een hele tijd op school aan het hobby-en, en heb ook even met een collega de groep gedaan, maar nu dus alleen.
Ben wel part-time gaan werken, was ik al van plan, en heb dat zo gelaten. Mede omdat ik nog wel tijd voor mezelf nodig heb en met het oog op een volgende zwangerschap.

Groetjes Anita, mama van Floor*
 
Idd wat jij schrijft vind ik ook allemaal heel herkenbaar dat is idd erg fijn!!!!
Ik kijk ook wel eens op andere site's en daar vind ik sommige mensen zo 'negatief', ik weet niet precies hoe ik het uit moet leggen, negatief is ook niet het goede woord maar ik ben gewoon redelijk positief ingesteld en dat wil ik graag zo houden en dat betekend niet dat wij geen verdriet hebben gehad en nog steeds hebben om Merle* maar ja het is niet anders en je kunt er wel in blijven hangen maar ja wat heb je daaraan! Merle* zal altijd ons eerste kindje blijven en zo wil ik ook verder leven!

Hoe hebben jullie de uitvaart van Floor* gedaan is ze begraven of gecremeerd??? (Als je er niet over wilt praten ook prima hoor!) Merle* is begraven op de begraafplaats in ons dorp we kunnen de begraafplaats net niet zien als we naar buiten kijken (we wonen op het platteland) Ze is vanuit huis begraven. Rond twaalf uur was iedereen (fam en 3 goede vrienden) hier, toen hebben we haar met zijn tweeen naar beneden gehaald ( ze heeft van dinsdags tot donderdag op haar kamer op de commode gestaan) Toen kon iedereen tot ongeveer half twee haar nog zien en afscheid nemen. Om half twee waren de begravenisondernemers er. (Dat zijn vrienden van mijn zwager en schoonzusje) Iedereen is toen naar buiten gegaan en toen hebben wij  Merle* nog een laatste kus gegeven en hebben we  samen haar mandje gesloten (de kraamverzorgster was er bij die heeft foto's gemaakt) Wij wouden daar verder niemand bijhebben omdat we er niet een heel 'drama' van wouden maken. Toen zijn we naar de begraafplaats gegaan met zijn allen, Merle* heeft gewoon bij ons in de auto gestaan, en hebben we haar in stilte begraven... Mijn vriend heeft haar zelf in het grafje gezet waar ik erg trots op ben en ik heb  onze bloemen bij haar grafje gezet. Verder had iedereen nog een bloem die ze mooi vonden meegenomen met een kaartje eraan. Ik zou perse geen grote bloemenzee het is maar zo'n klein grafje en een bloem zegt mij genoeg (zelf hadden we een biedemeiertje) We hebben muziek gedraaid van Marco Borsato (afscheid nemen bestaat niet) toen iedereen bij haar weg liep en we zijn zelf als laatste weg gelopen. Toen zijn we allemaal weer naar ons huis gegaan en hebben we nog wat gedronken. Ik zou ook perse geen koffie met cake (ik denk dat ik dan over mijn nek was gegaan heel stom misschien)  dus werd het koffie (of  thee of fris)  met een appelkoek speciaal door Merle haar vader gehaald bij de bakker Toen tegen de avond aan iedereen weg was zijn we samen nog naar Merle toegeweest om te kijken hoe het er bij lag, toen zijn we naar huis gegaan hadden niet echt moed meer om te koken dus hebben we een pan soep gemaakt en hebben we heerlijk tv gekeken (geen idee meer wat want je neemt natuurlijk niks op) We waren bek af.....
 
Hoi Wendy,

Ik begrijp precies wat je bedoelt met dat ‘negatieve’. Ik dacht in het begin ook dat ik niet normaal was. Overal las ik dat het normaal was als je woede voelde en dat je helemaal in de put zou zitten enz. Maar nergens las ik iets over dat het ook kon dat je gewoon trots bent op je kindje en vrede hebt met hoe alles is gegaan. Ik heb ook nooit het gevoel gehad: waarom wij?
De periode rondom de geboorte en begrafenis was ook zo fijn. We hebben zoveel warmte en liefde gevoeld. Alles is gegaan zoals wij wilden, er is niets wat we anders hadden gewild. Alleen dat ze nog hier zou zijn natuurlijk..

En natuurlijk zijn wij ook verdrietig geweest en nog steeds, maar dat betekent niet dat het verdriet heel je leven beheerst en dat je niet kunt genieten van dingen. Het is nu eenmaal zo en met verdrietig zijn krijg je haar niet terug, dus je kunt er maar beter het beste van maken…

Ik las dat jullie een nummer van Marco Borsato gedraaid hebben bij de begrafenis. Ik was nooit zo weg van zijn muziek, maar de cd Wit licht doet me toch wel heel veel! Er staan een paar echt mooie nummers op: Stop de tijd (hoorde ik net de dag voordat Floor* geboren is en moest er toen al om huilen) en Doe wat je altijd deed, zijn mijn favoriete liedjes.
Als ik voel dat ik even moet huilen en het lukt niet, hoef ik die cd maar op te zetten en hopsakee, daar komen de tranen!

Wij hebben Floor* ook begraven op de begraafplaats in ons dorp. We hebben haar de 5 dagen ervoor bij ons thuis gehad, zo fijn!! We hebben 2 dagen een ‘bezoekuurtje’ gehouden, want de eerste dag kwam het bezoek maar in en uit gelopen en dat was niet fijn (je bent toch kraamvrouw en moe…)
Wij zijn niet echt gelovig, maar hebben wel een korte dienst in de kerk gehouden, waarbij een paar mensen wat gezegd hebben en voorgelezen. Alleen onze naaste familie en vrienden waren erbij en ook de verloskundigen. Dat vond ik wel fijn, omdat je nog met die mensen kunt napraten.
We hebben haar samen omgekleed voor de begrafenis, nog even flink geknuffeld en in het mandje gelegd en zijn ook in onze eigen auto naar de kerk gereden.
Na de begrafenis zijn we met onze ouders en broers en schoonzus naar ons huis gegaan en hebben ook nog even koffie met iets lekkers gedaan en toen was ik echt op en ben naar bed gegaan. De kraamverzorgster had het eten al voorbereid, dus dat hoefde mijn man alleen maar op te warmen.

Ik moet ook zeggen dat ik erg blij ben dat we een kraamverzorgster hadden, want die heeft toch wel veel betekend voor ons. Alle huishoudelijke dingen en ook het regelen van het bezoek enz. Ik had haar niet willen missen!

Hebben jullie al een grafmonumentje of nog niet? Wij zijn er mee bezig, hebben zelf een ontwerp gemaakt en een gedeelte daarvan samen met een kunstenares zelf gemaakt (regenboog van glas). Het idee van de regenboog is dat die ontstaat als het regent en de zon schijnt. En de geboorte van Floor* hebben wij net zo beleefd: we waren/zijn verdrietig, maar ook blij en trots dat ze er is geweest.

Zo, het is weer een heel verhaal, maar ik vind het fijn om het weer eens helemaal te vertellen! En al helemaal aan iemand die het begrijpt! (want echt begrijpen kun je het pas als je het zelf hebt meegemaakt)

Heel veel groetjes! Anita, mama van Floor*
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan