even voorstellen.

Hoi Anita,

Wij hebben zelfs wel eens tegen elkaar gezegd dat het misschien wel zo zijn moet dat er af en toe 'zulke' kindjes geboren moeten worden en dat we dat maar als verrijking van ons leven moeten zien ofzo maar idd nooit waarom wij?! Wel heb ik de avond voor haar begravenis heel erg zitten janken  en schreeuwen (op de wc) dat het zo oneerlijk is dat ze geen kans heeft gehad en ik was zo bang dat ze erg veel pijn heeft gehad maar dat is niet zo volgens de kinderarts want dan was ze niet zo ontspannen geweest..!
Ik had haar graag voor de obductie nog in bad willen doen maar dat kon toen eigenlijk nog niet want merle is d.m.v.   een keizersnede geboren dus ik was nog maar net even uit bed geweest en kon eigenlijk nog niet zo lang uit bed zijn.

Idd wit licht vind ik ook een erg mooie cd ja en doe wat je altijd deed helemaal, zo van ga door met je leven met haar in gedachten!! Dochters daarintegen vind ik moeilijk om naar te luisteren (heb ik trouwens nog niet zo vaak gedaan misschien dat ik dat nu ook wel weer aankan) Ik ben 18 okt.  naar het concert van Marco geweest met mijn moeder en 2 zusjes Marco zijn dochter was er toen ook dus 'beter' kon ik het niet treffen met dochters, maar goed ik heb me er maar een beetje van af proberen te sluiten door goed om me heen te kijken naar andere mensen en toen was het ook zo voorbij!

Ik vond al het bezoek ook erg vermoeiend maar wij hadden wel zoiets van iedereen die belangrijk voor ons is moet haar zien en wij hadden de regel dat fam. zo vaak konden komen als ze wouden behalve smiddags tijdens mijn slaapje. Ik had alleen de avond voor haar begravenis zoiets van en nu oprotten dit is de laatste avond samen en ik wil niemand meer zien ik wil nog even lekker in onze pyama met haar in bed liggen en ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben! Hebben julllie ook zoveel foto's gemaakt??

Ik vond het idd ook fijn om kraamzorg te hebben mijn schoonmoeder vond het maar onzin waarom zou je het doen je kunt toch wel voor jezelf zorgen?? (typich mijn schoonma) en mijn moeder zei ik zou het maar doen kun je het nog eens lekker met een vreemde van je af praten (dat vond ik ook heel fijn in het ziekenhuis iedereen mocht weten wat voor mooie dochter wij hadden)

Wij hebben ook samen met iemand (van de steenhouwerij)  haar monumentje ontworpen. Ik wou heel graag iets in een hartvorm en dat is het ook geworden zowel  de zerk  als de grondplaat is een hartvorm (maar niet heel strak dat vond ik niet mooi) en uit de plaat is een hartje gesneden die boven in de punt van de twee bogen komt
(ouders die hun kind loslaat maar toch ook vasthoud in hun hart was zijn visie) In dat kleine hartje komt een foto van Merle* haar hoofdje en we hebben voetafdrukjes gemaakt in het ziekenhuis die komen er ook op op de zerk. Dat wordt erin gelaserd en het wordt een zwarte steen. Ik had eerst zoiets van mmm is dat niet te zwaar ofzo maar wij hebben eigenlijk altijd zwarte of donkere kleding aan en we vinden het gewoon een mooie kleur en de man van de steenhouwerij zei dat het heel mooi was om daarin te laseren dan komt het er heel mooi op zei hij. Welke kleur hebben jullie
We hebben er ook nog een tekst op maar we moeten nog even afwachten of het op de steen past.

We zijn bezig om een eigen huis en schuur te bouwen en we willen ook een soort van monumentje in de schuur hebben (die wordt als eerste gebouwd) Anders hadden we de eerste steen door Merle laten leggen zeg maar en nu ter  nagedachtenis aan haar.

Fijn om zo met elkaar te praten je kunt weer eens lekker je verhaal kwijt!!!!

xx Wendy mama van Merle*
 
Haha ik zei net tegen mijn vrien ik MOET even op internet kijken of mijn forum vriendin nog gereageerd heeft waarop ik een grote glimlach kreeg van m (hij is zo ziek als een hond)

Xx
 
Hoi Wendy,

En weer een dat-hebben-wij-ook-moment: dat het een verrijking is van ons leven.
Ons meisje heeft zoveel los gemaakt bij iedereen en mensen zo dicht bij elkaar gebracht. Ook bij onszelf.
In de tijd dat ze bij ons thuis was, hadden wij heel veel momenten dat ik iets zei wat mijn man net dacht en andersom, we beleefden alles echt samen en hetzelfde. Zo bijzonder! We hebben ook elke dag rond 18.00 de deur op slot gedaan en de telefoon uitgetrokken om lekker met z’n 3-en te kunnen zijn! Heerlijk was dat!

En wij hebben inderdaad ook ontzettend veel foto’s gemaakt! Natuurlijk een heleboel bijna dezelfde, maar steeds weer dachten we: ‘wat is ze toch mooi!’ en dus maar weer een foto erbij. Ik ben daar ook echt heel blij mee!
Wij wilden ook graag dat iedereen die belangrijk voor ons is haar kon zien, zodat die als wij over Floor* praten ook weten over wie we het hebben. En ik merk nu ook dat de mensen die haar gezien hebben dat ook erg fijn hebben gevonden.

Ook ik heb gedacht: als ze maar geen pijn heeft gehad toen ze stierf, maar waarschijnlijk is Floor* gewoon tijdens een van haar slaapjes niet meer wakker geworden. Ze lag er ook zo ontspannen en vredig bij. Als je naar haar keek, werd je er zelf rustig van.

Wij hebben geen obductie laten doen, omdat het 99% zeker was dat het kwam doordat de placenta los had gelaten. Wel is ze aan de buitenkant onderzocht en zijn er wat kweekjes afgenomen, maar daar is verder ook niets bijzonders uit gekomen. (dat had ook niemand verwacht) En ik heb dus nog een bloedonderzoek laten doen naar de stolling, maar daar krijg ik pas over 2 weken de uitslag van.

Wij hebben ook voor het grafje van Floor* een hartje erbij, daar komt haar naam en de datum op. Dat komt op de grond te liggen, verder willen we daar plantjes planten. De regenboog van glas komt op 2 pilaren te staan en wordt in brons gezet, met een bronzen, opengewerkte vlinder erop. Het hart en de pilaren zijn van dezelfde lichte, zandkleurige steen en niet helemaal glad, maar een beetje ruw.
Ik ben wel benieuwd of het straks ook echt wordt zoals we het bedacht hebben. Ook kijken wij er allebei wel naar uit dat het geplaatst wordt (waarschijnlijk eind januari- begin februari), omdat we dan weer een stukje meer kunnen afsluiten.
Het idee van jullie: vasthouden en loslaten, vind ik ook erg mooi. Dat is ook waar ik nu echt naar aan het zoeken ben: de balans daartussen.

Wat ik me afvroeg (als je er niets over wilt vertellen is het ook goed natuurlijk): konden ze op de echo niets zien aan de longetjes van Merle*? Ik kan me eerlijk gezegd niet zo goed herinneren of ze daar naar gekeken hebben met de 20 weken echo. Ik weet wel dat ik met de pret-echo (ongeveer met 28 weken) wel kon zien dat ze ‘oefen-adembewegingen’ maakte.

Mijn man vind het ook leuk dat we zoveel herkenning vinden bij elkaar. Hij is niet zo van de forums enz., maar vind het wel leuk als ik het vertel.

Tot de volgende keer maar weer!

Liefs, Anita, mama van Floor*
 
Hoi,

Idd mijn vriend heeft ook niet zoveel met forums maar vind het ook leuk als ik dit vertel!

Ze kunnen op de echo niet zien in hoeverre de longetjes ontwikkeld zijn dat kunnen ze pas na de bevalling zien. De longetjes klappen open na de bevalling bij de eerste ademteug en die van Merle* moesten dus te hard werken om het zuurstofgehalte op peil te houden Ze is na de keizersnede gelijk meegegaan naar de kinderafdeling en aan het zuurstof gelegd. Daar knapte ze eerst heel erg van op en haar zuurstofgehalte is zelfs  100% geweest (dat is eigenlijk net weer teveel maar het was wel een goed teken). Sávonds is mijn vriend ook gewoon naar huis gegaan want het ging goed met haar, en  het leek allemaal goed te komen, maar helaas werd ik snachts wakker gemaakt ( ik sliep niet echt want ik had op het moment dat het dus slechter ging ook het gevoel dat het niet goed ging maar ik dacht nou ja ik stel me aan) dat ik mijn vriend moest bellen omdat het slechter ging met Merle* en dat ze naar groningen gebracht zou worden we mochten haar voor die tijd nog zien en dan zou ik daar achter aan gaan. Toen we op de kinderafdeling kwamen moesten we een poosje op de gang wachten want ze waren druk bezig met haar. Ik weet nog dat er een rontgenapparaat langs reed (die was dus voor Merle, ze hebben steeds foto's gemaakt omdat ze klaplongetjes had) Na een poosje mochten we naar haar toe  ( er werd ons voor die  tijd verteld dat we niet moesten schrikken want ze  lag aan  de beademing en was in slaap gebracht)  er was toen een arts uit groningen met haar bezig die dus met een speciale ambu voor kindjes mee was gekomen om haar op te halen. Er werd ons toen verteld dat ze klaplongetejs had en dat ze eerst stabiel moest worden voordat ze naar Groningen kon. ( Ik heb toen gelijk gevraagd of het wel zin had wat ze deden,   dat had het op dat moment  zeker zei de arts). Het ging helaas steeds slechter met  haar (ik had dat eigenlijk helemaal niet door want ik kon de metertjes niet zien, mijn vriend wel en die wist al wat een en ander betekende) Stabiel  is ze dus niet meer geworden rond zes uur zei de arts uit groningen ik neem haar zo mee tegen de kinderarts uit Sneek (daar ben ik dus bevallen) Toen kwamen ze bij ons op de kamer (ze lieten ons tussendoor steeds alleen) en toen was Merle* stervende... Ik heb toen hij vertelde dat ze niks meer voor Merle* konden doen gevraagd of nee gezegd 'ík heb haar nog niet eens vastgehouden'   toen vroegen ze of ik dat wou en hup daar lag ze bij me in bed heerlijk ze is heel rustig weggegleden... Het moeilijkste momend uit ons leven is wel op een mooie manier gegaan en ik ben zo blij dat ik haar toch nog dat beetje moederliefden heb kunnen geven buiten mijn buik!
 
Klinkt mooi jullie steen! Ik vond het in het begin ook zo moelijk om hiermee om te gaan tegenover anderen daar heb ik nu aardig mijn draai in gevonden denk ik ( ik wil mensen niet afschrikken maar ik vind wel dat ik mag vertellen over mijn kind en dat ze op die manier toch nog een beetje voortleeft ofzo)

Als ik jullie was had ik ook geen obductie laten doen idd ik vond dat ook heel moeilijk om daar toestemming voor te geven maar ik ben nu wel blij dat we dat gedaan hebben
Spannend dat jullie nu nog moeten wachten op de uitslag van het bloedonderzoek!!
Zouden jullie ook alweer voor een tweede kindje willen gaan??

Nou een heel verhaal weer...

Xx Wendy mama van Merle*
 
Hoi!

Ik vind het heel bijzonder om jullie verhaal te lezen en kan me voorstellen dat het inderdaad heel fijn, maar ook heel moeilijk is geweest dat ze in je armen is ingeslapen.
Ik vond het ook heel fijn om Floor* bij me te hebben. Ze heeft nadat ze geboren is nog 2,5 uur bij me gelegen voordat ze haar ging onderzoeken en aankleden enz. En daarna mochten we haar nog de hele tijd vasthouden tot we naar huis gingen. We mochten ’s avonds al naar huis, omdat alles goed was met mij. Wel zou Floor* thuis meteen op de koeling moeten(klinkt zo eng), omdat ze al de hele dag vastgehouden was en daardoor warm bleef.
Maar eenmaal thuis hadden we toch nog een bonus-uurtje, omdat de koeling te groot was voor het wiegje en ze nog een andere moesten regelen. Dat was stiekem toch wel fijn!

De bevalling is ook net als een ‘gewone’ bevalling gegaan. Er werd steeds gevraagd hoe ik het wilde, wat ik fijn zou vinden, en ik wilde alles zoals het anders ook zou zijn gegaan. Dus meteen op m’n buik als ze er was (ik had gevraagd of ze dan al koud zou zijn, maar ze was nog lekker warm), mijn man die de navelstreng doorknipt enz.
Er werd van tevoren gezegd dat ze een andere kleur zou kunnen hebben (beetje rood), maar dat was helemaal niet zo. Als je alleen de foto’s ziet, zou je ook niet zeggen dat ze niet meer leeft. In de loop van de dag verkleurde ze wel door bloedstuwing, maar de volgende ochtend was dat helemaal weg en was het net of ze gewoon in haar wiegje lag te slapen. En in de dagen tot de begrafenis is ze weinig veranderd. Alleen aan haar lipjes kon je zien dat ze niet meer leefde.

En die moederliefde die je hebt kunnen geven… Floor* heeft buiten m’n buik niet meer geleefd, maar toch denk ik (hoop ik) dat ze wel gevoeld heeft (en misschien nog wel voelt) dat we ontzettend veel van haar houden. Op een of andere manier denk ik wel dat ze nog bij ons is en wat jij zegt: voortleeft.
Wij zeggen wel eens tegen elkaar: ze hoort zo bij ons, het lijkt net of ze echt geleefd heeft. Voor ons is het niet ‘een doodgeboren kindje’, voor ons is het ‘ons Floor’. Ze is gewoon een deel van ons.

Ik moest woensdag naar de tandarts en de laatste keer dat ik er was, was ik nog (hoog)zwanger. Dus hij zegt: je zult intussen ook wel moeder zijn geworden… en ik antwoord: ja, ik ben wel moeder geworden, maar ons kindje is voor de geboorte overleden.
En dan krijg je zo’n raar moment. Ik vind het zelf helemaal niet erg om er over te praten, maar wil die ander dan beschermen of zo, omdat het zo hard aankomt en mensen zich ongemakkelijk voelen. En dan ga ik er maar wat achteraan vertellen, dat het wel goed gaat en dat het allemaal toch wel mooi is geweest, alleen maar omdat ik niet wil dat die ander zich rot voelt. Stom eigenlijk, maar ja…

Wij willen ook graag een tweede kindje, die kinderwens is altijd gebleven. En in principe ‘mag’ het nu ook weer (ik mocht voor dat bloedonderzoek niet zwanger zijn). We hebben nu zoiets van: we zien wel wat er gebeurt. Dus we gaan er nog niet echt aan ‘werken’, zeg maar. Hoewel ik mezelf ook wel ken, en altijd bijhoud hoe m’n cyclus is enz., en er dus eigenlijk toch wel mee bezig ben… (tja, vrouwen….)

Eerst dacht ik ook: zorgen dat m’n zwangerschapskilo’s er af zijn en dan mag het weer. Maar toen dacht ik: wat wil ik nou liever en vind ik belangrijker? Nou, dan komen die kilo’s toch niet op de eerste plaats hoor!

O ja, ik weet niet of je het leuk/ interessant vind om ook nog een verhaal van iemand anders te lezen, maar ik vond ook veel herkenning in het verhaal/ dagboek van www.onzichtbaremoeder.nl

Groetjes!

 
Hé Wendy,

Ik lees net op een ander topic dat je al een week overtijd bent, spannend!
Hoop voor jullie dat het meteen raak is! Zal voor je duimen!

groetjes Anita
 
Haha ja idd ben een week overtijd maar ik verwacht er nog niet teveel van voordat ik zwanger was van Merle* had ik dat ook wel eens en heeft het ook een jaar geduurt dus we zien het wel ik heb zondag een test gedaan die was neg. morgen maar weer eens testen als ik dat niet ong. ben.

Idd je wilt andere mensen beschermen ofzo terwijl het voor jezelf zo normaal is en idd ze hoort gewoon bij je zoals anderen dat ook hebben met hun kind! Ik was een week of twee  na de geboorte van Merle* bij de drogist en die vrouw achter de toonbank had dus gehoord dat ik een dochter had en feliciteerde me, toen zei ik ja dank je maar ze leeft niet meer nou ja die wist dus niet waar ze kijken moet wat ze zeggen moest en werd hartstikke rood! (heel logisch natuurlijk) Ik heb maar gezegd dat het niks uitmaakte maar ja dat ik het ook sneu vond als ze dat later hoorde en ik wil het ook niet verzwijgen dat snapte ze gelukkig heel goed maar ik vond het zo sneu voor haar, tja wat doe je dan he?

Fijn dat jullie Floor zo lang bij jullie mochten houden in het ziekenhuis en thuis ook nog voor de koeling kwam!

Merle heeft in het ziekenhuis best veel in het mortuarium gelegen want het was erg warm in onze kamer (vooral de zondags) en snachts kon ik niet slapen van die koeling (ik ben echt een trut op dat gebied) maar als we wouden dat ze weer opgehaald werd dan deden ze dat ook gelijk. Merle was eerst ook nog lekker warm maar toen zag ze er heel grauw uit en toen ze echt helemaal koud was leek het net of ze lag te slapen idd alleen aan de lipjes en de neus kon je het zien (de neus was rood door dat daar pleisters op hadden gezeten voor de slangetjes)

Ik zal zeker eens op de site kijken! Ik zit ook wel eens op bepaalde hyves voor ouders van overleden kindjes jij dan??

Xx Wendy
 
Ik had trouwens geen last van extra zwangerschapskilo's ik ben van mezelf aan de zware kant maar toen ik zwanger was van Merle viel ik eerst af zo'n 7 en een halve kilo die zaten er op het eind weer aan en toen ik bevallen was was ik ze kwijt. Kan het me wel voorstellen dat je zo denkt idd maar ja wat is belangrijker he??

xx Wendy
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan