Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties. Ik ben vandaag thuis gekomen uit het ziekenhuis en kan nu niet slapen. Het was verschrikkelijk de bevalling was erg pijnlijk en toen ik wist dat ik hem bijna zou uitpersen kwam er al een verdriet over mij heen en wist ik dat hij dan echt niet meer bij mij zou kunnen blijven. Toen hij eruit was 3 uur snachts kon ik hem niet zien. Het was te pijnlijk en voelde mij niet goed door de medicijnen. Volgende ochtend ( wat eigenlijk een paar uurtjes later was) voelde ik dat ik hem moest zien. Mijn schatje zo klein en zo mooi in mijn ogen. Ik voelde een intense liefde en dacht dit is mijn zoon. Ik mocht hem de volgende dag ook nog zien voordat ik weg zou gaan en heb lekker alleen met hem gezeten en met hem gesproken en hem aangeraakt. Ik werd heel verdrietig want ik voelde dat ik hem daar alleen achter moest laten en welke moeder doet nou zo iets? Het gaat tegen mijn moederlijke instinkt in en nu loop ik thuis heel de dag te huilen. Ik weet niet hoe jullie dat allemaal gedaan hebben zo dapper maar op dit moment voelt het of deze pijn nooit meer gaat stoppen. Elke keer als ik hem voor me zie en ik er aan denk dat ik hem achter heb gelaten ga ik weer huilen. Ik heb geen zin meer in niks. Mijn man gaat er heel anders mee om. Hij wou hem ook helemaal niet zien. Ik kan er niet echt met hem over praten wel een hele lieve vriendin waar ik mee kan praten en die ook bij de bevalling was. Hoe lang duurde het intense verdriet van heel de dag huilen bij jullie?
