Ahhh lieve mama, die gevoelens zijn heel herkenbaar! En wat verschrikkelijk dat er zoveel gehuild wordt, hier heeft mijn dochter tm week 9/10 ook 8 tot 9 uur per dag gekrijst. Gèk werd ik er van. Ik was zo boos en jaloers op mijn man omdat hij naar zijn werk kon en zijn eigen leven weer terug kreeg, en ik zat alleen maar thuis met een jankend kind. Tuurlijk, ik wist van binnen wel dat ik van haar hield en er alles voor zou doen... maar een roze wolk was het niet. En ik werd ook niet overspoeld met liefde, dat heeft echt moeten groeien en nu spat ik zowat uitelkaar als ik naar haar kijk.
Er zijn moeders die zeggen "ik ken mijn kind meteen" en dat zal ook wel zo zijn, maar ik leer haar elke dag een beetje meer kennen en zo wordt het ook steeds leuker. Heb me daar wel schuldig over gevoeld hoor want die eerste periode vond ik verschrikkelijk...
Ik hoop voor je dat jullie er snel je weg in vinden en dat je man toch wat meer betrokken raakt. Want het klinkt wel erg makkelijk om ook de nachten aan jou over te laten omdat hij er niet tegen kan... hier schoof ik de baby in de vroege avond of ochtend in de armen van mijn man zodat hij met haar naar beneden kon en ik met oordoppen in verder kon slapen. Dat had ik nodig, even bijtanken en kan me voorstellen dat jij dat ook wel kan gebruiken!
Verder wil ik nog zeggen, hier was er wel deels een oorzaak voor (korte tongriem, teveel melk en last van koemelk) maar soms huilen baby's gewoon. En dat hoef je echt niet leuk te vinden. Je doet het goed mama! En er komt een dag dat het minder wordt!