Geen roze wolk

Het is zeker niet raar om je zo te voelen. Het is wel heeeel goed dat je het hardop aangeeft en om advies vraagt! Ik heb een paar tips die je in een snelle test kunt uitvoeren en anders zou ik inderdaad ook 1 osteopaat afspraak maken. Dat kan nooit kwaad. Hoewel het de eerste weken echt bijna ALTIJD te wijten is aan darmkrampjes omdat de darmen de eerste 3/4 maanden nog moeten volgroeien. Vandaar ook dat velen roepen dqt het ineens veranderde....bij flesvoeding is het een kwestie van het water eerst afkoken zodat de kalk eruit gaat en dan een beetje slappe Annique thee (cafeïne vrij) van de gezondheidswinkel ervan maken. gewoon grote kan en daar dan steeds de flesjes van maken. Dit kan dan vanaf 4 maanden weer stoppen. Is zo’n oma’s trucje. Verder bekijken dat je kindje niet te warm/koud heeft en teveel prikkels eventueel kan ook een no-go zijn. Ze moeten wel nog leren om die 45 min slaapsessies aan elkaar te plakken zoals wij dat al kunnen. Zoek maar eens op online, is heel normaal.
Als laatste tip verwijs ik je naar onze 2de reddingsmiddel: de Dunstan baby-taal. Daar word precies beschreven wat elk huilgeluid van je newborn eigenlijk aangeeft. Ik weet niet hoe maar hier klopte het echt! Vooral een hart onder de riem wil ik je geven en even doorbijten ?? voor je het weet word het makkelijker iets te herkennen en kun je eindelijk echt gaan hechten. Hoewel je ze later alsnog vaak achter het behang wilt plakken hoor ??

 
Ach lieverd wat ontzettend rot. Ik weet precies hoe je je voelt. Ik zat vorig jaar rond deze periode in hetzelfde schuitje (mijn zoontje is van september 2019 dus was toen ook een week of 12). 
Uren per dag huilen, niet slapen, manlief kon niet meer en ook ik wenste soms dat ik er nooit aan begonnen was. Hield geen haar minder van hem, maar dat was de realiteit. 
Ik bracht hem vanaf dit moment (eind december 2019) voor t eerst uit logeren naar mijn ouders en sindsdien doen we dat elke week. Ik ben pas in maart gestart met werken maar hij ging wel vanaf januari 2 dagen naar het kdv en dan lag ik de hele dag op de bank. 
Hij is nu 15,5 maand, en hoewel het een pittig mannetje blijft, ben ik intens gelukkig met hem. Ik gleed echt richting een post natale depressie vorig jaar, maar nu gaat het heel goed met mij. Voornamelijk dankzij de steun die ik krijg van mijn ouders en vriendinnen.
Als je een keertje wilt mailen, of appen of bellen, laat het even weten. Mijn nummer is 0649894594. Ik kan niets voor je doen, maar wellicht helpt het om je verhaal kwijt te kunnen bij iemand die je echt begrijpt. Ik ga ervan uit dat niemand anders hier misbruik maakt van het nummer ?.
X
 
Je verhaal is zo ontzettend herkenbaar. 2 jaar geleden werd ons zoontje geboren. Ziels gelukkig waren we. Tot na 2 weken. Huilen, huilen, huilen. We werden gillend gek. Ik dacht ook echt te falen als moeder. Ik was nog nooit zo moe geweest. Eerste hulp, dokters bezoekjes niks mocht baten. Tot ik bij de huisarts heb geschreeuwd om een afspraak bij de kinderarts. Ik werd eindelijk gehoord. Mijn kindje kreeg koemelk allergie testen en verborgen reflux werd vastgesteld ( zijn hele slokdarm was aangevreten van het zuur) hij kreeg medicatie voor de reflux en speciale voeding voor de allergie. Stukje bij beetje ging het beter. En ik kan zeggen. We hebben nu het allerleukste, vrolijkste. Sociaalste jongetje dat er is. Hij had het gewoon echt moeilijk als baby. Wat ik wil zeggen: dit gaat echt over. Hoe vreselijk moeilijk het ook is. Probeer je kindje af en toe aan een ander toe te vertrouwen en ga zelf even lang douchen.. echt je doet het goed. Je bent een super mama. En juist jij, die je kindje probeert te troosten ondanks het vele gehuil zegt zoveel over hoe sterk je bent! Je kan het
 
Ik herken het ook zo en zit ook niet voor niks nu op dit forum. Tranen met tuiten en totaal desperate. Ik ga nietbzeggen hoe oud mn dochter is want ik weet nog hoe je 'zoekt naar wanneer t over is'... 
En dat is het hier dus nog niet:). Maar ik zit nu wel in de fase: komt dit ooit nog goed? Ga ik ooit weer gelukkig worden? Je hoort toch blij te zijn als ze wakker worden ipv naar bed gaan? 


Ik ben ook op.. en KDV is ook geen succes dus ik weet niet of ik nou haar eraf moet halen (misschien maak ik t nl erger door haar zo overprikkeld te laten worden) maar ben bang om 24/7 bij haar te zijn. 


Ik zoek mn heil in het delen en erover praten. En tijd moet de rest doen. Sterkte ❤️
 
Je verhaal is heel herkenbaar! En ik kan alleen maar zeggen dat je juist niet faalt als moeder, juist omdat je dit aangeeft en al door hebt dat je je zo voelt.
Mijn zoontje is inmiddels 9,5 maand en ik heb nog steeds moeite met het herkennen van zijn huiltjes, al zijn het er inmiddels al wel wat minder geworden.
Ik snap dat het volkomen tegen je moeder gevoel in gaat, maar misschien is er iemand in je omgeving die een keer een middag kan oppassen? Er is namelijk niks mis mee om om hulp te vragen?.
 
Heel herkenbaar. Maar het gaat over en is ook doodnormaal. Je kind leren kennen heeft tijd nodig. Het allerbelangrijkste is jezelf overeind houden (dat lukte mij niet helemaal). Wat ik heb geleerd ervan; slaap is belangrijk. Dus de nachten in tweeën delen of om en om. Als je niet aan de beurt bent. Oordoppen in! Verder weet je niet altijd wat er aan de hand is. Takingcarababies (Google of Instagram) heeft mij geholpen. Het gaat allemaal beter worden maar heftig is het!
Veel sterkte!
 
Heel erg herkenbaar. 
Voor ons precies hetzelfde, maar ik weet dat het over gaat. Als je alle lichamelijke oorzaken hebt uitgesloten dan is het een kwestie van wachten wachten en je voorbereiden op nog een paar hele zware weken/maanden. Sommige baby's willen geen baby's zijn. Bij ons stopte het toen ze kon zitten. Ook ik heb maandenlang met haar op m'n buik gelopen en mijn rug helemaal stuk getild maar het was achteraf gezien een lifesaver. overdag wilde ze ook niet slapen maar stofzuigergeluid zorgde er voor dat ze af en toe een uurtje weg dommelde... of Mozart muziek... en dan ingebakerd in een nestje. Al die dingen kun je vinden op YouTube.  onthoud altijd dat het ooit weer over gaat. Ik ben namelijk in een zware postnatale depressie beland en dacht dat ons leven voorbij was en het nooit meer zou stoppen... noooooit meer wilde ik dit! En nu anderhalf jaar later een prachtig vrolijke lachebek en..... zwanger van de tweede ?   heel heel heel veel sterkte lieve mama, het is loodzwaar! Je bent niet alleen! Blijf lief voor elkaar en berust in het gegeven dat het ooit gaat stoppen.
 
oh en sidenote: ik lees hier dat sommige zeggen dat het normaal is... dat is het NIET! mensen die dat zeggen hebben kennelijk geen idee wat de impact is van een kind dat 8/10 uur per dag huilt. Dat is namelijk abnormaal en het vreet je helemaal op. Zowel voor kind als ouders is het NIET nomaal en allesbehalve gezond..helaas is het soms gewoon niets lichamelijks maar frustratie van je kind omdat het nog niks kan. Het enige wat normaal is is dat jullie je beide door het gehuil geen raad meer weten.. de verloskundige kan je helpen bij het vinden van de juiste hulp. Wissel elkaar af, zoek oppas zodat jullie samen tijd hebben (iets wat mijn vriend en ik echt hebben gemist) neem af en toe een pauze! 
Het gaat echt vanzelf over?
 
Oh lieverd toch. De roze wolk is voor velen een fabeltje. Net als bij mij.. hier ook door krampjes in zijn buik, volledige verkramping in z'n lijf door de bevalling. Uiteindelijk zijn wij bij de chiropractor terecht gekomen.
Ik geef je de tip daar een afspraak te maken om je baby na te kijken. Ze doen niks qua kraken maar alleen met drukpunten en massages. Wij hadden na 1 afspraak een hele andere baby. 
Klagen mag, het is zwaar, helemaal als je het in je eentje moet doen (sorry man van). In de tussentijd hem in de draagzak dragen kan helpen om hem (en jezelf) wat kleine uurtjes te slapen. Probeer diensten te draaien van 1 of 2 uur met je man en eerlijk te blijven tegen elkaar.
Zet 'm op. Hopelijk heb je wat aan de tips!
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan