woensdag ochtend werd ik wakker,... yes 12 weken vandaag!
samen met mijn moeder en twee kids gingen we naar de markt en daarna nog even naar de supermarkt. en ineens voel ik wat lopen tussen mijn benen,
eerst dacht ik " dat is een hoop afscheiding" ik zet twee stappen en het lijkt wel alsof er een kraantje open gaat, binnen een paar seconden is mijn hele broek doorweekt, godzijdank had ik een zwarte aan. ik weet het meteen - dit gaat mis- gek genoeg blijf ik kalm en ik roep mijn moeder of ze iemand van het personeel wilt halen en een pak maandverband (dat is dan weer het enige voordeel van de supermarkt). een stel meiden loosden me naar de wc, ik schaamde me best wel een beetje. eenmaal alleen op de wc zie ik hoe erg het is, mijn hele benen zijn rood en het blijft stromen, meteen bel ik de VK waar ik meteen heen moet, nog steeds ben ik rustig, dan bel ik mijn vriend en hoor mezelf zeggen dat ik bloed en waarschijnlijk een miskraam kreeg, toen kwamen de tranen, we waren op de fiets maar gelukkig is mijn broertje vrij en hij haalt me op met de auto, de VK zit vlakbij en ik kan meteen de kamer in, ze zet het echo app aan en binnen 2sec zien we het kindje, vrolijk spartelen, het hartje klopt,..ik was zo verbaasd...hij was toch weg??? ze sturen me naar het ziekenhuis, mijn vriend is daar ook aangekomen, de gynacoloog kijkt uitwendig en ziet de bloedvlekken, hij bereid met voor op een miskraam, hier wordt ik lichtelijk hysterisch van, ik zie ons kindje levend op het scherm, hij kan toch straks niet ineens weg zijn. de gyn besluit inwendig te kijken, het apparaat doet het ineens niet,..nog een keer inbrengen, hij doet het nog niet,..er komen mensen bij kijken, ik lig daar maar,..eindelijk doet ie het wel en hij ziet dat mijn placenta voor mijn baarmoedermond ligt, daar komt de bloeding door, een voorliggende placenta heb ik,..nou heb ik twee dochters maar hier heb ik geen verstand van, het schijnt geen kwaad te kunnen voor het kindje wel voor mezelf, ik word opgenomen , ik krijg een infuus en moet twee nachten blijven, het bloeden wordt minder,
na twee dagen weer een echo, de assistent kan het hartje niet vinden en raakt in paniek, ik nog een beetje meer dan zij, ze gaat de gyn zoeken,..wat duurt dat lang, eindelijk hij is er,..weer inwendig, gelukkig nu doet ie het wel en we zien het hartje,..stomme assistent! ik ben het spuugzat en heb mezelf uit het ziekenhuis gepraat,.al die stress kan nooit goed zijn, nu ben ik weer thuis, onzeker over hoe dit gaat lopen.
het is een heel verhaal geworden maar ik moest het even van me afschrijven!
veel liefs janneke (mv Lotte en Feline)