Hoi Mama's,
Allereerst natuurlijk hartelijk dank voor jullie leuke/lieve reacties hier en op mijn Hyves, super!!!
Omdat jullie allemaal zo hebben meegeleefd en alles willen weten (haha) zal ik hier beneden een uitgebreid verslag doen....
Zoals Bianca jullie al heeft laten weten is op vrijdag 13 maart om 09.48 uur ons kleine lieve meisje Gwen geboren.. Allemaal iets sneller dan verwacht!
Ik moest de woensdag ervoor op controle bij de gynaecoloog om te kijken of Gwen nog steeds goed lag (ze lag bij laatste controle voor het eerst in hoofdligging), maar jullie raden het al. Onze kleine meid lag zoals ál die weken ervoor gewoon wéér idwars!
De gyn zei letterlijk:"Ja hier is niks meer mee te beginnen.. Deze week wordt ze nog gehaald". Ik werd de dag erna al opgenomen in het ziekenhuis en zou vrijdag ochtend in alle vroegte bevallen. Ik heb dus heel wat afgelogen tegen mijn omgeving (incl familie) over de ligging van de kleine (dat ze dus nog goed lag) en heb met mijn telefoon (internet) nog expres gereageerd op het forum om geen argwaan te wekken hier hahaha.. Ook heb ik er stiekem liggen lachen om alle medelevende reacties op mijn hyves van jullie.. LIEF!! Maar ik lag al in het ziekenhuis!
Vrijdagochtend mocht ik zelfs een uur eerder naar de OK. Het was een zéér bijzondere ervaring.. We konden namelijk met z'n tweeen via het plafond heel de keizersnede mee kijken! Hoe ze begonnen, hoe ze met me bezig waren en hoe ze uiteindelijk Gwen ter wereld brachten. Nadat ik even met Gwen geknuffelt had en Roger met haar naar de kraamafdeling ging, ging er helaas iets mis, of eigenlijk was er al vrijwel meteen iets mis gegaan.
(Niet lezen bij gevoelige maag )
Bij het opensnijden van mijn buik sneden ze namelijk door mijn placenta heen! Omdat dit dus te gecompliceerd werd hebben ze snel mijn buik nóg verder open gesneden en zijn ze ernaast verder gegaan. Toen Gwen geboren werd en men dus de placenta wilde gaan verwijderen bleek deze te zijn vast gegroeit in het littekenweefsel van mijn baarmoeder. Ik was inmiddels al erg veel bloed verloren en begon over te geven omdat ik me ineens slecht voelde.. Mijn ogen vielen steeds dicht en begon te trillen. Ik hoorde de anesthesist zeggen dat ze door mijn placenta hadden gesneden en dat ik veel bloed was verloren en me daarom zo "moe" voelde. Dat ze bloed hadden besteld en dit zo kreeg toegedient. Er werden extra infusen met vanalles bijgeprikt en zag ineens dat mijn eigen gynaecoloog boven me hing in operatiekleding die me groeten en de andere gynaecoloog ging assisteren. Ik viel telkens weg, maar probeerde tussendoor mee te krijgen wat ze aan het doen waren omdat de anesthesis me "bij kennis" wilde houden en tegen me bleef praten. Ik zag dat ze ineens heel mijn baarmoeder uit mijn buik haalde en op mijn buik legde en er zo mijn placenta in stukken uit werd gesneden en dat daarna mijn baarmoeder werd gehecht. Daarna werd het net als een silicone borstprotehese weer gewoon in mijn buik gepropt waarna ze weer verder gingen met hechten. Vlak hierna ben ik "out" gegaan en werd ik wat later weer wakker toen ze mijn buik bijna dicht hadden. Ik had toen net 2 zakken bloed toegedient gekregen waardoor ik weer wat bij kwam. Ik werd met het bed van de OK afgereden naar de uitslaapkamer waar ik weer begon te shaken. Ik bleek zwaar onderkoelt en nog steeds een enorm lage bloeddruk te hebben. Ik werd er in een speciaal warmte bed gelegd om me weer op temperatuur te krijgen en kreeg wéér 2 zakken bloed toegedient. Omdat men zoveel hadden gesneden in mijn buik zetten mijn buik enórm op door al het gestolde bloed in mijn baarmoeder wat weer gevaarlijk was. Ze hebben toen met 3 man op mijn buik gehangen om alles eruit te duwen. Dit was écht vréselijk! Net je buik gehecht, verdoving uitgewerkt en dan dat drukken.. Toen was Esmé even niet meer zo "sterk".. Ik hoorde ze maar tegen me zeggen:"Ow sorry meid, dit doet erg pijn, maar het moet écht even". Toen ze daarmee klaar waren moesten ze weer bloed voor me hebben voor iets. Echter ik had al in elke arm twee infusen.. dus mijn voeten moesten er aan geloven. Ze prikte me twee keer rechts maar kregen geen bloed, toen nog maar eens links voor de fun. Gelukkig kwam er daar wel iets uit.
Weer een uur later was ik helemaal opgelapt en mocht ik naar de kraamafdeling. Eindelijk mijn kleine mooie meisje in de armen houden! Wat had ze een lange haren! en zo'n mooi snoetje,.. zucht
Een meisje,.. Een écht meisje.. ik moet er nog elke keer om lachen.. hihi..
Die dag was ik er dus niet zo best aan en had ik énorm veel pijn. Ik heb die avond nog een morfine spuit gehad die me helemaal van de wereld heeft gebracht. De pijn was niet te verdragen.. nogal logisch als je alleen maar 2 paracetamols krijgt om de 6 uur à 500 mg voor pijnstilling. Die neem ik in al ik erge hoofdpijn heb! Maar goed.. Het litteken ziet er vooralsnog mooi uit, al is het een litteken over de gehéle breedte van mijn buik. Daar schrok ik wel even van.
Het was dus een heftig dagje!! Het begon prachtig, toen werd het even erg vervelend maar eindigde wederom in een van de mooiste dagen uit mijn leven.. Ik had een klein meisje in mijn armen en was weer mama!!!!!!!!!!!!!!!!
Zo zie je maar dat vrijdag de 13e niet altijd alleen maar ongeluk hoeft te brengen
Gwen doet het overigens super goed en is enorm tevreden. Tis echt een klein poppetje en enórm sterk! Ze duwt zich nu al helemaal omhoog en draait haar hoofdje tijdens buikligging gewoon om hihi..
Met mij gaat het alweer een héél stuk beter, al doet mijn buik en litteken nog enorm veel pijn. Maar dat zal snel genoeg wel weer overgaan.
Kay vind zijn zusje super lief en zeg de hele tijd als hij haar ziet "Aaaahh,.. babietje,.. Ik vind je zo lief!" en aait haar dan heel zacht over haar bolletje. Friemelt zachtjes aan haar handjes door het bedje heen en is een echte trotse broer! We zijn dan ook vandaag thuis gekomen en hebben een heerlijke drukke en vermoeiende dag achter de rug.
En jeetje,.. Wat kan een mens zich overgelukkig en rijk voelen...
Liefs,
Esmé mv Kay en Gwen
Ps: Pff.. wat een lang verhaal.. foto's volgen snel!