Jessy wat super dit nieuws, dat is toch een klein wonder begrijp ik... Maar die zijn de wereld nog niet uit dus. Mooi hoor, geniet er (samen!!) van, wat zul jij gelukkig zijn.
Ondertussen is het hier lang niet altijd pais en vree. Ik had op het ouderschapsforum gereageerd bij iemand wiens man "niet wil" voor de tweede. En ik kon het niet laten om haar toch ook te waarschuwen, want het valt niet mee om met een niet willende man te leven. Althans, voor mij niet. Even kijken of ik het kan kopieren, dan zijn jullie ook gelijk ge-up-dated. Inmiddels is de storm weer enigszins over (hij is nu nml op vakantie), maar jee, ik heb er wel op verkeken. Wat een stress zeg.
Tot later? Groeten van Liseau
Dit is mijn reactie, 2 weken geleden inmiddels:
Hoi, ik wil ook graag reageren. Mijn situatie is anders, maar misschien wel op bepaalde punten vergelijkbaar. Wij hadden al drie kinderen en waren dik in discussie over wel of geen vierde (RW, jij kent het verhaal misschien nog wel?). Ik wilde dolgraag, mijn man niet. Het idee dat ik mijn laatste kind al gehad had, maakte me bijna panisch... Om een lang verhaal kort te maken: op een dag kwam het hoge woord eruit dat hij het echt niet zag zitten. Ik in tranen, boos, opstandig noem maar op. Maar ik ontdekte een paar dagen later dat ik zwanger was. Overigens wist hij dat deze kans er in zat, maar hij had gedacht dat het niet zo'n vaart zou lopen (...). Een moeilijke tijd volgde. Enerzijds was ik blij, anderzijds stond ik totaal alleen in m'n blijdschap. Soms leek het beter te gaan, en was hij wat positiever. Maar enthousiast was en is hij nog steeds niet. Hij heeft er grote moeite mee, terwijl ik nu al bijna 30 weken zwanger ben. En geloof me - dat is heel zwaar, daar heb ik me op verkeken. Het zorgt voor enorme spanningen in onze relatie. Als je zo mijlenver uit elkaar staat, is het lastig 'gewoon' door te gaan, terwijl je met een gezin wel zult moeten. Hij vindt dat ik vertrouwen moet hebben dat het 'allemaal wel goed komt'. Maar ik kan me heel slecht zo'n afwachtende, hoopvolle houding aanmeten. Ik wil dat hij ervoor gaat, het mooie van dit nieuwe wezen in vol ornaat toejuicht en mij de hemel inprijst omdat ik toch maar weer zo'n gezond kind aan het maken ben... En dit is natuurlijk wel heel veel gevraagd, maar ik zou echt willen dat hij er wel naar uit gaat kijken, er blij van wordt. Helaas kunnen we de ander hierin op geen enkele manier dwingen. En dus is er heel veel ruzie, veel onbegrip, veel spanning. Ik overweeg op slechte momenten serieus bij hem weg te gaan, en heb ik slechte gedachten dat ik hem dit kind niet eens meer gun, dat hij niet bij de geboorte mag zijn. Heel erg, maar wel de waarheid. Waarna dan een enorme, eenzame huilbui volgt.
Misschien wil ik je wel waarschuwen... pas op wat dit vraagstuk met je relatie doet.... Hoewel ik ook niet weet wat het met ons/met mij had gedaan als er geen kind meer was gekomen. Een van beiden "verliest" tenslotte.
Succes, ik hoop niet dat ik je bang maak, maar misschien heb je er wat aan.
===
Ondertussen is het hier lang niet altijd pais en vree. Ik had op het ouderschapsforum gereageerd bij iemand wiens man "niet wil" voor de tweede. En ik kon het niet laten om haar toch ook te waarschuwen, want het valt niet mee om met een niet willende man te leven. Althans, voor mij niet. Even kijken of ik het kan kopieren, dan zijn jullie ook gelijk ge-up-dated. Inmiddels is de storm weer enigszins over (hij is nu nml op vakantie), maar jee, ik heb er wel op verkeken. Wat een stress zeg.
Tot later? Groeten van Liseau
Dit is mijn reactie, 2 weken geleden inmiddels:
Hoi, ik wil ook graag reageren. Mijn situatie is anders, maar misschien wel op bepaalde punten vergelijkbaar. Wij hadden al drie kinderen en waren dik in discussie over wel of geen vierde (RW, jij kent het verhaal misschien nog wel?). Ik wilde dolgraag, mijn man niet. Het idee dat ik mijn laatste kind al gehad had, maakte me bijna panisch... Om een lang verhaal kort te maken: op een dag kwam het hoge woord eruit dat hij het echt niet zag zitten. Ik in tranen, boos, opstandig noem maar op. Maar ik ontdekte een paar dagen later dat ik zwanger was. Overigens wist hij dat deze kans er in zat, maar hij had gedacht dat het niet zo'n vaart zou lopen (...). Een moeilijke tijd volgde. Enerzijds was ik blij, anderzijds stond ik totaal alleen in m'n blijdschap. Soms leek het beter te gaan, en was hij wat positiever. Maar enthousiast was en is hij nog steeds niet. Hij heeft er grote moeite mee, terwijl ik nu al bijna 30 weken zwanger ben. En geloof me - dat is heel zwaar, daar heb ik me op verkeken. Het zorgt voor enorme spanningen in onze relatie. Als je zo mijlenver uit elkaar staat, is het lastig 'gewoon' door te gaan, terwijl je met een gezin wel zult moeten. Hij vindt dat ik vertrouwen moet hebben dat het 'allemaal wel goed komt'. Maar ik kan me heel slecht zo'n afwachtende, hoopvolle houding aanmeten. Ik wil dat hij ervoor gaat, het mooie van dit nieuwe wezen in vol ornaat toejuicht en mij de hemel inprijst omdat ik toch maar weer zo'n gezond kind aan het maken ben... En dit is natuurlijk wel heel veel gevraagd, maar ik zou echt willen dat hij er wel naar uit gaat kijken, er blij van wordt. Helaas kunnen we de ander hierin op geen enkele manier dwingen. En dus is er heel veel ruzie, veel onbegrip, veel spanning. Ik overweeg op slechte momenten serieus bij hem weg te gaan, en heb ik slechte gedachten dat ik hem dit kind niet eens meer gun, dat hij niet bij de geboorte mag zijn. Heel erg, maar wel de waarheid. Waarna dan een enorme, eenzame huilbui volgt.
Misschien wil ik je wel waarschuwen... pas op wat dit vraagstuk met je relatie doet.... Hoewel ik ook niet weet wat het met ons/met mij had gedaan als er geen kind meer was gekomen. Een van beiden "verliest" tenslotte.
Succes, ik hoop niet dat ik je bang maak, maar misschien heb je er wat aan.
===