Heel graag een 3e willen maar man wil niet.

Hi!
Daar ben ik weer even. Voel me prima, dus dacht: laat ik eens kijken of onze topic nog in leven is. Gelukkig wel!
Na de dip van vorige week kwam  zaterdag het dieptepunt. Mijn man was donderdagavond weggeweest en moest zaterdag overdag weer weg.  's Avonds zouden we een etentje hebben met wat kennissen. En zondag weer een feestje. Geen tijd om te praten dus. Zaterdagochtend ben ik tot ontploffing gekomen ( ) en heb gezegd dat ik niet mee zou gaan naar het etentje. En toen kwam hij zelf met het briljante plan om samen uit eten te gaan! Oppas was toch al geregeld en etentje zo afgebeld. Had ik niet verwacht...

Het was erg gezellig en relaxed. Eindelijk eens normaal met elkaar kunnen praten. Dat komt er bij ons nl bijna nooit van. Hij komt 's avonds altijd vrij laat thuis en als het spitsuur dan voorbij is en alle kinders in bed liggen, hebben we beiden niet zo'n zin meer in praten. Maar zo samen tegen over elkaar met heerlijk eten ging het prima. Ik ben met de deur in huis gevallen. Heb hem verteld dat ik vooral zijn hulp nodig heb om te bepalen hoe het verder moet. Dat mijn toekomst er nu heel anders uitziet en wat ik nu moet gaan doen. Werken? Nog een tijdje thuisblijven? Verder met mijn schilderkunsten (ik beschilder kindermeubels)? Ik had het nadenken daarover allemaal op de lange baan geschoven, maar nu staat het ineens voor de deur! En ik wil daar samen met hem over nadenken. Hij begreep dat gelukkig goed.

Verder ben ik natuurlijk nog bezig geweest hem te overtuigen van Nummer 4 (). Wat voor gevoel dat is om het zo graag te willen, de wens voor een meisje, dat de praktische zaken opgelost kunnen worden etc. En dat ik hem ook begrijp in zijn niet-willen en dat het niemands schuld is.
We hebben nu afgesproken dat hij  deze week nadenkt en zich een voorstelling  probeert te maken van  hoe het zou zijn als die vierde er zou komen.

En weet je? Ik ben helemaal tot rust gekomen... Het is geen obsessie meer, ik wacht het rustig af. Begin zelfs nu en dan te twijfelen aan die sterke wens en of ik het zelf eigenlijk wel zou zien zitten. Dit laatste is misschien heel erg vreemd om te horen, maar het voelt dan ook vreemd en ik  kan het niet zo goed plaatsen.  Misschien  dat het  gevoel  gehoord te worden  het fanatisme eraf haalt.

Goed, genoeg over moi.

Liseau: Het was blijkbaar de week van de Goede Gesprekken, want  jullie zijn onder het genot van een hapje (geen drankje voor jou!) ook nader tot elkander gekomen, wat moet dat heerlijk zijn. Goed van je hoor, dat je hem even hebt gelaten. Zo merkt hij ook dat zo'n afstand niet prettig is. Nu in gesprek blijven he? Enne, hij gaat zeker mee naar de echo? Wanneer  heb je  die ook alweer? Hoe voel je je nu? Nog misselijk?
Leuk dat je je hier thuisvoelt. Ik eigenlijk ook. Zullen we de boel voorlopig zo goed mogelijk proberen in de lucht te houden? Het hangt voor mij eerlijk gezegd wel een beetje af van hoe het allemaal verder gaat. Want als Nummer 4 niet komt, dan wil ik het denk ik helemaal afsluiten. Maar we zien wel, ok?

Manon, wat goed zeg, dat jullie hebben uitgesproken wat je voelt en dat jullie toch voor een derde gaan! Geweldig! Blijf je hier ook langskomen?
En  anderen ook?

Dag meisjes,  er moet geschilderd worden!
Liefs Anne
 
Aan alle meiden die bij dit onderwerp geschreven hebben.

Ik was benieuwd wie er nog weleens op het forum komen en hoe het met jullie gaat, dus als er "oude bekenden" dit lezen: hoe is het ermee?
Wij zijn inmiddels  bezig voor nummer drie en hopen maar dat het snel raak zal zijn, (we zitten nu in de derde ronde).
groetjes, Jessy
 
Jessy wat leuk! Ik hang hier nog wel regelmatig rond, maar reageer nauwelijks eigenlijk. Laatst riep wel iemand (Ruma om precies te zijn)  me op, die onze belevenissen ook had gevolgd, dat vond ik wel bijzonder. Daarnet nog wat dingen teruggelezen om het geheugen op te frissen. Dat waren heftige tijden voor een aantal van de deelnemers, zeg! Wat spannend voor jullie of het nu ook gaat lukken, he. Heeft de uroloog iets gezegd over de mate van succes van de verrichte herstel ingreep? Ik bedoel, "zwemt"   alles weer net als vroeger, of ben ik nu te direct...
Ik ben inmiddels mega-zwanger en  voel me goed als ik me verstandig gedraag. Koester de zwangerschap, omdat ik weet dat dit de laatste keer zal zijn (joh?!). Beetje dubbel: kijk uit naar de baby, maar vind dit ook weer zo bijzonder dat het niet te snel voorbij mag zijn. Het is wel een totaal andere zwangerschap,  dan bij de eerste. Die verschillen zijn leuk  om te lezen bij al die andere zwangeren. Wij hebben bijv. echt nog helemaal niets aan de babykamer of wat dan ook gedaan - bij de eerste stond alles nu klaar rond deze tijd!
Tussen mij en man gaat het sinds een week of 8 eindelijk  aanmerkelijk en nu dan ook oprecht beter. Toen ben ik door iets medisch in het ziekenhuis beland. Maar ook brak de druk die hij bij me neerlegde me letterlijk op  ("Ik wilde dit niet en het is mijn goed recht de tijd en manier waarop  te nemen die ik nodig heb", maar dit zijn uiteraard mijn woorden). Ik heb hem toen voor de keuze gesteld zich er positief op in te gaan stellen, en me te steunen, of zich een voorstelling te gaan maken van een leven zonder mij. Ik  trok het echt niet meer. En vanaf dat moment is het veranderd. Ik zal altijd weten dat dit niet zijn keuze was, maar heb er ook veel vertrouwen in dat dit kind hem net zo dierbaar wordt als de anderen. Gelukkig willen we geen van beiden weten of dit een zoon of dochter wordt - die magie houden we voor bij de geboorte.

Wat hoop ik dat dit ook weer andere oude bekenden prikkelt om te reageren, als het maar voor een korte update. Leuk dat jij het initiatief hebt genomen! Ik doe mee hoor.
 
hoi allemaal

ik zit ook een beetje in hetzelfde situatie we hebben een zoontje van bijna 3   en een dochter van bijna 1 en ik wil ook graag nog een 3e over paar jaar   maar mijn man denkt er ook heel anders over hij vindt het wel goed zo   hij zegt me elke keer je hebt 2 gezonde kinderen van beide wat ,wat wil je nog meer   iets anders kun je toch niet krijgen toch ?  nou zo denkt hij er dus over .Hij is zelfs bang als hij met mij naar bed gaat   vraagt ie altijd of ik de pil heb geslikt  soms moet ik erom lachen   maar nu wil ik ook nog niet ik wil me baan enzo houden dus moet ik nog paar jaartjes wachten zodat het minder druk wordt bij de oppas  ik heb wel hoop    en ergens ver weg heb ik toch het gevoel dat het wel goed komt .

Maak je man duidelijk   dat   als de kinderen op school zijn dat je dan alle tijd hebt voor de baby   , kijk dat had je niet met jou kinderen want   toen je 2e geboren was je eerste ook nog maar een kleine ukkie dus echt genieten van al dat kleine was er niet   tenminste dat had ik ,  


groetjes mama van Christian 9-2-04 en Noëlle 2-3-06
 
Hoi hoi,

Ik weet niet of jullie mij (nog) kennen maar toentertijd volgde ik jullie topic wel. Met mijn man  en ik hebben deze discussie 2 jaar geleden ook gevoerd. Uiteindelijk zijn we er uit gekomen: we zouden gaan voor nog een ukkie; de laatste.
Nu zijn we inmiddels anderhalf jaar verder en wil het niet meer lukken... Na 7 rondes werd ik zwanger maar dat eindigde in een miskraam. Inmiddels weer bijna een jaar verder en nog altijd niks. Nu zijn we afgelopen woensdag bij de huisarts geweest en daar is bloed afgenomen bij mij en mijn man zijn sperma wordt onderzocht. De discussie herleeft nu weer: tot hoe ver gaan we het medisch circuit in? Ik merk dat hij ook weer een beetje begint terug te krabbelen. Een beetje hoor. Maar wel lastig: daar sta je dan met je verlangen. Aan de ene kant wil ik echt heel graag nog die vierde. Aan de andere kant voel ik me een grote egoïst als ik het medisch circuit in zou stappen. Want we hebben 3 gezonde kinderen, bla bla bla.
Wat vinden jullie?

Groetjes,

M3
 
Heee wat ja leuk!! Zie ineens een hele BEKENDE topic staan hihi.
Ook mijn klaagzang staat hier onderaan.

Hier zijn we intussen 5 maand aan de klus. Mijn hele cyclus ligt overhoop. Begon met 40 dagen, toen 30, en nog 2x 36. De laatste maand heb ik een ovulatietest bijgehouden en volgens die test had ik mn eisprong pas op dag 25 ofzo (?!?!?).
Extreem laat dus pffff.
Zit vandaag op dag 30 dus het afwachten is weer begonnen.

Manlief is het er nog steeds helemaal mee eens. Was de periode dat ie niet wilde al bijna weer vergeten hihi.

Baal alleen wel enorm van mn onregelmatige cyclus. Ook omdat ik bij de eerste heel lang niet ongesteld werd (bijna een jaar) na het stoppen met de pil.
De dokter vertelde ons toen dat dit het PCO syndroom was. Heb me er toen niet heel veel mee bezig gehouden (toen nog geen internet) maar nu heb ik er uiteraard wat over gegoogled.
Als er in februari nog niets loos ik word ik doorverwezen naar de gyn.
Op zich lijkt dit vrij   vroeg, maar goed er is bekend waar het aan kan liggen dus dan maar direct door naar ome dokter.
Kan nog wel een half jaar gaan wachten maar als het weer het zelfde is als toen schiet dat toch niet op.

Echt heel leuk dat deze topic weer even omhoog gehaald is.
Ben zeer benieuwd hoe het met de rest is!

Liseau, jou reactie, echt leuk! Fijn dat het zo goed met je gaat!

Groetjes van mamaloe!!
 
Hallo allemaal, leuk dat jullie gereageerd hebben!
Liseau, fijn dat het goed gaat met je zwangerschap en ook weer met jullie huwelijk. Hoeveel weken ben je nu? Wat jouw vraag betreft, we weten nog niet of de operatie helemaal geslaagd is, de nacontrole is in Februari en dan moet er ook een monster ingeleverd worden en dan zullen we pas weten of er "zwemmers" genoeg zijn. De uroloog heeft 1 kant goed aan elkaar kunnen zetten en aan de andere kant moest eerst litteken weefsel weg worden gehaald, dus  aan die kant zal de doorgang nogal nauw zijn en de mogelijkheid bestaat dat inmiddels alle nieuw aangemaakte zaadcellen automatisch door het lichaam weer worden afgebroken, dus we zijn zelf ook erg benieuwd naar de uitslag.
LaMiTha: welkom bij de club! Ik hoop voor je dat je man van gedachte veranderd als jullie kids wat ouder zijn.
Mama van 3, wat vervelend dat het nu bij jullie ineens niet meer wil lukken. Ik denk dat je pas kunt beslissen over het wel of niet in het medische circuit willen gaan als je weet wat er aan de hand is en wat de mogelijkheden zijn.
Mamaloe, wat is eigenlijk PCO syndroom?, ik heb er nog niet eerder van gehoord.
groetjes, Jessy
 
Hoi Jessy,

Het PCO syndroom houdt 't volgende in.

Bij PCOS (PolyCysteus Ovarium Syndroom) zijn de waarden van verschillende hormonen (LH (luteïniserend hormoon, het hormoon dat de eisprong opwekt), eventueel testosteron en soms insuline (het hormoon dat de bloedsuikerspiegel regelt)) verhoogd. De waarde van het FSH (follikel stimulerend hormoon), het hormoon dat de eiblaasjes doet rijpen, is bij PCOS onvoldoende om de eiblaasjes te doen rijpen.

Bij PCOS blijft de eisprong, en dus ook de menstruatie, gedurende langere periodes uit en de vruchtbaarheid verminderd. PCOS kan daarnaast overbeharing en/of acné veroorzaken en gaat vaak samen met overgewicht. Behandeling is nodig om de eisprong op te wekken om zo de kans op zwangerschap te verhogen, en kan door middel van afvallen, tabletten, injecties of een kijkoperatie. Afvallen leidt veelal tot het weer spontaan optreden van de eisprong, maar ook omdat PCOS een relatie kan hebben met het ontstaan van hart- en vaatziekten, diabetes (suikerziekte) en eventueel met hoge bloeddruk op latere leeftijd, wordt afvallen bij overgewicht geadviseerd.

Als in februari de boel nog niet goed op regel is wordt ik weer doorverwezen naar het ziekenhuis.
De 1e keer was het met   een kuurtje clomid zo opgelost.
Op zich niet heel erg (voor mij dan).
Kan best zijn dat er dames zijn waarbij het dus helemaal niet lukt, dat weet ik zo niet. Maar bij ons is al bewezen dat het wel kan, ze lopen hier beide rond nu .

Gewoon een klein beetje hulp nodig dus hihi.

Groetjes Mamaloe

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan