helaas is het hier ook mis gegaan

Hallo meiden,

Allemaal heel erg bedankt voor jullie medeleven.
Het is wel een rare situatie hoor, dat je weet dat het hartje niet meer klopt en je lichaam nog wel gewoon zwanger is...
Het moet binnen ongeveer 2 weken eruit komen, anders moet ik weer contact opnemen met het ziekenhuis. Ze noemen het wel missed abortion. Dan zien ze dat het mis is, maar het vruchtje zit nog in het lichaam. Vind het zelf ook nog heel onwerkelijk. Bij vlagen ben ik best wel emotioneel eronder. En af en toe ook ongeloof, of het ook wel zo is. Het was allemaal zo kort, binnen 10 minuten stond ik weer buiten bij de gyneacoloog. Hij heeft wel op 3 verschillende manieren gekeken of het echt zo was, want het kindje leek nog zo goed intact.
Daarom dacht hij zelf dat het nog maar net gebeurd was....
Het gekke is ik voel me nog zo zwanger.
Vandaag ben ik maar even thuis gebleven, had barstende koppijn van dit alles.
Ik weet ook niet wat me te wachten staat, en ook niet of ik me wel eens hiervoor ziek mag melden. De doktersassistente zei al, je bent eigenlijk helemaal niet ziek. alleen geestelijk is het een hoop te verwerken. Nou, maar ik voel me vandaag wel echt ziek door alles. Ik heb ook diabetes, en heb sinds donderdag nu al 14 hypo's gehad (te laag) Alleen daarvan ben ik al heel beroerd.
Ik hoop dat het allemaal snel achter de rug zal zijn.
En dan hoop ik ook dat de volgende zwangerschap wel goed zal zijn.
Misschien vraag ik toch maar een extra echo, al is het aleen al om mezelf te overtuigen dat het echt waar is.... Als ze dat tenminste ook wel doen, zo'n extra echo.

Hebben jullie hier ervaring mee? Wat ik kan verwachten bij een miskraam van 9 weken, enzo?

liefs
Gipsey
 
Hee Gipsey,

Wat ontzettend vervelend voor je zeg, dat het mis is gegaan. Ik weet hoe het voelt, heb ook een miskraam gehad voor de zwangerschap van onze Sven.
Alleen had ik een leeg vruchtzakje, het vruchtje was met 6 weken gestopt met groeien. Ik had toen ook 9 weken zwanger moeten zijn.

Ik vind je gyn wel erg bot hoor, als hij je zo wegstuurt. Heeft hij wel de opties met je besproken? Ik heb destijds namelijk gekozen voor een curretage. Dan halen ze het vruchtje bij je weg door het uit de baarmoeder te zuigen. Dit gebeurt onder narcose dus je merkt er niets van en je weet daarna ook dat het echt voorbij is. Ik kon het psychisch inderdaad ook niet aan om maar af te wachten en ook de gedachte dat er iets in mijn buik zat wat er niet thuishoorde vond ik te zwaar. Ik kon toen anderhalve week later terecht. Dat was een lange anderhalve week.
Daarnaast kun je kiezen om pillen of iets te krijgen waardoor de miskraam op gang gebracht wordt. Ikzelf vond het nadeel dat je alles dan zo bewust meemaakt plus dat er een kans bestaat dat niet alles loslaat en je alsnog een curretage moet ondergaan.
Of je kunt wachten tot het spontaan op gang komt maar dan weet je dus nooit wanneer dat zal zijn.

Als ik jou was zou ik een nieuwe afspraak maken in het ziekenhuis met een andere gyn! Ze doen dan sowieso een tweede echo om te kijken of het hartje inderdaad niet meer klopt (hebben ze bij mij ook gedaan). Ik zou je dan goed laten adviseren over de mogelijkheden want volgens mij tast je nu in het duister.

Heel veel sterkte meis. Enne, tuurlijk mag je je ziekmelden. Je bent er nu met je hoofd niet bij en daardoor kun je ook niet goed functioneren. Gelukkig zeiden ze op mijn werk dat ik maar een weekje thuis moest blijven. Dat heeft me echt goed gedaan. Even rust in je hoofd.

Laat je ons nog weten hoe het is afgelopen? En als je nog vragen hebt, laat het me gerust weten.

Liefs,
Maike
 
hoi

ik heb voor mijn dochtertje ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ik was 10 tot 12 weken zwanger (zeer onregelmatige cyclus). Bij de echo bleek het vruchtje 5,5 week te zijn, maar dat kon echt niet want ik had al langer geleden de test gedaan. De vk bleef volhouden dat het vruchtje 5,5 week was en vroeg nog of ik niet misrekende met wanneer ik de test had gedaan. Nee ik wist dat echt zeker, want ik had nml 1 dag na onze trouwdatum getest.

Dezelfde dag heb ik de gyn gebeld hier in Belgie en ik mocht meteen de vlgnde dag voor zijn spreekuur komen. Ik wilde idd een second opinion.
Helaas bleek het echt fout te zijn.

Het rare was, mijn lichaam was idd gewoon zwanger, en al die tijd al! Ik paste zelfs mijn broeken niet meer!

Ik kon kiezen, of idd wachten totdat het vanzelf "eruit kwam", of metergin druppels nemen die zou het vruchtje snel zou afdrijven, of een curretage.
ik koos voor de druppels, maar dat heb ik geweten! wat een enorme pijn zeg, niet te filmen!!!
2 a 3 dagen later ben ik terug gegaan naar de gyn en toen kreeg ik meteen een curretage. Eerst nog een dubbel check dmv een echo om het echt zeker te weten.
Die curretage viel zo mee, en het fijne was dat alles ook meteen goed schoon was, en we konden meteen doorgaan met de vlgnde ronde.
2 maanden later was ik zwanger van Fleur!

dat was dus mijn ervaring.

ik wens je heel veel sterkte toe, en blijf idd gewoon lekker thuis van je werk, want het is niet niks en dit moet je gewoon even verwerken.

kus Petra
 
Met tranen in mijn ogen las ik net jou verhaal.
Jij had mij ook sterkte en succes toegewenst. En nu zitten we
in hetzelfde schuitje.
Ik loop ook nog rond met een levenloos vruchtje. En ik begin te merken
dat dit me behoorlijk aan het nekken is omtrent gedachtes.
Ik moet volgende week naar het ziekenhuis voor controle.
Mijn hoop is dat ik het nog voor de tijd verlies. Maar mijn gevoel zegt me
dat het waarschijnlijk een ingreep word.
Ik kan me moeilijk voorstellen dat ik niet zal zien hoe ons ukkie had geweest
als alles wel goed gegaan was. Het voelt voor mij echt als een verlies, ik heb ook een
echte rouwstemming.
Ik zit nu een week thuis. En de muren komen aardig op af. Het ellendige voor ons was ook. Toen we het donderdag hoorden, breekt het je. Maar vrijdag was ons dochtertje jarig ze werd 2.
Zaterdag hebben we een klein feestje gehouden. Maar mijn hoofd zat niet bij haar. En dan voel ik me schuldig.

Ik moet nu ook aan de pijnstillers, ik heb wee-achtige krampen maar het zet niet door. Ik had een hele lieve gyn. maar volgende week zie een ander...en ik weet niet wat ik daar van verwachten moet.
Ik hoop dat alles goed komt. Maar het valt me zwaarder dan ik verwacht had.
Mijn man is een grote steun...gelukkig.

Ik hoop dit nooit weer mee te maken...
Als je je niet lekker voelt bij wat een arst of gyn jou vertelt. Gewoon erop in gaan.
Zij weten niet wat het met je doet.

Ik wens jou ook heeeeeeeeeel veel sterkte in deze komende tijd.

Vriendelijke groet

Johanna

mv Qinq,
 
hoi Johanna

zoals ik ook al schrijf ik weet hoe je je voelt, maar wees niet bang voor een curretage. Ik vond het juist "relaxed" (zover je daar van kan spreken), de ingreep viel super mee en ik wist ook meteen dat alles goed schoon was en dat we verder konden. Ik had ook van te voren tegen de aneasthesist gezegd dat ik vaak misselijk ben door de narcose, hij zou me iets geven dat ik dat niet zou zijn. En ik was dat idd niet.
De volgende dag heb ik nog lichtjes een weeeig gevoel gehad, daarna was het voorbij.
Vaak helpt ook nog eens een  curretage om snel weer zwanger te worden, en bij mij was dat ook het geval.

over pijnmedicatie, ik weet niet wat je slikt, maar sommige houden juist de krampen tegen (in weze dus het af laten vloeien van het dode vruchtje), dus houdt daar rekening mee.

ook voor jou heel veel sterkte toegewenst!

x Petra
 
Hoi Johanna, en andere meiden,

Ja, wat erg is dat he? Met een levenloos vruchtje rondlopen. Ik wist het nog maar sinds maandag, en dat vond ik al heel erg zwaar. Ik heb vandaag de gynaecologie gebeld op het ziekenhuis, en kon gelukkig vanmiddag om half 4 al terecht voor een nieuwe afspraak. Ik had nog een klein beetje hoop, dat het misschien toch niet goed gezien was. Omdat de echo aan had gegeven dat het vruchtje nog wel helemaal intact was. Ik had ook nog zo ontzettend veel vragen in mijn hoofd. Over wat me te wachten stond bij de miskraam, waarom dit gebeurd was. Of mijn lidteken van de keizersnee al wel goed genezen was.Of het een meisje of jongentje was geweest. Hoe oud het kindje precies was, want ze hadden het niet opgemeten.   Terwijl ik dus juist voor een termijn echo kwam. Verder gaan ze ook bloed onderzoek bij mij doen aan wat het gelegen heeft, want dit is mijn tweede miskraam.
Ik heb ze gewoon aangegeven dat het teveel voor mij werd, ook mijn diabetes reageerde heel heftig, alsof mijn lichaam nog gewoon zwanger is.

Vanmiddag moesten we wel een uur wachten voor we een keer aan de beurt waren. Maar ik ben zo blij dat ik ben gegaan. Deze keer had ik een hele aardige arts-assistent. Ik had alle vragen van tevoren opgeschreven. Mijn man was erbij, we hadden oppas voor ons zoontje geregeld bij vrienden.
Deze arts assistent nam echt de tijd voor ons, hij vond het ook niet raar als ik me ziek zou melden. Hij adviseerde dat het juist goed zou zijn.
Ook heeft hij heel goed gekeken, helaas bleek het dus wel echt niet goed te zijn. Je kon nu ook echt zien dat het vruchtje al aan het afbreken was. Hij kon al niet meer precies de leeftijd schatten, maar het was waarschijnlijk zo 9 weekjes oud geweest. Precies rond de tijd van de vorige echo gebeurd, want toen zag je nog echt een klein kindje als vorm en de warmte van de bloedstroom was er toen ook nog. Nu was dat niet meer te zien.
Als optie heb ik voor medicijnen gekozen die de miskraam eerder op gang brengen.
Het zou dan dit weekeinde moeten gebeuren.
Voor mij zou de ingreep curretage betekenen om gelijk een aantal dagen opgenomen te worden, dit ivm de diabetes en mijn insuline pompje. Ook heb je dan een kleine kans op verklevingen, dat zit in mijn familie dus ik wil daar liever geen risico voor nemen. Hij gaf mij ook aan dat ik gewoon pijnbestrijding mocht gebruiken. En ik heb meteen voor volgende week een controle afspraak staan. Hij nam mijn vragen allemaal echt heel serieus, en nam ook echt de tijd voor ons. Ik voel me nu een stuk rustiger, bijna opgelucht. Raar klinkt dat he? Ik heb er nu meer vrede mee. Had toch nog een klein beetje hoop dat het misschien goed was. Maar ging er wel voorbereid op slecht nieuws heen. Natuurlijk is het dubbel. Ik moet er af en toe best om huilen. Het snijdt dan gewoon door mijn ziel, dat ik mijn kleine hummeltje niet zie opgroeien. Ik had al zo'n ruimte voor hem gemaakt in mijn hart. Wist al dat ik van hem/haar net zoveel zou houden als van mijn zoontje Mike. Dat doet wel pijn. Maar ik ben wel blij dat ik dus ook spontaan zwanger kan worden. En ik weet dat het vruchtje waarschijnlijk bij de aanleg al niet goed was. Dus dat het niet aan mij heeft gelegen qua diabetes enzo.

Het zal nog wel een tijdje duren voor mijn diabetes weer normaal is, als voor de zwangerschap. Dat ligt aan het hormoon hcg zei de arts. Dat is niet meteen uit je lichaam na de miskraam. Hij zei ook dat het te vergelijken was met een heftige mensturatie, met wat weefsel verlies. Vaak herken je geen vruchtje. Want dat is nog niet zo groot. En het vruchtzakje breekt vaak bij het loskomen. Dat herken je dan vaak niet eens...
Ik ga me dan ook ziek melden morgen. Want nu gaat alles ook echt op gang komen.

Ik wens jou ook heel veel sterkte toe. Ik weet wat je meemaakt. Het is niet niks.
heel veel sterkte en liefs. Ook bij de keuze die je gaat maken in de opties. Je moet jezelf niets kwalijk nemen hoor. Je kunt er niets aan doen. En het is heel normaal dat je verdrietig bent. Ik ben ook in een rouwstemming. Dat is heel normaal. En ook goed, voor je verwerking van dit verdriet. Er komt een tijd, dat alles wel goed zal gaan. Dat is waar ik me aan vasthou.

Dikke knuffel,

Gipsey
 
Hoi,

Wat vreselijk om te lezen. Ik heb deze week ook een miskraam gehad ik was 9,5 week zwanger. Ik ben het vruchtje al verloren. Ik heb het ook gezien en was goed voor mij verwerking! Nu is het definitief. Ik begon met vloeien en 5 dgn later het vruchtje.
Ik vind het nog raar om niet meer zwanger te zijn. Zo onwerkelijk en idd soms last van een huilbui ik had zo graag dit kindje willen krijgen.

Heel veel sterkte.

Liefs Wendy
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan