Hoe betrokken zijn jullie mannen?

Die van mij is nogal onwennig in de prenatal, hi hi hi   , maar dat begrijp ik ook wel. Maar wat ik wél vervelend vind: elke keer als er iets is wat ik leuk vindt om alvast maar te gaan regelen (babykamer uitzoeken, kinderwagen kopen, kleertjes, kinderopvang regelen, etc), moet het initiatief van mijn kant komen en reageert hij een beetje lauw.  Hij zal nooit zelf  voorstellen om iets aan de babykamer te doen, of iets leuks te kopen voor de baby, of iets te doen wat nog geregeld moet worden. Hij gaat wel mee hoor als ik zeg dat ik iets wil en als ik hem vraag om iets te doen dan doet íe dat vaak ook wel, maar ik vind het niet leuk dat hij nooit eens initiatief neemt. Komt toch een beetje ongeinteresseerd over.  Heb nu al 6 keer gevraagd aan hem om een afspraak te maken met een vriend van hem waarmee hij ons wiegje zou gaan repareren en opknappen maar hij vergeet het steeds. Kan ik best wel boos om worden. Oké, we hebben nog alle tijd, maar het is toch ook leuk om er vast mee bezig te zijn? En als hij het telkens vergeet vindt hij het dus ook niet belangrijk. Tenminste, zo voelt het voor mij. Maar goed, verder is hij heel lief en attent, zorgt dat ik genoeg uitrust en op tijd in bed lig, hij kookt nu eigenlijk altijd, zet kopjes thee voor me  en doet de boodschappen en is met beide echo's meegeweest. Naar de overige controles kan hij niet want hij heeft een baan waarbij hij niet zomaar even weg kan. Dat vind ik jammer maar begrijp het wel. Maar over het algemeen mag ik niet klagen hoor, hij is eigenlijk gewoon verder  heel erg lief voor me. Hij kan zich er alleen nu nog net zoveel bij voorstellen, bij het hele idee dat ik zwanger ben en wat dat inhoudt. Hij is meer bezig met  'het eindproduct' volgens mij. Ik draag ons kindje, hij kan alleen maar toekijken en hopen dat hij alles goed doet. 't is ook wel wat onhandigheid af en toe. Maar ik weet zeker dat hij straks een enorm lieve en toegewijde papa wordt.

Anna
 
Bij mij is het ongeveer als bij Anna: mijn man is een lieverd, doet meer in het huishouden sinds ik zwanger ben (werd ook wel een keertje tijd, haha!) maar praktische dingen als de toekomstige babykamer leegmaken/opruimen, en klussen, daar moet ik echt zeven keer wat over zeggen voor hij wat doet... zucht! Het is ook nog wel vroeg (14w3d) maar ik begin nu eindelijk wat energie te krijgen, en ik wil graag wat dingen doen voor ik in het derde trimester weer doodmoe ben, haha! Bovendien moet ik nog een scriptie en twee papers schrijven - ik wil graag afstuderen voor de kleine er is - maar ja, of dat lukt... Niet als ik alles zelf moet doen, nee.

Maar goed, zo erg is het ook weer niet hoor. Hij is wel betrokken: gaat met liefde mee naar de verloskundige en naar de echos, leest zelfs (na enig aandringen) wat over de zwangerschap, en hij wil ook mee een kinderwagen uitzoeken - die krijgen we van m'n moeder. In kleertjes en lakentjes enzo is hij niet zo geinteresseerd, maar dat vind ik ook niet zo erg - ik vind het zelf heerlijk om me daar me bezig te houden!

Ik denk niet dat het met dat klussen snel gaat veranderen - zo zit hij nou eenmaal in elkaar, altijd al. Bij mijn man is het gelukkig geen desinteresse of angst. Hij is nou eenmaal niet zo praktisch ingesteld... Ben wel blij dat hij tenminste blij is dat we een baby krijgen. Hij is ook niet zo bang om z'n vrijheid kwijt te raken. Waar hij zich nog het meest zorgen over maakt, is de bevalling - hij kan er niet tegen als ik pijn heb, en hij er niets tegen kan doen, arme schat!

Nu die babykamer nog! Allemaal veel succes met het praten met jullie mannen!
~Hilde
 
die van is nog het meest betrokken NIET DUS!!!!!!
ik had 3 jaar een relatie met de aanstaande papa, tot dat hij hoorde dat ik zwanger was (ja was niet geplant)   ik kon er volgens hem in stikke dus ja en hij heeft mij letterlijk en figuurlijk de deur uitgesmeten!!.
maar bij mij is het na 35 weken zwanger zijn nog steets hartstikke welkom ik kan niet wachten !!
ik heb gelukkig veel steun van familie en vrienden dat scheelt echt.
en van de papa hoor ik niks meer maar het is beter zo.
maar moet toegeven als ik een man met een kinderwagen zie lopen wordt ik wel een beetje jaloers hoorhihi

veel kussies vero
 
Mijn vriend was vanaf het begin erg enthousiast maar echt betrokken bij de zwangerschap niet. Pas na de 20 weken echo werd het anders. Mijn vriend was erg onder de indruk. Naar de bezoekjes aan de verloskundige was hij nooit meegegaan. Dat vond ik ook niet zo erg, maar was wel erg blij dat hij meeging naar de echo van 20 weken. We kregen toen ook te horen dat het een meishje was en dus konden we gelijk aan de slag met namen bedenken. Mijn vriend is meer betrokken dan eerst maar moet zeggen dat het nog steeds erg geleidelijk aan gaat. het is niet zo extreem dat hij zucht ervan of zo, nee, dat niet, we zijn zelfs closer dan ooit te voren. Van de week hebben we het ledikantje en de box in elkaar gezet, mijn vriend heeft haast niks gedaan (zat gewoon voetbal te kijken!) terwijl zijn neef de boel in elkaar heeft gezet. Mannen zijn zulke vreemde wezens soms. In elk geval is het nu een stuk realistischer voor mijn vriend, vooral omdat ik nu ook een buik heb. Toen het nog niet te zien was, was het namelijk nog niet zo erg tot hem doorgedrongen. Hij heeft dat zelf ook toegeven en ergens kan ik me dat ook wel voorstellen. Voor mij voelde het vanaf het begin anders omdat ik mijn lichaam voelde veranderen maar voor hem gold dat niet natuurlijk. Als de baby geboren is zal het waarschijnlijk wel op dezelfde manier gaan. Mijn vriend zal apetrots zijn en haar graag in zijn armen houden maar ik denk dat echt banden veel sneller met de moeder gebeurd (borstvoeding, etc) met de vader uiteindelijk ook wel maar die zijn vaak iets minder betrokken. Natuurlijk geldt het niet voor iederen maar denk wel dat het anders is voor vaders. Hoop dat je eruit komt met   je man en dat hij wat enthousiaster gaat doen over je zwangerschap. Dat is ook fijner voor jou. Denk je niet dat hij diep van binnen misschien een beetje bang is om vader te worden of bang voor veranderingen?

Groetjes,

Martica.
 
Ja dat is wel een beetje zo. Die van mij is heel erg lief voor me en hoe dikker mijn buik wordt, hoe meer ook hij er mee bezig is. In het begin was het voor hem nog heel onwerkelijk. Toch nam hij me ook toen al wel veel werk uit handen. Nu helemaal. Hij draait zowat het hele huishouden, de schat. En met mij heeft hij veel geduld. Ik heb af en toe vreselijk depressieve jankbuien  ( grmbl hormonen he ) maar dan is hij heel lief en knuffelig. Dan laat hij het bad voor me vollopen en gaat thee voor me zetten enzo.

Echt beseffen doet hij het denk ik nog niet. Het leeft bij mij wat meer. Dat is ook logisch, ik voel het groeien elk moment van de dag. Hij niet. Soms vind ik dat jammer voor hem, het is zo'n mooi gevoel.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan