Ik ben een enorme angsthaas geweest en ik heb altijd vreselijk tegen een eventuele bevalling op gezien. Het was bij wijze van spreken zo dat ik, als ik "rammelende eierstokken had", weer even "genezen" was als ik een uitzending van De Bevalling zag.
Maar een ruggeprik leek me eigenlijk net zo vreselijk, want ik werd voordat ik zwanger werd al panisch bij het idee dat ik bloed moest prikken, laat staan dat er een flinke naald in mijn ruggemerg geprikt werd.
Uiteindelijk besloot ik, na veel voorbereiding, dat ik vooral graag thuis wilde bevallen. van die vreselijke dooddoeners dat iedereen het kon, dat er al miljarden mensen zonder pijnbestrijding zijn geboren en dat je de pijn direct vergeten bent als je je kind in je armen houdt, vond ik tenenkrommend, maar toch hielp het wel.
En achteraf ? Ik had vanaf het begin heftige rugweeen, direct al bijna zonder pauze en met in gedachten dat dit nog wel een uurtje of twaalf zou duren en dat het steeds erger zou worden, droomde ik al bijna van een verdoving. Ik zag mezelf het echt niet zo lang vol houden zonder gek te worden van de pijn. Maar gelukkig is het meegevallen, want uiteindelijk bleek ik er 3,5 uur over te hebben gedaan. De pijn was echt vreselijk, maar ik heb wel, doordat ik nu van mezelf weet dat ik heel veel kan doorstaan, veel meer vertrouwen in mezelf en in mijn eigen lichaam gekregen. Ik ben blij dat ik de oerkracht heb mogen ervaren die er in je vrij komt en dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen. Maar of ik daadwerkelijk in staat zou zijn geweest om dit 12 uur of langer vol te houden? Dat betwijfel ik echt, dus ik kan me heel goed voorstellen dat je in ieder geval de mogelijkheid open wilt houden om voor pijnbestrijding te kiezen.
Groetjes,
Lotje123
