Ter info vooraf: mijn man werkt bij de koninklijke marechaussee.
Ik zat op mijn kamer huiswerk te maken toen ik in de verte sirenes hoorde. Viel niet echt op, gebeurde wel vaker. Het kwam steeds dichter bij...Het leek wel of het de wijk inkwam, het leek wel of het onze straat inkwam!!! Dus ik toch maar even uit het raam kijken....En ja hoor. Blauw blauw door de straat! Uhhh, van een Marechaussee busje... mmmm, dat moest Ruben wel zijn.
Dus ik naar beneden, komt hij strak in pak met een meeeeega bos rozen uitstappen. Ik loop naar de deur, en meneer zakt op z'n knietjes. Hij had natuurlijk eerst toestemming gevraagd bij de gemeente (mag niet zomaar met zwaailichten en sirenes rijden) en hij had voor de gelegenheid twee kranten ingelicht, dus er stonden meteen twee fotografen voor m'n snufferd, en natuurlijk was de hele buurt op het lawaai afgekomen.
Tsja, toen moest ik wel ja zeggen natuurlijk!
Achteraf had ik het kunnen weten.
Hij belde dat ie ineens moest komen werken terwijl we savonds wat leuks zouden gaan doen, m'n moeder had de tafel gedekt voor 1 persoon teveel (viel me niet eens op), m'n broertje stond te stuiteren als een skippybal, m'n vader liep maar te rotzooien met de videocamera....pfff, ik vluchtte naar boven, dan maar huiswerk maken. haha. Achteraf ......
Liefs Nelleke