Hoi Bianca,
Ik weet wat je doormaakt en ik hoop dat je er iets aan hebt om op dit forum te lezen/reageren.
17 juli ben ik bevallen van onze zoon en ik was 16 weken zwanger. Je verdriet herken ik, zeker als je uit het ziekenhuis komt. In het ziekenhuis was de zware taak duidelijk, bevallen. En dan ga je helemaal leeg het ziekenhuis uit (wij hebben ons zoontje wel meegenomen hoor) maar je lichaam voelt leeg. Dan begint eigenlijk je verdriet pas echt. Natuurlijk kan ik je allerlei dingen zeggen wat te doen en hoe te handelen maar het allerbelangrijkste is heel goed naar je zelf te luisteren. Weer vertrouwen krijgen in je lichaam. En ook al hebben wij ook super goede vrienden waar we altijd terecht kunnen, je moet het zelf een plekje geven, helemaal alleen. Klinkt heel apart en dramatisch maar ik kwam hier door de weken heen achter. Mijn man verwerkt het heel anders dan ik het doe en dat is logisch het heeft in mij gegroeid. Ik vond dat ook helemaal niet erg maar besefte toen wel dat ik dat alleen moet doen.
De dagen vliegen voorbij nu ik weer aan het werk ben maar ik moet echt nog heel scherp in de gaten houden dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem. Mijn eerste sportwedstrijd was heerlijk alleen uren na de wedstrijd en de dagen erna een kleine ramp zoveel pijn weer in mijn buik en rug. Dan is het weer duidelijk, rustig aan!!!
We kregen het advies van de gyn om nog even geduld te hebben met opnieuw zwanger worden ook aangezien er iets met mijn blaas is waardoor het niet goed is gegaan maar ook om er voor te zorgen dat je weer kunt gaan genieten van een eventuele zwangerschap. Als je dat te vroeg doet en het gaat weer mis dan heb je pas echt een probleem, is mijn mening. (en natuurlijk heb je dat altijd als het mis gaat maar wanneer je zelf nog zo in de put zit dan komt het wel anders aan, denk ik)
Ik ben gelukkig ook heel goed geholpen in het ziekenhuis maar ik denk dat het wel heel moeilijk is om dit werk te doen. Ieder mens verwacht iets anders van je. Ik heb een hele directe gyn, heerlijk vind ik dat niet dat gelul erom heen en dat zielige gedoe. Terwijl een kennis van me een hekel heeft aan hem, hij is zo hard. En de gyn die zij heeft vind ik zo'n zeikerd. Smaken verschillen (gelukkig). Het belangrijkste is dat ze je medisch gezien goed helpen en dat ze daar geen fouten in maken. Voor het kwijt kunnen van je verhaal moet je vaak toch ergens anders zijn. Dit forum bijvoorbeeld.
Ik wens je al het geluk van de wereld en hoop dat je je snel weer ietsjes beter gaat voelen, dat gaat heel langzaam en probeer je verdriet en je slechte gevoel te accepteren, hoe moeilijk dat soms ook is. Er zal echt weer een tijd komen dat de zon weer gaat schijnen, de ene keer iets veller dan de andere keer.
groetjes
apie
PS ik vind dit forum heel erg fijn en ik heb er echt iets aan. Ik zag ook iets over de lieve engeltjes site, niet geschikt voor mij met al die foto's. Maar wat is het toch fijn dat er internet is waar je je verdriet kan delen en informatie kan krijgen!!!!
(HELP ik word oud)
Ik weet wat je doormaakt en ik hoop dat je er iets aan hebt om op dit forum te lezen/reageren.
17 juli ben ik bevallen van onze zoon en ik was 16 weken zwanger. Je verdriet herken ik, zeker als je uit het ziekenhuis komt. In het ziekenhuis was de zware taak duidelijk, bevallen. En dan ga je helemaal leeg het ziekenhuis uit (wij hebben ons zoontje wel meegenomen hoor) maar je lichaam voelt leeg. Dan begint eigenlijk je verdriet pas echt. Natuurlijk kan ik je allerlei dingen zeggen wat te doen en hoe te handelen maar het allerbelangrijkste is heel goed naar je zelf te luisteren. Weer vertrouwen krijgen in je lichaam. En ook al hebben wij ook super goede vrienden waar we altijd terecht kunnen, je moet het zelf een plekje geven, helemaal alleen. Klinkt heel apart en dramatisch maar ik kwam hier door de weken heen achter. Mijn man verwerkt het heel anders dan ik het doe en dat is logisch het heeft in mij gegroeid. Ik vond dat ook helemaal niet erg maar besefte toen wel dat ik dat alleen moet doen.
De dagen vliegen voorbij nu ik weer aan het werk ben maar ik moet echt nog heel scherp in de gaten houden dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem. Mijn eerste sportwedstrijd was heerlijk alleen uren na de wedstrijd en de dagen erna een kleine ramp zoveel pijn weer in mijn buik en rug. Dan is het weer duidelijk, rustig aan!!!
We kregen het advies van de gyn om nog even geduld te hebben met opnieuw zwanger worden ook aangezien er iets met mijn blaas is waardoor het niet goed is gegaan maar ook om er voor te zorgen dat je weer kunt gaan genieten van een eventuele zwangerschap. Als je dat te vroeg doet en het gaat weer mis dan heb je pas echt een probleem, is mijn mening. (en natuurlijk heb je dat altijd als het mis gaat maar wanneer je zelf nog zo in de put zit dan komt het wel anders aan, denk ik)
Ik ben gelukkig ook heel goed geholpen in het ziekenhuis maar ik denk dat het wel heel moeilijk is om dit werk te doen. Ieder mens verwacht iets anders van je. Ik heb een hele directe gyn, heerlijk vind ik dat niet dat gelul erom heen en dat zielige gedoe. Terwijl een kennis van me een hekel heeft aan hem, hij is zo hard. En de gyn die zij heeft vind ik zo'n zeikerd. Smaken verschillen (gelukkig). Het belangrijkste is dat ze je medisch gezien goed helpen en dat ze daar geen fouten in maken. Voor het kwijt kunnen van je verhaal moet je vaak toch ergens anders zijn. Dit forum bijvoorbeeld.
Ik wens je al het geluk van de wereld en hoop dat je je snel weer ietsjes beter gaat voelen, dat gaat heel langzaam en probeer je verdriet en je slechte gevoel te accepteren, hoe moeilijk dat soms ook is. Er zal echt weer een tijd komen dat de zon weer gaat schijnen, de ene keer iets veller dan de andere keer.
groetjes
apie
PS ik vind dit forum heel erg fijn en ik heb er echt iets aan. Ik zag ook iets over de lieve engeltjes site, niet geschikt voor mij met al die foto's. Maar wat is het toch fijn dat er internet is waar je je verdriet kan delen en informatie kan krijgen!!!!
(HELP ik word oud)