Ik kan het niet meer, ik wil ook zo graag!!

A

Anoniem

Guest
Hallo lieve meiden,

Ik kan het niet meer, ik wil ook zo graag moeder worden. Nu is er alleen 1 probleem Papa to be ziet het nog niet zitten. We zijn al wel gestopt met de pil, maar vrijen nog steeds met condoom (zo'n half jaar). Mijn gevoelens zijn er al sinds 1,5 jaar. Ik ben het wachten nu helemaal zat.
Ik weet niet hoe ik hem zo ver kan krijgen dat hij ook de vaderschapskriebels krijgt en zegt laten we het proberen, wie weet duurt het nog een jaar of langer zoals bij sommige of gewoon helemaal niet,maar dan zijn we nu nog jong genoeg om dan over adoptie ofzo na te denken.  
Ik moest dit even kwijt. Sorry. Iemand toch tips of iets voor mij. (Ik ben  bijna 26 en hij 27)  

Liefs mij
 
Hoi,

ja, hartstikke moeilijk als jullie ideeën niet met elkaar overeenkomen. Ik neem aan dat hij weet van je gevoelens op dit gebied?
Ik zat eigenlijk in dezelfde situatie maar ik voelde wel aan dat in het geval van mijn vriend onder druk zetten echt helemaal geen zin had. Misschien dat het bij sommige mannen wel werkt maar je moet er denk ik heel voorzichtig mee zijn. Het moet wel echt zijn besluit zijn, anders krijg je achteraf verwijten (jij wilde het, ik niet).

Ik heb de boel laten betijen en ineens kwam hij ermee dat het wat hem betreft wel kon. Wat wel heeft geholpen zijn verhalen van vrienden bij wie het niet wilde lukken (zette hem aan het denken) en vrienden die superhappy waren met hun baby. Het waren wel allemaal vrienden van hem, ik ken ze nauwelijk, dus ik heb er echt niks mee te maken gehad.

Het zijn niet echt tips he? Maar nogmaals, ik denk dat je echt niet moet pushen. Gelukkig heb je bioblogisch gezien nog wel even de tijd.
Heel veel succes ermee.
Groetjes van José
 
Hey meid

Ik ken je gevoelens, ik moest telkens huilen als ik een baby had mogen vasthouden. Ik was er zo klaar voor. Mijn vriend wilde ook graag kinderen, maar later! Ik heb mezelf toen voorgenomen van hem absoluut niet te pushen. Want ik wilde later nooit naar mijn kindje kijken en me afvragen of het door hem wel volledig gewenst was. Ik ben nu 31, bijna 32 en 23w3d zwanger van ons eerste wondertje. Hij heeft zelf gevraagd of we konden starten, en ik vind het elke dag fantastisch hoe hij hier mee omgaat. Hij geniet zo van elk moment van de zwangerschap, en hij kijkt er zo naar uit om zijn dochtertje te mogen vasthouden. En ik kan er ook volledig van genieten, want ik weet dat dit wondertje zoooo gewenst is, door beide ouders! Dit samen delen is zo fantastisch, dat ik er nog geen moment spijt van gehad heb dat ik niet gepusht heb.
Maar dat is mijn ervaring.
Ik wens je veel sterkte, want ik weet hoe moeilijk het is.
knuffels sita
 
Ik heb het ook een beetje meegemaakt. We wilden wachten tot mijn man klaar was met zijn opleiding. Aan het begin van ons huwelijk was de verwachting dat dit zo'n jaar of 5, misschien 6 ging duren. Toen het zeven en acht werd, en het eind al 1,5 jaar in zicht was en bleef ben ik gaan zeuren. Ik wilde wel dat hij zijn opleidingen afmaakte, maar daar hij al tijdens zijn studie was gaan verdienen (assistent in opleiding, niet onaardig...) zag ik de reden om te wachten niet meer zo...
Hij wel natuurlijk... hij wilde ook, net als ik, eerst nog wel een paar jaartjes werken, hij wilde een huis kopen (mannen willen graag, nog steeds, voor hun vrouwtjes en kindjes kunnen zorgen in materieel opzicht...) ik heb hem met opgetrokken wenkbrauwen aangekeken, gezegd dat a) wij er allebei niet jonger op werden, b) hij dat dan beter 8 jaar eerder had kunnen bedenken en c) er vast nog wel een miljoen redenen meer te bedenken waren om er niet aan te beginnen.

En een paar weken later heb ik dat laatste nog eens herhaald. Ik vroeg heb nogmaals: zeg, er is altijd wel een reden om het niet te doen, maar noem eens een goeie? Toen kwam hij met de opmerking: ik ben er nog niet aan toe. Daarop ben ik enigzins nijdig, maar liet het niet merken. Ik vroeg hem wanneer hij verwachtte er wel aan toe te zijn, en of er compromissen mogelijk waren. Waarop hij zei, dat hij er met een jaar of drie, vier wel aan toe verwachtte te zijn. En erover praten kon natuurlijk altijd. Vervolgens vroeg ik of we daar dan harde afspraken over konden maken of dat ik kon verwachten dat hij over drie jaar met hetzelfde verhaal kwam. Hij zei dat hij vond dat hij dat niet kon maken tegenover mij. En toen vroeg ik (oh ik ben echt slecht!) en hoe zit het dan met dat compromis, want ik ben er al ruim vier jaar wel aan toe...

Na nog een paar nachtjes slapen hebben we het bakje waar we de condooms altijd in bewaren, ergens achter in een of andere kast gelegd....



En een jaar later hield hij ons meisje voor zich en zei een paar weken later dat hij nu niet meer kon denken dat we dit nog een paar jaar uit hadden kunnen stellen...

Ik wens je sterkte in je overredingskracht, maar ik zou er als ik jou was wel wat overtuigingskracht achter zetten. De meeste mannen die ik ken, waren pas toe aan kinderen op het moment dat ze hun eigen spruit in handen hadden.

Succes.
 
Hi Ninthe,

Heb je het er met hem over gehad, waarom hij geen kinderen wil, of in ieder geval nu nog niet???

Is het een financiele kwestie, of toch iets anders?
Is ie bang dat ie z'n vrijheid kwijtraakt?
Heeft hij zelf misschien een moeilijke jeugd gehad, waardoor hij bang is zelf misschien ook wel zo met z'n kinderen om te gaan?
Wil hij wel kinderen met jou?

Ik zou het in ieder geval wel even goed voorleggen, en een goed en open gesprek met hem hebben.
Misschien vindt ie het wel een beetje spannend.
Vraag het hem.
X
 
Hoi Hoi,

heb ik net een heel verhaal aan jullie getypt, ben ik het kwijt. Dus nu nog maar een keer op nieuw.

Als eerste bedankt voor jullie reacties. het is voor mij al fijn dat ik hier even mijn verhaal kwijt kan.

Ik heb met mijn vriend al diverse keren geprobeerd over dit onderwerp te praten, maar het loopt steeds op niks uit. Ik wil er gewoon over praten en al helemaal geen ruzie over maken, want dan gaat het straks mis. Buiten dat hij op dit moment nog geen kinderen wil is het wel iemand van wie ik echt met heel mijn hart hou!

Waarom hij nog geen kinderen wil is meer zijn (financiele) opvoeding. Hij is opgegroeit met het huisje, boompje, beestje verhaal. Eerst moet het hele plaatje kloppen en dan pas is er weer plaats voor iets nieuws. Nou hebben we een (huur)huisje (zijn aan het wachten tot ze ons koophuis gaan bouwen), we hebben een boompje en we hebben 2 beestjes, dus de basis is er. We hebben geen schulden (behalve straks de hypotheek, maar die moeten we goed kunnen betalen), we werken allebei al zou ik dan wel minder gaan werken. Nu wil hij het weer finaneel beter in orde hebben. Tuurlijk het kan altijd meer en je kunt meer proberen te sparen, maar ik ben met ouders zonder geld ook groot geworden en het hoeft niet allemaal even duur te zijn kleding van de H&M is ook goed dan van bijv Esprit, voor kinderen. Ik kan het gewoon af en toe niet van hem begrijpen. Ik vind ook dat er altijd wel een reden is waarom je het uit kan stellen.

Veel liefs mij
 
Het is herkenbaar hoor, ik denk dat de meeste vrouwen er eerder aan toe zijn dan mannen. Ook bij ons was dit zo, toen mijn vriendin 5 jaar geleden zwanger werd wilde ik ook wel.
Zij is dan ook wel 7 jaar ouder dan dat ik ben maar ik zag het ook wel zitten.
Vriendlief helaas niet, dan krijg je de discussie wanneer wel dan. We hadden/hebben beide een baan, koophuis, etc etc.
Hij wilde het als hij 30 was, dat was even slikken want hij was 27.
Heel gek, we hebben het er nog weleens over gehad maar ik heb het naast me neer gelegd en het geaccepteerd.
Een half jaar voor zijn 30e verjaardag zijn we het gaan proberen en 2 maanden na zijn 30e verjaardag was ik zwanger.
Inmiddels is onze kleine isabel alweer 13 maanden en is papa helemaal weg van haar.
Het is moeilijk, maar pushen heeft geen enkele zin.
Probeer anders af te spreken wanneer hij wel kinderen wil, dan weet je in ieder geval over welke periode je praat.
Succes, dit is een lastige situatie.

Groetjes m. van Isabel
 
Hoi Ninthe,

Ik herken je verhaal ook enigszins.
Mijn vriend heeft in het begin van onze relatie al gezegd geen kinderen meer te willen.
Was heel moeilijk, maar ik heb me er bij neergelegd en hoopte dat hij bij zou trekken.
Na een paar jaar hebben we het er weer over gehad en is hij terug gekomen op zijn beslissing alleen
wilde hij op dat moment nog niet.
Inmiddels ben ik 32 wkn zwanger van ons 1e kindje.
Ik ben achteraf heel blij dat ik hem niet gepusht heb en dat we later samen hebben besloten
het toch te proberen.
Het is het niet waard op alles op alles te zetten om je vriend over te halen !!
Mijn vriend vind het nu helemaal geweldig en kan niet wachten tot de kleine er is maar ik weet zeker dat zijn houding heel anders hadden kunnen zijn als ik zwanger was geworden tewrijl hij er niet achter stond.
Zwanger zijn is iets moois waar je samen voor moet gaan zodat je er samen van kan genieten.
Het is moeilijk, maar probeer het af en toe op een rustige manier met je vriend te bespreken zonder hem over te willen halen.
Je zult zien dat hij er dan waarschijnlijk op een moment mee komt dat het zelf helemaal niet verwacht.
Succes !!

Gr. Cora
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan