Ik kan het niet meer, ik wil ook zo graag!!

Een heel herkenbaar verhaal!!!

Moedergevoelens komen volgens mij ook vaak eerder dan dat de papa's eraan toe zijn. Mannen denken (in ons geval) veel langer na over de voors en tegens, willen eerst alles op orde hebben ( het zorgzame) en pushen heeft echt geen enkele zin, daar maak je de situatie echt niet beter door.

Ik wilde toen ik getrouwd was ook direct kinderen, manlief wilde nog wachten. Ik heb het er toen ook niet meer over gehad en uiteindelijk een jaar later kwam hij er zelf mee. Met onze tweede (die in Maart gaat komen) waren we er beide al over uit dat er wel minimaal 3 jaar tussen   moest zitten ivm ziekte van mij, en dan is het nog allemaal niet te plannen. Onze kinderen schelen straks 4 jaar, maar wij zijn gelukkig zoals het is.

Hoe moeilijk het ook is, laat het rusten!! Een man denkt aan veel meer erom heen voordat er kinderen komen dan vrouwen.. ze moeten ook heel erg aan het idee wennen! Gun hem de tijd, het komt vast goed.

Succes

Suus
 
Hoi, dit is voor mij best herkenbaar moet ik zeggen: ik was ook al eerder toe aan kindjes dan mijn vriend.

Alleen wilden wij wel alletwee eerst een koophuis en dat lukte destijds niet zo, we konden HET huis gewoon niet vinden. Elke keer als we weer een huis hadden bezocht wat niks bleek te zijn zonk de moed me in de schoenen. Want een kindje op een huurflatje met 2 slaapkamers wilden we echt niet. Tot vorig jaar mei, toen hadden we beet. Ik was superblij want voor mij was het niet alleen het huis, maar ook mijn kinderwens die nu toch echt werkelijkheid kon worden.

We zijn in september vorig jaar verhuisd en toen vond mijn vriend de tijd nog niet helemaal rijp om met de pil te stoppen, ik heb toen niet aangedrongen (dat kostte wel moeite want mn biologisch klokje was aan het rinkelen, niet normaal meer), omdat ik vond dat het iets was wat vanuit hem moest komen. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik "mijn zin door zou drijven" en hij me dat later misschien zou verwijten.

Maar in december vorig jaar heb ik hem voorzichtig gevraagd hoe hij er nu tegenover stond, en hij was eigenlijk wel tot de conclusie gekomen dat we het maar eens moesten gaan proberen: we hadden nu een mooi huis en dat was eigenlijk onze enige belemmering geweest. In januari zijn we met de pil gestopt en in mei werd ik zwanger. Ik ben ontzettend blij dat ik het toen even op zn beloop heb laten gaan en mn vriend (man inmiddels ;-) niet onder druk heb gezet: anders was het zo'n heet hangijzer geworden en hadden we er denk ik niet meer normaal over kunnen praten.

Ik kan je niet echt adviseren, alleen volg je gevoel, dan krijg je nooit spijt.
Veel succes ermee.

Liefs muizeke
26 weken en 2 dagen zwanger van eerste kindje



 
Hoi Ninthe,

Mijn man wilde eigenlijk ook geen kinderen.
En als het dan persé moest dan pas als ik 35 was.
Ik heb regelmatig gezegd dat ik dan niet zo lang wilde wachten.

Uiteindelijk zei hij dat hij liever mij met kind had dan mij helemaal niet.
In 2003 zijn we getrouwd en 9 maanden later is ons dochtertje geboren.

En je gelooft het niet, ik ben inmiddels alweer bijna 24 weken zwanger van de tweede.
Ook hier heeft hij lang over getwijfeld, maar hij is zo dol op onze dochter dat hij er toch ook nog eentje wilde. En we zijn gelukkig gezegend met het feit dat het snel lukt.
Ik heb nog maar 1 eierstok en ik ben inmiddels 36, dus we zijn echt heel blij.

Nu zit mijn schoonzusje in hetzelfde schuitje, ze is bijna 32 en mijn zwager (broer van mijn man, zit in dus in de familie) stelt het ook maar steeds uit.

Ik weet wat het is om met pijn in je hart een babietje van iemand anders vast te houden. Vooral als je nog niet eens weet of het allemaal wel wil lukken.

Maar zoals de anderen al schreven: pushen helpt niet. Als hij er aan toe is, is het veel beter. Onze dochter heeft heel veel gehuild in het begin. Dus ik was wel blij dat hij er weloverwogen aan begonnen is, anders had ik dat alleen op moeten knappen.

Ik hoop dat hij snel bijdraait. Ik weet hoe je je voelt. Ik heb hier ook een paar jaar verdriet van gehad, maar het is allemaal goed gekomen. Ik duim dat dat voor jou ook gaat gebeuren.

Groetjes,
LasVegas36
 
Ha meiden,

Tja ook ik herken het verhaal. Ik dacht dat ik zwanger was en toen dat niet bleek te zijn, wilde ik vooral snel zwanger worden.
Maar ook mijn vriend wilde alles eerst op een rijtje hebben. We woonden op een flat waar echt geen ruimte was, hij had geen vast contract en we hadden net weer financieel een beetje ruimte na tobben van samen wonen en nog studeren.
Maar goed, iedereen die ik kende was wel zwanger, dus makkelijk was het niet.
Binnen een half jaar hadden we wel een leuk huis gevonden, maar toen  was er bij zijn baas een reorganisatie  en ik ging ook  bij mn baas weg. Dus eerst dat allemaal op orde krijgen.
Toch heb ik wel regelmatig met hem over mijn kinderwens gesproken. Niet gepusht want ik weet dat dat niet werkt. Maar wel gevraagd en besproken wat zijn argumenten waren om nog te wachten.
Bij iedere argument hebben we bekeken wat daarvan realiteit is en wat angst was. En zodoende kwam hij erachter dat veel ook angst was.
(kunnen we niet zomaar spontaan bij iemand langs, of op vakantie, financieel e.d.)

Mijn advies is probeer erachter te komen wat hem allemaal tegenhoudt. En ga geen welles nietus discussie van maken, maar probeer hem ook de andere kant te laten zien (zoals op vakantie kan wel, en kind kan ook mee als we spontaan op visite willen gaan)
Ik ben bij deze voorbeelden overigens wel van onze situatie uit gegaan hoor. Kan zijn dat hij hele andere argumenten heeft.

Trouwens nadat ik mijn handtekening onder een contract zette afgelopen april, zijn we gelijk gestopt met de pil.
Ben nu 21 weken zwanger en hij geniet net zoveel ervan als ik!
Succes

Liefsf Reneke
 
Hallo,

Gelukkig ik ben niet de enige met deze wens!! En het super gevoel om mama te kunnen worden. Ik ben ontzettend blij met jullie reacties, doet me echt goed om te weten dat er meer zijn die in deze situatie zitten of hebben gezeten.

Ik probeer het nog steeds bespreekbaar te maken met mijn vriend en vooral niet te pushen, als is dat soms moeilijk. Ik denk dat ik ongeveer er zo'n 1x per maand (is dat te veel?) over begin en probeer er over te praten als hij er zin in heeft, soms kapt ie me ook gelijk af en zit ik echt te balen van mijn gevoel en van hem. maar ja ik heb ook niet altijd zin om over voetbal ofzo te praten. Wel heb ik af en toe een serk gevoel dat ik afgewezen word, terwijl dat niet zo is en hij echt van met houdt en voor me gaat!.

Ik kan er gewoon echt van balen als hij weer zegt kinderen komen nog wel, eerst dit of eerst dat. Ik weet ook wel dat het komt, maar wat als we nou niet zwanger kunnen worden en in een medische molen terecht komen of helemaal geen kinderen samen kunnen krijgen en misshcien over zullen gaan op adoptie, dan ben je zo jaren verder en ben ik in de 30/35. Dat is denk ik nog mijn grootste angst.

Veel liefs mij


Ps: Bedankt iedereen die hierop reageert, ik vind het echt heel erg fijn.
 
hey ninthe,wat shit zeg voor je deze situatie!
ikzelf had op een gegeven moment ook zoiets van ja wil voor t eggie gaan en mn vriend wou ook graag alleen stelde het moment van stoppen met de pil nog steeds uit als we het daarover hadden.toen we vorig jaar zomer op vakantie waren,werden de gesprekken erover steeds serieuser en hadden we afgesproken dat ik de pil zou opmaken wat ik nog had en dan stoppen..thuis gekeken en had nog heel wat liggen..zou dus eind okt stoppen..toen op een gegeven moment hij zelf zei eind sept ach gooi die pil toch de laan uit..nou dus gestopt..en 4nov 06 was de test ok!!!
ik heb het moment v stoppen dus puur van hem aflaten hangen,en niet gepuscht(of hoe schrijf je dat).
en juli 07 is onze gezonde dochter geboren!voor die tijd zijn we zelfs nog getrouwd.

wat ik ook nog wil zeggen wat ook bij ons deels meespeelde in het jong ouders worden is wij maken van dichtbij mee dat het gewoon echt niet wil..na alle ziekenhuistrajekten enz,dichtbij bedoel ik;broer/zus)en als je steeds al die tegenslagen ziet zet t je wel aan t denken!hun zijn nu tussen 35 en 40 en zitten nu in de molen voor adoptie en ik heb er eens met ze over gehad en vertelde ook dat als ze alles vooraf wisten..overal veel eerder aan begonnen waren...

nou wil ik hiermee niet zeggen dat dat een drijfveer moet zijn om..maar t zet je wel aan t denken en nartuurlijk moet het financieel ook kunnen,en het allerbelangrijkste;je moet er allebei klaar voor zijn!en je groeit er pas in door het te doen(het hele ouderschap bedoel ik)en net wat je al schreef;kleding etc hoeft niet allemaal duur spul te zijn!jij noemt nog zelfs esprit maar zelfs dat vindt ik zonde ze zijn er zo snel weer uit!
ik lees net mn verhaal nog eens over;ik bedoel dus niet broer  EN zus maar omdat ik t een beetje anoniem wil houden zet ik het er zo neer,lekker vaag he?

nou al met al een heel verhaal hopelijk heb je er wat aan succes!! en p.s mochten jullie het ernaar hebben hoop ik dat het snel raak is!!! doeiiiii
 
Hoi Meiden,

Even een update, mijn vriend en ik hebben een gesprekje erover gehad het weekend en hij geeft het volgende aan:

Hij wil wel kinderen, maar is er nog echt klaar voor. Hij wil eerst het huisje, etc allemaal op orde hebban. En hij denkt dat hij er binnen 2 jaar wel aan wil beginnen. Hij vind het heel erg voor mij en weet dat het voor mij lang gaat duren, maar hij wil alles goed hebben en doen.

Ik werd hier zo verdrietig van en eidenlijk hebben we het er niet meer over gehad. Ik heb gezegt dat ik even wil nadenken over alles wat hij tegen mij heeft gezegt. Mijn gevoel zegt ik wil echt geen 2 jaar meer wachten, maar hoe maak ik hem dat duidelijk. Ik weet dat we het gaan redeen samen financieel, maarr ja hoe ga ik hem dat duidelijk maken??

Iemand nog tips, ideeen??

Ik wil het nog een keer met mijn vriend hierover hebben en goede punten aandragen er echt een goed gesprek over hebben. Daarna ga ik het proberen los te laten.

Ik hoor het graag.

Veel liefs Ninthe!
 
Hoi Ninthe,

als je er nu voor gaat zeg maar, kan het ook nog wel 2 jaar duren voor je zwanger bent!
En het hoeft ook echt niet zo duur te zijn allemaal hoor!
Je kunt bv. nu alvast steeds iets kopen (ben je er ook al lekker een beetje mee bezig)
en grote dingen kun je ook 2ehands aanschaffen. En een baby heeft echt niet veel nodig hoor, voor hem/ haar maakt het echt niet uit hoe z'n kamertje eruit ziet. Als jullie het genoeg liefde kunnen geven is dat het belangrijkste!!

Gr. Janu
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan