Hallo allemaal,
even een ander verhaal... de mijne. Niet alles is te plannen, daar kwam ik al erg vroeg achter. Ik werd onverwachts jong zwanger (door de pil heen) van mijn eerste zoontje. Ik was die tijd net klaar met mijn eerste jaar in een verpleegkundige-opleiding. Hoog zwanger stage lopen en met mensen sjouwen kon niet, dus ik ging er een tijdje tussenuit om nog te werken tot zolang dat kon. Ik nam in mijn eentje de verantwoordelijkheid voor deze baby-op-komst. Voor mijn leeftijd was ik al wel erg volwassen en had veel ervaring met kinderen: broertjes/zusjes, veel oppaswerk.
Mijn idee was dat wanneer de kleine er zou zijn, een half jaar later weer met een passende opleiding te beginnen. Toen het zover was had ik geen idee wat ik wilde en er paste op dat moment ook niks bij mijn situatie. De overheid wil jonge moeders aan de studie en aan het werk hebben, maar iets passends aanbieden, ho maar.
Nu ben ik, toen mijn zoontje 1.5 jaar was, weer aan een studie begonnen. Namelijk de volwassenenstudie Pedagogisch werker - kinderopvang niveau 4 in 2 i.p.v. 4 jaar. Dit is flink doorwerken en stage lopen en je suf combineren met kinderopvang en mijn roosters op school die telkens veranderen. Maar je moet iets overhebben voor een goede toekomst en een voorbeeld te zijn voor je kind.
Hierbij moest voor mij iets onmogelijks gebeuren: door mijn te lopen stage moest mijn zoon van 3 dagen naar (tijdelijk) 4 dagen per week naar het kinderdagverblijf! Hierop was ik erg tegen maar dit was de enige oplossing om zo mijn studie te kunnen voltooien. Ik moest dingen tegen elkaar afwegen, hierdoor zijn aardig wat tranen gevloeid.
Halverwege mijn eerste jaar kreeg ik een nieuwe relatie. Ik kende hem al een aantal jaren maar nooit hebben we gezien dat we misschien wel bij elkaar pasten.
Mijn vriend studeert aan de universiteit Twente en heeft afgelopen jaar zijn eerste bachelor gehaald. Hij wilde nog een bachelor halen, maar...
Nu zijn we er vlak voor de kerst achter gekomen dat ik zwanger ben van de tweede. En weer door de pil heen. Nu kun je zeggen een ezel stoot zich geen 2 keer. Wij wisten ook wel dat niks 100% betrouwbaar is, blijkbaar ben ik super vruchtbaar. Hiermee mogen we ons gelukkig prijzen. We wilden al samenwonen en niet over heel lange tijd voor een tweede gaan, maar dit was wel vroeger dan de bedoeling was. Ik moet nu weer mijn studie opgeven omdat er geen mogelijkheid is om hiermee door te gaan wanneer de kleine geboren wordt omdat de opleiding dan anders wordt aangeboden. Ik ga nu komende maanden werken (nog zoekende) en in februari volgend jaar hoop ik een deeltijd opleiding te kunnen beginnen. Dat hangt natuurlijk ook af wat voor type kindje we straks krijgen. De eerste was heel makkelijk, we kunnen alleen hopen.
Mijn vriend laat zijn 2e bachelor rusten en gaat nu verder (versneld) met zijn master waar hij dit jaar aan begonnen is. We hebben urgentie aangevraagd voor een huurhuis, en hebben dat gelukkig gekregen. Nu zo snel mogelijk samen wonen en het ritme van het nieuwe huis te pakken krijgen, voordat ons kleintje al komt (augustus). We willen zorgen dat wat er ook gebeurd, Max minstens 1 dag naar het kdv kan blijven gaan. Hij vindt het daar zó geweldig, dat kunnen we hem niet afnemen.
Nu zie je maar dat niks altijd maar van te voren te zeggen is. Wees blij en gelukkig met wat je wel hebt, en probeer wat minder te kijken naar de dingen die je 'mist'. Ik denk dat je dan gelukkiger zal kunnen leven.
Groetjes AlinaD, 9,1 weken zwanger
even een ander verhaal... de mijne. Niet alles is te plannen, daar kwam ik al erg vroeg achter. Ik werd onverwachts jong zwanger (door de pil heen) van mijn eerste zoontje. Ik was die tijd net klaar met mijn eerste jaar in een verpleegkundige-opleiding. Hoog zwanger stage lopen en met mensen sjouwen kon niet, dus ik ging er een tijdje tussenuit om nog te werken tot zolang dat kon. Ik nam in mijn eentje de verantwoordelijkheid voor deze baby-op-komst. Voor mijn leeftijd was ik al wel erg volwassen en had veel ervaring met kinderen: broertjes/zusjes, veel oppaswerk.
Mijn idee was dat wanneer de kleine er zou zijn, een half jaar later weer met een passende opleiding te beginnen. Toen het zover was had ik geen idee wat ik wilde en er paste op dat moment ook niks bij mijn situatie. De overheid wil jonge moeders aan de studie en aan het werk hebben, maar iets passends aanbieden, ho maar.
Nu ben ik, toen mijn zoontje 1.5 jaar was, weer aan een studie begonnen. Namelijk de volwassenenstudie Pedagogisch werker - kinderopvang niveau 4 in 2 i.p.v. 4 jaar. Dit is flink doorwerken en stage lopen en je suf combineren met kinderopvang en mijn roosters op school die telkens veranderen. Maar je moet iets overhebben voor een goede toekomst en een voorbeeld te zijn voor je kind.
Hierbij moest voor mij iets onmogelijks gebeuren: door mijn te lopen stage moest mijn zoon van 3 dagen naar (tijdelijk) 4 dagen per week naar het kinderdagverblijf! Hierop was ik erg tegen maar dit was de enige oplossing om zo mijn studie te kunnen voltooien. Ik moest dingen tegen elkaar afwegen, hierdoor zijn aardig wat tranen gevloeid.
Halverwege mijn eerste jaar kreeg ik een nieuwe relatie. Ik kende hem al een aantal jaren maar nooit hebben we gezien dat we misschien wel bij elkaar pasten.
Mijn vriend studeert aan de universiteit Twente en heeft afgelopen jaar zijn eerste bachelor gehaald. Hij wilde nog een bachelor halen, maar...
Nu zijn we er vlak voor de kerst achter gekomen dat ik zwanger ben van de tweede. En weer door de pil heen. Nu kun je zeggen een ezel stoot zich geen 2 keer. Wij wisten ook wel dat niks 100% betrouwbaar is, blijkbaar ben ik super vruchtbaar. Hiermee mogen we ons gelukkig prijzen. We wilden al samenwonen en niet over heel lange tijd voor een tweede gaan, maar dit was wel vroeger dan de bedoeling was. Ik moet nu weer mijn studie opgeven omdat er geen mogelijkheid is om hiermee door te gaan wanneer de kleine geboren wordt omdat de opleiding dan anders wordt aangeboden. Ik ga nu komende maanden werken (nog zoekende) en in februari volgend jaar hoop ik een deeltijd opleiding te kunnen beginnen. Dat hangt natuurlijk ook af wat voor type kindje we straks krijgen. De eerste was heel makkelijk, we kunnen alleen hopen.
Mijn vriend laat zijn 2e bachelor rusten en gaat nu verder (versneld) met zijn master waar hij dit jaar aan begonnen is. We hebben urgentie aangevraagd voor een huurhuis, en hebben dat gelukkig gekregen. Nu zo snel mogelijk samen wonen en het ritme van het nieuwe huis te pakken krijgen, voordat ons kleintje al komt (augustus). We willen zorgen dat wat er ook gebeurd, Max minstens 1 dag naar het kdv kan blijven gaan. Hij vindt het daar zó geweldig, dat kunnen we hem niet afnemen.
Nu zie je maar dat niks altijd maar van te voren te zeggen is. Wees blij en gelukkig met wat je wel hebt, en probeer wat minder te kijken naar de dingen die je 'mist'. Ik denk dat je dan gelukkiger zal kunnen leven.
Groetjes AlinaD, 9,1 weken zwanger