je kind vergeten!

Ja dat heb ik me ook heel erg aangetrokken, die gevonden babies....
Ik snap het ook niet, ik hield al van de baby in mijn buik toen ik hem/haar (bleek haar) voelde trappelen.....
Fijn dat wij ons dat niet voor kunnen stellen hè, je moet echt zo enorm van het padje af zijn voordat je zo iets doet...

Even over verantwoordelijkheid... Ik ben op het eind van mijn zwangerschap totaal uitgeput geraakt. De gyn wilde mij toen in het ziekenhuis houden maar ik wilde niet. Hij zei dat mijn toestand gevaarlijker was voor mijn kindje (had al weken ernsitg slaaptekort) dan een of andere morfine in het ziekenhuis. Maar ik was panisch voor morfine achtig spul (pethidine geloof ik) en panisch voor het ziekenhuis. twee dagen laten is mijn dochtertje (te vroeg) geboren, ze had het heel zwaar gehad.
Ik dacht dat wat ik deed het beste was, wilde mijn kind niet "beschadigen" met medicijnen. Achteraf vrees ik dat mijn wil om het beste te doen ervoor heeft gezorgd dat mijn dochter te vroeg is geboren (gelukkig maar drie weken). Dit is geen zielig verhaal hoor, ik was er zelf bij en je weet natuurlijk nooit wat waaraan heeft gelegen.
Ik ben daarna wel netjes in het ziekenhuis gebleven om aan te sterken en heb nog nagesprekken gehad waarin de artsen mij gelukkig vrij pleitten van schuld...ze zeiden dat ze anders ook te vroeg was geboren...maar voor mijn gevoel heb ik het nog altijd kunnen voorkomen door eerder aan de bel te trekken.

Ik neem mezelf niet echt iets kwalijk omdat ik zwaar oververmoeid was en dus niet meer goed functioneerde, maar je moest een weten hoe veel SPIJT ik soms heb dat ik niet heb geluisterd...
Dus ik ben het helemaal met je eens dat je als moeder maar hebt te zorgen dat JIJ het goed doet/goed functioneert, want je kind is zo afhankelijk....

Gaat btw helemaal goed hier gelukkig!
Gr Irene
 
Wat een vreselijk verhaal, he? Ik krijg er gewoon de tranen van in mijn ogen en buikpijn ervan... En áls die vrouw haar kind bewust heeft achter gelaten...wat afgrijselijk dan. Maar persoonlijk denk ik dat niet. Dan had ze waarschijnlijk niet zo'n openlijke manier gekozen om van dat kind af te komen, want iedereen had dat kindje kunnen zien zitten. Het was ook niet dat ze geen oppas wilde regelen, want die was al geregeld. Dus ik denk echt dat ze het vergeten is.

Ben ik de enige die uit ervaring weet wat vermoeidheid met een mens kan doen? Nee toch? Natuurlijk denk ik ook dat ik mijn kindje nooit zou vergeten, maar dat dacht die moeder vast ook van zichzelf. Ieder psychologisch onderzoek wijst uit dat de meeste mensen heel positief over zichzelf denken, maar in de praktijk zijn we vergeetachtiger, slordiger, gemakzuchtiger en egoïstischer dan we van onszelf denken.
En dan die vermoeidheid van de eerste maanden... Toen Esther nog zoveel huilde en ik nog bv gaf, zat ik er ook regelmatig helemaal doorheen. Ik ben 's avonds een keer door rood gereden omdat ik niet op zat te letten en het stoplicht miste (nou woon ik in de polder, maar ook daar rijdt wel eens een auto...gelukkig zat ik in mijn eentje in de auto en was Esther thuis), ik heb de maxi cosi eens op de achterbank van de auto gezet om de boodschappen in te laden   en ben toen gaan rijden en bedacht me pas 2 straten verderop dat ik de maxi cosi nog niet had vastgezet, ik ben de hond een keer vergeten bij de supermarkt tot ik me op weg naar huis bedacht 'goh, wat loopt dat lekker door zonder hond' en ben toen terug gehold om hem weer op te halen,   de meeste wasjes heb ik 2x gedraaid omdat ik vergat dat ze in de machine zaten, ik schrijf dingen op briefjes en vergeet op de briefjes te kijken. En ik weet van mensen om mij heen dat ik echt niet de enige ben. En dan denk ik nog steeds dat ik nooit mijn kindje zou vergeten, maar ik vind wel dat er hard geoordeeld wordt. Je bent in Nederland pas schuldig als je veroordeeld wordt, hoor. Natuurlijk is het afgrijselijk! Natuurlijk is iedereen verontwaardigd! Maar om dan aan te nemen dat iemand dat expres gedaan heeft...
Ik denk dat in plaats van elkaar te beschuldigen, wij moeders elkaar veel meer zouden moeten helpen. Dat helpt veel beter om dit soort verschrikkelijke dingen te voorkomen. Want toen ik zo moe was, heeft niemand in mijn omgeving mij geholpen. En er zijn over de hele wereld moeders die hun kinderen zien creperen van de honger, die ook geen hulp krijgen. We zouden veel beter voor elkaar en elkaars kinderen moeten zorgen.

Liefs,

Eveline
 
ff offtopic....

Hoi Irene ,

gelukkig gaat het goed met jullie.
Jij hebt toen voor een moeilijke keuze gestaan,en ik zou het zelfde gedaan hebben denk ik.
Ik denk dat morfine medicijnen slechter zijn,dan dat jij ernstig slaapgebrek hebt(wel klote voor jouw geweest natuurlijk)
Vooral als een dokter zegt dat het "waarschijnlijk "beter is dan.....(lekker zeker van zijn zaak :-s )
Maar goed je kindje zit dan nog in je buik,en is nog zo ontastbaar dat is dan ook eng,omdat je niet weet hoe je kindje reageerd op bepaalde dingen.

Maar alles is goed,dus je hebt zowiezo een goede keuze gemaakt denk ik dan.

Ik heb soms momenten gehad,dat ik echt stond te trillen van slaapgebrek toen de kleine er net was.
Ik geef bv dus was ff lastiger,maar toch vriendlief uit bed getrokken ,uitgelegd hoe en wat,en ben is flink gaan slapen.
Het was voor mij toen een teken dat ik wel eens fouten kon gaan  makendoor oververmoeidheid(stel je voor dat je hem laat vallen ofzo)
Dit was dus het moment voor mij dat ik inzag dat ik nu een verantwoordelijkheid draag over een baby,die ik ten alle tijden moet beschermen(dus ook tegen mijzelf ;-)   )

groetjes Merel
 
Hoi eveline,

Ik weet niet of het voor mij bedoeld was maar ik suggereer niks hoor,maar vind wel dat er verder gekeken moet worden i.v.m. eventueel misdrijf.

Ik had mijn vorige bericht al geschreven,maar daar zie je dus staan dat ik er vaak in het begin ook doorheen zat.
Ik heb toen wel mijn verantwoordelijkheid genomen en hulp gevraagd.
Wel jammer dat jij van niemand hulp kreeg terwijl je er zo doorheen zat.
Ik begrijp dus uit ervaring hoe iemand er doorheen kan zitten maar vind dus dat je zelf daar ook voor moet zorgen om hulp te krijgen.
Als dat soort dingen gebeuren omdat niemand wil helpen,dan vind ik de samenleving in Nederland idd erg cru ,en daar zou dan idd wat aan gedaan moeten worden ja.

groetjes Merel
 
Wat is het toch makkelijk om te oordelen over een ander, terwijl je niet eens het hele verhaal weet. Ik kan me er juist wel iets bij voorstellen dat zoiets gebeurt. Ik hóóp natuurlijk niet dat het me gebeurt, maar ík durf daar mijn handen niet voor in het vuur te steken.
Want ook ik weet wat vermoeidheid met je kan doen.
Ik vind het dan ook wel erg makkelijk gezegd dat je de verantwoording moet nemen en goed voor jezelf moet zorgen. Dat klinkt erg leuk, maar in de praktijk werkt dat niet altijd zo. Toen ik door had dat het niet goed met me ging, was ik al verder dan "er even door heen zitten". Ik had depressieve gevoelens en ben  er met therapie en medicijnen weer uit gekomen. Voor de buitenwereld leek het alsof het allemaal prima ging, want ik kon het niet eens voor mezelf toegeven, laat staan dat ik dan de buitenwereld om hulp kon vragen!
Nu, na de tweede, gaat het prima, maar heb ik het ook zo druk dat ik steeds meer dingen ga vergeten.. En met twee kids, is het net weer even moeilijker om de rem er op te zetten...Door zo'n bericht wordt je wel weer even met je neus op de feiten gedrukt..
En tuurlijk vind ik ook dat er een onderzoek moet komen, maar dat komt er ook wel. Er wordt heus niet klakkeloos aangenomen dat het een ongeluk was.
Sil
 
je zou toch ook denken dat de oppasmoeder of crech een telefoon nummer heeft van de ouders en als het niet gebracht word dat ze dan gaan bellen, of j nog komt of dat je vast zit in de fille.

bij ons op het kdv kanje de kind brenegn tot 9.30 uur, maar na 10.00 uur wort je wel gebeld of je nog komt ja of nee.
 
Zo'n onderwerp brengt altijd heftige reacties met zich mee. Het moeilijke is dat door de publiciteit alleen de basisgegevens worden genoemd en je dus niet krijgt te horen hoe het nou allemaal precies zat.

Ik heb hierboven al eens gereageerd en ben nog altijd niet oordelend naar de moeder, maar vragen als hierboven komen ook in mij op. Er werd gezegd dat de moeder vergeten was het kind naar de opvang te brengen. Vreemd toch dat er nog niemand naar het werk van de moeder had gebeld om te vragen waar het kind bleef?

Dionne
 
Ik heb bijna 8 jaar op een kdv gewerkt, in een achterstandswijk in de stad. Daar werden de kinderen te pas en te onpas thuis gehouden en vonden ouders het ook teveel moeite om even af te bellen.
Wij gingen dan echt niet bellen om te vragen waar het kind bleef, dan werden ze nog boos ook!
Van een oppas vind ik het overigens wel vreemd; dat is toch persoonlijker en die zal zich toch afvragen waar het kindje blijft.
Sil
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan