Jij blij en hij niet..

Hee Dafne,

wat ik jouw situatie zou doen denk aan jezelf, jij en kindje zijn nu het belangrijkste , hoe staan je ouders tegenover deze situatie ?
Ik leef niet in dezelfde situatie maar ik studeer ook, en pas 20 jaar 23 + 1 wk.. In het begin vond ik het ook moeilijk, ouders die niet zo enthousiast waren.
Maar wat is er mooier dat je straks zo mooi wondertje in je armen heb.

Liefs Meisje1990
 
Gut wat een verhaal zeg.
Zoals iedereen eigenlijk al heeft gezegd, aan een man/jongen die zich zo gedraagt heb je helemaal niets, niet met of zonder kindje. Dus ik zou helemaal niet stilstaan bij hem bij het maken van de keuze.

Ga bij jezelf na of jij jouw kindje een goed leven kan bieden, met of zonder hulp van jouw ouders. Praat erover met jouw ouders, kijk wat zij jou aan hulp kunnen bieden als je deze nodig hebt en sta achter je eigen beslissing.
Een abortus met 17 weken zou ik echt niet doen, maar iedereen heeft daarin zijn eigen mening uiteraard. Als je het kindje niet zou kunnen opvoeden om welke reden dan ook kan je voor adoptie kiezen, maar dit is natuurlijk ook een gigantische keuze, het is wel jouw kindje!

Het blijft ontzettend lastig en persoonlijk zou ik het kindje wel houden en zelf opvoeden, met of zonder man/vriend. Heel veel sterkte en succes, wat je ook kiest, maar kies in ieder geval voor jezelf.
 
Ten eerste allemaal bedankt voor jullie reactie,



Zoals ik al eerder aangaf ging ik er vanuit dat ik in mijn email een berichtje zou krijgen als ik reactie had op mijn forum bericht..

Dit blijkt dus niet zo te zijn, vandaar dat ik niet reageerde.



Sorry voor de typfouten in mijn verhaal, het is dat ik 3 augustus een test heb gedaan en daar bleek uit dat ik zwanger was.



Mijn ouders steunen mijn beslissing welke ik dan ook maak, daarnaast heb ik gelukkige vriendinnen die er voor mij zijn en mij niet laten vallen.



Nick heeft het kindje ook erkent omdat hij er in eerste instanties wel blij mee was en volgens mij nu nog steeds.



Het verhaal is nog erger geworden dan mogelijk voor mij gevoel:

8 september werd ik gebeld door zijn vader die kort samengevat zei: Ik bepaal nu wat Nick: zegt / denkt en doet dus bij deze is jullie relatie uit en Nick kan nooit meer met jouw alleen praten daar zorg ik persoonlijk voor



Daarnaast zouden we vandaag met zijn alle (mijn ouders zijn ouders en wij op gesprek gaan) dit deden we ook maar het leek wel of Nick gehersenspoelt was en alleen kon zeggen wat hij mocht van zijn ouders we mochten ook niet verder dat 3m weg van zijn ouders zodat ze alles nog half konden horen.



Toen hij na de toilet moest en ik daar achteraan liep, en ze hoorde ons buiten praten heeft Nick's zijn vader hem uit te toillet gesleurd en zijn ze weg gegaan, zonder gedag te zeggen of wat dan ook.



Ik hoorde later van mijn ouders wat zei met zijn ouders hebben besproken: - Nick mag niet meer bij zijn moeder thuis wonen die heeft een nieuwe vriend en wil daar een leven mee opstarten (zijn ouders zijn gescheiden)

- Nick moet van zijn vader naar een psycholoog om te bespreken hoe hij zo dom kan zijn want zijn ouders vinden hem oprecht dom en zeggen dit ook constant tegen hem.

- Nick zijn vader heeft een zus in Amerika en daar willen ze Nick heen sturen zodat hij weg is van deze gehele situatie (dit mag Nick beslist niet weten)

- Nick is niet uit eigen keuze bij mij weggegaan dit heeft zijn moeder voor hem beslist hij zou daar een nachtje slapen voor gezelligheid en toen hij daar was moest hij hier heen om zijn spullen op te halen.



Ik vind het gewoon zo moeilijk ik geef heel veel om Nick en mis hem ook constant. Bedoel afgelopen maandag was ik: verloofd, samenwonend, in verwachting en werkte ik.

Nu ben ik alleenstaand, zelfstandig wonend, in verwachting en werk ik.



Liefs, Dafne
 
Nick is toch 23? Dan kan hij toch zelf zijn leven bepalen? Als zijn hart bij jou ligt hebben zijn ouders dat maar te accepteren en respecteren.
Ik kan me niet goed voorstellen hoe een aanstaande vader die al uit het ouderlijk huis woont zich door zijn ouders terug naar huis laat 'slepen' omdat zijn verloofde zwanger is.
Hij heeft toch ingestemd met zijn ouders om bij jou weg te gaan, het was misschien niet zijn keuze maar hij is er schijnbaar ook niet tegen in gegaan. Daardoor vraag ik me af of hij wel echt positief is over het geheel, want dit is gewoon heel erg vreemd.
 
he meis dit is zo klote voor jullie, hoe staat je ex hier tegen over durft hij wel wat te zeggen, en ken jij zijn vrienden en kan ej daar niet mee praten en vragen of ze met hem kunnen praten ?

Ik weet niet of er een instantie ervoor is maar ik zie dit als kidnapping zeg maar en bedrijging naar hem toe als hij iets verkeerds doe wat ze pa niet wil dan gebeurt er dit, sorry maar hij is wettelijk volwassen en heeft ze pa niks met jullie temaken.

Ik zou eerst eens achter komen of je ex wel van je houd en of hij kindje ook wilde? Zo ja dan kan je verder kijken wat je kan doen, zo nee moet je het loslaten en aan je zelf denken.

Probeer dit achter tekomen via vrienden van hem of van je zelf die met hem om gaat.

s6 en sterkte ermee meis.
 
Ik ken wel vrienden van Nick, maar ik wil het niet voor Nick aan andere vertellen dat ik zwanger ben.

Ik heb die vraag gisteren ook aan Nick gesteld en ja hij houd echt van mij en als hij niet bij mij is huilt die constant omdat hij baalt van deze gehele situatie. Hij wilde het in het begin wel maar moest wel heel erg wennen, maar of dit nu nog zo is (onder invloed van zijn ouders) weet ik niet..
 
Het lastige is hier dat maar 1 iemand verandering kan brengen en dat is je vriend zelf.
Hij zal voor zichzelf moeten opkomen. Ik ben bang dat jij zelf niet veel kunt doen.
Hij is volwassen en zal zich moeten realiseren dat zijn vader te vr gaat en hij zal actie moeten ondernemen. Maar dat kan hij alleen doen....

Sterkte
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan