Wat leuk zeg, om te lezen hoeveel jonge(re) mama's er zijn/worden!
Ik ben zelf 24 (volgende maand 25), en a.s. maandag uitgerekend!Mijn man en ik zijn bijna 5 jaar samen, wonen al 4 jaar samen en zijn 2 jaar getrouwd.
Ik wilde altijd graag jong mama worden, het liefst voor mijn 25e, maar mijn mannetje was er niet aan toe!Toen ik vorig jaar geheel onverwachts zwanger bleek te zijn, vond mijn vent het eigenlijk toch wel leuk!Helaas is de zwangerschap ge-eindigd in een miskraam en hebben ons een weekend opgesloten in huis om het verdriet met z'n tweetjes te verwerken!Na een lichamelijk herstel van een aantal weken, bleek ik al gauw weer zwanger te zijn, zonder daar echt mee bezig te zijn!Mijn man wilde nu wel graag een kind, hij had ervaren hoe het voelde om te weten dat hij papa werd,en dat voelde helemaal geweldig. Nu staan we aan het einde van de zwangerschap en binnen een aantal dagen verwachten wij onze eerste zoon!Helemaal top!
Ik denk ook inderdaad, net als Miep, dat iedereen, van welke leeftijd dan ook, goedbedoeld advies krijgt!
Ikzelf kan hier eigenlijk heel slecht tegen, vooral als het advies is van iemand die al volwassen kinderen heeft,zoals (schoon)ouders!Want de tijd is enorm verandert, vroeger was alles anders dan nu, het is gewoon niet te vergelijken!
Ook elke zwangerschap en bevalling is anders...
Nu heb ik dus zo'n leuke schoonmoeder die denkt dat ik precies dezelfde zwangerschap en bevalling heb zoals zij dat heeft gehad: mijn man woog 4 kg bij de geboorte, dus ons kind weegt dat ook (volgens haar) en ga zo maar door!
Ik kan me hier (helaas) ontzettend kwaad om maken, omdat ze gewoon niet wilt horen/begrijpen dat ik haar niet ben, en ook niet ophoudt met die verhalen/adviezen als ik laat merken dat ik (vind) hier niks aan heb.
En worden jullie nou niet helemaal stapelgek van die mensen die vragen of het een ongelukje was?
Nou meiden, geniet er lekker van, laat je niet gek maken!
-x- Tamara