Jonge mama's


ik bne zelf 19   en ben al 2 maanden en 5 dagen trotste moeder van bryan    
 
Hallo,

Hier ook een jonge mama! Ik ben nu 22(bijna 23 op 1 januari) en heb een zoontje van ruim 4. Ik was 17 toen ik zwanger raakte van hem(ongepland zal het zelf maar vast vertellen haha) en 18 toen hij geboren werd. De vader van hem heb ik vanaf het moment dat ik hem vertelde dat ik zwanger bleek te zijn niet meer gezien of gehoord. Ik heb het dus vanaf het eerste moment alleen moeten doen, nou ja alleen ik had gelukkig wel mijn ouders en andere familieleden die mij heel erg hebben geholpen. Ik woonde ook nog thuis, maar toen ik 5 maanden zwanger was heb ik een eigen huisje gekregen. En tot nu toe is alles prima gegaan ondanks dat ik nog heel jong was(sorry en ook nog ben) toen ik hem kreeg.  
En op dit moment woon ik al weer een tijdje samen met een hele lieve jongen die wel heel graag en met liefde voor mijn zoontje en mij wil zogen.  Rond 23 juni krijgt hij dan ook zijn eerste kindje en ik mijn tweede(al ziet hij mijn zoon ook  als zijn eigen dus hij zegt ook tegen iedereen dat dit zijn tweede kindje word.) Ik ben vandaag precies 12 weken zwanger.  

groetjes Annemiek
12w    
 
Hai!

Ja ik kan ook niet achter blijven! Ik ben nu 24 en ben net 25 als de kleine komt. Ik wist altijd al dat ik voor m'n 30e kinderen wilde. Het is absoluut niet in bij mij in de familie om voor je 28e er aan te beginnen en ik kreeg ook wel een aantal lullige reacties van studiemaatjes ('Wat vinden je ouders ervan? Mijn moeder zou me vermoorden' en dat soort gezeik) Maar goed die krijgen dus geen geboortekaartje ;). En iedereen bij mij in de familie is heel enthousiast.
Wat me vooral opvalt is dat er nog wel eens dames zijn die wat ouder zijn dan ik en zwanger van hun eveneens eerste nogal eens het idee hebben dat ze meer evaring hebben! (Voordat er hierover weer een discussie begint en vrouwen van 25+ zich aangevallen voelen. Ik heb dit zo ervaren. En wellicht doen jullie het heel anders. En dat is alleen maar mooi. Ik ken ook vrouwen die er even leuk mee omgaan) Maar meestal als ik even met ze gepraat heb blijkt dat ze precies dezelfde boeken erop na hebben geslagen en even onzeker zijn. (Ik heb vaak het idee dat ik nog zelfs wat zekerder in mijn schoenen sta!)
Ik ben nog niet afgestudeerd en ik vraag me vooral af of er nog andere meiden zijn die nog met hun studie bezig zijn en hoe ze daar mee omgaan? Want ik ervaar het toch als een klein obstakel waar de universiteit niet erg aan meewerkt.

groetjes,
Wietske
 
Oh ja! Ik word ook nog steeds gevraagd of het een ongelukje was. Ik kende m'n vriend 2 maanden toen we de stap waagden. Dus ik snap de mensen om me heen ook wel een beetje. Maar het was geen ongelukje! En dan kijkt iedereen ons helemaal vreemd aan omdat we nog zo kort bij elkaar zijn. Maar hoe leg je mensen nou uit dat je elkaars zielsverwant bent en dat je vanaf et moment van ontmoeten wist dat je bij elkaar hoort? Dus ik laat he allemaal maar lekker.
(Ik heb zelfs van de ex scharrel die ik daarvoor nog had de vraag gekregen of het van hem was!!!!! Niet te geloven!!! Ik had hem ondertusen ruim 8 maanden niet gezien)
 

Toen ik zwanger was, was ik 18 en mijn man 30 . Tegen   hem werd gezegd ; "Wat leuk joh, gefeliciteerd enne Geniet er van hé!"   Tegen mij werd gezegd : "Ach meen je dat joh, nou ga je het weg laten halen? Oh je houdt het? Kan je dat wel? En financieel dan? Nou veel succes.."   Dat is toch niet te geloven????!!!!!!!!!????  
Wij houden van elkaar en wilden dat bezegelen met een kind en een huwelijk net als ieder ander...is dat dan zó gek? Blijkbaar wel bij ons. Nu lach ik er om hoor. We hebben inmiddels een gezonde dochter van 7 maanden!!!!
 
Hai Joke...

Wat herkenbaar mijn vriend is 6,5 jaar ouder dan ik en dus 30 toen ik zwanger werd. En ook naar hem toe werd veel positieef gereageerd. En ook de financiele kwestie heb ik naar m'n hoofd gesmeten gekregen. Dat hij een hele goeie baan heeft weegt blijbaar niet mee en dat ik over een paar maanden ook kan afstuderen met goeie vooruitzichten op werk ook niet.
 Woog het bij jullie ook me dat hij 30 was en dus liever eerder kinderen dan later? Wij wilden allebei namelijk niet wachten tot hij tegen de 40 liep en er dan nog aan beginnen. Ik wil graag dat hij nog lekker met z'n kinderen op avontuur kan gaan. En hij ook. Je hebt nou eenmaal meer energie als je wat jonger bent.

groetjes,
Wietske

 
Hallo,

Ik ben zelf ook een jonge moeder van 26 met een dochter van 4 en een dochter van 2 en een 3e kindje op komst. Bij ons heeft er eigenlijk niemand vreemd gereageerd. De meeste mensen denken zoiezo altijd dat wij ouder zijn. We zijn bijna 10 jaar samen en wonen daarvan al 9 jaar samen. We hebben alles wat we willen zijn heel gelukkig samen. Mijn vriend heeft een goede baan. Ik had een goede en leuke baan maar die heb ik omwille van de derde wel laten schieten. Ik vind het nu belangrijker om er voor onze kinderen te zijn. Mijn aandeel was toch niet zo groot omdat ik parttime werkte. Ik kom zelf ook uit een familie waar eigenlijk iedereen best vroeg aan kinderen begint. Ik vind het niet zo zeer belangrijk op welke leeftijd je er aan begint. Ik vind het belangrijker dat je er voor je gevoel er helemaal klaar voor bent. Natuurlijk vind ik de financiele kant ook heel belangrijk. Niet iedereen is dat misschien met mij eens maar dat is misschien ook wel persoonlijk. Ik vind het in ieder geval wel belangrijk. Ik wil mijn kinderen alles kunnen geven wat ik zelf als kind vroeger gemist heb. Mijn kinderen zijn niet door en door verwend en hebben ook niet alles maar ze komen zeker niks tekort.

Groeten Nova
 
Terug
Bovenaan