KID/BAM - een boel onzekerheden!

A

Anoniem

Guest
Hallo allemaal,

25 juli was mijn eerste inseminatie. Ik dacht dat mijn ovulatie nooit zou komen haha en ik had ook nog eens de druk van op vakantie gaan. Gelukkig kwam dan op dag 22 van mijn cyclus toch de gehoopte inseminatie, precies 1 dag voor mijn vakantie. Na de inseminatie moest ik werken en ik denk dat het ongeveer 3 uur na de inseminatie gebeurde... ik tilde een van de kinderen van mijn werk op en ik voelde dat ik even snel naar de wc moest om te gaan kijken wat daar nou precies gebeurde. Ik bleek een grote slijmprop met wat bloed en nog iets anders (waarvan ik dus bang was dat het sperma was) had verloren. Ik maakte me toen al wat zorgen, maar ik heb geprobeerd om gewoon goede hoop te houden. Ook ging ik toch niet uit van een rake eerste poging, dus ik dacht we zien wel verder. Vanaf dag 4 na de inseminatie bekroop me het gevoel van dat het niet raak was. Dus ik begon met wachten op het ongesteld worden. Inmiddels zit ik nu al op dag 39 van mijn cyclus en ik ben nog steeds niet ongesteld! Afgelopen dinsdag heb ik een test gedaan, dat was 2 weken na de inseminatie. Ik dacht, als ik nou even test dan weet ik het zeker. Want ik was er toch veel meer mee bezig dan ik eigenlijk had verwacht (wat eigenlijk nogal naief van me was gezien dit al zooo lang mijn grootste wens is). De test was negatief, dus toen kon ik met zekerheid gaan wachten op het ongesteld worden. Maar hoe langer het duurt, hoe meer hoop er komt dat ik misschien toch wel zwanger ben. Gister dacht ik dat ik ongesteld werd. Ik voelde opluchting en verdriet. Maar wat ik dacht dat het begin van ongesteld zijn was, was slechts alleen een beetje licht roze afscheiding. Vannacht en vandaag helemaal geen bloed verloren en geen gekleurde afscheiding. Ik heb al 1,5 week af en toe krampen in mijn onderbuik en mijn borsten zijn erg gevoelig. Ik denk dat het de voorbodes zijn van ongesteld worden, maar eerlijk gezegd lijken de symptomen van ongesteld worden, mn pms en zwanger zijn zo op elkaar dat ik mezelf toch weer gek loop te maken.
Was ik te vroeg met testen? Moet ik toch gewoon nog ongesteld worden? Maar waarom laat het ongesteld zijn dan zo lang op zich wachten?! In februari hebben ze mn spiraaltje eruit gehaald, die heb ik 3 jaar ofzo gehad. Daarna was mn cyclus redelijk regelmatig, ongeveer 32 dagen. Is mijn lichaam nog aan het wennen zo zonder spiraaltje en kan daarom mijn cyclus nu ineens zo lang duren?

Wat een onzekerheden! Dan is het toch ineens best lastig om het "alleen" te doen. Is er hier iemand die iets van mijn verhaal herkent? Of heeft er iemand tips?

Liefs
 
Zowel langere cyclus als zwangerschap kan volgens mij nog allebei als ik dit zo lees. Wellicht nog een keer testen? ? 
 
Hoi Karlijn, 
Heb je inmiddels al nieuws? Bij mij heeft het een maand of 5 geduurd na het verwijderen van mijn spiraal voordat ik zwanger was. Eerste keer dat ik testte was ik 1 dag overtijd, en toen was de test negatief. 5 dagen later wel positief. Maar dat zegt natuurlijk niks over jouw situatie... 
lastig om het zo alleen te doen, wel heel tof dat je er in je eentje voor gaat! Hou ons op de hoogte, ik duim voor je 
 
 
 
Ik heb een kid dochter lang verhaal geweest maar veel herkenning in jouw verhaal
als je wilt mag je me persoonlijk mailen voor vragen 

mij ben nu alleenstaande moeder van een mooie dochter maar heb veel ervaringen met de trajecten 

Sommige dingen erg persoonlijk dus vandaar dat ik ze liever niet op het forum zet

 
 
hoi allemaal,
bedankt al voor jullie reacties! hier nog steeds geen nieuws. Ik ben nog steeds niet ongesteld geworden, al had ik vanmorgen wel weer een klein beetje gekleurde afscheiding maar het is dat ik er zo op let anders was het me misschien niet eens opgevallen. Ik durf eigenlijk niet zo goed nog een test te gaan doen, bang voor een teleurstelling. 

Nicole, ben je vanaf 'het begin' alleenstaande moeder? Ik ben zelf ook een kid kind, en mijn zusje ook. Ik dacht dus al heel erg veel erover te weten maar tijdens het proces viel dat soms toch best wel tegen. En dan al die onzekerheid die al bij het hele proces kwam kijken nog voordat het insemineren kon beginnen.
En nu is die onzekerheid nog steeds aanwezig natuurlijk maar nu voor wanneer mn ovulatie is en of het raak was. Ik wil er zo graag niet zo veel mee bezig zijn, haha maar dat lukt totaal niet. 
Ik denk dat ik het nog even een paar dagen aankijk, en dan misschien alsnog toch maar nog een keertje testen voor de zekerheid. 
Ik hou jullie op de hoogte!

liefs
 
Spannend!! Wat zegt je gevoel? Misschien is het fijn om nu alvast een moment te prikken waarop je gaat testen?

Zet m op!!
 
Hoi!
ja klopt vanaf het begin alleenstaande moeder en heel bewust voor het kid-traject gekozen.
het word vaak onderschat maar het is best een pittig traject!
veel sterkte en ik hoop op goed nieuws!
wekt wel mijn nieuwsgierigheid voor de toekomst vind ik het "lastig" hoe ik ermee om moet gaan met mijn dochter. Als je het een rare vraag vind en geen antwoord wil geven snap ik het ook maar hoe heb je dat als kind van een donor ervaren? Zou jij dingen anders doen? Ik vind die dingen best moeilijk en blijft me bezig houden.
 
 
jaaaaaaaaa!!!!! Gisteravond in bed dacht ik, morgenochtend moet ik het gewoon gaan doen! Dus ik werd om half 7 wakker, ik die test doen. Met grote ogen en een hartslag van 180 zat ik naar dat steeds donkerder wordende streepje te kijken! Ik kon het gewoon niet geloven. De streep werd ook niet super donker. (achteraf gezien toch wel vrij duidelijk, maar op dat moment was niks duidelijk) Haha dus sinds die tijd niet meer geplast. Zitten lezen en een douch genomen en om 9 uur op de fiets gesprongen naar het kruidvat om nog een test te kopen. Oke, eerlijk gezegd om nog 2 verschillende testen te kopen. Ik als een gek weer terug naar huis gefietst, zowel omdat ik super nodig moest plassen als omdat ik natuurlijk die uitslag wilde zien. Thuis snel die testen gedaan, zowel de goedkoopste als een van clear blue. Beide gaven na nog geen minuut al een zeer duidelijk positieve uitslag! Alleen mn 2 beste vriendinnen zijn inmiddels op de hoogte, haha en jullie nu ;)  woensdag ga ik het mn mama en mn zus vertellen! super spannend! en ik ga morgen mijn moeder al zien, dus ik hoop maar dat ik mijn mond kan houden!! haha want ik wil het graag mama en mn zus tegelijk vertellen, of nouja onthullen! Oh en het ziekenhuis weet het, want die moet je bellen zodra je weet of het raak was of niet. Ik heb meteen een afspraak gekregen voor mijn eerste echo, nog spannender!! 4 september is het zo ver. Ik kan niet wachten! 
Achteraf gezien, waren de lichamelijke symptomen misschien best vrij duidelijk, maar ik durfde er niks van te geloven. In 1 keer raak! Ik geloof het nog steeds niet.

Ik heb wel dus al 2 weken ofzo lichte krampen in mn onderbuik, zoals ik die ook heb voordat ik ongesteld moet worden. Hadden jullie dit ook in het begin van jullie zwangerschap? Niks om me zorgen over te maken? 

Nicole, je mag me alles vragen hoor! Haha en ik zal waarschijnlijk ook op alles gewoon anwoorden ;) Mijn moeder is altijd vanaf jongs af aan eerlijk geweest over de manier waarop mijn zusje en ik ter wereld zijn gekomen. Ik vond het als kind de normaalste zaak van de wereld dat mijn mama de zaadjes in het ziekenhuis had gehaald. Ik wist ook niet beter natuurlijk. Ik heb wel eens als klein kind gezegd dat mijn vader vrachtwagenchauffeur was, dat hij daarom er niet was. Maar ik kan me dit zelf niet herinneren, dat vertelt mijn moeder wel eens als het erover gaat. Ik herinner me zelf wel dat ik al bij de kleuters het verhaal van de zaadjes en mamas eitje en het ziekenhuis aan het vertellen was. Heel lang vond ik het ook wel prima. Ik had een beste vriendin met een leuke vader. Ik weet nog steeds niet of dat een toevoeging was of dat het juist ervoor heeft gezorgd dat ik benieuwd was naar mijn vader. In mijn tijd waren er alleen nog anonieme donoren namelijk. Ik heb als kind wel naar meerdere tv programmas een brief geschreven om te vragen of ze konden helpen mijn vader te zoeken. Ook heb ik een aantal jaar geleden mijn dna op laten nemen in de dna databank van het fiom in de hoop zo een match te vinden met mijn donor of halfbroer/-zussen. Maar dit heeft nog geen resultaat opgeleverd. Mijn zusje en ik staan hier trouwens heel anders in. Zij is nooit op zoek geweest en ik wel. Niet naar een vader, maar gewoon een naam of een foto zou al genoeg zijn. En ik lijk in veel dingen helemaal niet op de familie van mijn moeder, dus ik vraag me dan af of dat van mijn vader komt. Maar ik heb er altijd wel vrede mee gehad ondanks toch die vragen. Er hebben wel eens mensen gevraagd of ik het mijn moeder kwalijk neem, maar dat heb ik nooit begrepen. Ik ben mijn vader dankbaar dat hij de grootste wens van mijn moeder in vervulling heeft gebracht. En ik ben blij voor mijn moeder dat deze mogelijkheid er was. Ik moet wel zeggen dat ik heel blij ben dat er nu geen anonieme donoren meer bestaan. Ik kan mijn kind in ieder geval de optie bieden om iets over zijn/haar vader te weten te komen en hem zelfs een keer te ontmoeten via het ziekenhuis. We gaan zien of mijn kind daar behoefte aan heeft. Ik denk dat ik niet veel anders om zal gaan met het verhaal van de zaadjes uti het ziekenhuis dan dat mijn moeder heeft gedaan. En verder zou ik natuurlijk de opvoeding heel anders doen dan mijn moeder, zoals we allemaal zeggen tot we merken dat we toch veel meer op haa lijken dan we dachten of zouden willen toegeven. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan