afgelopen januari ben ik bevallen van mijn zoon, na 2 dagen in de kraamkliniek te hebben verbleven mochten we saampjes naar huis. Bij thuiskomst had mijn schoonmoeder een spontaan kraamfeestje georganiseerd voor alleen naaste familieleden. Dit pakte natuurlijk helemaal anders uit en mijn hele schoonfamilie inclusief haar buurvrouw kwam langs. Dus 2 dagen na mijn bevalling stond ik hapjes en drankjes uit te delen terwijl het enigste wat ik wou doen was, samen met mijn kleintje in bed kruipen en slapen. Om 10 uur in de avond had ik het wel gezien en ben gaan liggen, niet dat iemand de hint oppikte. Ik weet dat mijn man het allemaal goed bedoelde en het eigenlijk het idee van mijn schoonmoeder was maar hier zijn toch nog de nodige woorden over gevallen. Jammer, want het heeft de relatie met mijn schoonmoeder geen goed gedaan.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Kraamvisite
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Is het verschrikkelijk egoïstisch als ik de eerste week geen kraamvisite wil? Vanwege onbegrijpelijk respectloos gedrag en onbegrip van schoonfamilie.
Ik ben met een natuurlijke spontane bevalling in het ziekenhuis bevallen van mijn eerste mooiste meisje! De voorweeën had ik al vanaf woensdag nacht, en die hielden me flink wakker en waren al flink pijnlijk. De vrijdagavond erna ben ik begonnen met weeën en ze waren ontzettend heftig. Mijn moeder is halverwege de vrijdag naar mij thuis gekomen om s avonds voor ons te koken en heeft uiteindelijk me aangespoord om naar het ziekenhuis te bellen en ernaartoe te gaan. Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze me gestript en vanaf dat moment werd het me allemaal te zwaar, en de weeën te pijnlijk. 2 keer heel heftig en veel moeten overgeven. Al een uur onder de douche gestaan, even in het bevalbad gemogen maar niks hielp. Snachts rond de klok van 3 ben ik voor een ruggenprik naar de OK gegaan. Een hele traumatische ervaring omdat ik al met angst ertegen opzag, en ook omdat ik tijdens het zetten van de prik nog steeds heftige weeën had waarvoor ik niet de kans kreeg ze weg te puffen. Panisch en bijna aan het hyperventileren. Terug op de kamer eindelijk even een paar uurtjes kunnen slapen. En tegen de ochtend liep het gelukkig een stuk sneller. Om 7 uur had ik 7 cm ontsluiting, om 9 uur 9 cm en om kwart na 10 mocht ik beginnen met persen. Begin viel mee, maar tegen het einde aan werd het me steeds zwaarder. 10:56 uur was mijn kleine meid eindelijk daar!
Het genieten kon gaan beginnen... Dacht ik, maar dat werd mij helaas niet gegunt.
Mijn moeder is tijdens de hele bevalling mijn steun en toeverlaat geweest, zonder haar was het waarschijnlijk een nog ergere ervaring dan wat het al was. Zij heeft de eerste momenten gefilmd en gefotografeerd. En nadat de eerste controles er waren geweest, heeft zij afscheid van mij genomen en zouden we nog contact houden over wanneer ze weer kon langskomen. Zij zou nu ook lekker thuis even de slaap inhalen wat ze die nacht had gemist. Mijn zus was ook in het ziekenhuis en zij is na mijn moeders vertrek ook nog even een paar minuten langs gekomen en ook vrij snel weer vertrokken omdat zij ook de hele nacht daar in de wachtkamer heeft gezeten. Nadat mijn zus weer vertrokken was is mijn vriend naar de wachtkamer vertrokken om zijn ouders en zusje op te vangen en te vertellen dat we een mooi dochtertje hebben gekregen. In die tussentijd ben ik nog verzorgd door de verpleegkundige en heeft zij me klaar gemaakt voor de kraamafdeling. Waarvoor de kraamafdeling..? Voor de termijn dat onze kleine spruit gezeten heeft (40 weken en 4 dagen) had ze ondergewicht met 2365 gram. Vandaar dat we langer moesten blijven. Vanuit het vertrek vanaf de verloskamer naar de kraamafdeling begon mijn echte horror pas. (echter besefte ik me deze horror pas savonds laat toen we wilden beginnen onze slaap te krijgen.) Ik heb de hele middag met een lach over me heen laten komen, en ben die nacht compleet gebroken door een gevoel van onbegrijpelijke vernedering! Mijn vriend kwam samen met de verpleegkundige en het kraambed me ophalen bij de verloskamer. Ik ben erop gaan zitten terwijl ik een vrij kort strak T-shirt aanhad en een doorzichtig ziekenhuis onderbroekje met een dik bebloed verband en schaamhaar wat erbovenuit stak. Ze hebben me al onze spullen op het bed bij me gezet en zijn met transport begonnen. 2 verpleegkundige aan mijn bed, en mijn vriend liep met de kleine achter ons. Tot halverwege de gang waar hij tot stop is gekomen bij zijn ouders en zij hun eerste blikken mochten werpen op onze baby, terwijl ik alweer 10 meter verder door een drukke gang werd gerold. Ik heb me nog omgedraaid en zag ze alledrie rondom het bedje meelopen. Eerste momenten wat ik al moest missen. Eenmaal op de kamer zijn we aan de klets geraakt en zijn er verpleegkundige langs gekomen en op een gegeven moment stelde mijn schoonvader voor om even bij de Burger King wat eten te halen voor ons allemaal. In die tussentijd heb ik wat gekletst met m'n schoonmoeder en schoonzusje...Nog steeds in een roes van de hele bevalling niet erbij stil gestaan en het gevoel van niet de mogelijkheid krijgen om me te fatsoeneren zat ik daar nog steeds in dezelfde staat. Toen eenmaal mijn vriend terug was met het eten zijn schoonmoeder en schoonzus vetrokken samen met schoonvader om in de wachtkamer te gaan eten. Mijn vriend heeft me mijn eten aangegeven en gaf aan dat hij meteen naar de wachtkamer ging om het eerste bezoek naar binnen te halen... Tijdens de voorafgaande uren heb ik mee gekregen dat er bezoek zou gaan komen en nogmaals ik zat in zo een roes dat ik het op dat moment allemaal met een lach heb ontvangen. Aan 1 stuk door kwam en ging het bezoek terwijl mijn eten koud werd en ik daar nog steeds op mijn aller charmanst half naakt zat. Eerst oma en opa met een nichtje van m'n vriend, daarna meteen de moeder en vader van dat nichtje, daarna de andere oma met haar partner en daarna nog een keer m'n schoonouders... Niks kunnen genieten van mijn kleine, niet me kunnen fatsoeneren en het eten was fijn afgekoeld en het eten van het ziekenhuis even goed afgekoeld...Eenmaal savonds tussen borstvoeding beurten door wilden we proberen te slapen. Mijn vriend had er niet veel moeite mee, die had het juist zwaar om zijn ogen open te houden... Ik daarentegen begon pas op dat moment alles te laten bezinken van wat er allemaal was gebeurd...ik ben die nacht compleet gebroken en in hysterische tranen uitgebarsten! Ik voelde me compleet vernederd! Ik herinnerde me dat tijdens het bezoek de partner van zijn oma een korte blik had geworpen tussen mijn benen... Hij had dus mooi mijn vol gebloedde broek met uitstekende schaamharen gezien.... Gebroken....compleet... Nog steeds kan ik erom bulken!! Mijn eerste momenten met mijn kleine lieve baby waren me ontnomen... Mijn hele wezen compleet vernederd...ik wilde het liefst de kleine pakken en naar het uiteinde van de wereld vluchten met z'n 2...
We zijn nog 5 dagen lang in het ziekenhuis moeten blijven waarbij ik 3 nachten lang niet geslapen heb vanwege het gejank...overdag sliep ik ook niet omdat ik over de slaap heen was...ik heb op die 5 dagen niet meer dan 7 uurtjes geslapen, ik wilde de borstvoeding op gang krijgen, en je kunt je voorstellen hoe gestresst ik raakte als het niet lukte....ik ben door een hel gegaan! Iedereen zei me: geniet er nu van..die momenten krijg je niet meer terug.. De eerste keer dat ik pas kon genieten van die schoonheid was toen we eindelijk weer thuis waren en even een dagje hebben kunnen acclimatiseren...Dus hierbij nogmaals mijn vraag...ben ik de gemene heks als ik met name van schoonfamilie liever de eerst komende tijd geen en dan ook echt compleet geen visite wil..? Hoe denken jullie hierover..?
Mijn verhaal zal ik moeten leren accepteren en achter me laten...maar dit gun ik mijn ergste vijand nog niet.
Alvast bedankt voor het "luisterend oor"
Groet, Yonneke
Ik ben met een natuurlijke spontane bevalling in het ziekenhuis bevallen van mijn eerste mooiste meisje! De voorweeën had ik al vanaf woensdag nacht, en die hielden me flink wakker en waren al flink pijnlijk. De vrijdagavond erna ben ik begonnen met weeën en ze waren ontzettend heftig. Mijn moeder is halverwege de vrijdag naar mij thuis gekomen om s avonds voor ons te koken en heeft uiteindelijk me aangespoord om naar het ziekenhuis te bellen en ernaartoe te gaan. Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze me gestript en vanaf dat moment werd het me allemaal te zwaar, en de weeën te pijnlijk. 2 keer heel heftig en veel moeten overgeven. Al een uur onder de douche gestaan, even in het bevalbad gemogen maar niks hielp. Snachts rond de klok van 3 ben ik voor een ruggenprik naar de OK gegaan. Een hele traumatische ervaring omdat ik al met angst ertegen opzag, en ook omdat ik tijdens het zetten van de prik nog steeds heftige weeën had waarvoor ik niet de kans kreeg ze weg te puffen. Panisch en bijna aan het hyperventileren. Terug op de kamer eindelijk even een paar uurtjes kunnen slapen. En tegen de ochtend liep het gelukkig een stuk sneller. Om 7 uur had ik 7 cm ontsluiting, om 9 uur 9 cm en om kwart na 10 mocht ik beginnen met persen. Begin viel mee, maar tegen het einde aan werd het me steeds zwaarder. 10:56 uur was mijn kleine meid eindelijk daar!
Het genieten kon gaan beginnen... Dacht ik, maar dat werd mij helaas niet gegunt.
Mijn moeder is tijdens de hele bevalling mijn steun en toeverlaat geweest, zonder haar was het waarschijnlijk een nog ergere ervaring dan wat het al was. Zij heeft de eerste momenten gefilmd en gefotografeerd. En nadat de eerste controles er waren geweest, heeft zij afscheid van mij genomen en zouden we nog contact houden over wanneer ze weer kon langskomen. Zij zou nu ook lekker thuis even de slaap inhalen wat ze die nacht had gemist. Mijn zus was ook in het ziekenhuis en zij is na mijn moeders vertrek ook nog even een paar minuten langs gekomen en ook vrij snel weer vertrokken omdat zij ook de hele nacht daar in de wachtkamer heeft gezeten. Nadat mijn zus weer vertrokken was is mijn vriend naar de wachtkamer vertrokken om zijn ouders en zusje op te vangen en te vertellen dat we een mooi dochtertje hebben gekregen. In die tussentijd ben ik nog verzorgd door de verpleegkundige en heeft zij me klaar gemaakt voor de kraamafdeling. Waarvoor de kraamafdeling..? Voor de termijn dat onze kleine spruit gezeten heeft (40 weken en 4 dagen) had ze ondergewicht met 2365 gram. Vandaar dat we langer moesten blijven. Vanuit het vertrek vanaf de verloskamer naar de kraamafdeling begon mijn echte horror pas. (echter besefte ik me deze horror pas savonds laat toen we wilden beginnen onze slaap te krijgen.) Ik heb de hele middag met een lach over me heen laten komen, en ben die nacht compleet gebroken door een gevoel van onbegrijpelijke vernedering! Mijn vriend kwam samen met de verpleegkundige en het kraambed me ophalen bij de verloskamer. Ik ben erop gaan zitten terwijl ik een vrij kort strak T-shirt aanhad en een doorzichtig ziekenhuis onderbroekje met een dik bebloed verband en schaamhaar wat erbovenuit stak. Ze hebben me al onze spullen op het bed bij me gezet en zijn met transport begonnen. 2 verpleegkundige aan mijn bed, en mijn vriend liep met de kleine achter ons. Tot halverwege de gang waar hij tot stop is gekomen bij zijn ouders en zij hun eerste blikken mochten werpen op onze baby, terwijl ik alweer 10 meter verder door een drukke gang werd gerold. Ik heb me nog omgedraaid en zag ze alledrie rondom het bedje meelopen. Eerste momenten wat ik al moest missen. Eenmaal op de kamer zijn we aan de klets geraakt en zijn er verpleegkundige langs gekomen en op een gegeven moment stelde mijn schoonvader voor om even bij de Burger King wat eten te halen voor ons allemaal. In die tussentijd heb ik wat gekletst met m'n schoonmoeder en schoonzusje...Nog steeds in een roes van de hele bevalling niet erbij stil gestaan en het gevoel van niet de mogelijkheid krijgen om me te fatsoeneren zat ik daar nog steeds in dezelfde staat. Toen eenmaal mijn vriend terug was met het eten zijn schoonmoeder en schoonzus vetrokken samen met schoonvader om in de wachtkamer te gaan eten. Mijn vriend heeft me mijn eten aangegeven en gaf aan dat hij meteen naar de wachtkamer ging om het eerste bezoek naar binnen te halen... Tijdens de voorafgaande uren heb ik mee gekregen dat er bezoek zou gaan komen en nogmaals ik zat in zo een roes dat ik het op dat moment allemaal met een lach heb ontvangen. Aan 1 stuk door kwam en ging het bezoek terwijl mijn eten koud werd en ik daar nog steeds op mijn aller charmanst half naakt zat. Eerst oma en opa met een nichtje van m'n vriend, daarna meteen de moeder en vader van dat nichtje, daarna de andere oma met haar partner en daarna nog een keer m'n schoonouders... Niks kunnen genieten van mijn kleine, niet me kunnen fatsoeneren en het eten was fijn afgekoeld en het eten van het ziekenhuis even goed afgekoeld...Eenmaal savonds tussen borstvoeding beurten door wilden we proberen te slapen. Mijn vriend had er niet veel moeite mee, die had het juist zwaar om zijn ogen open te houden... Ik daarentegen begon pas op dat moment alles te laten bezinken van wat er allemaal was gebeurd...ik ben die nacht compleet gebroken en in hysterische tranen uitgebarsten! Ik voelde me compleet vernederd! Ik herinnerde me dat tijdens het bezoek de partner van zijn oma een korte blik had geworpen tussen mijn benen... Hij had dus mooi mijn vol gebloedde broek met uitstekende schaamharen gezien.... Gebroken....compleet... Nog steeds kan ik erom bulken!! Mijn eerste momenten met mijn kleine lieve baby waren me ontnomen... Mijn hele wezen compleet vernederd...ik wilde het liefst de kleine pakken en naar het uiteinde van de wereld vluchten met z'n 2...
We zijn nog 5 dagen lang in het ziekenhuis moeten blijven waarbij ik 3 nachten lang niet geslapen heb vanwege het gejank...overdag sliep ik ook niet omdat ik over de slaap heen was...ik heb op die 5 dagen niet meer dan 7 uurtjes geslapen, ik wilde de borstvoeding op gang krijgen, en je kunt je voorstellen hoe gestresst ik raakte als het niet lukte....ik ben door een hel gegaan! Iedereen zei me: geniet er nu van..die momenten krijg je niet meer terug.. De eerste keer dat ik pas kon genieten van die schoonheid was toen we eindelijk weer thuis waren en even een dagje hebben kunnen acclimatiseren...Dus hierbij nogmaals mijn vraag...ben ik de gemene heks als ik met name van schoonfamilie liever de eerst komende tijd geen en dan ook echt compleet geen visite wil..? Hoe denken jullie hierover..?
Mijn verhaal zal ik moeten leren accepteren en achter me laten...maar dit gun ik mijn ergste vijand nog niet.
Alvast bedankt voor het "luisterend oor"
Groet, Yonneke
Wat verschrikkelijk! Ik heb zelf ook een traumatische bevalling gehad, maar tijdens de kraamweek overkwam het me allemaal maar wat. Met als gevolg dat we dagelijks 2 of 3x visite kregen, superdruk natuurlijk. Bij een eventueel volgende kindje wil ik de kraamweek zo rustig mogelijk houden. Bijv alleen opa en oma. De rest kan vast wel een weekje wachten.
Het is echt niet raar om eerst een week alleenmaar van elkaar te genieten. Laat mensen okk gerust weten dat je spontane bezoekjes, ook al is het maar 5 minuten, niet op prijs stelt. Helemaal niet raar, maar juist ontzettend verstandig!
Sterkte, en probeer samen te genieten!
Het is echt niet raar om eerst een week alleenmaar van elkaar te genieten. Laat mensen okk gerust weten dat je spontane bezoekjes, ook al is het maar 5 minuten, niet op prijs stelt. Helemaal niet raar, maar juist ontzettend verstandig!
Sterkte, en probeer samen te genieten!
We hebben bij onze dochter ongeveer 2-3 kraamvisites per week gehad. Na 4 maanden moest ik weer aan het werk en hadden we eindelijk alle bezoek gehad. Er kwamen veel meer mensen op bezoek dan we verwacht hadden.
Mijn vriend en ik waren er na 3 weken al klaar mee, al die verplichtingen. ‘Vage kennissen of familie leden die je amper zag’. We hebben wel heel duidelijk op het kaartje gezet om een afspraak te maken en wij hebben duidelijk altijd een uurtje afgesproken van zolaat tot zo laat. De meeste hielden zich daar netjes aan. Ouders en schoonouders zijn de eerste dag geweest en zelfs daarna alleen op afspraak (het liefst zijn ze er iedere dag). Wat helpt is om heel erg je eigen grenzen aan te geven.
En aangezien ik in wisseldiensten werk en behoorlijk wat avonden van huis ben zijn onze avonden samen heilig tegenwoordig. Geen bezoek.
Mijn vriend en ik waren er na 3 weken al klaar mee, al die verplichtingen. ‘Vage kennissen of familie leden die je amper zag’. We hebben wel heel duidelijk op het kaartje gezet om een afspraak te maken en wij hebben duidelijk altijd een uurtje afgesproken van zolaat tot zo laat. De meeste hielden zich daar netjes aan. Ouders en schoonouders zijn de eerste dag geweest en zelfs daarna alleen op afspraak (het liefst zijn ze er iedere dag). Wat helpt is om heel erg je eigen grenzen aan te geven.
En aangezien ik in wisseldiensten werk en behoorlijk wat avonden van huis ben zijn onze avonden samen heilig tegenwoordig. Geen bezoek.