Ja, dat herken ik wel! Bij mijn eerste zwangerschap deed ik er alles aan dat mensen het niet door hadden en wilde ik het pas na de 1e goede echo vertellen aan mensen dichtbij en na 12 weken aan de rest. Na de mola zwangerschap, waar ik echt heeeeeeel erg ziek van ben geweest en nog steeds doktersbezoeken nodig heb, ben ik er wat makkelijker in geworden. Zeker naar mensen dichtbij. Het is zoals het is en soms vraag ik me af waarom ik zo geheimzinnig deed de 1e keer. Dit is gewoon hoe het gaat, niet alle zwangerschappen gaan goed.. Tuurlijk vertel ik niet alles aan iedereen, maar de mensen die er iets van merken staan blijkbaar genoeg dichtbij dat ik er ook geen geheim meer van maak. En eerlijk gezegd is dat ook een positieve ervaring geweest. We hebben zoooo veel hulp gekregen en doordat mensen onze situatie kennen, vragen ze eigenlijk ook niet meer 'of we al bezig zijn met een 2e'. Dus dat is eigenlijk heel fijn!
Lotgenoten die moeten wachten met kinderwens?
- Onderwerp starter Gebruikeranoniemm
- Startdatum
Heel begrijpelijk dat je dat wilt weten zou ik zelf ook hebben. Goed dat je daar al naar hebt gevraagd om dat te doen. Hopelijk is ivf niet nodig.
Wij hebben naast onze sterrendochter nog geen nieuwe zwangerschap gehad. Na het wachten om weer te mogen beginnen kregen we corona waardoor we nog eens 3 maanden moesten wachten ivm het effect van koorts op de zaad kwaliteit. Die was ik ook nog vergeten te noemen haha. Was echt even een flinke tegenvaller toen er dit te horen kregen, maar achteraf gezien ging die tijd nog best snel. Ik heb me inderdaad ook gefocust op een gezonde levensstijl. Sporten weer oppaken etc. Zitten nu ook weer te wachten hebben nu een rustmaand die overigens langer zou kunnen gaan duren door een verhuizing van ons fertiliteitscentrum. Met een beetje geluk hebben we dit jaar nog een terugplaatsing maar kans is aanwezig dat het misschien pas februari/maart wordt (ofwel weer 3 maanden verder?) ondertussen ben ik wachten en tegenslagen wel gewend?
Bij ons weten veel mensen om ons heen over ons traject. Wat ik aan een kant fijn vindt omdat als ik ff een kut dag heb ze weten waar het door kan komen. Mensen zijn heel begripvol en vragen soms heel voorzichtig hoe het gaat maar zeggen ook vaak als je er niets over kwijt wil ik geen antwoord hoef te geven. Als je niet wilt dat ze we weten dat jullie het proberen kan je nu ook zeggen dat jullie het nu toch allemaal weer even on hold zetten door alles wat er is gebeurd nu.
Wij hebben naast onze sterrendochter nog geen nieuwe zwangerschap gehad. Na het wachten om weer te mogen beginnen kregen we corona waardoor we nog eens 3 maanden moesten wachten ivm het effect van koorts op de zaad kwaliteit. Die was ik ook nog vergeten te noemen haha. Was echt even een flinke tegenvaller toen er dit te horen kregen, maar achteraf gezien ging die tijd nog best snel. Ik heb me inderdaad ook gefocust op een gezonde levensstijl. Sporten weer oppaken etc. Zitten nu ook weer te wachten hebben nu een rustmaand die overigens langer zou kunnen gaan duren door een verhuizing van ons fertiliteitscentrum. Met een beetje geluk hebben we dit jaar nog een terugplaatsing maar kans is aanwezig dat het misschien pas februari/maart wordt (ofwel weer 3 maanden verder?) ondertussen ben ik wachten en tegenslagen wel gewend?
Bij ons weten veel mensen om ons heen over ons traject. Wat ik aan een kant fijn vindt omdat als ik ff een kut dag heb ze weten waar het door kan komen. Mensen zijn heel begripvol en vragen soms heel voorzichtig hoe het gaat maar zeggen ook vaak als je er niets over kwijt wil ik geen antwoord hoef te geven. Als je niet wilt dat ze we weten dat jullie het proberen kan je nu ook zeggen dat jullie het nu toch allemaal weer even on hold zetten door alles wat er is gebeurd nu.
@mama van yara; ja daar heb je helemaal gelijk in. Bij mijn eerste zwangerschap was ik soms aan het werken en was ik ontzettend misselijk maar deed ik net alsof er niets aan de hand was, zo irritant. Of als ik na mijn zwangerschap een keer misselijk was dat ze meteen zeiden; ben je zwanger?
Zoiezo zien veel mensen het meteen als ik zwanger ben. Deze keer had ik meteen grotere borsten gekregen de eerste week na mijn positieve test. Zelfs een aantal mannelijke collega's zeiden; je hebt dikke tieten gekregen, ben je zwanger? ?
haha
Dus ik zou het nu bijvoorbeeld na de eerste goede echo (bij 6 weken) al vertellen aan mensen die dichtbij staan. En mensen die echt heel erg dichtbij staan al meteen na de positieve test, zodat ze me ook kunnen steunen.
Zoiezo zien veel mensen het meteen als ik zwanger ben. Deze keer had ik meteen grotere borsten gekregen de eerste week na mijn positieve test. Zelfs een aantal mannelijke collega's zeiden; je hebt dikke tieten gekregen, ben je zwanger? ?
hahaDus ik zou het nu bijvoorbeeld na de eerste goede echo (bij 6 weken) al vertellen aan mensen die dichtbij staan. En mensen die echt heel erg dichtbij staan al meteen na de positieve test, zodat ze me ook kunnen steunen.
@ Zwindo;
Is dat nu nog steeds zo dat je 3 maanden moet wachten met zwanger worden als jij of je partner corona heeft? Ik dacht dat dat alweer achterhaald was.
En heb jij last van corona mbt tot je behandelingen? Heeft dat stil gestaan?
Dan kan ik me daarop voorbereiden, mocht ik het nodig hebben.
Is dat nu nog steeds zo dat je 3 maanden moet wachten met zwanger worden als jij of je partner corona heeft? Ik dacht dat dat alweer achterhaald was.
En heb jij last van corona mbt tot je behandelingen? Heeft dat stil gestaan?
Dan kan ik me daarop voorbereiden, mocht ik het nodig hebben.
Poeheeee, wat een heftig verhaal! In 1x je eileider verwijderd en je blindedarm. Heb je een lang herstel gehad?
Ik zal mijn verhaal delen. Ben in totaal 6 x 'spontaan' zwanger geweest. De eerste x was een bbz die spontaan is losgekomen. Ben toen wel in t ziekenhuis geweest, maar in mijn baarmoeder was toen niks te zien, terwijl mijn hcg wel hoog was. Kort daarna heb ik toen een miskraam gekregen. Daarna 2 zwangerschappen met 'spontane miskramen'. Vierde zwangerschap was weer een bbz waarbij mijn rechter eileider is verwijderd. Vijfde zwangerschap was een missed abortion, losgekomen door misoprospol. Zesde zwangerschap was een cornuale. Dan zit de bevruchting in een hoek van de baarmoeder. Gevaarlijk, want daar kan het niet groeien. Als het dat wel doet is het schijnbaar nog met meer risico dan een bbz. Toen was miso of een curretage geen optie, waardoor ik mtx heb gekregen. Daar reageerde ik goed op. In de zin, het kwam los. Alleen met zoveel pijn dat ik t niet vertrouwde en naar t ziekenhuis ben gegaan. Daar ben ik de nacht gebleven. Toen verloor ik het vruchtje en nam de pijn af. Ik hoop dat het bij jou iets milder verloopt. Want het was geen pretje. Zat ook wel met een dilemma om dit nu met je te delen. Ik wil niet bang maken ofzo. Wij zaten toen al een tijd in een fertiliteit traject. Ik werd wel zwanger maar t ging dus telkens fout. Aan diverse medicijnstudies meegedaan, diverse onderzoeken, hsgs, bloedtesten etc... Nergens kwam iets uit naar voren. Behalve dat ik factor v leiden heb. Uiteindelijk was onze eigen hypothese samen met de gynaecoloog dat er toch iets was in mijn eileiders wat niet goed werkte. Dit door 2x een bbz en 1x cornuaal. Mogelijk dat daardoor de andere drie vruchtjes ook niet goed waren. De oplossing was IVF.... Leek heel plausibel. En bleek dit ook te zijn! We hebben nu een gezonde dochter van 7,5 maand. Ons IVF traject hebben we als soepel ervaren, terwijl het natuurlijk best pittig was. Maar afgezet tegen de voorliggende jaren bedoel ik. Het is ons gelukt om dat als nieuwe start te beschouwen en dit los te koppelen van de 4,5 jaar ervoor. Kortom, ik heb echt ervaren dat je de hoop niet op moet geven. Al was ik dat punt soms echt nabij....
Hoe voel je je nu zo enkele uren na de injectie?
Ik zal mijn verhaal delen. Ben in totaal 6 x 'spontaan' zwanger geweest. De eerste x was een bbz die spontaan is losgekomen. Ben toen wel in t ziekenhuis geweest, maar in mijn baarmoeder was toen niks te zien, terwijl mijn hcg wel hoog was. Kort daarna heb ik toen een miskraam gekregen. Daarna 2 zwangerschappen met 'spontane miskramen'. Vierde zwangerschap was weer een bbz waarbij mijn rechter eileider is verwijderd. Vijfde zwangerschap was een missed abortion, losgekomen door misoprospol. Zesde zwangerschap was een cornuale. Dan zit de bevruchting in een hoek van de baarmoeder. Gevaarlijk, want daar kan het niet groeien. Als het dat wel doet is het schijnbaar nog met meer risico dan een bbz. Toen was miso of een curretage geen optie, waardoor ik mtx heb gekregen. Daar reageerde ik goed op. In de zin, het kwam los. Alleen met zoveel pijn dat ik t niet vertrouwde en naar t ziekenhuis ben gegaan. Daar ben ik de nacht gebleven. Toen verloor ik het vruchtje en nam de pijn af. Ik hoop dat het bij jou iets milder verloopt. Want het was geen pretje. Zat ook wel met een dilemma om dit nu met je te delen. Ik wil niet bang maken ofzo. Wij zaten toen al een tijd in een fertiliteit traject. Ik werd wel zwanger maar t ging dus telkens fout. Aan diverse medicijnstudies meegedaan, diverse onderzoeken, hsgs, bloedtesten etc... Nergens kwam iets uit naar voren. Behalve dat ik factor v leiden heb. Uiteindelijk was onze eigen hypothese samen met de gynaecoloog dat er toch iets was in mijn eileiders wat niet goed werkte. Dit door 2x een bbz en 1x cornuaal. Mogelijk dat daardoor de andere drie vruchtjes ook niet goed waren. De oplossing was IVF.... Leek heel plausibel. En bleek dit ook te zijn! We hebben nu een gezonde dochter van 7,5 maand. Ons IVF traject hebben we als soepel ervaren, terwijl het natuurlijk best pittig was. Maar afgezet tegen de voorliggende jaren bedoel ik. Het is ons gelukt om dat als nieuwe start te beschouwen en dit los te koppelen van de 4,5 jaar ervoor. Kortom, ik heb echt ervaren dat je de hoop niet op moet geven. Al was ik dat punt soms echt nabij....
Hoe voel je je nu zo enkele uren na de injectie?
Zo jeetje, wat heb jij veel meegemaakt. Dat gun je echt niemand. Gelukkig hebben jullie alsnog een dochter gekregen!
Ik voel me goed, ik moet wat vaker naar de wc en ben soms een beetje misselijk en duizelig, maar verder nog niks.
Mag ik vragen hoe zo'n traject in grote lijnen in zijn werk gaat? Stel mijn eileider zou potdicht zitten en ik zou ivf moeten, wat moet ik me daar dan bij voorstellen?
Sorry voor de vele vragen. ?
Ik voel me goed, ik moet wat vaker naar de wc en ben soms een beetje misselijk en duizelig, maar verder nog niks.
Mag ik vragen hoe zo'n traject in grote lijnen in zijn werk gaat? Stel mijn eileider zou potdicht zitten en ik zou ivf moeten, wat moet ik me daar dan bij voorstellen?
Sorry voor de vele vragen. ?
Mijn herstel van de operatie duurde trouwens wel 6 weken. De eerste weken kon ik niet eens liggen van de pijn, als ik dat deed dan leek het alsof ik met 100 messen werd gestoken. Dus de eerste 2 weken heb zittend op de bank geslapen. En dus 6 weken niet gewerkt. Als ik de trap op liep was ik helemaal buiten adem, ik dacht dit komt nooit meer goed. Maar wel dus. ?
Je lijf kan echt meer aan dan je denkt! Dat ga je nu ook bewijzen. Moet je nog een x terug naar het ziekenhuis ofzo?
Er zijn voor IVF verschillende varianten volgens mij. Ik heb van mezelf een regelmatige cyclus. Dus ik ben op mijn vierde cyclusdag gonal f gaan spuiten. Daar kwam dacht op dag 10 een ander hormoon bij. Toen moest ik vanaf dag 12 ofzo voor echo's naar t ziekenhuis, zodat ze konden kijken of er follikels groeiden. En hoeveel en hoe groot ze waren. Ik kreeg toen om de dag een echo, tot er een aant groot genoeg waren voor de punctie. Vlak voor de punctie kreeg ik een hormoon decapeptyl en ovitrelle dacht ik om de eisprong op te wekken, zodat met zekerheid gezegd kon worden dat deze kwam binnen (volgens mij) 24 uur. Dan plannen ze de punctie in en dat komt best nauw, dat moet qua tijd exact kloppen. Mijn hormoon stimulatie ging zo goed, dat ik overstimulatie had. Gelukkig kon de punctie wel doorgaan. De laatste dag voor de punctie voelde ik me een waggelende kip, maar verder had ik nergens last van. De punctie is goed gegaan en daarna moest ik enkele dagen rustig aan doen en veel water drinken. Dit ivm de overstimulatie. Achteraf was ik wel blij, we hadden door de overstimulatie veel eicellen die bevrucht konden worden. Dat proces is ook goed verlopen, waardoor we naast de verse terugplaatsing ook een groot aantal embryo's hadden die ingevroren werden. Onze verse terugplaatsing is niet gelukt. De cryo terugplaatsing daarna ook niet. Toen lag ons traject even stil ivm Corona (tussen maart en mei 2020). En de volgende cryo terugplaatsing was het raak. Dus wij kijken er heel goed op terug. Zeker omdat je ook regelmatig verhalen hoort over weinig eicellen, geen bevruchting en, enorme last van de hormonen, embryo's die niet goed ontdooien. Dus ik ben echt onder aan de streep een heel dankbaar mens op dit moment. Ik kan echt zeggen dat het het waard is geweest voor ons.
Er zijn voor IVF verschillende varianten volgens mij. Ik heb van mezelf een regelmatige cyclus. Dus ik ben op mijn vierde cyclusdag gonal f gaan spuiten. Daar kwam dacht op dag 10 een ander hormoon bij. Toen moest ik vanaf dag 12 ofzo voor echo's naar t ziekenhuis, zodat ze konden kijken of er follikels groeiden. En hoeveel en hoe groot ze waren. Ik kreeg toen om de dag een echo, tot er een aant groot genoeg waren voor de punctie. Vlak voor de punctie kreeg ik een hormoon decapeptyl en ovitrelle dacht ik om de eisprong op te wekken, zodat met zekerheid gezegd kon worden dat deze kwam binnen (volgens mij) 24 uur. Dan plannen ze de punctie in en dat komt best nauw, dat moet qua tijd exact kloppen. Mijn hormoon stimulatie ging zo goed, dat ik overstimulatie had. Gelukkig kon de punctie wel doorgaan. De laatste dag voor de punctie voelde ik me een waggelende kip, maar verder had ik nergens last van. De punctie is goed gegaan en daarna moest ik enkele dagen rustig aan doen en veel water drinken. Dit ivm de overstimulatie. Achteraf was ik wel blij, we hadden door de overstimulatie veel eicellen die bevrucht konden worden. Dat proces is ook goed verlopen, waardoor we naast de verse terugplaatsing ook een groot aantal embryo's hadden die ingevroren werden. Onze verse terugplaatsing is niet gelukt. De cryo terugplaatsing daarna ook niet. Toen lag ons traject even stil ivm Corona (tussen maart en mei 2020). En de volgende cryo terugplaatsing was het raak. Dus wij kijken er heel goed op terug. Zeker omdat je ook regelmatig verhalen hoort over weinig eicellen, geen bevruchting en, enorme last van de hormonen, embryo's die niet goed ontdooien. Dus ik ben echt onder aan de streep een heel dankbaar mens op dit moment. Ik kan echt zeggen dat het het waard is geweest voor ons.