Maar laten huilen.....

Hoi,
Hier nog een twijfelende moeder... Wij hebben een tweeling van 3 maanden die de eerste 7 weken alleen maar gehuild hebben. We kregen van het CB ook de aanbeveling om rust&regelmaat aan te houden, maar dat werkte niet zo goed. Nou ja.. waarschijnlijk had het uiteindelijk wel gewerkt, maar laten huilen is bij een tweeling een hels concert dat niet zo 1-2-3 over gaat (zeker niet binnen 30 minuten, laat staan 10 minuten, want ze blijven elkaar aansteken), en we trokken dat echt niet. Alternatief is echter in slaap wiegen, maar dan kan je dus nooit in je eentje de verzorging doen want dan loop je aardig achter de feiten aan. Nu hebben we tot nu toe de luxe gehad dat er heel veel hulp is geweest en er dus genoeg handen zijn om ze in slaap te wiegen. Dat kan natuurlijk niet zo doorgaan, maar wat te doen als je alleen bent? Ik ben ook van mening dat je ze nu nog niet kunt verwennen (en beperkt gewennen), maar ik heb armen en handen tekort om ze tegelijkertijd te troosten.
Hoe kan ik de 'huilschade' beperken? (en dan bedoel ik niet letterlijk dat laten huilen schadelijk is).
groetjes, Rudy
 
quote: mimpi reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('07-10-2008 22:00:31'));

Hoi,
Hier nog een twijfelende moeder... Wij hebben een tweeling van 3 maanden die de eerste 7 weken alleen maar gehuild hebben. We kregen van het CB ook de aanbeveling om rust ®elmaat aan te houden, maar dat werkte niet zo goed. Nou ja.. waarschijnlijk had het uiteindelijk wel gewerkt, maar laten huilen is bij een tweeling een hels concert dat niet zo 1-2-3 over gaat (zeker niet binnen 30 minuten, laat staan 10 minuten, want ze blijven elkaar aansteken), en we trokken dat echt niet. Alternatief is echter in slaap wiegen, maar dan kan je dus nooit in je eentje de verzorging doen want dan loop je aardig achter de feiten aan. Nu hebben we tot nu toe de luxe gehad dat er heel veel hulp is geweest en er dus genoeg handen zijn om ze in slaap te wiegen. Dat kan natuurlijk niet zo doorgaan, maar wat te doen als je alleen bent? Ik ben ook van mening dat je ze nu nog niet kunt verwennen (en beperkt gewennen), maar ik heb armen en handen tekort om ze tegelijkertijd te troosten.
Hoe kan ik de 'huilschade' beperken? (en dan bedoel ik niet letterlijk dat laten huilen schadelijk is).
groetjes, Rudy


Hoi Rudy,
Een tweeling is natuurlijk weer een verhaal apart... het lijkt me iets heel bijzonders, maar het is eigenlijk een "foutje van de natuur" om het zo maar te zeggen, waar ik mee bedoel dat eigenlijk t lichaam van een vrouw en jouw rol als mama niet zijn berekend op 2 baby's tegelijk, wat de nodige ongemakken kan veroorzaken... het zorgt voor veel praktische problemen. Mijn beste vriendin heeft een tweeling van 2,5 dus heb t van dichtbij meegemaakt, en t 1e levensjaar van die 2 is bijna helemaal aan haar voorbij gegaan, ze heeft er amper van kunnen genieten omdat t zo hectisch was, ze huilden heel veel en inderdaad kwam ze armen te kort. Ze had ook echt veel hulp nodig, daarom was ik er vaak om te helpen, en ook andere familieleden en vrienden. Dat moet je ook echt doen hoor, hulp inschakelen! Want je kan 2 huilende baby's nou eenmaal amper of niet in je eentje troosten. Als de kids eenmaal zelfstandiger worden is t geweldig, die 2 meiden van 2,5 zijn echt elkaars maatjes en hebben de grootste lol samen, hoeven echt niet vermaakt te worden hihi. Maar t eerste jaar kan echt zwaar zijn, en is helemaal geen afgang ofzo hoor, om toe te geven dat je hulp nodig hebt. Beide baby's hebben toch behoefte om getroost en geknuffeld te worden, en je kan jezelf niet in 2en splitsen.... Laten huilen is natuurlijk met 2 baby's wat verleidelijker en misschien kan t soms  niet anders, maar ik ben er toch van overtuigd dat t niet zo goed is voor de vertrouwensband met een baby... dus elk paar handen extra is meegenomen toch!!

Heb je een man of vriend die eventueel ouderschapsverlof zou kunnen regelen? Zou ook hele welkome hulp zijn denk ik...

Nou suc6 ermee!


 
Ja, dat van dat eerste jaar bij een tweeling had ik ook al begrepen... en ik kan me er nu alles bij voorstellen. Want iedereen roept maar dat bij 3 maanden alles makkelijker wordt, maar dat is hier nog niet aan de orde hoor..
Ik ga begin november weer werken, 3 dagen, en mijn man werkt 4 dagen. Maar hij neemt nu elke week een dag extra vrij. Daarnaast zijn mijn schoonouders er heel vaak om te helpen, dat is natuurlijk super. Verder af en toe mijn ouders of een tante. Maar eerlijk gezegd wordt ik het langzaam ook zat om continue andere mensen om me heen te hebben. Ik zou zo graag alleen met de kids willen zijn. Vind het niet erg dat het hard werken is en dat ik dan weinig/geen tijd heb voor andere dingen, dat is nu eenmaal zo en dat wordt in de loop van de jaren weer beter. Maar het blijft een dilemma om continue je aandacht zo te moeten verdelen als ze huilen. Ik probeer de 'doorhuil-grens' dan ook op max 5 minuten te zetten.
We blijven aanmodderen hier!
groetjes, Rudy
 
@ Mimpi, Jeetje pittig zeg. Ik snap dat je af en toe met je handen in het haar zit zeg. Ik heb dat al met 1 baby en een dreumes, als die tegelijk los gaan hahaha. PFFFFFF, dan kan  je zeker hulp gebruiken. Maar ik kan   me ook goed voorstellen dat je gewoon lekker alleen wilt zijn met je kroost. Ik had tijdens de eerste  maanden van mijn kleine ook continu familie in huis om  te helpen ( was zelf ziek ) en was het na een tijd helemaal zat. Kon iedereen mijn huis wel uitkijken haha.
Misschien om je een beetje gerust te stellen. Het ergste huilen werd bij mijn eerste na 4 maanden minder. Bij Fenna neemt het nu ook steeds meer af ( is  bijna 4 maand )  .

@ Jack.  Ik ben er ook niet voor om je kind aan zijn of haar lot over te laten, maar ik denk dat niemand hier dat zou doen. Een kind kan idd zoals je schreef huilen van pijn, honger, kou of warmte, maar ook van vermoeidheid of overprikkeld zijn. Uiteraard ga ik altijd eerst na of er niet iets aan de hand is. Maar ook van die laatste 2 kan een kind behoorlijk gefrusteerd huilen. Naar mijn mening is troosten door aaien, oppakken zingen enz enz alleen maar weer meer prikkels aanbieden. Bij een al overprikkeld kind, lijkt me dat dan juist niet handig. Maar als er wel echt iets is, is het natuurlijk wel DE manier om te troosten.  Natuurlijk wil je ze dan een gevoel van geborgenheid geven.
Ik geef  bij vermoeidheid  vaak alleen de speen. Het  werkt bij mijn kleine heel goed. Ik heb dan ook echt niet het gevoel dat ik ze zich niet geborgen voelt. Ze weet juist waar ze aan toe is. Het is voorspelbaar, dat kan ook een vorm van geborgenheid zijn.
Maarja, ik denk gewoon dat iedereen idd zijn gevoel moet volgen. Moederintstinct heb je idd niet voor niks. En ieder kindje is natuurlijk ook weer anders.
 
@Mimpi: ik kan me goed voorstellen dat je er aardig doorheen zit en dat je het inmiddels wel zat bent om altijd "vreemden" erbij te hebben in je huis. Maar een kant en klare oplossing weet ik zo ook niet. Heb je al geprobeerd om je tweeling apart te leggen, zodat ze niet wakker worden van elkaar? Dat is het enige wat ik op dit moment kan bedenken.

@Jesse_smum: ik mis iets in jou opsomming waarom baby's huilen. Er zijn een heleboel baby's die huilen omdat ze gewoon moe zijn. Voor hen is huilen het eerste teken van vermoeidheid, waar anderen beginnen te gapen of in de oogjes te wrijven beginnen deze baby's te huilen. Ieder kindje is nou eenmaal anders. Blijkbaar wil of kun jij dit niet snappen. Want juist door deze kindjes iedere keer als ze huilen op te pakken ontneem je ze de kans om fijn in slaap te vallen en huilen ze juist alleen maar meer in plaats van minder.
Ik geloof niet dat hier 1 moeder tussen zit die haar kind overstuur laat huilen. Zoals ik eerder al zei moet je je kindje zeker troosten als er iets anders aan de hand is. Maar een kindje dat het nodig heeft om even te huilen om te kunnen slapen moet je die kans geven. En dat heeft helemaal niets te maken met het wel of niet geven van geborgenheid.

Waar ik het zeker wel mee eens ben is dat je moedergevoel het belangrijkste is, daar moet je op (leren) vertrouwen. En neem alleen tips en adviezen aan waar je je goed bij voelt, of waarvan je zoiets hebt: "dat ik daar niet zelf aan heb gedacht, dat is een goede".
 
Wat blijft dit toch een moeilijk iets, wel of niet je kindje laten huilen.
Daar zullen toch altijd meningsverschillen over blijven.
Ik werk zelf al 7 jaar in de kinderopvang en heb al tig meningen en argumenten gehoord.
En heb dit natuurlijk ook al tig keer in de praktijk gezien.
Kijk als jij een moeder bent die altijd met haar kindje thuis is dan kan je inderdaad je kindje altijd oppakken en niet laten huilen.
Maar wat dacht je dan als je kindje naar de creche gaat of naar een gastouder of misschien een oppas??
Daar zal het niet altijd zo gaan(helaas?).
Ja of dit nou wel of niet goed is voor een kindje om af en toe te huilen daar denkt iedereen anders over.
Zelf vind ik overstuur laten huilen inderdaad geen optie, maar dat zullen ook niet veel moeders doen.
Als ik kijk naar mijn eigen mannetje... tja... die huilt ook weleens.
Wat nou als je onder de douche staat??
Of zo zijn er wel meer van die   situaties te noemen.
Soms kan het gewoon niet anders..
Elk kindje is anders en elke aanpak is anders!

 
quote: leeuwtje06 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('08-10-2008 13:22:51'));

@Mimpi: ik kan me goed voorstellen dat je er aardig doorheen zit en dat je het inmiddels wel zat bent om altijd "vreemden" erbij te hebben in je huis. Maar een kant en klare oplossing weet ik zo ook niet. Heb je al geprobeerd om je tweeling apart te leggen, zodat ze niet wakker worden van elkaar? Dat is het enige wat ik op dit moment kan bedenken.

@Jesse_smum: ik mis iets in jou opsomming waarom baby's huilen. Er zijn een heleboel baby's die huilen omdat ze gewoon moe zijn. Voor hen is huilen het eerste teken van vermoeidheid, waar anderen beginnen te gapen of in de oogjes te wrijven beginnen deze baby's te huilen. Ieder kindje is nou eenmaal anders. Blijkbaar wil of kun jij dit niet snappen. Want juist door deze kindjes iedere keer als ze huilen op te pakken ontneem je ze de kans om fijn in slaap te vallen en huilen ze juist alleen maar meer in plaats van minder.
Ik geloof niet dat hier 1 moeder tussen zit die haar kind overstuur laat huilen. Zoals ik eerder al zei moet je je kindje zeker troosten als er iets anders aan de hand is. Maar een kindje dat het nodig heeft om even te huilen om te kunnen slapen moet je die kans geven. En dat heeft helemaal niets te maken met het wel of niet geven van geborgenheid.

Waar ik het zeker wel mee eens ben is dat je moedergevoel het belangrijkste is, daar moet je op (leren) vertrouwen. En neem alleen tips en adviezen aan waar je je goed bij voelt, of waarvan je zoiets hebt: "dat ik daar niet zelf aan heb gedacht, dat is een goede".


Dat klopt idd, dat heb ik ook gezegd, daar heb je dan overheen gelezen, dat als je ziet dat een kind doodmoe is, dat je t dan niet op hoeft te pakken, maar soms kunnen ze dan toch overstuur raken, en dan kun je ze wel 3 kwartier laten huilen totdat ze in slaap vallen, maar, zoals ik zei, ik doe dan altijd gewoon even laten weten dat ik er ben, al is t maar door een aai over t hoofdje, of weer even goed instoppen als ze zich losworstelen, of soms alleen maar weer de speen erin doen. Maar ik weet uit ervaring dat sommige mensen (ook op t CB!) advies geven om een kind gewoon te laten huilen, maximaal een half uur lang, maakt niet uit of ze zelfs tranen van overstuurheid krijgen, en als ze dan een minuut stil zijn, mag je ze weer opnieuw een half uur laten huilen. Nou ja, het blijft een persoonlijke mening, maar ik vind dat echt bizar. Ik ben toen best wel boos geworden op t CB toen ze dat zeiden, als n kind zo huilt dat ze zelfs tranen krijgen, dan is dat niet t zelfde als zachtjes jengelen om in slaap te komen. Natuurlijk, Jesse maakt soms ook nog wel wat geluiden voor hij in slaap valt, maar dat noem ik geen huilen! En geen van ons allen hier is een expert op t gebied van kinderen, dus ik wil hier zeker ook niet de indruk wekken alsof ik vind dat ik de wijsheid in pacht heb ofzo, ik wilde alleen benadrukken dat wij in deze generatie soms té veel druk maken, 100 verschillende, elkaar tegensprekende opvoedboeken raadplegen, en allerlei "methodes" ontwikkelen en uitproberen om met kinderen om te gaan, terwijl heel vaak je eigen moedergevoel je alles vertelt wat je moet weten. Dat is wat ik wilde benadrukken, dat we al gauw bang zijn een kind te verpesten of uit ritme te brengen,  en dan ook weleens vergeten gewoon te genieten van dat heerlijke gevoel  als dat kleine hummeltje bij jou geborgen en veilig en rustig is en dat koesteren voor zo kort als t duurt...

Daarom vind ik de draagdoek ook zo geweldig, Jesse slaapt daar echt  heerlijk in! En ik ben ook wel voor rust en regelmaat hoor, maar niet koste wat t kost aan bepaalde regels vasthouden... Per situatie moet je gewoon kijken wat verstandig is...  

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan