Meerdere miskramen

J

Johanna-1985

New member
Anderhalve week geleden heb ik voor de 2e keer achter elkaar een miskraam gehad.

Ik zou hier graag met wat lotgenoten over willen praten. Over het verheugen, de spanningen en opnieuw weer zoveel verdriet. Ik voel me hier soms erg alleen in.. In onze omgeving kennen we bijna niemand die een miskraam heeft gehad en al helemaal niet meerdere.

Over 2 weken gaan we naar het ziekenhuis voor wat onderzoeken.

Misschien kunnen we elkaar wat steunen door wat met elkaar te praten..

Liefs Johanna
 
Ik heb 5 miskramen gehad en de onderzoeken. Maar verwacht niet te veel van de onderzoeken. Er wordt vaak niks gevonden.
 
Hoi Supertje,

Ze hebben ons inderdaad al voorbereid dat er vaak niks uitkomt. Maar we willen het toch proberen, je weet maar nooit.

Maar 5 miskramen.. Jeetje meid wat ontzettend verdrietig. En heel sterk van jullie dat jullie toch weer steeds opnieuw proberen.

Wij nemen nu even rust, ook voor de onderzoeken. En ik merk dat ik het gewoon even niet meer aandurf. Bij mijn 2e miskraam had ik al ruim een week last van wat bloedverlies maar op de echo's zagen we steeds een kloppend hartje en de kleine frommel groeide goed. Verloskundige had er ook veel vertrouwen in. Ik vond de klap nu nog veel harder doordat ik al 3 echo's had gehad en alles er ondanks het bloedverlies goed uitzag.

Zijn jullie ook bezig voor de 1e of hebben jullie al kindjes?

Ik hoop voor ons beide op een heel mooi 2016!
 
Hallo,

Ik heb mijn 2de miskraam gehad in september. Bij mij zijn er nooit bloedingen geweest .Ik heb dit elke x bij de gynaecoloog moeten ondervinden. Het verlies wordt minder zwaar om te dragen maar blijf het verdriet wel voelen. Jaloers op diegene waar het wel lukt. Moe van de vragen wanneer wij aan kindjes gaan beginnen. Pijn omdat ik het zo graag wil. Bang voor de volgende keer. Hoopvol dat het ooit gaat lukken. Verdrietig wanneer ik kinderen zie en me afvraag of ik ooit aan de beurt ben.  Groetjes Gwenny
 
Hoi Gwenny,

Zo herkenbaar wat jij schrijft. Ik verlang aan de ene kant ook heel erg naar weer zwanger zijn, maar ben ook gewoon bang voor weer die onzekere periode. Het lijkt mij ook echt verschrikkelijk dat je toch weer vol verwachtigen naar je echo gaat en het blijkt dan weer mis te zijn.

Heb jij ook onderzoeken gehad? Of zijn jullie alweer voorzichtig aan het proberen?

Groetjes Johanna
 
Hoi Johanna, en alle anderen,

Wat heel erg om te lezen dat het weer mis is gegaan bij jou........ Heel erg verdrietig. Hoeveel weken was je? Ik vind het heel erg voor je, sterkte!!

Ik herken ook wat jullie schrijven. Ik heb nu drie vroege miskramen gehad in een jaar. Ik herken het goed om je alleen te voelen in je verdriet. Het idee dat je niet meer zwanger bent doet pijn en het is ook helemaal niet fijn om je jaloers te voelen op andere mensen die je met kindertjes of babies ziet rondlopen, maar ik heb hier wel eens last van. Ik gun het tegelijkertijd iedereen, maar het is gewoon best confronterend als je het ziet, wanneer je met dit persoonlijke verdriet zit of angst dat het misschien niet zal lukken.

Ik vind het altijd wel fijn om te bedenken dat ik niet de enige ben, en dat meerdere miskramen helemaal niet hoeft te betekenen dat het nooit goed zal gaan. Hoewel je hier toch een beetje bang voor wordt. Ik hoor er ook weinig over in mijn omgeving (alleen met mijn schoonzus kan ik deze ervaringen delen), maar durf het ook niet goed te vragen aan andere vrouwen. Doen jullie dat wel?

We verlangen er denk ik allemaal naar om weer zwanger te zijn en dan een goede zwangerschap te hebben! Wat moet dat heerlijk zijn.

Wat ik moeilijk vind is dat je toekomstfantasie van jezelf en je partner als ouders, de fantasie over een echt kind dat bij je op zal groeien, een babietje in je armen, jezelf met een grote dikke buik, ineens in duigen valt. Toch probeer ik, naast het verdriet, die blije en gelukkige fantasieën juist door te laten gaan, ookal ben ik nu niet zwanger. Dat helpt wel een beetje. Ik heb soms de neiging om er alleen maar verdrietige gedachtes over te hebben en ik merk dat juist die gelukkige, vrolijke en ook wel spannende toekomstfantasieën me juist weer hoopvol kunnen stemmen. Herkennen jullie dit?

Dikke knuffel allemaal en heel veel sterkte.

Jana
 
Ik heb 2 zoontjes . We zijn nu 3 jaar bezig voor een 3e kindje. Ik vond de eerste miskraam dit jaar het zwaarste. (4e van de 5) ook daar bleef het hartje kloppen. Uiteindelijk curettage gehad. Dus dat het minder zwaar wordt, ervaar ik heel anders. Bij de eerste 3 (voor mijn zoontjes) had ik er minder last van dan de laatste 2. Ook omdat ik nu weer hoe het is om zwanger te zijn, te bevallen en een kindje in je armen te hebben.

Bij mij is er wel wat uitgekomen trouwens hoor. Maar of dat ook echt de oorzaak is? Door PCOS heb ik sowieso al verhoogde kans op miskramen. Zwanger worden is al moeilijk voor ons. Zwanger blijven is een 2e hindernis. Ik heb verhoogde kans op trombose. Moet de volgende zwangerschap daarvoor spuiten. En de eerste 8 weken progesterontabletten inbrengen ter ondersteuning. Bij allebei is niet bewezen dat het miskramen verminderd, maar de gyn wil alles uit de kast halen. Eerste kerstdag zou ik uitgerekend zijn geweest. Dag ervoor hoorde ik dat mijn schoonzus zwanger is. Ik gun het haar van harte. (Heeft ook al een miskraam gehad) en ze was de enige die even aan ons dacht met die dag.

Het stadium jaloers zijn en de vraag waarom wij zijn wij allang voorbij. Ik gun niemand een miskraam. Helaas stuit je nou eenmaal op veel onbegrip . En de uiterst kwetsende opmerkingen worden door mij afgestraft. Laatste keer, ach je hebt er twee. Heb gevraagd of ik 2 van haar kinderen mocht doden. Want je hebt er dan toch nog over. Was gauw klaar. Wij hadden tenslotte ook ons kindje verloren.
 
Hoi Jana,

Wat fijn om je weer tegen te komen op het forum en weer bij te kletsen. Ik was nu ongeveer 8 weken zwanger, nog steeds pril maar jullie weten hoe het gaat met het verheugen in je koppie. En ik vind het dan zo moeilijk dat we nu weer met lege handen staan. Ik snap wat jij bedoelt dat je iedereen een kindje gunt maar dat het soms zo confronterend is.

Ik durf ook aan niemand te vragen of het ook weleens mis is gegaan. Er zullen vast wel meer vrouwen het in onze omgeving het meegemaakt hebben, maar die zijn er waarschijnlijk gewoon niet open over. Daarom vind ik dit forum echt fijn, kunnen we toch gewoon even ons hart luchten. Al heb ik een super lieve vriend en kunnen we er heel goed over praten. Met andere vrouwen/ lotgenoten is toch anders.

Heel voorzichtig fantaseren mijn vriend en ik wel weer wat, maar we hebben wel besloten dat ik dit keer in ieder geval een keer ongesteld wil worden voordat we het misschien weer gaan proberen. Misschien wel een iets langere pauze. Ik weet dat positieve gedachtes het beste zijn maar dat lukt me op dit moment echt nog niet dus ik wil eerst zelf weer wat beter in mijn vel zitten.

Voor jou is dit dus ook een pittige kerst geweest supertje. Wat fijn dat je schoonzus er nog even bij stil stond. Zulke kleine dingen doen je toch goed he.

Wat kunnen sommige mensen toch ontzettend bot zijn he. Wat maakt het nou uit dat jullie al 2 kindjes hebben. Ook voor jullie is  het iedere keer weer een zwaar verlies. Vanaf de dag dat je weet dat je zwanger bent is het toch jullie kindje. Ofdat het nou nummer 1 of nummer 10 is, als het mis gaat is het verdriet iedere keer gewoon erg groot.

Liefs voor jullie allemaal!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan