Meerdere miskramen

Goh, dat vind ik ook een heel botte opmerking die je kreeg, zeg Supertje. Alsof je er geen verdriet om mag hebben, omdat je het geluk hebt al twee kinderen te hebben. Heel erg krom gedacht. Met 5 miskramen heb je het bepaald niet makkelijk gehad! En 3 jaar lijkt mij een lange tijd om steeds hoop te hebben elke maand en bovendien elke zwangerschap. Maar wie weet, lukt het op een dag alsnog! Ik hoop voor je dat je de hoop steeds blijft vinden. Hoop geeft weer moed!

Johanna, 8 weken vind ik al best heel lang! Ik kan me je verdriet zo goed voorstellen na 3 goede echo's. Dat lijkt me heel moeilijk....

Fijn dat je zoveel steun hebt aan je vriend. Vraag deze periode maar extra veel knuffels thuis. Maar ik herken het opzoeken van vrouwelijk lotgenootschap. Heel fijn hier met jullie. Ik heb ook zo'n lieverd van een vriend hier, maar inderdaad, ik blijf de forums ook niet voor niets opzoeken denk ik. Mijn vriend zette de knop veel makkelijker om steeds en voor hem was het minder echt dan voor mij. (omdat het in mijn buik zat en ook omdat het steeds zo vroeg misging denk ik) Ik snap wel dat je voorlopig vooral even flink verdrietig bent, hoor! Die positieve gedachtes moet je jezelf ook zeker niet opdringen. Je bent gewoon zo verdrietig als dat je bent!

Hoe doen jullie het eigenlijk tegenover de omgeving? Vertellen jullie het bijv goede vrienden? (ligt natuurlijk ook aan de termijn waarop je zwangerschap misging) Ik twijfel nog om het te vertellen, omdat ik eerst liever wilde wachten tot ik 'goed nieuws' kan brengen, maar nu het drie keer is misgelopen, denk ik: waarom niet je verdriet delen? Eén vriendin heb ik alles al verteld. Een ander de helft. En ik denk dat ik het aan nog een paar vrienden ga vertellen. Gewoon voor wat begrip en steun, hopelijk. En misschien werkt het wel een beetje therapeutisch. :)
 
Ik heb niet de leukste reacties gehad en bij de eerste dit jaar (4e miskraam) waren ach wat jammer en daar bleef het wel bij. De tweede dit jaar hebben we lang niet gezegd en nu alleen als er iets over ter sprake komt. Maar het is voor iedereen anders. In mijn omgeving is er weinig begrip. Op die ene schoonzus na ( heb er aan die kant 5) heeft niemand met miskramen te maken gehad en ook niet met moeilijk zwanger worden. Dus kan met beide dingen niet bij iemand terecht. Daarom ben ik zo blij met dit forum. Hoop echt vanuit het diepst van mijn hart dat jullie wensen in vervulling mogen gaan.
 
Bij ons is zo'n beetje iedereen wel op de hoogte. Ik werk voor mezelf als ambulant kapster en doordat ik eerst alleen bloedverlies had en het nog goed ging moest ik even stoppen met werken. Toen hebben we besloten om het dan toch maar gewoon al te vertellen. Ouders en broers en zussen wisten het al. Toen het uiteindelijk weer mis ging moesten we het dus wel aan iedereen vertellen. Aan de ene kant niet ideaal dat iedereen alles weet maar aan de andere kant daardoor wel begrip dat ik even niet werk omdat ik er gewoon echt even doorheen zit.

Ik vind het wel fijn dat ik doordat iedereen op de hoogte is me niet beter voor hoef te doen dan dat ik me voel. En er over kan praten als ik wil. Dat helpt wel iets inderdaad jana.

Volgende week donderdag voor het eerst naar het ziekenhuis. Op de afsprakenkaart die ik thuis heb gekregen staat intake, maar ik hoop dat ze misschien gelijk inwendig onderzoek en het bloedprikken doen. Hoe was dat bij jou supertje?

Heb jij ook al onderzoeken laten doen Jana?

En supertje. Wij hopen natuurlijk net zo hard voor jou dat je wens in vervulling mag gaan!

 
Ohja, ik hoop ook met heel mijn hart voor jullie allebei, en alle anderen die meelezen, dat we allemaal gauw met een bolle buik met daarin een gezond kindje rondlopen... :)

Supertje, wat heel vervelend dat jullie op weinig begrip stuiten en zelfs nare reacties krijgen. Misschien nog het allerbelangrijkste dat je je eigen gevoelens begrijpt en accepteert, maar toch... een beetje begrip van een ander voelt wel zo fijn af en toe! Begrijpt je man jou wel goed? Hoe is hij hieronder?

Johanna, misschien ook wel fijn voor jullie dat iedereen het nu weet. Het is ook vrij Nederlands he, om alleen goed nieuws te willen brengen en je liever niet 'kwetsbaar' op te stellen (heb ik ook een beetje last van). Nouja, het is westers misschien. Misschien juist wel veel fijner als mensen weten wat je meemaakt. Voor mij voelt het ook heel gek om het bepaalde mensen níet te vertellen. Ik denk dat ik het ook ga doen. Alleen m'n eigen moeder, daar twijfel ik over, want zij is zelf arts en kan dit soort dingen soms een tikje te rationeel bekijken en daar heb ik nu even geen behoefte aan.... ('Oh, dat is heel normaal hoor, dat het vroeg misgaat!') Zou het nog lang gaan duren of gaat het nog een keer mis, wil ik het haar ook vertellen. Want ze zou wel dolgraag nog een keer oma worden. Dan hebben we maar even een pittig gesprek, dat geeft ook niet.

Johanna, jij hebt nu dus onderzoek aangevraagd, wel verstandig hoor. Komt er wel iets uit, ben je er vroeg bij. Komt er niks uit, misschien iets van een geruststelling? Of hoe denk jij daarover? Misschien kun je ook vragen om een vitamine-onderzoek of advies hierover. Ik weet niet of dit er standaard bij zit? Ik heb wel eens gelezen dat vitamine tekort (B12?) ook een boosdoener kan zijn en dit is misschien relatief makkelijk te verhelpen met een kuurtje. Maar ik wil je niet ongerust maken en heb er geen verstand van hoor. Niet alles wat je op internet lees is ook waar natuurlijk, dus dat maakt dit soort info ook lastig. Voor ons zelf blijft het giswerk, he?

Wij hebben zelf nog geen onderzoeken gedaan en dit wil ik eigenlijk nu nog niet. Maar dit heeft een beetje een uitzonderlijke reden. Ik zit namelijk in de situatie dat mijn vriend nog niet 100% voor een kind durft te/wil kiezen. Maar we gebruiken ook geen anticonceptie. Het is dus welzeker 100% welkom wat hem betreft, vandaar dat we drie keer 'per ongeluk' zwanger zijn geraakt afgelopen jaar. Wat mij betreft zou ik er nu al voor willen gaan, maar ik wil hem niet pushen. Het moet wel een liefdesbabietje worden uiteraard! :) Hij vindt het ook gewoon nog heel erg spannend en dan helpt een onzekere situatie niet mee. (Hij zou de liefste papa van de wereld worden in mijn ogen en werk/geld/onzekerheid komt ook wel goed, maar dit moet hij zelf ook zo zien.)

Poeh, sorry dat ik altijd nogal lang van stof ben..... Als ik eenmaal begin met typen....... Hopelijk houden jullie een beetje van lezen. :)

Trouwens, groot gelijk dat je even rustig aan doet, Johanna. Zo'n klap na 8 weken is niet niks. Neem de tijd en rust die je nodig hebt, als dat kan. Ik hoop dat je verdriet langzaam aan weer plaats zal maken voor weer wat hoop en moed, zodat jullie er op een dag weer voor durven gaan.
 
Ik snap dat het moeilijker is omdat je moeder arts is, maar aan de andere kant heeft ze daardoor misschien juist wel hele goede tips?

Als je hopelijk volgend jaar zwanger bent en alles gaat goed dan gaat je vriend zich vast ook zo verheugen dat zijn onzekerheden weg vallen. Mannen denken misschien iets meer met hun hoofd in zo'n geval en wij met ons hart waardoor we misschien wat sneller willen..

We gaan inderdaad de onderzoeken doen met het idee, komt er iets uit dan kunnen we er hopelijk wat aan doen en anders kunnen we inderdaad ook weer wat dingen uitsluiten en proberen het vertrouwen weer te krijgen.

Ik heb zelf ook al het 1 en ander over vitamine b12 tekort gelezen.en dat je door b12 tekort ook foliumzuur slechter opneemt?  En dat vooral vaak voorkomt als je wat problemen hebt met je darmen. Ik heb het prikkelbare darm syndroom dus wil dit zeker aankaarten. Het kan zowiezo geen kwaad als je extra dosis vitamine b12 slikt met de zwangerschap omdat alles wat je teveel binnenkrijgt uitplast.

Voor jullie allemaal alvast de allerbeste wensen voor 2016! Dat al onze dromen werkelijkheid mogen worden!
 
Hee Johanna, en alle andere lezers en schrijvers,

Dat is goed om te weten van de B12. Ik slik dat sowieso soms (maar niet echt regelmatig) extra naast de gewone zwangerschapsvitamines, omdat ik vegetarisch eet en dan moet je sowieso op de B12 letten. Ik ben soms ook wel eens bang dat het bij mij door mijn vegetarisme komt dat ik meerdere miskramen heb gekregen. Maar aan de andere kant moet ik me geen zorgen maken, want ik voel me lichamelijk echt prima en eet eigenlijk altijd heel gezond en genoeg, ik denk gezonder dan gemiddeld. Hebben jullie dit ook? Dat je aan jezelf en je gewoontes gaat twijfelen en gaat denken dat je gewoon iets heel stoms 'fout' doet en hoe verdrietig dat wel niet zou zijn? Ik weet wel dat ik dat niet moet doen. Kan ik het ook eigenlijk maar beter laten testen dan lopen te piekeren en speculeren.... Maar misschien herkennen jullie dit wel. Ik hoop het natuurlijk van niet voor jullie.

Ik hoop ook voor jou dat het niks met jouw darm syndroom te maken heeft. Ik hoop dat ze je wat dat betreft kunnen gerust stellen!

En ik denk dat je helemaal gelijk hebt wat betreft dat denken/gevoelsmatige willen van mannen/vrouwen. Mijn gevoel heeft het hierbij echt heel sterk voor het zeggen. Het overruled gewoon alle eventuele moeilijkheden. (iedereen heeft altijd wel wat, denk ik dan, en anders is er nooit plek en tijd voor kinderen?) Mijn vriend denkt sowieso vaak eerst negatief en later pas positief bij veranderingen, klein en groot. Ik ben altijd gelijk enthousiast bij nieuwe ideeën en plannen..... Dus dat is sowieso een beetje een persoonlijkheidskwestie van ons. Lief dat je zegt dat het wel goedkomt met de tijd. Ik denk het eigenlijk ook wel. Ik vind het fijn voor jullie dat jullie er echt samen voor gaan. Nu is het even heel verdrietig voor jullie omdat het weer mis is gegaan (en dat zal ook altijd verdrietig blijven), maar in het algemeen gesproken heeft het zo iets heel moois en liefs en spannends dat twee mensen die veel van elkaar houden samen proberen een nieuw mensje te maken en op de wereld te zetten...

Heel veel succes en sterkte bij de onderzoeken volgende week. Laat je weten hoe het gegaan is?
 
Hoi Jana en anderen,

Het was er even niet meer van gekomen om weer een berichtje te plaatsen.

Ik herken heel goed jou gevoel van dat je bang bent dat je iets verkeerds doet of hebt gedaan of daar heel de tijd over twijfelt. Ik ben altijd vrij hard voor mezelf zo van tis vanzelf gekomen dus zal ook wel weer vanzelf over gaan. Maar als je zwanger bent gaat het over een kindje wat in je groeit en dan ben je gelijk veel angstiger en voorzichtiger.

Wij zijn gisteren in het ziekenhuis geweest. Er waren geen bijzonderheden te zien bij het inwendige onderzoek dus dat is al wel fijn. We moeten maandag ochtend even terug voor het bloedprikken want dat kon gisteren niet meer. We dachten eigenlijk dat we er nog niet voor in aanmerking kwamen maar we mogen ook dit keer al gelijk chromosomen onderzoek laten doen. Alleen wel balen dat daar gelijk ons gehele eigen risico aan op gaat. Dus 2x 385 euro. Maar het lijkt ons zo erg als we het nu nog niet besluiten te laten onderzoeken en dat het dan weer een keer misgaat en je het dan wel laat onderzoeken en dat er dan uitkomt dat er iets niet goed is.

Hebben jullie toen ook chromosomen onderzoek laten doen supertje? En waren jullie ook gelijk heel je eigen risico kwijt of ligt dat aan onze verzekering?

Doordat de arts met het inwendig onderzoek geen afwijkingen zag gaf hij ons wel groen licht om gewoon weer te gaan proberen om zwanger te worden. We hoeven de uitslagen niet persee af te wachten als we dat niet willen. 1 onderzoek kan namelijk pas na 12 weken na een miskraam getest worden. We hebben dus pas over 11 weken alle uitslagen. We hebben vandaag samen besloten dat we het pas aan het einde van die 12 weken weer gaan proberen. Dat ik niet per ongeluk al in de wachtperiode zwanger ben en dat we dat nog niks weten en weer achter de feiten aan lopen.

Over 2 weken wel al wat uitslagen van onderzoeken die maandag al gedaan kunnen worden en waar de uitslagen snel van binnen zijn. We hadden een ontzettend lieve arts die ons erg goed begreep. We zijn blij dat we zijn gegaan en hebben er een goed gevoel bij.

Of er komt iets uit waar we hopelijk wat aan kunnen doen. Of er komt niks uit en we kunnen het vertrouwen weer vinden om er weer voor te gaan.

Inderdaad wat jij zegt Jana. Er is toch niks mooiers dan twee mensen die van elkaar houden en samen een kindje proberen te maken.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan