Lieve Tobi,
Als ik je verhaal lees, komt het gevoel wat ik ruim 2 jaar geleden had weer even helemaal boven borrelen. De onmacht, het verdriet, de kwaadheid, het gevoel gewoon gedumpt te zijn voor, in mijn geval, een griet van 22 jaar....vreselijk!!
Ik kan je niet anders adviseren dan, ondanks dat je gevoel anders aangeeft, zo snel mogelijk voor jezelf alles op een rijtje te zetten en proberen te beseffen dat hij jouw liefde en aandacht niet waard is. Dat kun je natuurlijk niet ineens, dat is een proces. Ik heb er werkelijk 2 jaar over gedaan eer ik volmondig kon zeggen dat hij me niets meer deed, ondanks wat hij me had aangedaan (ik was 5 maanden zwanger van de tweede toen ik er achter kwam dat hij verliefd was op een collega van 16 jaar jonger!). De hele situatie heeft bij mij, mede door de periode waarin het gebeurde, zoveel impact gehad, dat ik er lange tijd voor nodig heb gehad om er overheen te komen. Ik ben echter vrijwel meteen naar een (vrouwelijke) psycholoog gegaan en kon mijn verhaal daar heel goed kwijt. Ook ik wilde (kon) de eerste maanden niet begrijpen waarom hij de dingen zo aanpakte en hield hem in sommige dingen zelfs nog de hand boven het hoofd. Ik probeerde allerlei excuses te bedenken waarom dit was gebeurd en zocht het probleem ook bij mezelf. Natuurlijk is het altijd zo, waar twee 'vechten', hebben er twee schuld, maar veel dingen heb je ook gewoon niet in de hand en dat heeft die psychologe me laten inzien. Ook gaf de psychologe me heel duidelijk aan in die tijd, dat het wel eens heel serieus kon worden tussen die twee (wat ik gezien het leeftijdsverschil in eerste instantie niet wilde accepteren) en er waarschijnlijk nog wel eens een kindje zou komen bij hun, een gedachte die ik in eerste instantie totaal niet kon velen, maar dus wel een reeële kans. Ik ben dus vooral in de eerste periode met mijn neus op de feiten gedrukt om mij als het ware wakker te schudden en me de realiteit te laten inzien. Gaandeweg ben ik gaan accepteren dat hij er niet meer was voor mij en dat ik heel goed zelf mijn mannetje kon staan. Ook ik had, zoals Daniëlle verwoordde een bepaalde angst om weer alleen te zijn (vooral omdat de oudste pas 2 jaar en de jongste pas 9 weken was toen hij wegging) en kon dat gevoel ook niet helemaal scheiden van het gevoel of ik nog wel of niet meer van hem hield, Ik werd in die tijd van het ene gevoel in het andere geslingerd, een heel donkere en emotionele periode.
Uiteindelijk is ook bij mij het besef gekomen dat deze periode me veel goeds heeft gebracht. Mijn relatie zat gewoon niet goed, maar ik zag dat niet of wilde dat niet zien, ik hield te veel van hem. Ik ben, dat mag ik gerust stellen, door een hel gegaan, maar ik ben er uiteindelijk enorm sterk uitgekomen. En heel eerlijk gezegd, heb ik nog wel gevoelens voor hem, niet meer in de zin dat ik heb terug zou willen, maar meer omdat hij de vader is van mijn kinderen en we toch ook een fijne tijd hebben gehad met elkaar. Gelukkig gaan we nu ook als 'vrienden' met elkaar om en dat gaat goed zolang het om de kinderen gaat. Vrienden is wellicht een te groot woord, maar we hebben in ieder geval geen ruzie en kunnen heel goed over de kinderen praten en proberen het voor de kinderen een zo normaal mogelijke situatie te laten lijken dat papa en mama niet meer bij elkaar wonen. Voor mij nog vaak moeilijk, omdat mijn gevoel ook daarin heel anders is, het is natuurlijk nooit mijn keus geweest, maar het feit ligt er nu eenmaal en daar moeten we het mee doen.
Lieve Tobi, ik wens je ontzettend veel sterkte toe en als je wilt praten of met specifieke vragen zit, weet je me vast wel te vinden!
En één ding meisje.....laat je hoofd niet hangen, er komt een periode dat de zon weer langzaam door de wolken heen komt en dan is jouw tijd weer aangebroken om je onbezorgd en gelukkig te mogen voelen...
Liefs Fonske
