Hoi Bianca,
Allereerst wil ik even zeggen dat ik het heel knap van je vind dat je je verhaal verteld.
Ik weet als geen ander wat jullie hebben meegemaakt (en nog steeds meemaken), want ik heb helaas ook een tweeling verloren bij een zwangerschap van 27 weken.
Ik was 23 weken zwanger toen bleek dat het meisje (Demi) niet genoeg groeide en dat ik niet genoeg vruchtwater had. Ik werd meteen opgenomen, omdat ik ook een veel te hoge bloeddruk had. Ik kreeg strikte bedrust voorgeschreven.
Op donderdag 20 mei (hemelvaartdag!) kreeg ik weer een echo en daaruit bleek dat Demi helaas was overleden.
Met het jongetje (Moreno) ging het wel goed zeiden ze, en daar moesten we ons nu op concentreren.
Echter 's avonds om 11 uur heb ik om nog een echo gevraagd, omdat ik een angstig voorgevoel had. Mijn gevoel klopte, want ook Moreno had de strijd verloren!
Dan stort inderdaad je wereld in!
Wij hebben ze ook bij elkaar gehouden en samen in een kistje gelegd (geen toestemming gevraagd aan de offficier van Justitie, want dat wisten wij niet).
Op 1 juni zijn ze gecremeerd. Ik heb ook de (oerlelijke) urn mee naar huis genomen en een plekje gegeven. Ik wilde er iets moois mee doen.
Nu 3 jaar later is dat pas gebeurd. Ik heb een kettinghanger laten maken met de foto van Fabio en een deel van het as van Demi en Moreno:
Nu draag ik alledrie mijn kinderen samen bij elkaar! Ik ben er echt superblij mee!
Ook hebben mijn vriend en ik een tattoo laten zetten op ons hart mat de namen van onze kinderen.
Heel veel liefs van Cissy
