A
Anoniem
Guest
Hoi,
ik wordt een beetje opgefokt van alle opmerkingen die je als (aanstaande) mama van een jongen naar je hoofd geslingerd krijgt.
Ik was zwanger van mijn eerste en het begon al gelijk met: je hoopt toch zeker op een meisje he? En: laten we hopen dat het een meisje wordt!!! En dat zijn toevallig altijd moeders die geen jongen hebben: net of dat het perfecte volmaakte gezinnetje moet voorstellen. Ze weten niet dat jongens hartstikke lief zijn en vaak gek op hun mama ook nog.
Ook sprak ik met een vriendin en gaf haar een complimentje over haar dochtertjes kleertjes, met als reactie: ja ja, misschien is jou volgende ook wel een meisje!! Ik zeg alleen maar dat ze leuk aangekleed is, toch niet dat ik een meisje wil!!!!!!!
Door zulke opmerkingen voel ik me echt in een hoekje gedreven en geven ze je bijna het gevoel alsof je een besmettelijke ziekte hebt die ze op afstand willen houden. Ik heb me dat in het begin erg aangetrokken maar ik laat iedereen echt links liggen en als een baksteen vallen want zo iemand is voor mij geen vriedin meer.
Maar ook omdat er alleen nog maar jongens in de familie geboren zijn is nu ook alle hoop op mij gevestigd voor een meisje, en ook al zou ik het zelf ook super super supergraag willen, zet het mij nog meer onder druk.
Heeft iemand van jullie hier ook ervaring mee???
ik wordt een beetje opgefokt van alle opmerkingen die je als (aanstaande) mama van een jongen naar je hoofd geslingerd krijgt.
Ik was zwanger van mijn eerste en het begon al gelijk met: je hoopt toch zeker op een meisje he? En: laten we hopen dat het een meisje wordt!!! En dat zijn toevallig altijd moeders die geen jongen hebben: net of dat het perfecte volmaakte gezinnetje moet voorstellen. Ze weten niet dat jongens hartstikke lief zijn en vaak gek op hun mama ook nog.
Ook sprak ik met een vriendin en gaf haar een complimentje over haar dochtertjes kleertjes, met als reactie: ja ja, misschien is jou volgende ook wel een meisje!! Ik zeg alleen maar dat ze leuk aangekleed is, toch niet dat ik een meisje wil!!!!!!!
Door zulke opmerkingen voel ik me echt in een hoekje gedreven en geven ze je bijna het gevoel alsof je een besmettelijke ziekte hebt die ze op afstand willen houden. Ik heb me dat in het begin erg aangetrokken maar ik laat iedereen echt links liggen en als een baksteen vallen want zo iemand is voor mij geen vriedin meer.
Maar ook omdat er alleen nog maar jongens in de familie geboren zijn is nu ook alle hoop op mij gevestigd voor een meisje, en ook al zou ik het zelf ook super super supergraag willen, zet het mij nog meer onder druk.
Heeft iemand van jullie hier ook ervaring mee???