Hallo Dames,
Gelukkig ben ik weer ongesteld...hoe ironisch dat ik daar momenteel blij mee ben..Vrijdag ga ik een afspraak maken voor een echo, dit doen ze bij ons in het ziekenhuis om te kijken of alles rustig is voordat je gaat spuiten
En dan mag ik meteen beginnen met 112,5 eenheden te gaan spuiten, ik hoop dat deze keer er daadwerkelijk een IUI gaat komen!!
Helaas zijn er nogal wat perikelen geweest deze week...ik heb enorme ruzie gekregen met mijn zusje en moeder...Er is een hoop aan vooraf gegaan hoor , maar blijkbaar ben ik degene in hun ogen die fout zit...Dat je bloedeigen moeder dan dingen insinueert waar de honden geen brood van lusten kwam voor mij echt keihard aan :-(Ze vond namelijk dat ik de laatste maanden niet te genieten was en dat ik me vreselijk gedroeg tegenover mijn dochter en man, dat dit waarschijnlijk door de hormonen kwam , maar het leek wel of ik aan de drugs zat zei ze...Dan kwam nog het verwijt over mijn vriendinnen, met wie ging ik in hemelsnaam om en wat fluisterde die in mijn oor dat ik me zo gedroeg???
Dit alles kwam naar aanleiding van wat voor mij de druppel was, mijn zusje die zo ontzettend egocentrisch is dat ze niet nadenkt voordat ze wat zegt...Meiden vertel me eens, als jullie maar 1 zus/broer hebben en je uit alle pogingen probeert om die zo veel mogelijk te zien, ondanks al onze drukke levens en je steeds weer (misschien voor haar onbewust) de deur in je gezicht krijgt, dan gaat het toch een keertje wringen niet dan??En als je dan met pasen weer voor de zoveelste keer zelf contact moet zoeken, dan breekt er steeds meer iets in dat toch al vreselijk gescheurde glaasje...Toen ik nog lief en aardig vroeg of mijn zusje misschien een buikfoto wilde sturen, kreeg ik daarop een antwoord waardoor voor mij mijn lontje afging...Ze zei dat ze nu toch nog niet zo gegroeid was als de laatste buikfoto en dat mensen toch alleen maar dachten dat ze moddervet was, ze haatte buik foto"s dat had ze bij haar eerste kindje toch ook, dat mocht ze toch vinden?!?
Sorry hoor, maar als je dat durft te zeggen tegen je bloedeigen zus die na 4 jaar nog steeds niet zwanger is , lijkt ij het ontzettend logisch dat de bom dan barst...Ik heb toen terug gereageerd met de vraag of zij deze zwangerschap wel waardeerde, en natuurlijk wist ik dat ik dan iets ging ontketenen wat ging omslaan in heksenjacht op mij...Vandaar mijn moeder die me vervolgens als een gek ging bellen, want ik zat niet lekker in mijn vel en ik zocht ruzie...ow ja en de wereld ging gewoon door hoor, dat is waar ik over na moest denken...
Ik heb in het gesprek met me zusje gezegd dat het beter is dat ik haar voorlopig niet meer zie of spreek, in hun ogen heb ik nu de band verbroken met mijn zusje en ik ben de aangewezen persoon om dit te gaan lijmen...sorry maar ik vertik het...jaren slik en pik ik alles en nu is voor mij de maat vol, niemand luistert naar mij en al schreeuw ik mijn gevoel wordt er een draai aan gegeven waar ze mij zo mee kwetsen...
Sinds wanneer mag ik mijn mening niet meer uiten?? En sinds wanneer kan dat niet tegen mijn eigen zus?? Ow ja zij is zwanger en zit vol hormonen dus daarom mag ik het nu lijmen want zij wacht op mijn excuus...er werd ook nog gezegd dat mijn zusje geen jojo is dat ik nu niet zo tegen haar kan doen en over een week normaal, nee duhhh dat snapt me neus ook wel!!
Al met al zit ik nu in twijfel...ga ik haar alweer een excuus appje sturen waarin ik door het stof mag gaan en zij er mee weg komt? Ik kan het echt niet...niet deze keer...ik vind dat zij eens moet nadenken voordat ze haar smoel opentrekt over dingen waar je mensen gigantisch mee kunt kwetsen.
Misschien is het beter als ik over een weekje eens reageer, maar blijkbaar zit er volgens mijn moeder nu een tijdbom op voordat ik voorgoed mijn zusje wegstoot...eerlijk?? momenteel kan het mij niet eens meer schelen, komt dat dan echt door die hormonen? Ben ik dan gevoelloos, volgens mij heb ik gisteren nog tranen met tuiten zitten huilen en zijn al mijn vriendinnen het toch echt met mij eens...
Dames, Fijne dagen de komende tijd...en ik ga mezelf storten op deze nieuwe poging...Voor nu probeer ik te beslissen wat ik hieraan ga doen en of ik hieraan wat ga doen...hulp van jullie kan ik wel gebruiken eigenlijk
Gelukkig ben ik weer ongesteld...hoe ironisch dat ik daar momenteel blij mee ben..Vrijdag ga ik een afspraak maken voor een echo, dit doen ze bij ons in het ziekenhuis om te kijken of alles rustig is voordat je gaat spuiten
En dan mag ik meteen beginnen met 112,5 eenheden te gaan spuiten, ik hoop dat deze keer er daadwerkelijk een IUI gaat komen!!Helaas zijn er nogal wat perikelen geweest deze week...ik heb enorme ruzie gekregen met mijn zusje en moeder...Er is een hoop aan vooraf gegaan hoor , maar blijkbaar ben ik degene in hun ogen die fout zit...Dat je bloedeigen moeder dan dingen insinueert waar de honden geen brood van lusten kwam voor mij echt keihard aan :-(Ze vond namelijk dat ik de laatste maanden niet te genieten was en dat ik me vreselijk gedroeg tegenover mijn dochter en man, dat dit waarschijnlijk door de hormonen kwam , maar het leek wel of ik aan de drugs zat zei ze...Dan kwam nog het verwijt over mijn vriendinnen, met wie ging ik in hemelsnaam om en wat fluisterde die in mijn oor dat ik me zo gedroeg???
Dit alles kwam naar aanleiding van wat voor mij de druppel was, mijn zusje die zo ontzettend egocentrisch is dat ze niet nadenkt voordat ze wat zegt...Meiden vertel me eens, als jullie maar 1 zus/broer hebben en je uit alle pogingen probeert om die zo veel mogelijk te zien, ondanks al onze drukke levens en je steeds weer (misschien voor haar onbewust) de deur in je gezicht krijgt, dan gaat het toch een keertje wringen niet dan??En als je dan met pasen weer voor de zoveelste keer zelf contact moet zoeken, dan breekt er steeds meer iets in dat toch al vreselijk gescheurde glaasje...Toen ik nog lief en aardig vroeg of mijn zusje misschien een buikfoto wilde sturen, kreeg ik daarop een antwoord waardoor voor mij mijn lontje afging...Ze zei dat ze nu toch nog niet zo gegroeid was als de laatste buikfoto en dat mensen toch alleen maar dachten dat ze moddervet was, ze haatte buik foto"s dat had ze bij haar eerste kindje toch ook, dat mocht ze toch vinden?!?
Sorry hoor, maar als je dat durft te zeggen tegen je bloedeigen zus die na 4 jaar nog steeds niet zwanger is , lijkt ij het ontzettend logisch dat de bom dan barst...Ik heb toen terug gereageerd met de vraag of zij deze zwangerschap wel waardeerde, en natuurlijk wist ik dat ik dan iets ging ontketenen wat ging omslaan in heksenjacht op mij...Vandaar mijn moeder die me vervolgens als een gek ging bellen, want ik zat niet lekker in mijn vel en ik zocht ruzie...ow ja en de wereld ging gewoon door hoor, dat is waar ik over na moest denken...
Ik heb in het gesprek met me zusje gezegd dat het beter is dat ik haar voorlopig niet meer zie of spreek, in hun ogen heb ik nu de band verbroken met mijn zusje en ik ben de aangewezen persoon om dit te gaan lijmen...sorry maar ik vertik het...jaren slik en pik ik alles en nu is voor mij de maat vol, niemand luistert naar mij en al schreeuw ik mijn gevoel wordt er een draai aan gegeven waar ze mij zo mee kwetsen...
Sinds wanneer mag ik mijn mening niet meer uiten?? En sinds wanneer kan dat niet tegen mijn eigen zus?? Ow ja zij is zwanger en zit vol hormonen dus daarom mag ik het nu lijmen want zij wacht op mijn excuus...er werd ook nog gezegd dat mijn zusje geen jojo is dat ik nu niet zo tegen haar kan doen en over een week normaal, nee duhhh dat snapt me neus ook wel!!
Al met al zit ik nu in twijfel...ga ik haar alweer een excuus appje sturen waarin ik door het stof mag gaan en zij er mee weg komt? Ik kan het echt niet...niet deze keer...ik vind dat zij eens moet nadenken voordat ze haar smoel opentrekt over dingen waar je mensen gigantisch mee kunt kwetsen.
Misschien is het beter als ik over een weekje eens reageer, maar blijkbaar zit er volgens mijn moeder nu een tijdbom op voordat ik voorgoed mijn zusje wegstoot...eerlijk?? momenteel kan het mij niet eens meer schelen, komt dat dan echt door die hormonen? Ben ik dan gevoelloos, volgens mij heb ik gisteren nog tranen met tuiten zitten huilen en zijn al mijn vriendinnen het toch echt met mij eens...
Dames, Fijne dagen de komende tijd...en ik ga mezelf storten op deze nieuwe poging...Voor nu probeer ik te beslissen wat ik hieraan ga doen en of ik hieraan wat ga doen...hulp van jullie kan ik wel gebruiken eigenlijk